Читать книгу Die blou uur - Christine le Roux - Страница 5

Brenda staan in die agterdeur toe Klarissa haar motor onder die afdak parkeer. Haar arms is gevou en alles om haar wapper en klap soos vlae; haar romp, haar hare, haar trui, die voorskoot om haar middellyf. “Waar was jy so lank?” roep sy in die wind in. “Ek het al gedink die man het jou ontvoer.”

“Nee,” sê Klarissa. “Hoekom staan jy hier in die wind? Jy lyk soos ’n gedenksuil en dis deksels koud. Kom in en maak toe die deur.”

“Ek staan net hier omdat ek vir jou wag, nie vir my plesier nie.”

Klarissa druk haar koue wang teen Brenda s’n. “Ou hen.”

Brenda hou haar hande naby die oonddeur wat warmte uitstraal. “Vertel, ek wil alles hoor.”

“Dis hy,” sê Klarissa.

“Moenie kripties raak nie, sustertjie, ek wil hoor. Hoe lyk hy? Wat dink jy? Is hy ’n monster en wat het jy toe vir hom gesê? Vertel, vertel, vertel.”

“Dis Andrew,” sê Klarissa.

“Ek weet wat sy naam is!”

“Nee, jy verstaan nie – dis hy.”

“Klarissa,” sê Brenda geduldig. “Sit neer jou handsak en kom sit. Wil jy iets drink? Jy lyk vir my verdwaal. Meer as normaalweg.”

“Nee dankie. Miskien later.”

“Wel, sit dan net en vertel.”

Klarissa gooi haar handsak op die toonbank. “Ek is verkluim. Mag ek eers gaan bad? Ek moet warm word, ek voel baie bewerig.”

“Liewe aarde, wat het hy met jou gedoen?”

Klarissa kyk haar skerp aan, trek solank haar baadjie uit en verdwyn in die rigting van die gang. Toe sy twintig minute later terugkom, het sy weer kleur in haar wange, maar haar suster is te ongeduldig om dit raak te sien.

“Gaan jy nou sit en vir my vertel?” vra sy.

Klarissa gaan sit by die kombuistafel. “Waar is Colin? Ek is jammer ek is so laat. Het julle al geëet?”

“Nee, gelukkig vir jou. Colin het gebel om te sê hy sal laat wees.” Sy haal twee wynglase uit die kas, trek ’n wynbottel nader en verwyder die kurk met haar gewone handigheid. “Hier, en vertel nou voor ek uitmekaar spat van nuuskierigheid.”

“Dis Andrew,” sê Klarissa. “Andrew is hy, en jy het vir my gesê dit was bonatuurlik.”

Brenda besluit wyslik dit sal nie help om te baklei nie. “Wie is Andrew?” vra sy.

“Die man by die Waterfront.”

“Ek weet dit. Dis waar julle afgespreek het om mekaar te ontmoet, dan nie?”

Klarissa kyk verby haar na die skildery in die gang. Dis ’n olieverf van vier huisies met bruin dakke en ligpienk mure. Grasdakhuisies, lyk dit vir haar. Tussen hulle staan drie hoë bome met dun stamme en blare wat ’n sambreel vorm bokant die dakke. Seker bloekombome, hulle stamme is pienkerig en kaal. “Weet jy wie Cassandra was?” vra sy.

“Klarissa,” sê Brenda ferm. “Kom terug. Ek wil alles hoor. Moenie babbel nie.”

“Cassandra was Apollo se geliefde,” sê Klarissa ingedagte. “Hy het haar die gawe van profesie gegee op voorwaarde dat sy sy minnares word.” Voor die vier huisies is ’n geel blerts verf. Sy wonder wat dit veronderstel is om te wees. ’n Pad, ’n blomtuin, ’n lap mosterdsaad? “Hy het ingestem, maar ná sy die gawe ontvang het, het sy hom geweier.”

“Klarissa!” gil Brenda. “Hou op! Het hy jou drank ingegee?”

