Читать книгу 'n Nuwe begin - Christine le Roux - Страница 8

Die klere wat die onbekende Gladys vir Emilia ingepak het, lyk nie bekend nie en maak geen herinneringe wakker nie. ’n Romp, bloes en baadjie. Kouse en skoene, selfs oorbelle. Sy trek in die badkamer aan en tuur na haar beeld in die spieël. Haar eie gesig lyk vir haar vreemd, maar, moet sy eerlik erken, dit kan bloot wees oor die geskeerde kop. En tog maak sy haar toiletsakkie oop en wend die grimering behendig aan. Hoekom het sy dit nie vergeet nie?

Gerard wag vir haar toe sy uitkom. Die verpleegpersoneel kom groet en begelei hulle na buite. Sy skrik toe sy die koue lug meteens op haar wange voel.

“Dis omdat dit bewolk is,” sê Gerard toe hy sien hoe sy terugdeins. “’n Koue front wat moontlik vir ons reën gaan bring.” Hy maak die motordeur vir haar oop. Sy herken nie die motor nie. Hy lyk ook haastig, sy gedagtes elders.

“Met watter hofsaak is jy besig?” vra sy skigtig toe hulle ry. Sy voel veiliger solank sy nie aan haar eie situasie dink nie.

Hy kyk vinnig na haar. Sy voel sy verbasing aan. “Die moordsaak. Die hofsaak het gister begin. Jy weet . . . Nee, natuurlik onthou jy nie meer nie. Dit het groot opspraak verwek. ’n Vrou wat haar man vermoor het. Ek verteenwoordig haar.”

“Hoekom?” vra sy terwyl haar oë oor die bome en tuine dwaal. Oral is nuwe groen blare, irisse wat blom, rooi malvas. “Ek bedoel, hoekom het sy haar man doodgemaak?”

Hy kyk weer na haar. “Stel jy regtig belang of maak jy net geselskap?”

Sy stemtoon maak haar seer. “Ek wil graag weet.”

“Jy het nooit voorheen –” Hy kug. “Sy, die mevrou Kruger, beweer hy het haar mishandel. In so ’n mate dat sy vir haar lewe gevrees en hom doodgeskiet het.”

Sy kyk na hom, bestudeer sy profiel. “Glo jy haar?”

“Ja.” Hy draai uit, druk ’n knoppie en ’n ysterhek swaai oop. Terwyl hy met die rylaan afry, kyk sy na die tuin. Dis pragtig uitgelê. Oral is blomme, alles groei geil.

“Dis ’n mooi tuin,” sê sy. “So groen en welig.”

“Ons het boorgatwater,” antwoord hy, maar sy stem is tog warmer. “Tuinmaak is my terapie.”

Sy kyk vinnig na hom. “Het jy terapie nodig?”

“Dis nie net –” Hy bly stil en toe hy weer praat, is sy stem neutraal en beleef. “Ontspanning is miskien ’n beter woord. Ek kry helderheid as ek in die tuin werk. Dit laat my ontspan.” Hy hou voor die huis stil, klim uit en kom maak haar deur oop.

Sy klim stadig uit, bekyk die huis, die trap wat na die voordeur lei en ’n kliptarentaal wat tussen die blomme in die randakker na haar korrel. “Dis ’n mooi huis.”

“Dink jy so?”

“Ja.” Sy swaai haar hand. “Gesellig.”

“Dis maar doodgewoon,” sê hy. Sy stem word effens skerper. “Nie juis elegant nie.”

Sy kyk hom verbaas aan. “Dink jy regtig so? Ek vind dit mooi. Die klimplante teen die mure en . . . Dit lyk na ’n huis waarin ’n mens lekker kan leef.”

“O, ék stem saam.”

Sy hoor die effens sarkastiese klank in sy stem en draai haar kop. “Het ek nie van die huis gehou nie?”

“Nee.” Hy maak die bak oop en haal haar tassie uit.

