Читать книгу Die lente kom weer - Christine le Roux - Страница 3

Frans Fourie sit onvergenoeg agter sy lessenaar en stoot die papiere op die tafelblad rond. Die oggendson skyn oor sy skouer by die venster agter hom in, maar hy geniet dit nie. Hy stoot die leerhouer vol spelde en skuifspelde van links na regs, manipuleer die vel kladpapier tot dit haaks is – al gebruik hy dit nooit nie – en druk toe vieserig die knoppie wat sy sekretaresse in kennis moet stel dat hy haar benodig. ’n Lang ruk gebeur niks nie en toe die deur uiteindelik op ’n skrefie oopgaan, is dit nie die bekwame mevrou Nel se gesig wat hy sien nie, maar dié van ’n verskrikte bossiekopmeisietjie.

“Waar is mevrou Nel?” vra Frans kwaad.

“Ek weet nie, meneer. Sy is nie vanoggend hier nie.”

“Het sy iets laat weet? Het sy gebel? Wat gaan tog vanoggend hier aan?” Hy vee geïrriteerd deur sy dik, donkerbruin hare.

“Nee, meneer.”

“Nee, wát?”

“Sy het niks laat weet nie, meneer.”

“O,” sê hy sarkasties. “Jy het nie dalk daaraan gedink om haar by die huis te bel en uit te vind wat gebeur het nie? Of moet ek die hele oggend hier sit en wag op iemand? Ek weet julle reken ek het nie eintlik veel werk om te doen nie, maar julle het dit mis.”

Die bossiekopmeisietjie knip haar oë ’n slag en lek oor haar lippe. “Ek sal haar bel, meneer.”

“Dankie,” sê hy oordrewe hoflik. “En sal jy my asseblief dadelik laat weet wat aangaan?”

“Ja, meneer. Seker, meneer.”

Frans trommel nog ’n ruk lank met sy vingers op die tafelblad, maar gelukkig lui sy telefoon en die volgende uur word hy so besig gehou dat hy tydelik vergeet van sy irritasie. Dis eers toe hy weer kyk na die lêer voor hom en die hope werk wat op sy sekretaresse wag dat sy irritasie terugkeer. Net voor hy sy vinger weer op die knoppie kan druk, is daar ’n ligte klop aan die deur en ’n meisie kom binne.

Sy kyk nie reguit na hom nie en hou ’n dik lêer in haar hand. Sy is langerig en skraal en foutloos aangetrek, haar donker hare netjies in haar nek vasgebind en die ronde silweroorkrabbetjies haar enigste juwele.

“Goeiemôre,” sê sy en steek ’n slank, goed versorgde hand na hom uit. “Ek is juffrou Nel. My tante sal nie beskikbaar wees vir die volgende maand of twee nie en sy het my in haar plek gestuur. Ek was reeds by die personeelafdeling en alles is gereël. Ek is jammer dat ek nou eers hier aankom, maar dit het alles langer geduur as wat ek gereken het.”

“Inderdaad,” sê Frans. “Mag ek vra waar mevrou Nel is, of is dit ook ’n geheim?”

“Sy is siek,” sê die meisie en sit die lêer op sy lessenaar neer. “Hier is die werk wat sy tuis voltooi het.” Sy gaan sit op die stoel oorkant hom en hou haar notaboek gemaklik op haar knie. “Ek is gereed,” sê sy en kyk vraend na hom.

“Siek?” vra hy. “Sy het Vrydag nog niks makeer nie.”

“Nee, dis waar. Dit het skielik gebeur. Die dokter het haar verbied om terug te keer kantoor toe – sy wóú, as dit u beter sal laat voel. Hy reken sy is oorwerk en totaal uitgeput, maar selfs tóé wou sy nie kopgee nie. Dit is slegs om haar onthalwe dat ek aangebied het om in haar plek te kom werk.”

“So?” sê hy en sy koue grys oë kyk haar deurborend aan. “En hoe weet ek dat jy wel haar werk kan doen?”

“Ek kán,” sê sy onverstoord en rammel haar kwalifikasies af.

“Indrukwekkend,” sê hy en knik. “En hoe was dit moontlik dat jy op so ’n kort kennisgewing kon oorneem? Wil jy vir my sê so ’n hoogs gekwalifiseerde mens soos jy het sonder werk gesit?”

