Читать книгу Kobra - Деон Мейер - Страница 12

Dok Barkhuizen is een-en-sewentig jaar oud. Hy het ’n dik bril, wilde wenkbroue, en lang grys hare wat hy in ’n astrante poniestert vasbind, gewoonlik met ’n ligblou lint. Hy het ’n ondeunde gesig wat Bennie aan een van die sewe dwergies uit Sneeuwitjie herinner, en ’n spreekkamer in Boston waar hy – ná ’n kortstondige aftrede by Witsand op ouderdom vyf-en-sestig – steeds elke weeksdag as algemene praktisyn pasiënte sien.

En hy is ’n alkoholis.

“Ek is vierhonderd-twee-en-twintig dae skoon, Dok,” sê Griessel dadelik.

“Wil jy suip?”

“Ja, Dok. Maar nie meer as gewoonlik nie.”

“Nou vir wat kom hou jy my weg van Hot in Cleveland?”

“Hot in Cleveland?”

“Dis ’n sitkom, Bennie. Dis die soort van ding wat normale, bejaarde, rehabiliterende ouens in die aand saam met hulle vrouens kyk om hulle weg te hou van verveling en die versoeking van die bottel.”

“’Skuus, Dok,” sê hy, al weet hy Barkhuizen neuk net met hom.

“Hoe gaan dit met die kinders?”

Hy sal eers hier moet deur, dit help nie jy probeer vir Dok aanjaag nie. Sy borg soek wyd vir gevare en hy wil altyd besonderhede hê. “Goed, oor die algemeen. Fritz het nou besluit hy wil volgende jaar filmskool toe. Omdat hy ’n paar musiekvideo’s saam met Jack Parow geskiet het. Nou wil hy met alle geweld ‘moewies maak’. En AFDA se klasgelde, Dok … Ek sal ’n verband moet vat op ’n huis wat ek nie het nie. Maar dis seker beter as geen geleerdheid nie. Of polisie toe.”

“En Carla? Is sy en die Etzebeth-rugbyspeler nog bymekaar?”

“Ja, Dok. Vreeslik.”

“Ek kan hoor jy hou nog steeds nie van die kêreltjie nie.”

Dit is Etzebeth se tatoeëermerke wat Griessel die meeste pla – dit hoort by tronkbendes – maar hy weet Dok gaan sê hy’s bevooroordeeld. “Hy’s uit die span geskors oor bakleiery, Dok.”

“Ek het in die koerant gesien. Maar jy moet erken, nie sleg om op twintig al vir die Vodacomspan te speel nie.”

“Hy’s aggressief, Dok.”

“Met Carla?”

“Ek sluit die fokker toe as hy dít waag.”

“Jy bedoel op die veld?”

“Ja.”

“Dis sy jop, Bennie.”

Griessel skud net sy kop.

“Hoekom is jy hier?” vra Dok.

“Want my kollegas dink ek drink weer.”

“Wat gee hulle daardie idee?”

“Ek het gisteraand in my kantoor geslaap. Ook nie veel nie. Toe lyk ek sleg vandag.”

“Dis al?”

“Ek het verlede week ook twee aande in my kantoor geslaap.”

“Van werksdruk?”

“Nee, Dok.”

“Gaan jy vir my sê wat makeer, of moet ek dit uit jou uit trek?”

Griessel sug.

“Dis Alexa,” sê Dok Barkhuizen met sekerheid. Hy keur Griessel se verhouding met haar ten sterkste af – hy sê twee wankelende alkoholiste bymekaar is moeilikheid, “en as die een nog ’n arties ook is, het jy ’n resep vir ’n gemors”.

“Alexa is honderd-een-en-vyftig dae skoon, Dok.”

“Maar?”

“Ek het ingetrek.”

“By haar?”

“Ja, Dok.”

“Here, Bennie. Wanneer?”

“Drie weke gelede.”

“En?”

“En dis moeilik, Dok. Nie oor die drank nie, ek sweer. Ons … dis makliker, sy verstaan die lus, Dok, ons help mekaar.”

“Jy weet ek dink dis ’n pot stront. Maar gaan aan.”