“Hoekom nie?” Sy bly staan waar sy is en volg hom nie met die trap op nie.

“Jy het dit te eenvoudig gevind.” Hy sluit die voordeur oop. “Kom,” sê hy en hou sy hand uit om te wys sy moet voor stap.

Swyend haal sy diep asem in die voorportaal in die hoop dat iets, ’n reuk, bekend sal wees en iets sal wakker maak, maar dit ruik na politoer, na blomme, na niks bekends nie. “Waar is Gladys?” vra sy.

“Sy sal later vanmiddag terug wees. Sy het gevra of sy gou winkels toe kan gaan.” Hy beduie die gang af en toe hy sien hoe sy huiwer, stap hy voor. In die deur van ’n groot slaapkamer bly hy staan. “Dis ons kamer.”

Sy staar benieud na binne. Oor die enorme dubbelbed is ’n brokaatdeken. Die bed lê vol betosselde kussinkies. Deftige leunstoele is om ’n ronde tafeltjie gerangskik. Een lang muur is van dak tot vloer net ingeboude klerekaste. “Ek –” Sy staan agteruit. “Nee. Ek kan nie hier . . . Julle kan nie verwag ek moet ’n kamer met ’n wildvreemde deel nie.” Sy druk haar hand teen haar mond. “Ek weet julle sê ons is vyf jaar getroud, maar ek kan dit nie doen nie.”

Hy lyk net ’n oomblik verras. Toe stap hy aan en maak die volgende deur oop. “Jy mag dan hier slaap. Dis geen probleem nie. Jy het buitendien . . .” Hy kug asof hy hom weerspreek het. “Sal hierdie kamer jou pas?”

Sy loer by hom verby. Die kamer is effens kleiner, maar het ook ’n dubbelbed met dieselfde oorversierde soort deken en meubels. “Ja,” sê sy ongemaklik. “Ek kan daardie deken mos afhaal.”

Hy kyk haar takserend aan, maar sê niks nie. Dan kyk hy na sy horlosie en skrik. “Ek is jammer maar ek moet nou dadelik terug hof toe. Sal jy jou pad vind? Iets kry om te eet? Gladys sal seker nou-nou terug wees en sy kan jou alles wys of vertel.”

Sy klem haar hande saam. “Ja, natuurlik. Dankie dat jy my kom haal het.”

Hy draai weg nadat hy haar tassie op die bed neergesit het. “Ek is jammer dat ek jou alleen moet laat, maar dit kan regtig nie anders nie.”

Sy begelei hom na die voordeur. “Moenie jou oor my kwel nie. Ek sal regkom.” Sy gee ’n vals laggie. “Miskien kom iets terug as ek hier in die huis is. Miskien onthou ek.”

Hy wys na die voordeurslot. “Sluit die deur agter my. Gladys het haar eie sleutel.” By die motor bly hy weer staan. “Ek sal seker eers laterig tuis wees.”

Sy lig haar hand. “Sterkte met die hofsaak. Ek hoop dit gaan goed.”

Hy kyk haar ’n lang oomblik aan, knik dan net, klim in sy motor en ry. Sy kyk hom agterna tot die hek weer agter hom toegeswaai het en draai dan stadig om. Nadat sy die voordeur toegesluit het, bly sy lank daar staan met haar rug teen die deur. Sy wonder of Gerard lief was vir sy vrou. Soms kry sy die indruk dat dit nie die geval was nie. Sy stap stadig met die gang af in die rigting van die kombuis. Haar keel voel droog.