Klarissa knip haar oë. “Nee, net ’n glas wyn. Die tweede een het ek nie gedrink nie.”

“Hou dan op met Apollo.”

“Hy was kwaad toe sy hom weier, so kwaad dat hy haar vervloek het. Niemand sou haar profesieë glo nie en dit was ’n groot fout, want sy het die val van Troje voorspel, behalwe dat niemand toe na haar luister nie. Sy is deur Ajax Oileus verkrag en deur Klutaimnestra vermoor.”

Brenda staar na haar. “Lyk dit vir jou asof ek omgee? Zeus self kon haar bygedam het vir al wat ek omgee. Wat ek wil weet, is hoe die ontmoeting was met die voornemende bruidegom.”

“Andrew?” Klarissa dwing haar oë weg van die skildery. “Ek sê dan ek het hom agt maande gelede al gesien. Ek het jou vertel en jy het gedink ek is simpel.” Sy staan op en loop na die skildery. “Wat is hierdie geel kol veronderstel om te wees, dink jy?”

Buite klap ’n deur. “Dis Colin,” sê Brenda. “Jy beter jou hare droog kry voor jy koue vat. Dit drup op jou trui.” Sy staan op en maak die agterdeur oop net toe die wind vir Colin inwaai, sy jaskraag opgeslaan.

“Goeiste,” sê hy uitasem. “Dis nou guur buite en dit net toe ek gedink het die slegte weer is verby.” Hy soen sy vrou en glimlag vir Klarissa, maar op daardie oomblik lui die telefoon en omdat Klarissa die naaste is, tel sy op, iets wat sy nie gewoonlik doen nie.

“Haar kop het uitgehaak,” sê Brenda kwaad vir Colin. “En dis alles jou skuld.”

“Hallo,” sê Klarissa en loop met die telefoon in die gang af. Sy skuif die handdoek om haar kop sodat sy nie deur dik voue hoef te luister nie.

“Cassandra,” sê Andrew en sy kan hoor hy is ontstem. “Ek is rasend.”

“Hoekom?” vra sy en ruk die handdoek heeltemal af omdat dit nou dreig om in nat voue oor haar voorkop te val. “My hare is nog nat, dis nie my skuld as dit in jou oor drup nie.”

“Ek sê mos jy’s mities,” sê hy. “Laat die water drup, ek gee nie om nie. Hoekom is jy so vinnig hier weg? Hoe voel jy nou?”

“Beter, dankie, maar baie honger. Gelukkig het Colin nou net gekom. Ons sal seker nou eet.”

“Ek is so jammer,” sê hy. “Ek voel verskriklik sleg. Weet jy hoe voel ek? Soos ’n ondier.”

“Nee wat,” sê sy en kam haar nat hare met haar linkerhand se vingers. “Het jou ouma vir jou gesê ’n mens kry ’n stink neus van nat hare? Iemand het dit vir my gesê, ek wonder of dit my ouma was. Ek het in elk geval nog nooit geweet wat dit beteken nie.”

“Is jy ongelukkig?” vra hy. “Het ek jou ongelukkig gemaak?”

“Nee.”

“Het jy nog die bewerasie?”

“Nee. Ek het nou net gebad en is lekker warm.”

Sy stem verander skielik. “Ek mag jou nie seermaak nie. Ek wou jou . . . en nou het ek al weer.”

“Liefste Andrew,” sê sy. “Weet jy hoe gelukkig is ek?”

“Is jy?” vra hy.

“Dit moes een of ander tyd gebeur het en dit mag net jy gewees het.”

Hy praat vir ’n hele rukkie nie. Sy hou die gehoorstuk weg van haar gesig en kyk daarna asof sy verwag om sy gesig daarin te sien. “Andrew?” vra sy. “Het ek jou verdrink? My hare is nie meer só nat nie.”

“Cassandra,” sê hy. “Ek sien jou Vrydagmiddag.”

Sy skakel die telefoon af, tel haar handdoek op en loop terug na die kombuis, waar sy die gehoorstuk terugsit. “Hallo,” sê sy vir Colin, wat teen die stoof leun en met Brenda gesels. “Ek is jammer julle moes vir my wag. Sal ek help opskep?”

