Читать книгу Die glasappel - Christine le Roux - Страница 3

Theo Senekal staan verveeld teen ’n tafel geleun terwyl sy oë oor die vol kamer gly. Hy is nie ’n liefhebber van partytjies nie – behalwe dat dit ’n nimmereindigende fontein van mooi meisies is. Sy huidige gunsteling, ’n blonde sekskatjie, gegiet in ’n swart leerbroek en goue jakkie, staan teen ’n boekrak gevlei, haar hand op die bors van ’n krulkopman wat nie sy oë van haar kan afhou nie. Theo merk geamuseerd op dat die man se sigaretas sentimeters lank is en enige oomblik op die mat gaan val.

Hy gee nie om nie, hy gaan al drie maande met Alfrieda uit en alhoewel sy altyd sorg dat almal se koppe in sy rigting draai en hy die afguns in ander mans se oë kan lees, verveel sy hom. Alfrieda se geselskap bestaan uit alles wat sy in modetydskrifte lees. Sy weet watter sjampoe die beste is vir haar gebleikte blonde hare, watter salon die beste plastieknaels kan opplak, wanneer enige winkel ’n uitverkoping het. Sy wil nooit ’n aand by die huis bly nie; haar idee van ’n verhouding is ’n aand uit waar ander mense haar kan sien en sy hulle klere kan bestudeer.

Hy laat gly sy oë verder. Die rooikop wie se hare kort op haar skedel afgeskeer is, is Lorina. Hy kan nie meer presies onthou hoe lank hulle uitgegaan het nie. Hy verbeel hom amper dit was langer as die gemiddelde tydperk vir hom – vyf maande? Sy was darem naelskraap slimmer as Alfrieda, maar soos haar rietskraal lyf bewys, was sy geobsedeer met diëte. Daar is geen dieet waarvan hy nie weet nie.

Drie weke lank moes hy – teen groot koste en met baie moeite – druiwe by die kassie vol koop omdat sy net druiwe geëet het. Dit suiwer die gestel, het sy gesê en teleurgesteld na hom gekyk as hy vleis en aartappels eet. Daarna was dit geen suiwelprodukte nie.

Hy byt sy lip nadenkend. Die week toe sy net sjokolade mag eet, was nogal lekker, maar sy het vinnig begin kla. Sy voel naar, het sy gesê, en hom weggedruk as hy haar wou soen. Toe sy een aand ’n halwe bottel witwyn drink ná sy ’n hele blok sjokolade geëet het, was sy so siek dat hy haar amper Ongevalle toe moes neem.

Hy kyk verby ’n paar geselsende mense om te sien wat sy vanaand op haar bordjie het. Dit lyk nogal normaal, moet hy erken. Koue vleis, slaai en ’n stapeltjie rooi kersietamaties. Die man by haar is Sias, ’n instrukteur by ’n gimnasium. Selfs deur sy hemp kan Theo die spiere sien bult.

Hy sug. Hyself probeer twee keer per week gim toe gaan, maar dis bloot om fiks te bly; hy het geen ambisie om Meneer Heelal te word nie. Lorina voel ooglopend nie dieselfde nie, haar oë gly bewonderend oor Sias se gespierde nek en breë skouers. Hy is seker haar nuwe afrigter, dink Theo, maar hy moet erken: om fiks te wees, is dalk beter vir Lorina as om al haar belaglike diëte te volg.

Hy steek sy hand uit en tel sy glas wyn op.

“Hallo, mooi ding,” sê ’n meisie en kom staan voor hom.

Theo staan regopper en kyk af op haar. Sandra; haar swart hare is in ’n ongelooflike krullebol opgeklop soos eierwit as sy ma skuimpies gemaak het.

“Sandra,” sê hy en glimlag. “Wat het jy met jou hare gedoen?”

Sy lag en druk die gekrulde massa nog hoër. “Hou jy daarvan? Ek was lus vir ’n verandering.”

“Dis mooi,” jok hy. “Jou neus is ook nie meer wat dit was nie.”

Sy draai skuins sodat hy haar profiel kan bewonder. “Hou jy daarvan? Dit was my ma se Kerspresent verlede jaar. Sy voel, soos ek, dat mens nie jou lewe lank met die Besterneus hoef te loop nie.”

“Baie pikant,” stem hy saam. As argitek het hy ’n goed ontwikkelde sin vir die estetiese en die fyn wipneusie wat sy nou tussen haar oë het, is inderdaad ’n groot verbetering op die neus waarmee sy gebore is. Hy is nie so seker hy keur die silwerring goed wat deur een geskulptuurde neusvleuel hang nie. “En die ring?”

Sy lag. “Dis mos nou mode.” Sy leun vertroulik nader. “Jy moet erken, dit lei die aandag na my nuwe neus. Mense kyk na die ring en moet terselfdertyd my nuwe neus raak sien.”