Hy het die hele pad hiernatoe gedink hóé hy gaan lieg, want in die begindae van sy rehabilitasie het Barkhuizen hom elke keer uitgevang – hy ken al die jakkalsdraaie van ’n alkoholis. Griessel het besluit op halwe waarhede, dit is die veiligste. En nou wil die regte woorde nie kom nie. “Jissis, Dok …”

“Het jy ’n probleem met commitment, Bennie? Of verlang jy nog na Anna?”

“Nee, Dok. Dis net … Dis seker maar die commitment, soort van …”

“Soort van?”

“Dok, ek was gewoond om op my eie te wees. Twee jaar lank. Om te kom en gaan soos ek wou. As ek in die oggend lemoensap uit die bottel wil drink, as ek in die aand wil baskitaar speel, as ek net fokkol wil doen …”

“Nou vir wat het jy gaan staan en intrek? Wag, moenie vir my sê nie. Dit was háár idee.”

“Ja, Dok.”

“En toe voel jy te sleg om nee te sê.”

“Nee, Dok, ek wou.”

“En nou slaap jy by die kantoor omdat jy bietjie alleen wil wees?”

“Dis min of meer …”

“Jissis, Griessel, jy’s ’n swaap.”

“Ja, Dok.”

“Het jy jou woonstel opgegee?”

“Ja, Dok.”

“’n Swaap én ’n aap.”

“Ja, Dok.”

“Jy weet wat die regte ding is.”

“Nee, Dok.”

“Jy weet, maar jy wíl nie weet nie. Jy moet met haar gaan sit en praat. Jy moet vir haar sê jy soek jou ruimte. En dan gaan sy bedreig en onseker voel, want sy is ’n arties. En sy gaan wonder of jy regtig lief is vir haar. En sy gaan begin huil, en sy gaan na die bottel gryp, en dan voel jy verantwoordelik. Dis die probleem. Jy sien nie kans vir al daai dinge nie. Jy was nog nooit baie goed met konflik nie.”

“Fok, Dok.”

“Nou sê vir my, hoe lank het jy gedink kan jy by die kantoor slaap voor dit komplikasies begin veroorsaak?”

Griessel staar grond toe.

“Jy het nie gedink nie, het jy?”

“Nee, Dok.”

“Hoekom is jy hier, Bennie? Want jy het presies geweet wat ek gaan sê.”

“My B.O. het gesê ek moet kom.”

“Het jy vir hom gesê jy suip nie?”

“Ek het probeer, maar …”

“Wat gaan jy doen?”

“Ek weet nie, Dok.”

“Jy sal iéts moet doen.”

“Alexa gaan môre Johannesburg toe, tot Donderdag. Ek sal dink, Dok. As sy terugkom …”

Dok Barkhuizen kyk vir Bennie onder die dik wenkbroue deur. Dan sê hy: “Jy weet ons is persoonlik verantwoordelik vir vyf-en-negentig persent van die moeilikheid in ons lewe.”

“Ja, Dok.”

“Wil jy hê ek moet jou B.O. bel?”

“Asseblief, Dok.”

“O.K. En moenie worry nie, ek sal diskreet wees.”

* * *

Sy selfoon lui toe hy saam met Barkhuizen na buite stap. ’n Onbekende nommer. Hy antwoord terwyl Dok die spreekkamer sluit. Die wind is ysig.

“Kaptein, dis Jeanette Louw.”

“Hallo,” sê Griessel, want hy weet nog steeds nie hoe om haar aan te spreek nie.

“Ek het met die naasbestaandes oor jou versoek gepraat. Dit gaan moeilik wees. Hulle het reeds die meeste van die familielede in kennis gestel, en van die mense is al op pad Kaap toe vir ondersteuning, en die begrafnisse.”

“Ek verstaan heeltemal,” sê hy.

“Hulle sê hulle sal probeer, maar hulle kan nie waarborg dat dit nie by die media gaan uitkom nie.”

“Dit gee ons ’n bietjie tyd,” sê hy. “Baie dankie.”

“Kaptein, hulle doen dit omdat hulle wil help om die moordenaars te vang.”

Hy reageer nie.

“Gáán jy hulle vang, kaptein?”

“Ek gaan my uiterste bes doen.”

Sy bly lank stil, voor sy sê: “As daar enigiets is wat ek kan doen. Enigiets …”