Читать книгу Śmiertelne kłamstwa - Denzil Sarah A. - Страница 3

Droga Rosie,

dopóki żyję, nigdy nie przeczytasz tego listu. Nie mam pojęcia, dlaczego w ogóle go piszę. Wiem tylko, że muszę uwolnić te słowa z moich myśli, zanim całkowicie strawią moją duszę. Zamierzam napisać coś, co jest nie do pomyślenia, ale muszę to z siebie wyrzucić. Chociaż raz. Pozwolę sobie na to.

Myślę, że kogoś zabiłaś.

Tak. Powiedziałam to. Myślałam tak przez wiele lat, ale nigdy nie odważyłam się zapisać tych słów ani wymówić ich na głos.

Nikt nigdy o tym nie usłyszy. Pamiętasz, jak naplułyśmy na kamienie obok łąki z niebieskimi dzwonkami i złożyłyśmy sobie obietnice? Dotrzymałam ich wszystkich, nieprawdaż? Teraz też mogę przyrzec, że nikomu nie powiem.

Rosie, jak mogę patrzeć na Twoją piękną twarz i myśleć o czymś tak potwornym? Czasami nawet kiedy jestem z Tobą, ta myśl krzyczy, przedziera się przez mój umysł, aż wreszcie zagłusza wszystko inne. To okropne, podejrzewać kogoś o coś takiego, zwłaszcza kogoś, kogo kocham nad życie.

Nie sądzę, żebyś wiedziała, co krąży mi po głowie. Niczego nie podejrzewasz. Czy zastanawiasz się, dlaczego się od siebie oddaliłyśmy? Sądzisz pewnie, że to przez Twoje uzależnienia i wybuchowy charakter, ale to nieprawda. Pomogłabym Ci. Poszłabym z Tobą na odwyk, przytrzymywała Ci włosy przy wymiotowaniu, wylewałabym alkohol do zlewu i przetrząsała twoje ciasne mieszkanko w poszukiwaniu pigułek. Ale tego nie zrobiłam. Zachowałam się niewybaczalnie. Odwróciłam się od Ciebie. Pierwszy raz w życiu.

W dzieciństwie byłyśmy nierozłączne, świat należał do nas. A potem przyszedł dzień, kiedy się rozdzieliłyśmy, i nigdy nie znalazłyśmy sposobu, aby odbudować naszą relację. Zawsze miałam poczucie, że coś było nie tak – zupełnie jakby ktoś wyrzucił solniczkę od kompletu, ale zatrzymał pieprzniczkę. Nie mogę jednak zrzucać całej winy na tę noc, gdy zaginął Samuel. Tak naprawdę wszystko zaczęło się dużo wcześniej. Pamiętasz? Kiedy dziadek miał z nami zamieszkać, błagałyśmy rodziców, żeby nie zmuszali nas do gnieżdżenia się w jednym pokoju. Próbowałaś nawet przekonać tatę, żeby urządził dla Ciebie sypialnię na poddaszu. Dziadek mógłby wtedy mieszkać na parterze, a ja miałam zająć pokój obok sypialni rodziców. Wiem, jak bardzo nienawidziłaś pająków na poddaszu, ale jeszcze bardziej nie chciałaś dzielić ze mną pokoju. Teraz wiem dlaczego – po to, by po zmroku bez przeszkód wymykać się z domu.

Ale to rodzice ustalali panujące w domu prawa, więc do sypialni na parterze zostały wciśnięte dwa łóżka. Na Twoje szczęście sen miałam dość głęboki. Miałam swoje własne problemy. Pamiętasz moje lunatykowanie, prawda? To, jak kiedyś dziadek znalazł mnie przed śniadaniem w lesie, śpiącą na warstwie ciemnozielonej od mchu ściółki. Nic nie zdołało mnie obudzić. Wierzyłam wtedy (i nadal tak jest, kiedy od czasu do czasu lunatykuję), że we śnie byłam zdolna przemierzyć wiele kilometrów, może nawet prowadzić rozmowy i nie zdawać sobie z tego sprawy. Czasami słyszy się o somnambulikach wchodzących na klify lub na autostradę. To mogłam być ja.

Ale ten list nie jest o mnie, tylko o Tobie i o tamtej nocy dziesięć lat temu. Miałaś siedemnaście lat, a ja – niespełna szesnaście. Nie, nie obudziłam się, gdy wymykałaś się z domu. Znów miałaś szczęście, bo dziadek okazał się zbyt dumny, żeby zająć sypialnię na parterze, tak jak to planowali rodzice. Dzięki temu było Ci łatwiej wychodzić przez okno i wracać do domu tą samą drogą.

