Читать книгу Die glasappel - Christine le Roux - Страница 5

Terwyl hy eet, stap sy terug na die woonkamer en verskyn met ’n paar delikate swart steweltjies. Sy gaan sit plat op die vloer, trek die eerste een aan en begin dit toeryg.

“Kan ek jou by die werk aflaai?” vra hy ná hy sy mond afgevee en ’n tweede beker koffie geskink het.

“Nee dankie. Ek haal sommer die bus.”

“Dis nie nodig nie, daar is genoeg tyd om jou eers af te laai.”

“Ek hou van die bus.”

“Dis koud buite,” sê hy ergerlik. “My huis het ondervloerse verhitting, mens kan jou verbeel dis nog somer en ek sien nie dat jy ’n jas of baadjie by jou het nie.”

“Nee,” stem sy saam. Haar tweede stewel is ook nou vasgeryg en sy staan op, skud haar rok reg en druk die kragie plat.

“Maar ek verkies nietemin die bus. Dis rustig.”

“Nes jy wil,” sê hy.

“Ek is nie een van jou meisies nie,” sê sy tegemoetkomend. “Jy hoef nie galant te probeer wees nie.”

Hy suig sy asem in. “Ek begin meteens verstaan waarom Sandra jou so dikwels en sonder gewetenswroeging uit die woonstel boender,” sê hy in ’n ysige stem. “Dit kan nie maklik wees om ’n huis met jou te deel nie.”

“Dis oor ons ma’s,” sê sy.

“Julle ma’s?”

“Hulle was beste vriendinne op skool. Is dit trouens nog steeds. Het gevoel dis die beste dat hulle dogters ’n woonstel deel.”

“Maar het nie in ag geneem die hemelsbreë verskil tussen genoemde dogters nie?” vra hy effens geamuseerd.

“O nee, ons kom baie goed klaar.” Sy vee haar hare uit haar gesig. “Maar jy is reg, ek dink ek moet vir my ’n motor koop.” Haar oë kyk in die verte. “Miskien kan ek dit sommer vandag gaan doen in my etensuur.”

Hy weerhou homself daarvan om hardop te lag. “Hoekom nie? Wat van teetyd?”

Sy kyk ernstig op. “Kan ’n mens dit so vinnig doen? Moet ek nie vorms invul en sulke soort goed nie – of gee hulle sommer dadelik die kar met alles in?”

“Nee, ek twyfel ten sterkste of jy sommer net kan inloop en tien minute later uitry met die motor. Om ’n motor te koop, is nie dieselfde as om ’n brood of nuwe rok te koop nie.”

“H’m,” sê sy, onbeïnvloed deur sy sarkasme. “Ek sal nie weet nie, ek maak my eie klere.”

“Aanvaar dan maar my woord. Afhangende van waar jy die motor koop en of dit eers deur ’n padwaardigheidstoets moet gaan, kan dit op sy minste ’n paar dae duur.”

“Hoekom moet dit deur so ’n toets gaan?” vra sy verbaas.

“Wel, as jy ’n tweedehandse ou skedonk koop, sal jy . . .” Hy kyk haar op en af en besluit dat hy miskien beledigend was. “Die verkoopsman sal jou wel sê.”

“Nie tweedehands nie,” sê sy mymerend. “Sweeds, dink ek.”

Sy wenkbroue skiet op. “Waarom nie ’n Rolls Royce nie?” vra hy, sy oë vol lag.

“Te groot,” sê sy beslis.

Hy staan op, sit sy bord in die wasbak en tap water daaroor. Die meisiekind in haar tuisgemaakte rokkie is nie goed wys nie, besluit hy, en hy moet nou ry. “Kan jy darem bestuur?” vra hy, tel sy baadjie op en trek dit aan.

“Jou hare,” sê sy teregwysend en wys na sy kop. “Nog nie gekam nie. Natuurlik kan ek bestuur.”

Hy ruk ’n kam uit sy binnesak, knak sy knieë sodat hy sy weerkaatsing in die kombuiskassie kan sien en kam sy wederstrewige hare plat. Hy het nie veel sukses nie; soos hy dit kam, spring dit net weer regop.

“Gee hier,” sê sy, vat die kam en hou dit onder die koue kraan. “Probeer weer.”

Hy gryp omtrent die kam uit haar hande, maar sy is natuurlik reg, dit help, al is dit net tydelik.

“Daar is sekere meisies,” merk sy op, “wie se knieë lam word ten aanskoue van ’n man wie se hare oor sy gesig val. Sandra is een, maar in my ondervinding hou die meerderheid van ’n man met netjiese hare.”

“En jou ondervinding is enorm,” sê hy bitsig.