“Sien jy wat ek bedoel?” vra Brenda en buk om die bakke uit die oond te haal. “Ons eet sommer hier, dis warmer. Bring jou wyn.”

Colin gaan sit en vryf sy hande. “Hoe was jou ontmoeting toe, Klarís? Hou jy van Andrew?”

“Ja, ek het hom dadelik herken.”

Colin lyk ingenome terwyl hy die gebraaide hoender in stukke sny en opskep. “Ek het hom goed beskryf, nè?”

“Nee, ek ken hom.”

Brenda sit die skotteltjie wortels te hard op die tafel neer. “Sien jy wat ek bedoel?” vra sy weer. “Jy gaan geen sin uit haar kry nie. Andrew is die man wat sy agt maande gelede gesien het. Sy het my vertel, maar ek het maar stilgebly, want om dit vir jou te verduidelik, sal niks verklaar nie.”

Colin, wat gewoond is aan die twee susters, hou sy hande uit om die seën te vra. “Jou hande is yskoud, sus,” sê hy vir Klarissa. “Kom jy nie nou net uit die warm bad nie?”

Sy begin hongerig eet en antwoord nie. Brenda steek haar vurk in ’n stuk vleis en eet nukkerig.

“Het jy toe ingestem?” vra Colin. “Sien jy kans daarvoor? Jy dink nie meer hy is ’n weerwolf nie?”

“O nee,” sê sy. “Hy kom my Vrydagmiddag haal.”

“Sy ken hom, Colin,” verduidelik Brenda vir die hoeveelste keer. “Hoor jy nie wat ek vir jou sê nie? Sy weet al maande lank van hom.”

Hy frons effens, kyk van die een na die ander. “Sy het dan gesê . . . aan die begin het sy dan gesê . . . En jy het vanoggend vir my gesê sy gaan dit nie doen nie, sy het daarteen besluit.”

“Omdat sy toe nog nie geweet het haar man is jou man nie,” sê Brenda, vriendeliker noudat sy warm kos in haar maag het. “As jy weet wat ek bedoel.” Sy kyk na haar suster. “Het hy geweet dis jy?”

“O ja.”

Colin lyk nou verward. “Jy bedoel toe hy my gevra het . . . toe hy met die storie van sy ouma gekom het, het hy geweet wie Klarissa is?”

“Hy het seker geweet, ja,” sê Klarissa.

“Ek het jou gewaarsku, het ek nie?” sê Brenda gelate. “Haar kop het uitgehaak.”

Colin ignoreer sy vrou. “Maar hou jy van hom, sus?”

“Ek dink ons gaan trou,” antwoord sy en draai die pepermeul oor haar vleis.

Brenda kom halforent, sak terug op haar stoel en druk haar servet teen haar lippe terwyl haar oë uitbult.

“Water,” sê Colin en staan op om by die kraan te skink.

“Trou?” vra Brenda toe sy haar asem terug het en kan praat. “Ná jy saam met hom koffie gedrink het?”

“Die koffie het niks daarmee te doen nie.”

“Jy’t dit begin,” sê Brenda vir haar man. “Dis jou vriend, dis jy wat die hele storie begin het. Kyk nou wat jy kan uitrig, ek gee op.”

“Ek dink ons moet heel voor begin,” stel Colin voor en kyk na Klarissa wat rustig sit en eet, in haar oë ’n veraf uitdrukking. “Jy het nie geweet die Andrew van wie ek gepraat het, is die man wat jy reeds ontmoet het nie? Jy was bang hy is een of ander pervert, maar toe jy hom sien, het jy hom herken.”

“Ek dink ek het hom die heel eerste keer al herken.”

Brenda gluur na haar, maar sê niks nie.

“En jy hou van hom?” vra Colin.

“Baie,” sê Klarissa.

“Sy’t gesê sy gaan met hom trou,” herinner Brenda almal.

