Читать книгу Ciemniejsza strona Greya - Э. Л. Джеймс - Страница 9

Przeżyłam Dzień Trzeci po Christianie i pierwszy dzień w pracy. Przynajmniej miałam się czym zająć. Nowe twarze, nowe obowiązki i pan Jack Hyde. Pan Jack Hyde… opiera się właśnie o moje biurko. Uśmiecha się, a w niebieskich oczach pojawia się błysk.

– Doskonała robota, Ano. Coś mi się zdaje, że świetny z nas będzie team.

Jakimś cudem udaje mi się wygiąć usta w coś na kształt uśmiechu.

– Będę się zbierać, jeśli nie masz nic przeciwko – bąkam.

– Jasne, jest piąta trzydzieści. Do zobaczenia jutro.

– Do zobaczenia.

Zakładam żakiet, biorę torebkę i opuszczam redakcję. Gdy już otula mnie wieczorne powietrze Seattle, biorę głęboki oddech. Niestety, nie wypełniam w ten sposób próżni w klatce piersiowej, próżni, którą noszę w sobie od sobotniego ranka, boleśnie przypominającej o tym, co utraciłam. Z opuszczoną głową idę w stronę przystanku autobusowego, patrząc pod nogi i dumając nad życiem bez ukochanej Wandy, mojego starego garbusa… czy audi.

Tę myśl natychmiast od siebie odsuwam. Nie. Nie myśl o nim. Oczywiście, że stać mnie na samochód – fajny i nowy. Podejrzewam, że podczas wypisywania czeku Christian wykazał się przesadną hojnością. Myśl ta pozostawia w mych ustach gorzki smak, ale ją także odsuwam i z całych sił próbuję się cofnąć do stanu otępienia. Nie mogę o nim myśleć. Nie chcę znowu się rozpłakać, zwłaszcza na ulicy.

Mieszkanie jest puste. Tęsknię za Kate. Oczami wyobraźni widzę, jak wyleguje się na plaży na Barbadosie, sącząc zimny koktajl. Włączam telewizor, żeby jakieś dźwięki wypełniły próżnię i zapewniły mi coś na kształt towarzystwa, ale nie słucham ani nie oglądam. Siedzę i niewidzącym wzrokiem wpatruję się w ścianę. Jestem odrętwiała. Nie czuję nic prócz bólu. Jak długo będę musiała przez to przechodzić?

Z tych pełnych udręki myśli wyrywa mnie dzwonek domofonu. Serce na chwilę mi zamiera. Kto to może być? Wciskam guzik.

– Przesyłka dla panny Steele – rozbrzmiewa znudzony głos, a mnie zalewa fala rozczarowania. Apatycznie schodzę na dół. O drzwi wejściowe opiera się młody chłopak głośno żujący gumę. W objęciach piastuje duży karton. Kwituję odbiór przesyłki i zabieram ją na górę. Karton jest spory i zaskakująco lekki. W środku znajduję dwa tuziny długich białych róż i kartkę.

Gratulacje z okazji pierwszego dnia w pracy.

Mam nadzieję, że się udał.

I dziękuję Ci za szybowiec.

Zajął honorowe miejsce na moim biurku.

Christian

Wpatruję się w tych kilka wydrukowanych linijek, a otchłań w mojej piersi staje się jeszcze większa. Jak nic wysłała to jego asystentka. Christian najpewniej mało miał z tym wspólnego. To zbyt bolesne, żeby o tym myśleć. Przyglądam się uważnie różom – są piękne i jakoś nie mogę się przemóc, aby wyrzucić je do kosza. Kierowana poczuciem obowiązku udaję się do kuchni, aby poszukać jakiegoś wazonu.

Wypracowuję pewien rytm: pobudka, praca, płacz, sen. A przynajmniej próby zaśnięcia. Nawet w snach nie jestem w stanie przed nim uciec. Szare płonące oczy, widoczne w nich zagubienie, lśniące gęste włosy – wszystko to bez końca mnie prześladuje. No i muzyka… tyle muzyki – nie mogę jej znieść. Za wszelką cenę staram się jej unikać. Nawet dżingle reklamowe sprawiają, że przechodzi mnie dreszcz.

Z nikim nie rozmawiałam, nawet z mamą czy Rayem. Czcza gadanina mnie teraz przerasta. Nie, nie mam na to ochoty. Stałam się samotną wyspą. Spustoszoną wojną ziemią, na której nic nie rośnie i gdzie horyzont jest nagi. Tak, to ja. W pracy jakoś daję sobie radę, ale nic poza tym. Jeśli porozmawiam z mamą, wiem, że spadnę jeszcze niżej – a przecież znajduję się już na samym dnie.

Mam problem z jedzeniem. W środę w porze lunchu cudem wmuszam w siebie jogurt. To moja pierwsza strawa od piątku. Jakoś funkcjonuję dzięki nowo odkrytej tolerancji wobec kawy latte i dietetycznej coli. Kofeina dodaje mi sił, ale też czyni niespokojną.

Jack nabrał zwyczaju pochylać się nade mną, irytując mnie tym, zadając pytania natury osobistej. Czego on chce? Zachowuję się grzecznie, ale muszę trzymać go na dystans.

Siadam i zabieram się za stos zaadresowanej do niego korespondencji. Cieszę się z tej niewdzięcznej pracy, gdyż dzięki niej mam zajęte myśli. Słyszę sygnał nadejścia mejla i szybko zerkam na nadawcę.