Sy sug en tik die pen op die palm van haar hand asof sy met ’n moeilike kind te doen het. “Ek het onbepaalde verlof by my vorige werk geneem sodat ek na die baba kon kyk … Sal ons nou begin? Ek was onder die indruk dat u geweldig baie werk het en ongeduldig was om te begin.”

Hy staar na haar asof hy sy ore nie kan glo nie. Het dié goedversorgde, hooghartige vroumens ’n baba? Hy vee weer ’n slag oor sy hare en besluit dat sy werknemers se persoonlike lewe niks met hom te doen het nie en dat hy inderdaad baie werk het om af te handel. Hy leun derhalwe terug in sy stoel en begin dikteer en ná ’n uur of twee moet hy erken dat hy tevrede is. Hy het vas geglo dat geduldige ou mevrou Nel die enigste mens is met wie hy kan werk, maar hy moet toegee dat haar niggie flink en vinnig en bekwaam is.

“Is dit al?” vra sy toe hy klaar is.

“Ja.”

Sy klap die notaboekie toe en staan op. Sy praat nie weer met hom nie en hy kyk haar wrewelrig agterna totdat sy die deur saggies agter haar toemaak.

Vir middagete gaan hy en sy kollega en beste vriend, Ben, na die klein restaurantjie waar hulle elke middaguur deurbring. Ben is ’n goedige, effens gesette man met ’n vriendelike, openhartige gesig. Hy en Frans was saam op universiteit en het daarna met min geld as vennote die maatskappy begin. Die eerste jare was moeilik en hulle het swaargekry, maar toe die besigheid op dreef was, kon hulle begin ontspan en die lewe geniet. Ben het getrou met sy universiteitsnooientjie en hulle het reeds twee kinders en ’n mooi huis met ’n swembad. Hy het lankal ophou neul aan sy vriend om in sy voetspore te volg en al wat hy nou doen, is om tydig en ontydig vir Frans te vertel hoe lekker dit is om saans huis toe te gaan na ’n wagtende vrou, ’n warm, gekookte maaltyd, ’n hond wat by jou voete kom lê en kinders met wie jy kan speel.

“Man,” sê hy nou terwyl hulle die spyskaarte bestudeer asof hulle nie buitendien weet presies wat daarop staan nie. “Elsa het gisteraand die heerlikste skaapbredie gekook. Ek lek nou nog my lippe af. Sy wou weet wanneer jy dan weer ’n slag kom inloer – ons het jou lank laas gesien. Jy weet tog jy is altyd welkom en soos Elsa ook sê: dis seker maar eensaam in jou woonstel.”

Frans glimlag verdraagsaam. “Nee, dit is nie. Ons het al hoeveel keer hieroor gepraat. Ek gun jou jou lekker huis en gesin – waarom torring jy altyd aan my om my lewenswyse te verander?”

“Ons word nie jonger nie,” sê Ben en breek ’n warm broodrolletjie oop.

“Dis seker so, ja.”

“En om daar in die lug te sit en afkyk op die wêreld, kan jou nie goed doen nie.” Ben verwys na Frans se dakwoonstel op die vyftiende verdieping van ’n woonstelgebou. Hy voel altyd ’n bietjie meerderwaardig wanneer hy daar kom, want hy met sy uitgestrekte tuin kan nie help om te lag vir die daktuin wat Frans met soveel moeite aan die gang hou nie. “Ieder geval,” verander hy die gesprek tot sy vriend se verligting. “Ek hoor jou mevrou Nel het meteens siek geraak?”

“Ja. Sy is skynbaar oorwerk.”

Ben lag en skud sy kop. “Ek kan dit goed glo. Slawedrywer, dís wat jy is. En nou? Ek hoor sy het ’n plaasvervanger gestuur.”

“Ja. ’n Niggie.”

“En?”

“Sy lyk asof sy kan werk.”

“Is dit al wat jy kan sê?” lag Ben. “Geen wonder die meisies noem jou die Beer nie.”

“Die Beer?” Frans hou op met kou en kyk sy vriend geskok aan.

“O ja,” kom Ben se gemoedelike antwoord. “My bynaam is Teddie en joune: die Beer. Het jy dit nog nooit gehoor nie? Dis nogal raak gesê, as jy doodeerlik wil wees.” Hy haal sy skouers op. “Ek lyk seker soos ’n teddie, dik en gemaklik. En jy gedra jou moontlik soos ’n beer, of hoe sê ek nou?”