Die kombuis is baie skoon en netjies. Elke ding staan op sy plek. Vadoeke hang skoon en gestryk langs die wasbak. Sy sien ’n ketel en gooi dit vol water. Terwyl sy wag dat dit kook, maak sy een kassie na die ander oop om te kyk wat binne-in is. Sy bly hoop dat ’n blompatroon op ’n koppie of ’n bont melkbeker skielik bekend gaan lyk, maar dit gebeur nie. Dis net voorwerpe. Sy maak die yskas oop en haal ’n bakkie jogurt uit. Aarbeigeur. Terwyl sy dit sommer so staan-staan eet, wonder sy hoe sy geweet het dit sal daar wees? Hoe het sy geweet sy hou van aarbeigeur? Nadat sy vir haar tee gemaak het, gaan sit sy by die kombuistafel. Op ’n rak teen die muur is dosyne kookboeke. Sy staan op en haal ’n paar af. Hulle lyk almal baie nuut en ongebruik. Die bladsye vou moeilik oop. Wie het dit gekoop? wonder sy. Wie gebruik dit?

Sy skrik toe ’n sleutel in die kombuisdeur knars en staar bang na die deur toe dit oopswaai en ’n swart vrou inkom. Die vrou skrik ewe groot, maar herstel vinnig. “Middag, mevrou,” sê sy. Haar stem is nie onvriendelik nie, maar ook nie hartlik nie. Bot en ontegemoetkomend.

“Middag,” sê Emilia senuagtig en staan op. “Jy is seker Gladys?”

“Natuurlik is ek Gladys.” Sy kyk na Emilia of sy mal geword het. “Ken mevrou my nie meer nie?”

“Ek ken niemand nie,” sê Emilia eenvoudig.

Gladys staar na haar. “Meneer het gesê –”

“Die ongeluk het alles uitgevee. Ek onthou niks wat voor die ongeluk gebeur het nie.”

Gladys bly na haar staar. “En mevrou se hare?” Sy gee ’n laggie. “Dis poenskop.”

Emilia glimlag en vryf oor haar borselkop. “Ja, hulle moes alles afskeer. Lyk ek baie anders?”

Gladys lag vir die eerste keer, maar antwoord nie. Sy stap na die vrieskas en begin daarin vroetel. “Wat eet ons vanaand?” vra sy en haar stem is weer onvriendelik.

“Ek weet regtig nie. Kook jy normaalweg?”

“Ek doen alles.” Die stem is weer bot.

Emilia wys na die kookboeke. “Is dit joune?”

“Nee, dis mevrou s’n.”

“Het ek gehou van kook?”

Gladys swaai om, ’n laggie in haar keel. “Mevrou? Mevrou was byna nooit in die kombuis nie. Dit was nou nie eintlik mevrou se lyn nie.”

Emilia sit die boeke wat sy uitgehaal het, terug op die rak. Sy voel skielik moeg. “Dan moet jy maar besluit wat ons vanaand eet.”

“Meneer het gesê ek moet iets spesiaals maak, omdat dit mevrou se eerste aand is. Skaapboud, het ek gedink.”

“Dis goed.” Emilia druk haar hand teen haar slaap. “Ek gaan maar bietjie lê. As ’n mens ses weke in die bed was –”

Gladys kyk haar belangstellend aan asof sy nou te doen het met iets wat sy nog nie tevore teëgekom het nie. “Weet mevrou regtig niks nie?”

Emilia skud haar kop. “Niks nie. Ek het nie my eie ma geken nie.”

“En meneer?” Gladys is kennelik gefassineer.

“Ek ken hom ook nie. Hulle sê ek is sy vrou en ons is al vyf jaar getroud, maar ek onthou niks nie.”

“Ai, ai, ai,” sê Gladys en klik met die tong. “Meneer het my gesê, maar ek het nie . . . Ek meen, ek werk al hier van voor meneer getroud is en –”

“Dan weet jy veel meer as ek,” sê Emilia en glimlag wrang. Sy stap na die deur en bly dan skielik staan. “Kan ek maar ’n bietjie gaan lê of is daar nou iets anders wat ek behoort te doen?”

“Doen?” vra Gladys. “Hoe bedoel mevrou nou?”

“Die dokter by die hospitaal het gesê ek moet so gou moontlik in my normale roetine terugkom. Hy sê dit kan dalk help om my te laat onthou. As ek dinge doen wat ek gewoond was om te doen.”