Nie wiesz jednak – bo nigdy Ci tego nie powiedziałam – że tamtego poranka widziałam Cię wspinającą się do domu przez okno. Dostrzegłam Twoje ubłocone ubranie, zanim naciągnęłam kołdrę na głowę i zaczęłam Cię obserwować przez cienką poszewkę. Słońce już wzeszło i w pokoju było jasno. Światło bez trudu przenikało przez starą, zużytą bawełnianą tkaninę. Rozebrałaś się szybko i wepchnęłaś wszystko do torby, którą ukryłaś w głębi szafy. Potem umyłaś ręce i twarz w malutkiej umywalce, którą miałyśmy w pokoju. Cała dygotałaś. Chciałam nawet wstać, żeby Cię pocieszyć, ale widziałam, jak zerkasz w kierunku mojego łóżka, upewniając się, że nadal śpię.

Nie chciałaś, żebym Cię zobaczyła.

Zamiast więc Ci pomóc, udałam, że śpię, dopóki nie przyszła pora śniadania. Mama zapukała do naszych drzwi o ósmej, żeby nas obudzić. Na początku byłam ostrożna. Czekałam, aż zdecydujesz się mi powiedzieć, gdzie byłaś. Spotkałaś się z chłopakiem? Wymknęłaś się na prywatkę? Gdzie Cię poniosło, Rosie?

Szłyśmy do kuchni w milczeniu, a ja przez cały czas się spodziewałam, że pociągniesz mnie nagle na bok i wyszepczesz mi do ucha swoje tajemnice. Ale tego nie zrobiłaś. Mama spytała, czy dobrze spałyśmy, a Ty pokiwałaś głową, odrywając skórkę z tostu. Na pytanie, co chciałybyśmy zrobić w sobotę, odpowiedziałaś wzruszeniem ramion. Ponieważ milczenie stawało się dla mnie coraz bardziej niewygodne, powiedziałam mamie, że zamierzam zabrać Damę na przejażdżkę po lesie. Spytałam Cię, czy chcesz się ze mną wybrać, ale w tej samej chwili rozległ się dzwonek do drzwi i nie miałaś szansy odpowiedzieć.

Przed wejściem stała Lynn Murray, mama Samuela. Usłyszałam jej jękliwy, cichy głos, kiedy zaczęła rozmawiać z mamą, i cała zesztywniałam. Wtedy już przywykłam do tego, że Murrayowie oznaczają złe wieści. Po kilku chwilach zorientowałam się, że coś jest nie w porządku. Głos Lynn był jeszcze bardziej piskliwy niż zazwyczaj, a mama wydała z siebie stłumiony okrzyk. Dziwne, że Lynn w ogóle się u nas pojawiła, zważywszy na to, co się stało kilka tygodni wcześniej. Dlaczego tu przyszła i co takiego miała do powiedzenia?

Mama wróciła do kuchni blada jak mleko w mojej misce z płatkami śniadaniowymi. Nigdy nie zapomnę tamtej chwili. I nigdy nie zapomnę, jak wbiłaś wzrok w stół, jakbyś wiedziała, co się za chwilę wydarzy.

– Samuel Murray zaginął – powiedziała mama pospiesznym, chrapliwym szeptem i zasłoniła dłonią usta. – Boże! A co, jeśli uciekł?

W tej chwili wstałaś od stołu i wybiegłaś z kuchni z powrotem do naszego pokoju. Mama westchnęła i oparła się o blat, potrząsając głową. W oczach miała łzy.

Nie wiedziałam, co robić. W głębi duszy miałam ochotę za Tobą pobiec, ale widziałam, jak zareagowałaś. Nie byłaś zaskoczona nowinami Lynn Murray. Przenikliwe zimno strachu przeszyło moje ciało. Wstałam i zamierzałam podejść do mamy, ale ona zaczęła szykować się do wyjścia.

– Idę na farmę Murrayów – powiedziała. – Może nie powinnam, zważywszy na wszystko, co się wydarzyło między naszymi rodzinami, ale muszę. Może będę w stanie jakoś pomóc. – Zdenerwowana, szukała kluczy pod stertą prania. Wreszcie znalazła je na lodówce. – Twój tata dziś pracuje, ale możesz zostać z siostrą albo… – zerknęła w kierunku drzwi kuchennych – z dziadkiem.