“En hy’t geweet wie jy ook is?” vra Colin.

“Ek dink so. Hy weet alles. Waar ek is, wanneer ek hiernatoe kom of by die see is. Alles.”

“Wel,” sê Colin redelik. “Hy het sekerlik die middele of mense tot sy beskikking om dit te doen.”

“O,” sê Klarissa teleurgesteld. “Is dit hoe hy weet?”

Brenda kreun en trek die slaaibak nader. “Wees gewaarsku, sy gaan enige oomblik oor Cassandra begin klets. Dis wat sy doen as mens haar vra of sy bruid gaan speel.”

“Speel?” vra Klarissa.

“En dit van ’n vrou wat nie van mans hou nie,” sê Brenda.

“Dis nie waar nie, sus,” sê Klarissa. “En jy weet dit. Ek het nog nooit iets teen mans gehad nie. Dis net dat almal met wie ek uitgegaan het, verkeerd was. Ek kan nie mans kies soos jy of enige ander vrou dit sal doen nie. As jy weet jy gaan ’n gesin hê of jy verwag ten minste dat dit die geval gaan wees, maak jy ’n ander soort keuse omdat jy weet jou liefde kan versprei word. Jy hoef nie so kieskeurig te wees nie. Jy gaan baie mense hê om voor lief te wees. Iemand soos ek kan dit nie doen nie. Ek sal net een mens hê, daarom moet hy alles wees.”

Brenda antwoord nie, maar daar is meer begrip in haar oë. “Ek weet nie of ek heeltemal met jou saamstem nie,” sê sy ná ’n ruk. “Colin was die man wat ek wou hê, die enigste man. Ek het nie gesit en uitwerk dat ek net halfpad vir hom lief hoef te wees omdat ek mettertyd my liefde sal kan uitbrei na my kinders nie.”

“Dis waar,” erken Klarissa. “Miskien het ek dit swak gestel. Ek weet nie hoe om dit te verduidelik nie. Al my vorige vriende was verkeerd en ek het dit geweet. Andrew is reg en ek het dit ook van die begin af geweet. Dis waarom ons gaan trou.”

“Ja?” vra Brenda.

“Ja,” sê Klarissa.

“Ná ’n halfuur in ’n restaurant is jy doodseker hiervan.”

“Dit was langer as ’n halfuur,” sê Klarissa.

Colin is klaar geëet en stoot sy bord eenkant toe. Hy soek in sy sak rond en haal sy sigarette uit. “Ek ken Andrew nie intiem nie,” sê hy op sy besadigde manier. “Omdat ons albei in mindere of meerdere mate betrokke is by die regswese het ek hom dikwels raakgeloop. Dis maar die laaste paar maande dat ek hom redelik gereeld sien. Ons het ’n paar keer saamgeëet. Hy het my nog nooit getref as ’n rokjagter nie. Weet jy,” sê hy en kyk na sy vrou. “Dink bietjie aan iemand soos Etienne. Lekker mens, kan baie interessant gesels, maar mens weet die hele tyd sy oë dwaal, hy sien vroue raak, nie mans nie. Hy praat oor hulle. Andrew is glad nie so nie. Van sy persoonlike lewe het ek niks geweet nie, maar ek het ook nooit die indruk gekry dat hy getroud is nie. Hy lyk na ’n alleenloper, hy tree so op en ek het hom definitief nog nooit in vrouegeselskap gesien nie. Sy werk is sy obsessie, dis die indruk wat ek het. Daar’s ’n onwrikbaarheid in alles wat hy doen.”

Klarissa leun vorentoe oor die tafel, haar hande inmekaar gestrengel, haar oë stip op Colin se gesig.

“Dis natuurlik hoekom hy so suksesvol is,” sê Brenda.

Colin lyk effens verleë. “Ek praat asof ons intieme vriende is en dis nie die geval nie. Mans raak mos nie intiem nie. Ons is nie soos julle wat hartsgeheime deel of oor ons onsekerhede praat nie. Ek som hom maar op soos ek hom sien. ’n Mens wat baie hoë eise stel. Die mense wat onder hom werk, verafgood hom, al kan ek nie sien waarom dit so is nie.”