Sy lag. “Nie naastenby so wyd soos joune nie. En miskien moet ek nie advies gee nie, dis heel moontlik dat die nuwe een – wat is haar naam nou weer? Jenny? – dat die nuwe een wel hou van die onversorgde voorkoms.”

Hy druk die kam terug in sy sak en loop uit. Sy volg hom, tel haar groot drasak op en kyk hoe hy sy aktetas en sleutels kry.

“Ek gaan die sleutels by my hou,” lig hy haar in toe hy die voordeur vir haar oophou. “Ek noem dit maar net. Die uitgeholde tarentaal word nie verder gebruik vir die sleutels nie. Sou jy weer een nag ronddwaal op soek na slaapplek, is ek bevrees my deur sal gesluit wees.”

“Dis buitendien ’n goeie plan,” sê sy so onverstoord soos altyd. “Om in hierdie tye jou sleutels enigsins naby die voordeur weg te steek, is sotterny. Gee dit liewer vir jou meisie van die dag en laat sy dit in haar handsak hou. Dis tog om ’t ewe wie die voordeur uiteindelik oopsluit.”

Hy kners hoorbaar op sy tande en swenk weg na sy garage om sy motor te kry. Toe hy ’n paar minute later met die straat af ry, sien hy haar naby die bushalte, maar hy oorweeg dit nie eers om stil te hou en weer aan te bied om haar op te laai nie.

“Jy is lekker laat,” sê Kerneels vir hom toe hy ’n halfuur later op kantoor kom. “Weer ’n deurnagsessie gehad?”

“Nee,” sê hy kortaf.

“Het Petro se partytjie geen nuwe talent opgelewer nie?” vra sy vriend teleurgesteld. “Hoe kan jy my vertroue in jou so skok? Ek gaan vir die eerste keer ’n weddenskap verloor.”

“Watse weddenskap?” vra Theo suur, trek sy baadjie uit en kom kyk oor sy vriend se skouer na die ontwerp op die tekenbord.

“Ek en die sekretaresse is vennote in die weddenskappe oor jou liefdeslewe en ek moet sê, sy is hopeloos te konserwatief, want sy verloor feitlik elke week. Wil jy my sê sy is vandag die wenner?”

“Hou op onsin praat.”

Kerneels draai om en kyk hom takserend aan. “Moes ’n bloutjie geloop het, anders hoekom is jy so grimmig?”

“Ek het nie ’n bloutjie geloop nie. Haar naam is Jenny.”

“Aha. Ek het weer gewen, Lindie!” gil hy oor sy skouer en êrens op die agtergrond lag ’n meisie.

“Mooi?” lag Kerneels. “Sekskatjie?”

“Nee,” sê hy ru. “Allesbehalwe.” Dan skud hy sy kop. “Ja, natuurlik,” sê hy vies en loop weg na sy eie kantoor.

Hy rem sy das los en buig oor die planne van die projek waarmee hy op die oomblik besig is. Elke argitek se droom, dink hy vir die hoeveelste keer, en dit omdat daar geen kliënt is nie. Geen direkte kliënt nie, geen man of vrou wat oor sy skouer hang en elke tweede dag van plan verander oor die grootte van die kamers of die ligging van die patio nie. Niemand wat wil weet waarom hy ’n muur hier bou of ’n venster juis só laat uitsteek nie. Die huis word vir ’n Trustmaatskappy gebou en die opdrag was duidelik uitgespel van die begin af. Anders as die meeste huise wil die kliënt nie baie kamers hê nie, wel groot vertrekke. Ruimte is die eerste vereiste en dit skep vir hom interessante uitdagings.

Hy moet deur slim ontwerp in een enorme woonkamer ruimtes skep vir ’n sitgedeelte, ’n televisie-area, ’n eetkamer – en alles sonder dat die kamer ingehok of opgebreek word en dus die gevoel van oop ruimte prysgee.

Die voorlopige ontwerp en planne is sonder meer goedgekeur, hy vermoed deur die trustees self, en op die oomblik is die mure al dakhoogte. Toe hy twee dae vantevore op die perseel was en nog met die bouvoorman gestaan en praat het, het hy tussen die hope bakstene en onvoltooide mure ’n vrou gesien. Sy het met haar rug na hom gestaan; al wat hy kon sien, was ’n slank figuur in noupassende jeans en ’n baadjie, met ’n bofbalpet op haar kop.

Of sy een van die trustees is of die vrou van wie ook al die huis gaan bewoon, weet hy nie en hy het geen poging aangewend om met haar te praat nie. In sy bitter ondervinding is dít waar die hoofpyn begin: by die eggenotes. Hulle vind alles na hulle sin tot op ’n punt, dan begin hulle skielik fout vind en moet hy mure verbreek en verskuif tot alles ’n gemors is.