Frans stoot sy kos rond soos hy die oggend die papiere op sy lessenaar rondgeskuif het. “Ek vind dit vermetel van die meisies. Bloot omdat ek hoë eise stel en verwag dat hulle hulle gedra en nie in die gange staan en giggel nie, is geen rede om byname te begin gee nie. Die meeste van hulle kom net kantoor toe om met die ander te sit en gesels en skindernuus uit te ruil. Ek duld dit nie en jy weet dit. Ons het hard gewerk om die firma op te bou – jy weet dit tog ook – en ek kan dit nie verduur om mense te sien rondloop nie. Hulle word betaal om te werk en dit is tog nie te veel verwag nie, is dit?”

Ben kyk sy vriend nadenkend aan. “Nee, jy is reg, maar dit is tog nie nodig dat die arme goed in angs en bewing moet rondloop nie? ’n Grappie of ’n glimlag is tog seker soms toelaatbaar.”

Frans haal net sy skouers op. Hierdie gesprek, of ’n variasie daarop, vind gereeld plaas. Hy is wel deeglik daarvan bewus dat die personeel baie lief is vir Ben en dat hulle lig loop vir hom, Frans, maar dit pla hom geensins nie. Sy eise is hoog. Voordat hy vir mevrou Nel in diens geneem het, het hy seker goed ses sekretaresses in die pad gesteek omdat hulle nie flink genoeg, vinnig genoeg, netjies genoeg of ernstig genoeg was nie. ’n Meisie wat sit en giggel omdat sy ’n fout begaan het, bly nie lank in sy diens nie. Ook nie een wat haar naels sit en bestudeer, of vir hom vra waarom hy nie getroud is nie.

“Nou ja,” sê Ben. “Kom jy Saterdagaand by ons braaivleis eet?”

“Dankie, ja, dit sal lekker wees.”

Hulle staan op en stap uit; die lang, skraal man met die dik, effens deurmekaar hare en sy korter, ronder vriend. Terwyl hulle terugstap na hulle kantore, vertel Ben sy vriend hoeveel probleme hy met sy grassnyer het en hoe hulle jongste kind nou leer praat. Frans luister enigsins geamuseerd, maar met werklike belangstelling. Hy is peetpa van Ben en Elsa se oudste kind en bowendien is hy en Ben, hulle uiteenlopende geaardhede ten spyt, opreg lief vir mekaar.

In die gang voor Ben se kantoordeur neem hulle afskeid. “Probeer om nie die nuwe meisiekind dadelik te verjaag nie,” vermaan Ben tergend voor hy groet.

Frans stap alleen verder en toe hy agter sy lessenaar gaan sit, sien hy die stapel netjiese tikwerk wat juffrou Nel reeds voltooi het. Hy lees dit skepties deur, oortuig dat dit vol foute sal wees, maar moet tog ná ’n ruk teësinnig toegee dat dit uitstekend gedoen is. Hy teken die briewe en is net klaar toe sy inkom.

“Tevrede?” vra sy koel, notaboek en pen in haar hand.

“Ja.” Hy hou die lêer na haar uit en sy neem dit by hom.

Sy kyk af na die notaboekie en lees die boodskappe wat sy daarop neergeskryf het. “Dit is mense wat gedurende die etensuur geskakel het,” sê sy. “Hulle het blykbaar verwag om u hier aan te tref.”

“Bog,” sê hy kortaf. “Ek en my vennoot gaan eet elke dag saam.” Hy kyk na haar. “Was jy dan die hele tyd hier?”

“Ja.”

Hy lewer nie kommentaar nie en die res van die middag gaan vinnig en flink verby. Hy sal dit nooit erken nie en hy sou dit ook nooit geglo het nie, maar die nuwe meisie werk beter as mevrou Nel. Vyfuur op die kop steek sy haar kop om die deur en groet.

“Tot siens,” sê sy. “Ek neem die verslag huis toe om dit daar klaar te tik. Dit sal môre gereed wees.”

“Dis nie nodig om by die huis te werk nie. So dringend is dit ook nie.”