Hy lag. Hy en Sandra het nie lank uitgegaan nie. Net twee maande as hy reg onthou.

Toe hy haar ontmoet het, het sy net herstel van ’n borsreduksie. Sy het hom al die foto’s gewys van hoe sy eers gelyk het en hy kon eerlikwaar nie sien waaroor sy so ongelukkig was nie. Foto’s is nie altyd betroubaar nie, weet hy, maar haar ou figuur was vir hom heeltemal aanvaarbaar. Buitendien het dit beteken dat hy haar nooit ordentlik kon vasdruk nie, sy was te bang iets kry seer.

“Met wie gaan jy nou uit?” vra hy.

“Ek dink nie jy ken hom nie. Riaan Smit. Ons is verloof.”

“Baie geluk.”

Sy straal. “Ons het al ’n ruk uitgegaan en hy het my wonderlik bygestaan tydens die operasie. Jy moet weet, mens lyk maar oes as jy wakker word. Asof iemand jou met ’n knuppel beetgehad het. Oë potblou geswel, maar Riaan was heeltyd by. So ’n man is goud werd.”

“Dis so,” stem hy saam en wonder of sy hom verwyt omdat hy nooit simpatiek genoeg was nie.

“Saam met wie is jy hier?” vra sy.

“Alfrieda.” Hy draai sy kop en sien dat die man nou sy arm om Alfrieda se skouers het en sy sigaret doodgedruk het. “Maar ek dink dis verlede tyd, soos jy kan sien.”

Haar oë vernou effens. “Jy gee kennelik nie om nie.”

“Nee,” erken hy verveeld. “Ons was . . . dit het nie regtig uitgewerk nie.”

Sy skud haar kop. “Theo, hoe oud is jy nou al?”

“Vyf en dertig. Hoekom?”

“Dis tyd dat jy trou. Jou beste jare gaan verby.”

Hy lag. “Jy klink nou nes my ma.”

“Maar dis waar. Ek sweer daar is nie ’n meisie in die stad met wie jy nog nie uitgegaan het nie.”

“Dis waar,” sê hy.

“Jy is verwaand,” sê sy vriendelik, asof dit eintlik ’n kompliment is. “En arrogant. Jy weet jy is so verdeksels aantreklik dat jy net ’n vinger lig en die volgende meisie kom aangehardloop.”

“Dis darem nie só erg nie,” protesteer hy.

Sy tik hom speels teen die wang en draai weg. “Die kos is in die kombuis uitgesit,” sê sy oor haar skouer. “Het jy al vir jou gaan inskep?”

Hy gee sy posisie prys en loop na die kombuis, waar dit so druk is dat hy nie naby die tafel kan kom nie. Almal is blykbaar nou honger en hy moet geduldig wag tot hy vorentoe kan leun en ’n bord vat, maar iemand anders vat na dieselfde bord en hy kyk af.

Dis ’n meisie wat hy nog nie vantevore gesien het nie. Sy het lang, gladde donker hare en dra ’n groot bril wat byna van haar neus val toe sy verskrik eenkant staan en haar greep op die bord prysgee.

“Jammer,” stamel sy.

“Asseblief,” sê hy galant en wys sy moet die bord vat.

“Nee, nee.” Sy het reeds die volgende bord wat sy teen haar bors vasdruk asof iemand dit met geweld van haar gaan afneem.

Hy wil nog beduie dat sy eers moet inskep, maar toe hy weer kyk, het sy tussen die mense verdwyn en glimlag ’n ander blonde meisiekind vir hom.

“Ek is Jenny,” sê sy. “Het ons al ontmoet?”

“Nee,” sê hy, sy belangstelling dadelik geprikkel. As sy glimlag, duik twee van die verleidelikste kuiltjies wat hy nog gesien het in haar wange. “Ek is Theo Senekal. Aangename kennis.”

Sy het ook ’n bord in haar hand en begin inskep terwyl sy oor haar skouer met hom gesels. Daar is nog steeds nie veel ruimte in die beknopte kombuis nie, maar waar hy agter haar staan, sien hy ’n paar mooi bene in ’n minirokkie so kort dat hy wonder of dit tegnies ’n rok genoem kan word.

Hulle stap saam terug na die woonkamer en kyk rond vir ’n plek om te sit. Gelukkig staan ’n paartjie op om te dans en hy stuur Jenny vinnig na die ontruimde bank waar hulle dankbaar gaan sit.

“Wat doen jy?” vra Jenny vir hom terwyl sy delikaat aan ’n hoenderboudjie knaag.

“Ek’s ’n argitek. En jy?”