“Haai,” onderbreek Kerneels sy konsentrasie en loer by die deur in. “Ek stuur Lindie om vir my ’n toebroodjie te gaan haal. Ek is honger. Wil jy iets bestel?”

“Nee dankie,” sê Theo afgetrokke. “Ek het ’n groot ontbyt gehad.”

“Natuurlik,” merk Kerneels op. “Wat sy vir jou gekook het?”

“Nee,” antwoord hy, sy oë op die lyn wat hy besig is om te trek. “Sy sê sy is nie my huishoudster nie.”

“Nou toe nou.” Kerneels is beïndruk. “Wil jy my sê jy het uiteindelik een gekry wat nie net op haar knieë voor jou val en vra wat haar heer en meester wil hê nie?”

“Kerneels,” sê hy ergerlik. “Jy pla my. Ek praat nie van Jenny nie, ek praat van . . .” Hy staan skielik regop, beweeg sy skouers wat stram voel van die gebukkende houding, en frons. “Ek weet nie eers wat haar naam is nie! Genugtig, dít het nog nooit vantevore gebeur nie.”

“Nee, sies man, Theo,” sê Kerneels afkeurend. “Dis nie soos ek jou grootgemaak het nie. Nou-nou nog het jy my vertel die nuwe nommer se naam is Jenny. Wie se naam ken jy nie?”

“Die meisie wat gisternag daar geslaap het.”

Kerneels se oë rek. “Dit was nie Jenny nie?”

Theo se aandag is weer by sy ontwerp. “Nee, genade, ek het haar gisteraand vir die eerste keer ontmoet. So wild is ek darem nie.”

Kerneels krap sy kop. Sy wilde blonde krulhare lyk altyd deurmekaar en nou selfs erger. “En die meisiekind wat daar oornag het – wanneer het jy haar ontmoet?”

“Ek het haar nie ontmoet nie. Ek sê dan nou vir jou ek weet nie eers wat haar naam is nie.”

Die tegniese punte ontgaan Kerneels, hy lyk net verwilder. “Hoe lank ken jy haar dan al?”

“Ek ken haar nie. Sy was gisteraand ook op Petro se partytjie. Loop nou, ek is besig.”

Kerneels onttrek kopskuddend. “Lindie,” roep hy in die gang af. “Wag tot jy dié storie hoor. Dis alles veel, veel erger as wat ek en jy in ons onskuld besef het. Tien rand is nie meer genoeg nie, ons sal dit moet opstoot.”

Theo ignoreer die gespot, al sy aandag by sy werk. Hy hou net op om vir Jenny te bel en af te spreek om haar daardie aand te kom oplaai vir ete en ’n fliek.

Sy was vriendelik genoeg oor die foon, maar toe hy oorkant haar sit in die restaurant is sy nie heeltemal so koketterig soos sy die vorige nag was nie. Hy skink maar vir haar wyn in, vra uit na haar werk en bewonder die kuiltjies in haar wange as sy glimlag. Sy is baie inskiklik, besef hy. As hy sê dis koud, stem sy saam. Toe hy haar vra wat sy wil eet, sê sy hy moet besluit.

“Is daar nie iets waarvan jy besonder baie hou nie?” vra hy.

Sy glimlag stralend. “Nee.”

Hy probeer haar uitlok deur oor aktuele sake te praat, maar loop hom vinnig vas. Sy lees nie koerante nie, vertel sy hom, en kyk ook nie na die televisienuus nie. As sy televisie wil kyk, huur sy ’n video. Dis om die waarheid te sê die enigste gebied waar sy vaste voorkeure het. Sy kan al die filmhelde bespreek asof sy hulle persoonlik ken en hy moet na ’n ellelange relaas luister oor een of ander man se gebroke huwelik en waarom dit gebeur het.

“Jy hou dus van romantiese prente?” vra hy.

“O ja,” sê sy. “Dis al waarna ek kyk. Party het ek ses keer gesien.”

In sy binneste sug hy en wonder byna oombliklik waarom dit so is. Hy moet oud word. ’n Jaar gelede sou ’n pragtige meisie soos Jenny hom op die plek verower het deur te erken sy is romanties. Hy het nie met mooi meisies uitgegaan omdat hulle aktuele sake kon bespreek nie – om die waarheid te sê, hoe minder opinies hulle gehad het, hoe beter.

Daar was byvoorbeeld – wat was haar naam nou weer? Elise? Elaine? Eloïse? In elk geval, sy kon net oor haar katte praat. Syself was mollig en kort, nie die soort meisie van wie hy normaalweg hou nie, maar so onbevange vrolik en ongekompliseerd dat hy nie anders kon as om van haar te hou nie.

Aan die begin het hy dit selfs amusant gevind om te luister na die gebabbel oor Mattewis se gewoontes, die kat se wit voetjies, sy manier om op jou skoot te kom lê sodat jy die room van jou koek met ’n lepeltjie kon afskraap en vir hom voer.