Pamiętam, że stałam spięta przy drzwiach, kiedy mama szybko pocałowała mnie na odchodne. Zwichrzyła mi przy tym włosy, więc musiałam je poprawić. Pamiętam, że obserwowałam, jak wsuwa stopy w buty i znika w ogrodzie. Pamiętam też moje myśli – o tym, jakie to dziwne, że Samuel Murray zaginął, a Ciebie, mojej siostry Rosie, nie było zeszłej nocy w domu. Ścisnęło mnie w żołądku. Wylałam płatki do zlewu, opłukałam miseczki i zostawiłam je na suszarce. Powoli ruszyłam korytarzem do naszej sypialni, ale się zawahałam. Serce waliło mi jak młot. On wróci, prawda? Samuel nie zniknął na długo. Ktoś go odnajdzie. Musi wrócić. Wciąż miałam przerażająco szybkie tętno. Nie chciałam myśleć o alternatywie i o tym, co by oznaczała dla mnie i dla Ciebie, Rosie. Odchyliłam się, spoglądając na schody i dalej, do naszej sypialni. Siedziałaś tam, sama ze swoimi sekretami.

Ale ja nie potrafiłam się zdobyć na zapytanie, ile wiesz. Na samą myśl o tym czułam mdłości. Gdybym cię zapytała, czy otrzymałabym odpowiedź?

Zamiast tego wyszłam na dwór, skierowałam się do siodlarni i wyciągnęłam siodło i cugle Damy. Potem poszłam do stajni i głaszcząc miękki pysk mojej klaczy, nakarmiłam ją poranną miętówką, którą zawsze wkładałam do kieszeni dżinsów. Kiedy poprawiałam Damie ogłowie, żeby znalazło się we właściwej pozycji, buchnęła mi ciepłą parą z pyska prosto w ucho. Byłyśmy już wtedy niemal za duże na kucyki, prawda? Rok później przestałyśmy na nich jeździć. Tata chciał je sprzedać, ale płaczem zmusiłyśmy go, aby pozwolił im zostać w padoku. Dopiero kilka lat temu… no wiesz. Nie przyjechałaś, ale zdajesz sobie sprawę, że musiały zostać uśpione.

Dama machnęła ogonem, kiedy zacisnęłam popręg, i położyła po sobie uszy, gdy wspięłam się na siodło. Jak zwykle dla uspokojenia poklepałam ją lekko po szyi. Potruchtała uprzejmie za bramę, w kierunku lasu. Tamtego poranka chciałam puścić się galopem, opuścić wioskę już na zawsze. Czułam na sobie ciężar tej złej rzeczy. Chciałam uciec daleko od Ciebie, mamy, taty i dziadka – ale przede wszystkim od Ciebie. Nie w pełni rozumiałam wagę całej tej sytuacji, ale instynkt podpowiadał mi, że ciąży na mnie odpowiedzialność za utrzymanie Twojej tajemnicy, a to był nieznośni ciężar.

Oczywiście, nie pogalopowałam przed siebie. Nigdy tego nie robię. Galop to twój żywioł, Ro. Ja jestem tą ostrożną siostrą, a Ty – dziką, nieposkromioną. Sprowadziłam Damę do stępa, chociaż prychała niezadowolona, czując ściągnięte wodze. Ruszyłyśmy drogą do jazdy konnej w stronę lasu Buckbell. Przez cały czas trzymałam Damę krótko, jadąc w równym tempie żeby lepiej widzieć, co się dzieje dookoła. Szukałam Samuela. Miałam nadzieję, że ukrywa się w lesie. Całą sobą tęskniłam za jego widokiem. Musiałam go zobaczyć.

Dama wreszcie się odprężyła i poluzowałam wodze, żeby mogła wyciągnąć szyję. Jej ciało poruszało się pode mną rytmicznie: łopatki miarowo się obniżały i unosiły. Postawione do przodu uszy podskakiwały w rytm jej kroków. Pociągnęła lekko wodze, próbując skubnąć trochę trawy, skoro nie mogła pokłusować. Nachyliłam się, żeby skrócić wodze, i wtedy to zobaczyłam.

Małe i nieistotne. Może nikt inny by tego nie dostrzegł. Ale ja zauważyłam.

Kwiecień powoli dobiegał końca, to była już trzecia sobota miesiąca i zakwitły dzwonki. Znajdowałam się na samym brzegu pola. Stałam na ścieżce jeździeckiej, a Dama zwróciła łeb ku polance. Za nią znajdowała się ta koszmarna chatka, której obie nienawidziłyśmy. Na ziemi, kilka kroków przed kopytami Damy, zalśnił w słońcu mały obiekt.