“Assistent by ’n fotograaf.” Sy kyk sydelings na hom. Met sy kop vooroorgebuig oor sy bord het ’n dik plak hare vorentoe geval sodat sy net sy mooi reguit neus en wangbene kan sien.

“En is jy gekoppel aan iemand?” vra sy skalks.

Hy kyk op, maar hy kan Alfrieda nêrens meer sien nie. “Ek sou dit nie gekoppel noem nie,” sê hy ligweg. “Ek het met ’n meisie hier aangekom, maar sy het klaarblyklik iets beters ontmoet, want sy was heelaand nog nie naby my nie en toe ek haar laas gesien het, was haar hand op ’n meer begeerlike man se bors.”

Jenny lag rinkelend. “Meer begeerlik as jy?”

“Dis ’n kwessie van persoonlike smaak, is dit nie?” Hy voel ’n tinteling in sy bloed. Skielik is hy nie meer verveeld nie, die ou bekende jagtersinstink het wakker geword net toe hy gedink het dis dood. “Wat van jou? Jy het tog nie alleen gekom nie?”

“Ja, ek het. Petro het gesê sy het meer as genoeg alleenlopers genooi en dis hoog tyd dat die bestaande paartjies ’n bietjie geskommel word.”

“Dan is dit my gelukkige dag,” glimlag hy vir haar. “Net voor ek kombuis toe is, het ek oor die kamer gekyk en besef ek het al met elke meisie in die plek uitgegaan. Dis ’n bedrukkende gedagte. Geen nuwe gesigte meer nie.”

Hy word bewus van ’n geluid êrens naby hom en kyk om. Langs die bank is ’n leunstoel waarin ’n baie intense paartjie saamgedruk sit, diep in gesprek en onbewus van hom. Hy skud sy kop en draai weer na Jenny.

“Foeitog,” terg sy hom, ’n vonkeling in haar oë. “Dit moet swaar wees om so in aanvraag te wees. Maak dit jou nie ydel nie?”

“Ek kan dieselfde vir jou vra,” terg hy terug. “So ’n mooi meisie soos jy.”

“Ek het darem nog nie met elke man in die kamer uitgegaan nie,” sê sy.

“Dis uitstekend,” sê hy. “Ek hou van onbedorwe meisies.”

“Stout,” sê sy en swaai haar vinger voor sy neus. “Dubbele standaarde.”

“Ek kan dit nie help nie. ’n Mooi meisiekind bly ’n mooi ding en ’n mooi ding moet verower word.”

Sy lig haar glas vir hom. “So maklik, nè? En wie sê ek gaan so sonder slag of stoot verower word?”

Hy maak ’n gevatte opmerking wat haar laat lag, maar in sy hart hoor hy ’n siniese stemmetjie wat hom daaraan herinner dat verowering nie ’n probleem is nie, dis bloot ’n kwessie van hoe gou dit geskied – die eerste aand al of eers na twee of drie afsprake?

Sy sê iets, maar sy aandag word afgelei deur dieselfde geluid en hy draai weer sy kop, ’n frons tussen sy wenkbroue. Dié keer kyk hy af. Tussen die bank en die leunstoel is ’n driehoek en in hierdie beperkte spasie sit die meisie van vroeër ingedruk, haar bord voor haar op die vloer.

Sy vang sy oog, druk haar bril op teen haar neus en kyk vinnig af sodat haar hare vorentoe val en haar gesig bedek.

Hy voel vaagweg geïrriteerd. In die sekonde voor die vroumens afgekyk het, was hy bewus van ’n paar groot grys oë wat hom spottend aangekyk het.

“En die frons?” vra Jenny speels.

“Dis niks nie,” sê hy en dwing sy aandag terug na haar, maar dit duur ’n sekonde of twee voor hy weer op dreef kom en voortgaan met die spel wat hy al in sy slaap kan speel.

“Jy’s wragtig ’n haan,” sê sy beste vriend en vennoot, Kerneels, ten minste een keer per week vir hom. “Daai storie van: jy lig net jou vinger en die meisies val voor jou, is in jou geval absoluut een honderd en tien persent waar. Dis ongesond.”

“Ek kan jou verseker dis nie,” spot hy altyd terug. “Dis uiters gesond.”

“Ek praat nie van jou fisieke gesondheid nie, ek kwel my oor jou ego. Dit moet teen hierdie tyd die grootte van ’n lugballon wees.”

“Kan ek dit help? Dis nie asof ek die meisies dwing nie. Ek kan jou met my hand op my hart belowe dat ek nog nooit, ooit ’n meisie gedwing het om van my te hou of saam met my uit te gaan nie. Ek verlei hulle ook nie met slinkse praatjies nie; ek stel myself voor en ons begin gesels en as ek haar uitnooi, sê sy ja.”