“Jy luister nie na my nie,” pruil Jenny en hy knip sy oë vinnig en kyk verskonend na haar. “Jy’t dit gisteraand ook gedoen.”

“Ek is jammer,” sê hy en glimlag sy gewone sjarmante glimlag, al kort dit sy gewone entoesiasme.

Hy vind die bioskoopprent ongenadiglik lank en vervelig. Tienermeisies, identies in kleredrag en lang blonde hare, giggel op die skerm, raak verlief, raak ontgogel, maar hou nooit op giggel nie.

“Dit was pragtig,” sug Jenny toe hy haar huis toe neem. “Hulle was almal so jonk en mooi!”

Hy soen haar op die wang toe hy haar by haar voordeur groet en vermy die effens verwytende blik wat sy hom gee, asof sy iets meer hartstogteliks verwag het. “Ons kuier weer,” belowe hy. “Gisternag het ek baie laat in die bed gekom.”

“Ja,” sê sy beteuterd. “Sal jy my bel?”

“Natuurlik.”

Maar toe hy sy voordeur agter hom toetrek, is sy das al los en skop hy sy skoene af voor hy met ’n geoefende sprong lankuit op sy bank neerval, sy kop in die sagte kussing en sy oë klaar weldadig gesluit.

Hy ruk regop en kriewel sy neus. Sy bank ruik na iets anders, iemand anders. Hy buig af en ruik aan die kussing. Ja, ’n ligte, vervlietende reuk van parfuum, en nie ’n parfuum wat hy ken nie.

Dis daardie meisie, dink hy vies en draai die kussing om. Hy hou van ’n bank wat net na lap ruik. Hy wil nie sy kop in iets druk wat subtiele geure uitdamp nie.

Hy maak sy oë weer toe en dink aan Jenny. Dis ’n deprimerende gedagte. Sy wou hom innooi en hy wou liewer huis toe kom. Hy lig sy hand en voel aan sy voorkop. Nee, hy is nie koorsig nie. As sy ma daar was, het sy gelag, want sy is selfs meer krities oor sy leefwyse as Kerneels. Sy verseker hom elke keer dat sy hom sien dat hy op die pad na die verderf is, dat sy nie weet wat sy verkeerd gedoen het om so ’n losbol vir ’n seun te hê nie en dat sy met haar hele hart wag vir die dag dat hy sy kop hard gaan stamp.

Dis nie sy skuld nie, dink hy. Op hoërskool het hy opgeskiet tot hy die langste seun in die klas was en die een met die slegste vel. Sy bynaam was Riet en alhoewel party meisies gedink het om lank te wees is nie so ’n nadeel nie, was sy benerige lyf so lomp dat hy nie twee treë kon loop sonder om oor sy eie voete te val nie. Onbeholpe, lomp, onaantreklik en so skaam dat hy sou doodgaan voor hy ’n meisie sou nader.

Sy ma het hom dokter toe geneem en sy vel is vinnig gesond gemaak. Hy het begin deelneem aan sport en elke oggend douvoordag kilometers gehardloop en ongesiens het sy liggaam meer definisie gekry. Die knopknieë het verdwyn, sy arms, bene en borskas het spiere ontwikkel en teen die tyd dat hy universiteit toe is, het sy vriende hom verseker hy is aansienlik en hoef nie meer weg te kruip nie. Ongelukkig het dit langer geduur om van sy skaamheid ontslae te raak. Hy het nog steeds gestamel en in ’n figuurlike sin oor sy voete geval as hy met ’n meisie moes praat.

Die keerpunt het gekom toe ’n meisie hom in sy tweede jaar opbel en uitnooi na een of ander geselligheid. Toe hy haar beter leer ken het, het sy gebieg dat sy dit vir ’n weddenskap gedoen het omdat die ander meisies gesê het sy sal nie die moed hê om die aantreklikste man op die kampus te vra nie.

Dit was vir hom ’n openbaring. Die aantreklikste man op die kampus? Hy kon dit skaars glo, maar teen die tyd dat hy sy graad gekry het, het genoeg meisies hom hiervan oortuig.

Theo sug, te lui om nou op te staan en in sy bed te klim. Waarom hy nou skielik introspektief word, sal hy nie weet nie. Hy is net ’n normale man en eendag sal hy gevestig raak en trou en huis opsit en . . . Hy sug swaarder, want hy weet nie of dit moontlik is nie. Sy ma beskuldig hom dat hy sinies geword het en dis waar. Daar was al te veel Jennys en Elaines en Sandras.

“Onsin,” sê hy hardop en staan op. Hy sal gaan stort en in die bed klim. Môre voel hy wel weer beter.