“Ek sien.” Gladys lyk maar skepties.

“Dis waarom ek vra,” sê Emilia geduldig. “Wat het ek elke dag gedoen?”

Gladys kry weer so ’n lagtrek om die mond, maar sy vee dit af toe sy Emilia se gesig sien. “Mevrou was nie hier nie.”

“Gerard . . . my man sê dan ek het nie gewerk nie. Waar was ek?”

“Uit,” antwoord Gladys pront.

“Uit waar?” vra Emilia moedeloos.

“Lunch saam met Claudia, winkels toe saam met iemand anders, al daai charity-goed waarvoor mevrou moes mooi aantrek, al –”

Emilia druk haar hand teen haar voorkop. “Ek sien. Roep my maar as ek nodig is. Ek gaan nou rus.”

Sy stap met die gang af na die slaapkamer waar haar tassie lê, ruk die brokaatdeken van die bed af en wil net gaan lê toe sy besef sy kan seker nie so in haar formele klere in die bed klim nie. Sy loop kaalvoet na die kas en maak dit oop, maar die kas is leeg. Sy sug moeg. Natuurlik is haar klere seker in die hoofslaapkamer en sy is nou te moeg om daardeur te gaan soek. In die aangrensende badkamer kry sy ’n badjas en trek dit sommer oor haar onderklere aan.

Toe kruip sy tussen die lakens in en lê opgekrul, haar hande onder haar ken. Haar kop voel oorlaai van inligting en nie al die inligting is positief nie. Sy kry die indruk die ou Emilia was nie noodwendig ’n aangename mens nie. Dis nie asof Gladys haar snikkend van blydskap om die hals geval het nie en Gerard kyk haar by tye ook maar met ’n siniese oog aan. Sy is egter te vermoeid om lank daaroor te tob en sy val in ’n diep en genadiglik droomlose slaap.

Toe sy wakker skrik, skyn die son laag en skuins deur die venster in die badkamer en sy staan koulik op, ’n oomblik verward. Eerder as om nou deur die klerekaste te soek, trek sy maar weer dieselfde klere as die oggend aan en stap met die gang af.

Tot haar verbasing kry sy vir Gerard in die sitkamer, waar hy sit en koerant lees. Hy dra nog sy pak en Gladys kom net by die deur in met tee op ’n skinkbord. Toe sy Emilia sien, draai sy om om nog ’n koppie te gaan haal.

“Hallo,” sê Gerard en staan op. Hy vou die koerant toe. “Het jy lekker geslaap?”

“Te lank.” Sy gaan sit op die bank en vee oor haar kop. “Dis ten minste een voordeel van my huidige haarstyl. Dit kan nie verlê raak nie. Jy is vroeg by die huis? Ek dog jy sê jy gaan laat wees?”

“Dis al amper halfses,” sê hy. “Maar ja, dis vroeër as wat ek verwag het. Die regter het hom vervies vir die aanklaer se swak voorbereiding en die hof verdaag tot môre.”

“Maar nie vir jou nie?” vra sy bekommerd. “Was hy tevrede met jou?”

Hy gee haar ’n lang kyk. “Nee,” sê hy dan. “Nie vir my nie. Ek daag nie op as ek nie voorbereid is nie.”

Sy knik tevrede. “En dink jy jy staan ’n kans om te wen?”

“As jy mevrou Kruger miskien kon sien, sal jy verstaan. Die man was ’n sadistiese wreedaard. Sy is nie die enigste wat hom dood wou hê nie. Ek beplan om sy stiefdogter te laat getuig, want sy het net so swaar deurgeloop. Selfs die huishulp.”

“Die aanklaer gaan seker probeer bewys dat hy eintlik ’n liewe gesinsman was?” vra sy.