“Ja,” knor Kerneels dan. “Dis daai filmstergesig en die feit dat jy nou ook nie eintlik ’n boemelaar is nie. Hoekom het jy nie rugby gespeel op skool sodat iemand jou gesig ’n bietjie kon verniel het nie?”

“Pennie vir jou gedagtes?” Jenny kyk hom gemaak droewig aan. “Verveel ek jou klaar?”

“Nooit!” lag hy galant. “Dis net ’n bietjie benoud hier, vind jy dit nie? Waar bly jy – sal ons nie ’n stiller plek gaan opsoek nie?”

Onwillekeurig kyk hy af na die vloer, maar die meisie met die bril het haar bord neergesit en sit nou en lees.

Lees! dink hy verstom. Hoekom kom sy na ’n partytjie en sit dan en lees?

“Waar bly jy?” vra Jenny en dwing sy aandag terug.

“In hierdie gebou,” vertel hy. “Ek en my vennoot het hierdie kompleks ontwerp en dit was so presies wat ek self wou hê dat ek die dupleks op die end self gekoop het.” Hy kyk oor die kamer en soek na hulle gasvrou. “Dis hoe ek Petro leer ken het. Ons was die enigste twee wat dieselfde tyd soggens ons vullisblikke uitgestoot het.”

“Haai,” sê Jenny, haar oë groot van bewondering. “Het jy dit regtig ontwerp?”

Voor hy kan antwoord, praat die meisie op die vloer.

“Ek sou die sitkamers ruimer gemaak het en die ventilasie laat veel te wense oor.”

“Wat?” sê hy ergerlik en kyk af na haar, maar sy is verdiep in haar boek en hy wonder of hy hom net verbeel het. “Sal ons op ’n ander plek gaan sit?” vra hy vir Jenny.

“Nee,” pruil sy. “Hier is so baie mense, ons sal nie weer sitplek kry nie.”

“Wat van jóú woonplek?”

Sy lag tergend. “Nee, wag, jy is te vinnig. Buitendien, ek het ’n woonstelmaat en sy is nogal preuts.” Sy kyk na hom van onder haar wimpers. “Maar ek sal jou my telefoonnommer gee en jy mag my enige tyd bel.”

Flink haal hy ’n sakboekie uit sy binnesak en skryf die nommer neer.

“Ekskuus tog,” sê ’n beleefde stem langs hom.

Dis die lesende meisie. Sy het haar boek teruggesit in haar groot skouersak en stoot versigtig verby hom. Dis nie maklik nie, daar is orals mense op die vloer, op die leunings van meubels, selfs op die koffietafel. Hy skuif sy bene eenkant toe en kyk haar agterna.

Sy is langerig en baie skraal. Wat sy hier maak, kan hy nie dink nie, sy praat met niemand nie en sy is definitief nie aangetrek soos die ander nie. Sy dra ’n dun, lang donkerblou rok met ’n wit kantkragie en sy vleg haar pad deur die mense, die dansers en die groepe voor die deur en verdwyn dan uit sig.

“Wat is dit?” vra Jenny.

“Niks nie.” Hy staan op. “Kom ons dans?”

Sy staan gewillig op en vat die hand wat hy na haar uithou. “Daar is so min plek,” protesteer sy toe hy haar teen hom vastrek.

“Dis die bedoeling,” sê hy speels.

Die gedreun in die kamer is so hard dat hulle omtrent nie die musiek kan hoor nie, maar dit lyk nie asof dit iemand pla nie, paartjies wieg in mekaar se arms, die meisies se koppe teen hulle maats se skouers, arms om nekke gestrengel.

“Dit ís warm,” sê hy skielik.

“Ek het nie gekla nie,” sê Jenny.

Hulle bly op die dansvloer tot die partytjie begin opbreek. Mense begin jasse bymekaarmaak en elke keer dat die voordeur oopgaan, kom ’n vlaag koue lug in. Theo sit sy arm om Jenny se skouers en saam soek hulle vir Petro, bedank haar vir die aand en kry hulle jasse.

Theo begelei Jenny na haar motor, bied aan om haar huis toe te neem, maar aanvaar haar speelse teregwysing.

“Jy’s te vinnig,” sê sy vir hom. “Buitendien – wat sal ek met my motor doen?”

Hy buk af, soen haar op haar wang en bly op die sypaadjie staan tot haar motor om die draai verdwyn. Dan wikkel hy sy skouers teen die koue, druk sy hande diep in sy sakke en stap vinnig terug na sy woonstel.

Belowend, dink hy toe hy tussen die geil plante stap, elkeen presies deur hom gekies. Definitief belowend, hierdie Jenny-meisiekind. Miskien ’n bietjie voor op die wa, maar van wanneer af het dit hom afgesit?