“Ek verkies om dit klaar te maak,” sê sy kalm en loop. Net voor die deur agter haar toegaan, hoor hy hoe een van die ander meisies vir haar vra hoe sy dit regkry om vir die Beer te werk. Hy kners op sy tande en is vir ’n oomblik lank lus om in die gang uit te storm en te kyk wie die spreekster is, maar hy onderdruk die begeerte en maak gereed om huis toe te gaan.

Hy is al gewoond aan die sukkelende middagverkeer en skakel die motorradio aan sodat hy nie geïrriteer moet word nie. Die mense is almal haastig om by die huis te kom en boonop dreig ’n storm, sodat stukke papier en koerante oor die strate waai. Net toe hy sy motor onder die woonstelblok inswaai, bars die storm los en toe hy bo-op die dak deur sy sitkamervenster kyk, sien hy net grys strome water teen die vensters. Dit bedruk hom en hy weet nie waarom nie. Gewoonlik hou hy van die reën, veral hier in die stad waar alles so moeg en vuil kan lyk, maar vanmiddag voel hy rusteloos en onvergenoeg.

Hy het net die ketel aangeskakel toe die telefoon lui, en terwyl hy die gehoorstuk optel, sukkel hy om sy baadjie uit te trek.

Dis mevrou Nel, haar stem yl en angstig. “Meneer Fourie,” sê sy. “Ek is so jammer dat ek nie vandag kon kom werk nie. Hulle wou ook nie hê ek moet bel nie, maar ek het net gesê ek moet, anders sal ek nooit kan rus nie.”

“Dis alles in orde, mevrou,” sê hy gelate. “Ek is jammer om te hoor van u siekte.”

“Ek is nie siek nie, meneer,” sê sy heftig. “Dis die dokter wat sê ek moet rus.”

“Dan moet u na hom luister.”

“My niggie is regtig baie knap,” pleit sy asof sy seker is hy is kwaad vir haar. “Sy werk vinniger as ek.”

“Dis alles reg,” herhaal hy. “Ek wil hê u moet rus en sterk word.”

“Dankie, meneer,” sê sy verleë. “En as daar enige probleme is, moet u my net laat weet.”

“Ek dink nie dit sal nodig wees nie, mevrou. Sterkte en tot siens.”

Hy maak vir hom ’n beker koffie en sak in een van die leunstoele neer. Die kamer is pragtig gemeubileer, luuks en gemaklik, en tog leweloos. Alles is smaakvol, maar ’n vreemdeling sal die indruk kry dat die meubelstukke deur iemand gekies is wat baie geld het maar geen liefde vir die voorwerpe nie. Die enigste ding wat aan die vertrek bietjie karakter gee, is ’n deurmekaar hoop tydskrifte op die koffietafel.

Frans staan op en skakel die platespeler aan, maar ná ’n paar minute skakel hy dit weer af en gaan staan by die groot glasdeur wat op die balkon uitloop. Die water stroom oor die plaveisel van die balkon en die blombakke is reeds vol water.

“Dan hoef ek dit tog nie vanaand nat te gooi nie,” sê hy hardop.

Hy loop weer kombuis toe en maak die yskasdeur oop. Die liggie gaan vriendelik aan en verlig die kos binne-in. Hy haal ’n stuk vleis uit en staan fronsend daarna en kyk. Met sy voorvinger druk hy daarop en sien hoe sy vinger holtes in die vleis maak. Hy stoot die ander goed op die rakke rond en haal ’n klein sakkie met aartappels uit. Hulle lyk nie goed nie en hy weet waarom. Hy het dit die vorige week gekoop en byna ’n week lank in die lig laat lê, sodat die aartappels groenerig geword het. Een of twee het selfs begin uitloop. Die vorige dag het hy dit raakgesien en gou in die yskas gestop, maar dit was natuurlik te laat. Hy tel die sakkie op, gooi dit in die asblik en kyk vies na die stuk vleis. Wat kan hy nou hierby gaar maak? Gelukkig lui die telefoon weer en hy verlaat die kombuis dankbaar.

Dit is sy suster wat van die opsigter se woonstel op die grondvlak af bel.

“Haai,” sê sy. “Dis ek, sus. Hemel, maar is ek bly dat jy by die huis is! Ek was op pad na my woonstel in hierdie vreeslike reën en iets het met die motor verkeerd gegaan. Ek het net mooi tot hier gekom en ek was doodseker jy sal nie hier wees nie. Kan ek boontoe kom?”