“Bedoelende?” vra Klarissa.

“Ja, dit klink bitsig. Dis nie wat ek wil sê nie. Kyk, jy kry base wat ooglopend vriendelik en gaaf is met die mense wat onder hulle werk en hy is nie so nie. Ook nie onplesierig nie, dis nie wat ek impliseer nie.” Hy gooi sy hande in die lug en mors as op die tafelblad wat Brenda versigtig in haar bakhand afvee en in die asbakkie gooi. “Ek weet nie hoe om dit te verduidelik nie. Sy mense hou van hom, hulle sal alles vir hom doen.”

“Ja,” sê Klarissa.

“En ek vertrou hom, maar sal nie vir jou kan sê of hy ’n goeie eggenoot sal uitmaak nie.”

Klarissa staan op en begin die skottelgoed wasbak toe dra. Sy wonder hoe sy die wete in haar binnekant vir iemand anders kan verduidelik as sy dit nie vir haarself kan doen nie. Om alleen te bly, soos sy doen, hinder haar nie. Die meeste van die tyd, maar sy is nie ’n masjien nie, sy sien en voel en dink. Sy loop langs die strand, doodtevrede, en skielik is sy net ’n hol dop met ’n hongerte wat skree na iemand met wie sy haarself kan deel. En die mans wat daar al was – sy het hulle ’n kans gegee, sy het nie vooropgesette idees gehad nie. Sy het elkeen met ’n oop gemoed na aan haar toegelaat en almal, een ná die ander, het iets gesê, iets gedoen, op die verkeerde oomblik gelag of sonder begrip na haar gekyk en dan het die deur in haar binnekant toegemaak.

Tot die dag dat sy vir Andrew oorkant haar sien sit het. Ná daardie dag het sy kort-kort teruggegaan, probeer om by dieselfde tafeltjie te sit, hom gewil om weer te kom. Hy het natuurlik nie en sy het begin wonder of dit ooit gebeur het, behalwe dat sy geweet het dit het. Sy hoef net haar oë toe te gemaak het, dan was hy terug.

Sy dra die koffie op ’n skinkbord na die tafel en sit elkeen se beker voor hom neer.

“Maar nou,” sê Brenda. “Dis hopeloos te gou om daarvan te praat.”

“Jy’t dan altyd vir my gesê jy het dadelik geweet Colin is die man vir jou,” sê Klarissa. “Die eerste keer toe jy hom ontmoet het.”

“Ek mag dit in my hart geweet het, maar ek het dit seer sekerlik nie uitgeblaker tot ten minste ses maande later nie.”

“O. Moes ek liewer niks gesê het nie?”

Brenda sug. “Nee, jy kan sê wat jy wil, sus. So ken ons jou mos. Moet net nie oor Apollo begin praat nie, dan raak my geduld op.”

“Ek sal nie,” belowe Klarissa. “En jy hoef jou nie te kwel nie, dis nie asof ’n seremonie nodig is nie. Ek stel nie belang in rokke en ruikers nie.”

Brenda sit regop. “As jy trou, trou jy ordentlik.”

“Hartlam,” maan Colin. “Dis heeltemal te vroeg om te begin stry oor trourokke en sluiers. Ek kon nog nie eers ’n duidelike antwoord kry op my vraag of Klarissa dus die naweek saamgaan na Andrew se ouma nie.”

“Ja, ek gaan. Hy kom my Vrydagmiddag haal.”

“Waar bly sy ouma?”

Klarissa gee ’n laggie. “In die Villiersdorp-distrik.” Sy spreek die naam uit soos hy dit gedoen het en herhaal dit dan korrek.

“Mm,” sê Brenda. “Mooi wêreld.”

“Hy sê in die winter laat dit hom aan Skotland dink.”