Nachyliłam się, wysunęłam stopy ze strzemion i przełożyłam nogę nad siodłem, po czym zeskoczyłam na wilgotny grunt. Ostrożnie, żeby Dama nie zdołała niczego podeptać, pociągnęłam ją za sobą i ruszyłam do przodu. Upewniłam się, że jestem tu sama, i dopiero wtedy podniosłam to, co leżało na ziemi. Schowałam znalezisko do kieszeni. Wspięłam się z powrotem na grzbiet Damy i pozwoliłam jej puścić się galopem w drogę powrotną.

Twoja bransoletka ciążyła mi w kieszeni jak ołów. Srebrna, z breloczkiem, mama podarowała Ci ją na jedenaste urodziny. Obie miałyśmy takie same – a raczej prawie takie same. Na Twojej wisiały małe różyczki, na mojej – emaliowane breloczki z wrzosami. Cała mama, prawda? Zawsze taka dosłowna[1].

Po powrocie Dama była gotowa na porządne wytarcie, ale nie zrobiłam tego od razu. Poszłam prosto do domu, do naszego pokoju, gdzie znalazłam Cię leżącą na łóżku ze słuchawkami na uszach i zaczerwienionymi oczami. Obserwowałaś mnie z ponurą miną, leżąc z jedną nogą zgiętą w kolanie, a drugą wyprostowaną. Podeszłam do Twojej komody, wepchnęłam rękę do kieszeni i wyciągnęłam Twoją bransoletkę. Kiedy położyłam ją na blacie, nie powiedziałaś ani słowa.

Nigdy o tym nie mówiłaś. A ja nigdy nie pytałam.

Samuel był moim przyjacielem – najlepszym, jedynym przyjacielem. Nigdy nie zapytałam, bo nie chciałam wiedzieć. Przez pierwsze kilka lat wyobrażałam sobie, że znów ktoś puka do naszych drzwi, tylko tym razem to nie będzie Lynn Murray, lecz Samuel. Samuel, który zdecydował się wrócić. Ale nie powinnam sobie wyobrażać takich rzeczy, prawda? I dobrze wiesz dlaczego.

Pamiętasz tamten dzień, kiedy powiedziałaś, że chciałabyś, aby Samuel zdechł? Nie mogę przestać o tym myśleć. Nie mogę zapomnieć o wszystkim, co robiłaś przez ostatnie tygodnie przed jego zniknięciem. Samuel nigdy nie wrócił. Nie został odnaleziony – żywy ani martwy. Oczywiście w sprawę została zaangażowana policja, ale Samuel pozostał zaginionym szesnastolatkiem, zawieszonym w czasie. Twarzą na plakacie z latarni.

W głębi duszy myślę, że nie chciałam dowiedzieć się prawdy, bo mogłaby mnie zabić. Nigdy nie byłam odważna, prawda, Ro? Koniec końców przestałam szukać mojego przyjaciela i nigdy nie zażądałam od Ciebie wyjaśnień. Poddałam się. Próbowałam żyć dalej, co zresztą kompletnie mi nie wyszło.

Pytania bez odpowiedzi w końcu stworzyły między nami mur i odsunęły nas od siebie. Już nie plułyśmy na kamienie. Dorosłyśmy. W zasadzie byłyśmy już wtedy prawie dorosłe.

Nieco ponad rok później wyjechałaś na studia i wkrótce przestałaś wracać do domu na lato. Potem nie pojawiłaś się również na Boże Narodzenie. Na pogrzebie dziadka byłaś pijana. Przyjechałaś spóźniona, z jakimś facetem, świeżym tatuażem na nadgarstku i brudnymi włosami. Umyłaś się przed stypą. Jeszcze gorzej było na pogrzebie taty pięć lat temu.

Co się z Tobą stało, Rosie? Z utalentowanej studentki stałaś się stażystką w agencji reklamowej, a potem zaczęłaś pracować w restauracji, w barze, pożyczałaś pieniądze od mamy i… nie mam pojęcia, kim teraz jesteś. Jaka osoba zasypia pijana za kanapą na pogrzebie własnego ojca?

A teraz mama umiera, Rosie, i chce cię zobaczyć.

Problem w tym, że ja nie chcę.

Bo uważam, że jesteś morderczynią.

Twoja młodsza siostra,

Heather

[1] Bransoletki nawiązują do znaczenia imion bohaterek: Rose – róża, Heather – wrzos (wszystkie przypisy pochodzą od tłumaczki).