“Natuurlik,” sê hy half ergerlik. “Dis mos nie nodig om eers te bel nie!”

Toe sy ’n paar minute later aan die deur klop, begin hy lag toe hy haar sien. Haar hare klou in nat toutjies aan haar voorkop vas en haar klere lyk ook maar beteuterd.

“Het jy nie ’n sambreel nie?” vra hy.

“Moenie nog staan en praat nie,” sê sy bibberend. “Het jy iets wat ek kan aantrek?”

Hy loop voor haar uit na die slaapkamer en haal ’n kamerjas uit die kas. “Hier,” sê hy. “Trek dit aan.”

Sy loer guitig in die kamer rond. “Is jy alleen hier?”

“Natuurlik. Wie het jy verwag?”

“’n Mens weet nooit nie. Jy is tog my alleenloper-broer.”

“Jy is laf, Maryke. Trek jou klere uit en vryf jou hare droog. Wil jy koffie hê?”

“Dit sal heerlik wees, dankie.” Sy begin sommer haar bloes losknoop en hy loop haastig uit en skakel die ketel weer aan. Hy is eintlik baie lief vir sy suster, al maak sy hom gewoonlik radeloos.

Terwyl hy die koffie in die koppies gooi, kom sy die kombuis binne, haar skraal lyfie verdwynend in die groot japon. “En dié?” vra sy en druk ook ’n vinger in die vleis.

“Dis my aandete.”

Sy skud haar kop. “Dis genoeg vir ons albei, maar wat gaan ons daarby eet? Het jy aartappels?”

“O,” sê hy tergend. “Eet jý ook vanaand hier?”

Sy maak die kombuiskassies oop en pruil omdat die meeste leeg is. “Ja,” sê sy. “Of gaan jy uit?”

“Nee. Wat van jou kitaarspeler – of fluitspeler? Wat doen die man nou weer?”

“Hy is lid van ’n orkes,” sê sy waardig. “Net, hy tree vanaand op. Ek is los. Buitendien sal jy eers my motor moet regmaak.”

“Maryke,” sê hy sugtend. “Jy weet net so goed soos ek dat ek van die binnekant van motors net mooi niks weet nie. Kom ons gaan drink ons koffie in die sitkamer.”

Toe hulle albei sit, kyk sy krities in die rondte en trek haar kaal voete onder haar in. “Jy weet,” sê sy meerderwaardig, “Ma-hulle het kastig gesê ek kan net stad toe kom omdat jy reeds hier is en ’n ogie oor my kan hou, maar as hulle weet wat die toedrag van sake werklik is, weet ek darem nie …”

“Wat bedoel jy?” vra hy onthuts.

“Kyk hoe leef jy,” sê sy en skud ’n hand uit die lang mou om dit deur die kamer te waai.

“Wat is verkeerd daarmee?”

“Kyk net hierdie kamer: stof op die boekrakke en nie ’n blom in sig nie. Ook nie eers ’n koekie om by die koffie te eet nie.”

“Ek is jammer,” sê hy sarkasties. “Ek was vandag so besig dat ek nie by koekbak uitgekom het nie.”

“Jy kan koop,” sê sy onverstoord. “Jy is ryk en belangrik genoeg. Kan jou sekretaresse dit nie doen nie? In al die boeke wat ek al gelees het, stuur die baas net sy sekretaresse uit om alles te doen.”

“Myne werk,” sê hy. “Sy het nog minder tyd as ek om rond te loop en koek vir my gulsige suster te koop.”

“Ek is nie gulsig nie,” kla sy, “Net nat en honger.”

“Foei tog,” spot hy. “Nou ja, jy kan netnou vir ons lekker kos maak. Ek het baie blikkieskos.”

“Dis wat ek bedoel,” antwoord sy en voel hoe die koffie haar warm maak. “As Ma moet weet jy leef van blikkieskos … Hoekom jy nog nie getroud is nie, weet nugter. Moet ek ’n paar van my vriendinne aan jou kom voorstel?”

“Asseblief nie!” keer hy vinnig. “Ek het hulle al gesien.”

“Wat makeer hulle?” vra sy geaffronteer. “Hulle is liewe meisies.”

“Ongetwyfeld. Dis net dat ek al ’n bietjie oud is om met kunsstudente uit te gaan.”