Colin roer sy koffie en steek nog ’n sigaret aan ná ’n skuldige blik in Brenda se rigting, wat wil hê hy moet ophou. “Jy wat so verknog is aan jou huis,” sê hy vir Klarissa. “Hoe gaan jy geskryf kry as jy die hele wêreld vol moet reis? Andrew is nie die soort wat agtuur uit die huis gaan en vyfuur terugkom nie.”

“Dis nie nodig dat ek saamreis nie,” sê Klarissa.

“Klink nie vir my na ’n normale huwelik nie,” sê Brenda en klap haarself teen die voorkop. “Wat makeer my? Ek praat al nes jy. ’n Paar uur gelede is jy hier weg om ’n man te ontmoet vir wie jy wou sê jy sien nie kans vir sy verspotte voorstel nie en hier bespiegel ons oor die normaliteit al dan nie van jou huwelikslewe.”

“Sy het ingestem om bruid te speel,” herinner Colin haar.

“Te wees,” sê Klarissa.

Brenda skiet weer kiertsregop. “Suster! Jy hét die reëls neergelê, het jy nie?”

“Watse reëls?”

“Adolessente situasies, het jy dit genoem.”

“O,” sê Klarissa. “Dis nie meer van toepassing nie.”

“Jy bedoel jy het jou posisie duidelik uitgespel?”

“Hartlam,” maan Colin en staan op om darem net die weerberig nog te hoor. “Jy kan nie jou suster behandel asof sy nog sestien is nie. Sy is oud genoeg om vermoedelik te weet wat sy doen of wil doen. Los haar nou uit.”

Brenda sit morrig voor haar en uitstaar terwyl Klarissa die laaste goed afdek en die tafel met ’n klam lap afvee. “Dis seker so,” sê sy ná ’n ruk. “Jy is oud genoeg om te weet wat jy uit die lewe wil hê. Was dit hy wat netnou gebel het?”

“Ja.”

“Hoekom? Het jy iets daar vergeet?”

Klarissa lag. “Nee. Miskien tog. Ons pa se naam was Pierre, was dit nie?”

“Hemel, sus, wat is dit nou? Natuurlik was dit sy naam. Jy weet dit mos.”

“Cassandra se pa was Priam en haar ma Hekabe.”

“Ma was Hanna, doodgewone boerenaam, Hanna. Jy weet dit ook. Gaan jy speurverhale opgee en mites begin skryf?”

Klarissa skud haar kop. “Nee, ek het net gewonder.”

“Wat is jou obsessie met Cassandra?”

Klarissa antwoord nie. Sy pak die laaste goed in die skottelgoedwasser en gooi seeppoeier in die houertjie. “Sal jy aanskakel voor jy gaan slaap? Ek gaan nou lê.”

“Sussie,” sê Brenda en staan op. Sy sit haar hand op Klarissa se arm. “Ek is nie net ’n siniese ou heks nie, ek voel verantwoordelik vir jou. Weet jy dit? Ek weet Colin sê jy’s oud genoeg om te weet wat jy wil hê, maar ek sal altyd verantwoordelik voel. Jy’t anders grootgeword en ek was nie daar om te help nie. Ma was nie daar nie. Ná Pa se dood het sy toegeklap.”

“Jy wás daar. Ek het dan by julle kom bly. Toe was ek te dom om dit te besef, maar dit moet ’n opoffering gewees het. Jonggetroude mense soek nie ’n suster in die huis nie.”

“Dit was glad nie ’n opoffering nie. Ek praat buitendien van die ander jare, die jare tussen Pa en Ma se dood. Dit was afskeepjare. Jy was siek en Ma . . .”

Klarissa soen Brenda op die wang. “Lekker slaap. Ek is gedaan.” Sy loop na haar kamer, trek die deur toe en borsel die laaste klammigheid uit haar hare. Dan trek sy haar trui oor haar kop en bly so staan met die kledingstuk in ’n bondel teen haar bors terwyl sy onthou hoe dit gevoel het toe hy dit gedoen het en hoe reg dit was toe sy sy hande die eerste keer op haar lyf gevoel het.