Hy lyk verbaas. “Presies,” gee hy nietemin toe. “Hy het vandag die man se gewese kindertuinonderwyseres daar gehad om te getuig watse liewe seuntjie hy was toe hy vyf was.”

“Hoe oud was hy toe hy doodgeskiet is?”

“Sestig.”

“Dan moes die onderwyseres báie oud gewees het!”

“Juis. Nadat ek haar ondervra het, was dit duidelik dat sy van die verkeerde kind gepraat het, dat sy geen benul het wie Hans Kruger was nie en dat sy aan Alzheimers ly.”

“Wat die rede is waarom die regter hom vervies het,” sê sy. Gladys bring Emilia se koppie en sit die skinkbord voor haar neer. Emilia skink en kyk dan vraend na Gerard. “Hoe drink jy jou tee?”

“Met melk, geen suiker nie.”

Sy glimlag skewerig. “Dis net maar een van die baie goed wat ek nie meer kan onthou nie.”

“Jy het dit buitendien nooit –” begin hy, maar bly vinnig stil en vat die koppie by haar. “Waarom vra jy so uit na die hofsaak?”

“Ek kan niks anders onthou nie,” sê sy eenvoudig. “Ek kan net van vandag af begin leef.”

“Ek sien,” sê hy.

’n Ruk lank is dit stil terwyl hulle hul tee drink. Dan kyk sy op. “Is jy ’n goeie advokaat? Wen jy gewoonlik?”

Hy lag. “Nie altyd nie, maar nogal dikwels. Hoe goed ek is, weet ek nie. Ek doen my bes.”

“Dink ander mense jy is goed?” dring sy aan.

“Ek dink so,” erken hy teësinnig.

Sy tik haar voorvinger teen die rand van haar koppie. “Het ek so gedink? Was ek trots op jou?”

Sy gesig kry dadelik die geslote uitdrukking wat sy nou al leer herken. “Jy het –” begin hy versigtig. “Nee, ek weet eerlikwaar nie.”

Sy swenk weg van die onderwerp omdat sy kan sien dit maak hom ongemaklik. Nadat sy haar koppie neergesit het, rek sy haar arms. “Ek dink ek wil ’n bietjie deur die tuin gaan stap.”

“Ek kom saam,” sê hy en spring op.

Terwyl hulle deur die tuin loop, is dit asof hy vir die eerste keer in haar teenwoordigheid ontspan. Dis duidelik dat hy baie lief is vir sy tuin. Hy verloor die waaksaamheid terwyl hy vir haar vertel hoe die tuin eers gelyk het, wat hy alles aangeplant het en wat hy nog beplan. Sy verlustig haar in die rose wat in volle blom staan. Sy buig oor beddings vol pienk blomme. Sy staan nader om die jasmyn te ruik wat teen ’n boomstam uitrank.

“Dis regtig pragtig,” sê sy opreg toe hulle uiteindelik op die stoep staan. “Jy het ’n baie mooi tuin gemaak.” ’n Ruk lank staan hulle net en luister na die gesis van ’n verborge sproeier. Toe draai sy na hom. “Het ek van tuinmaak gehou?”

“Nee.” Sy stem verklap niks nie. “Jy het ander belangstellings gehad.”

Sy wil graag vir hom vra wat dit was, maar sy is bang vir die antwoord. Moenie jou oorlaai nie, het dokter Beyers gesê. Een dag op ’n slag. Sy verlang skielik na hom. Hy was so gerusstellend, so nugter. Hy ken net die nuwe Emilia. Haar verlede kan hom nie skok of ontnugter nie.

“By die hospitaal het ons nou al vergete aandete gekry,” sê sy. “Dis amper besoektyd.”

“Verlang jy terug?”

“Nogal.” Haar stem klink verlate. “Dit was ten minste bekend. Jy is seker bly jy hoef nie nou weer soontoe te ry nie?”

“So ’n straf was dit nie.” Sy stem is lig.

“Ek wonder.” Sy draai na die deur om in te gaan. Dis nog koud buite.