“Jy is nie oud nie,” weerspreek sy hom. “Wat is jy nou – twee-en-dertig? Dis nog nie so oud nie.”

“Vir ’n laatlammetjie soos jy ís dit seker nie, maar kyk na Ben. Hy is net ’n jaar ouer as ek en hy het al twee kinders.”

“Ja,” mymer sy. “Ek kan my kwalik voorstel hoe dit sal wees as jy ’n vader is. Nie dat ek sal omgee nie. O nee, ek sal daarvan hou om tante te speel. Ons sal ’n plan moet maak.”

“Nee,” keer hy. “Ek ken jou planne en ek stel nie belang nie. Ek leef lekker so alleen.”

Sy sit haar leë koppie neer en staan op. “Jy het maar redelik bedruk en eensaam gelyk toe ek hier aankom. Maar eers sal ek vir ons gaan kos maak. Daarna kan ons vir jou ’n vrou soek.”

Hy lag, ’n diep lag wat sy gewoonlik ernstige gesig verstommend laat verander. “Loop,” sê hy. “En wys vir my of jy vir jou bejaarde broer kan sorg.”

Hy loop nietemin agter haar aan kombuis toe en leun teen die yskas terwyl sy werk. Hy is baie lief vir sy enigste sustertjie, al is sy soveel jonger as hy. Dit is eintlik maar eers die afgelope paar jaar dat die ouderdomsverskil tussen die twee onbelangrik geword het. Nou is albei volwasse en groot maats.

“Weet jy,” mymer hy. “Ek dink nou weer aan die dag toe Ma-hulle my gesê het ek gaan ’n maatjie kry. Ek kon dit net nie glo nie. Al my maats het broers en susters gehad; ek was die enigste alleenlopertjie en ek kon uit my vel spring van opgewondenheid toe ek die nuus hoor. Hoe oud was ek – elf? Terwyl Ma in die verpleeginrigting was, het ek al my ou speelgoed uitgepak en besluit watter ek vir jou sal gee.”

“Ek wed dit was al die stukkende goed,” terg sy en draai om, ’n tamatie in een hand en ’n mes in die ander.

“Dit was nie!” sê hy verontwaardig. “Dit was net die goed waarmee ek nie meer gespeel het nie. My teddiebeer en so. En toe kom Ma by die huis en in plaas van ’n maatjie het sy ’n piepklein dingetjie in die arms. Ek was so teleurgestel; ek onthou nóú nog hoe ek gevoel het.”

“Jy was sommer net dom,” antwoord Maryke saaklik. “Hoe kon jy nie geweet het ek sou ’n klein babatjie wees nie?”

“Ek weet, ja. Later het ek besef dit was ek wat verkeerd was. En tog was jy omtrent vyftien of sestien voor ek jou as maat beskou het. Voor die tyd was jy net ’n simpele ou dogtertjie.”

Maryke steek vir hom tong uit en sit die biefstuk in die warm pan. “Jy kan vir ons tafel dek. Die blikkieskos is warm en nes die vleis gaar is, moet ons eet, anders is al my moeite verniet.”

Hy haal tafelmatjies uit ’n laai en dek vir hulle op die ontbytblad en hy kan nie help om te lag toe sy triomfantlik die kos voor hom neersit nie.

“Daar,” sê sy. “Jou suster het jou al weer van hongersnood gered. Hoe gaan dit by die werk?”

“Goed,” antwoord hy kouend. “Ek het ’n nuwe sekretaresse.”

“Die arme ding,” sê Maryke en draai om om in die kassie te soek na die sout. “Ek wonder hoe lank sy dit gaan uithou.”

“Wat bedoel jy?”

“Ben het my vertel dat almal jou die Beer noem. Seker nie sonder goeie rede nie. Wat het mevrou Nel oorgekom – of is sy net gedaan?”

Hy lyk ongemaklik omdat sy die spyker so netjies op die kop geslaan het. “Sy moet glo rus, ja. Die nuwe een is haar niggie.”

“Is sy mooi?” vra Maryke nuuskierig.

“Ek weet nie. Ek het nie opgelet nie. Sy doen haar werk baie knap en dit is al waarin ek op die oomblik belang stel.”

Maryke snork ongelowig. “Ek glo dit nie. Jy weet Ma-hulle is baie gretig dat jy moet trou. Hulle reken jy is nou oud genoeg. Wat is dan die probleem? Daar is tog genoeg mooi meisies in die stad – hoe is dit dan dat jy nog nooit die regte een raakgeloop het nie?”

“Ek is seker te kieskeurig,” sê hy styf. Hy sal nooit toelaat dat iemand hom so uitvra nie, maar teen sy suster het hy geen verweer nie. “En ek is moeg vir mooi meisietjies wat oor niks kan praat nie. Jy weet tog hoeveel meisies ek al uitgeneem het.”

“Ja,” sug sy. “Weet ek nie. Maar ek sal jou sê wat die probleem is: Die meisies raak te maklik verlief op jou en dan verloor jy belangstelling. Dis tyd dat jy jou vasloop teen ’n meisie wat niks van jou hou nie. Ek is seker dit sal jou belangstelling prikkel.”

“Bog,” sê hy kortaf.

“O ja,” hou sy vol. “Kyk, dit is nou ongelukkig so dat jy ’n baie aantreklike man is. Ek hou nie daarvan om dit te sê nie, maar dit ís so. En die meeste meisies gee jou net een kyk en raak dolverlief. Wat jy nodig het, is ’n meisie wat dit nié doen nie.”

“Dankie,” sê hy sarkasties. “Maar ek kan jou verseker dat jy dit mis het.”

“Goed,” sê sy paaiend. “Ons sal nie langer daaroor stry nie. Kan ek jou strooimeisie wees wanneer jy trou?”

Hy lag teen sy sin. “Jy sal teen daardie tyd al lankal getroud wees en ’n string kinders hê.”

“O nee,” sê sy ernstig. “Ek was nou die middag by ’n fortuinvertelster en sy het gesê ek sal eers my kursus voltooi en oorsee gaan en dan sal ek ’n aantreklike, donker man ontmoet.”

“Jy glo tog nie sulke goed nie! Sy sê dit seker vir almal. Soos ek jou ken, trou jy sommer volgende week met jou kitaarspeler.”

Sy staan op, stap ken in die lug kombuis toe en begin die borde in die wasbak afspoel. Toe die telefoon lui, los sy alles net so en draf by Frans verby om te antwoord.

“Frans Fourie se harem hier,” sê sy borrelend in die mondstuk en gee laggend pad toe haar broer haar wrokkig aangluur en die gehoorstuk by haar gryp.

“Ja?” hoor sy hom sê. “Maar ek het dan gesê u hoef nie werk huis toe te neem nie!” Die res van die gesprek is baie tegnies en sy luister net met ’n halwe oor en veronderstel dat hy met sy nuwe sekretaresse praat.

“Ek maak jou dood!” sê hy suur toe hy klaar gepraat het. “Wat dink die vroumens van my?”

“Maak dit saak?” Sy droog die laaste bord af en pak dit weg. “Sal ek vir ons koffie maak?”

Hy skud net sy kop en gaan sit in een van die leunstoele. Nee, dit maak seker nie saak nie, dink hy. En tog wil hy hê die nuwe sekretaresse moet ’n goeie dunk van hom hê; waarom weet hy nie. Wat hom op die oomblik meer interesseer, is die feit dat hy ’n baba op die agtergrond hoor huil het toe hy met juffrou Nel gepraat het. Wie s’n is dit en waar kom sy daaraan? Hy weet ook dat hy haar nooit sal vra nie, want hy kon sien aan die uitdrukking op haar gesig dat sy dit nie sal duld as iemand te na aan haar kom nie.

“En as jy so ingedagte hier sit?” vra Maryke toe sy met die koffie binnekom.

“O, ek dink sommer net. Dit reën nog steeds – wat gaan ons omtrent jou motor doen?”

“Ons los hom maar hier,” sê sy asof dit nie veel saak maak nie. “Ek sal môremiddag ná klas vir John of iemand vra om daarna te kom kyk. Sal jy my netnou huis toe neem?”

“As jou klere droog is, ja. Ek ry nie in die strate rond met ’n meisie wat in my kamerjapon geklee is nie.”

Sy lag en draai in die rondte. “Ek dink ek lyk mooi daarin. Hoeveel meisies het dit al aangehad?”

“Jy is stuitig, Maryke,” sê hy stroef. “Gaan kry jou klere dat ons kan ry.”