A niech mnie. Mejl od Christiana. O nie, nie tutaj… nie w pracy.

Nadawca: Christian Grey

Temat: Jutro

Data: 8 czerwca 2011, 14:05

Adresat: Anastasia Steele

Droga Anastasio,

Wybacz to nagabywanie w pracy. Mam nadzieję, że dobrze Ci idzie. Dotarły do Ciebie kwiaty?

Pamiętam, że jutro ma miejsce otwarcie wystawy Twojego przyjaciela. Jestem pewny, że nie miałaś czasu kupić samochodu, a to daleka droga. Z największą chęcią Cię tam zawiozę – jeśli tylko będziesz chciała.

Czekam na wiadomość.

Christian Grey

Prezes, Grey Enterprises Holdings, Inc.

W moich oczach wzbierają łzy. Zrywam się z krzesła i pędzę do toalety, aby ukryć się w jednej z kabin. Wystawa José. Zupełnie o niej zapomniałam, a przecież mu obiecałam, że przyjadę. Cholera, Christian ma rację: jak ja tam dotrę?

Czemu José nie zadzwonił? A skoro już o tym mowa, to czemu nikt nie dzwoni? Byłam tak rozkojarzona, że nawet nie zwróciłam uwagi na fakt, że mój telefon milczy.

Jasny gwint! Ależ ze mnie idiotka! Nie zmieniłam przekierowania i wszystkie połączenia docierają do BlackBerry. Cholera. To Christian odbiera moje telefony – chyba że wyrzucił BlackBerry do kosza. A skąd ma mój adres mejlowy?

Zna mój numer buta. Poznanie adresu mejlowego raczej nie nastręcza mu wielu problemów.

Czy mogę się znowu z nim spotkać? Zniosłabym to? Chcę go zobaczyć? Zamykam oczy i odchylam głowę, a moje ciało przeszywa pożądanie. Oczywiście, że chcę.

Być może… być może jestem gotowa mu powiedzieć, że zmieniłam zdanie… Nie, nie i jeszcze raz nie. Nie mogę być z kimś, kto czerpie przyjemność z zadawania mi bólu, z kimś, kto nie potrafi mnie kochać.

Przez moją głowę przemykają dręczące wspomnienia: lot szybowcem, trzymanie się za ręce, pocałunki, wanna, jego delikatność, poczucie humoru i mroczne, seksowne spojrzenie. Tęsknię za nim. Minęło pięć dni, pięć dni męczarni, które wydają się całą wiecznością. Nocą zasypiam z płaczem, żałując, że odeszłam, żałując, że on nie może być inny, żałując, że nie jesteśmy razem. Jak długo będzie trwać ta udręka? Jestem w piekle.

Oplatam się ciasno ramionami, aby nie rozpaść się na kawałki. Tęsknię za nim. Naprawdę tęsknię… Kocham go. To proste.

Anastasio Steele, jesteś w pracy! Muszę być silna, ale chcę jechać na wystawę José. Kryjąca się głęboko we mnie masochistka pragnie zobaczyć się z Christianem. Biorę głęboki oddech i wracam do biurka.

Nadawca: Anastasia Steele

Temat: Jutro

Data: 8 czerwca 2011, 14:25

Adresat: Christian Grey

Cześć, Christianie,

Dziękuję za kwiaty, są śliczne.

Tak, byłabym wdzięczna za podwiezienie.

Dziękuję.

Anastasia Steele

Asystentka Jacka Hyde’a, redaktora naczelnego SIP

Sprawdziwszy telefon, stwierdzam, że połączenia rzeczywiście nadal są przekazywane do BlackBerry. Jack jest na spotkaniu, więc szybko wystukuję numer José.

– Cześć, José. Z tej strony Ana.

– Witaj, nieznajoma. – Głos ma taki ciepły i życzliwy, że samo to niemal wystarcza, bym pod powiekami znowu poczuła łzy.

– Nie mogę długo rozmawiać. O której mam jutro być?

– Jednak przyjedziesz? – Słychać, że jest podekscytowany.

– Naturalnie. – Uśmiecham się szczerze po raz pierwszy od pięciu dni.

– O wpół do ósmej.

– No to do jutra. Pa, José.

– Pa, Ano.

Nadawca: Christian Grey

Temat: Jutro

Data: 8 czerwca 2011, 14:27

Adresat: Anastasia Steele

Droga Anastasio,

O której mam po Ciebie przyjechać?

Christian Grey

Prezes, Grey Enterprises Holdings, Inc.

Nadawca: Anastasia Steele

Temat: Jutro

Data: 8 czerwca 2011, 14:32

Adresat: Christian Grey

Wernisaż José zaczyna się o 19:30. Którą godzinę proponujesz?

Anastasia Steele

Asystentka Jacka Hyde’a, redaktora naczelnego SIP

Nadawca: Christian Grey

Temat: Jutro

Data: 8 czerwca 2011, 14:34

Adresat: Anastasia Steele

Droga Anastasio,

Do Portland jest kawałek drogi. Będę po Ciebie o 17:45.

Czekam z niecierpliwością na nasze spotkanie.

Christian Grey

Prezes, Grey Enterprises Holdings, Inc.

Nadawca: Anastasia Steele

Temat: Jutro

Data: 8 czerwca 2011, 14:38

Adresat: Christian Grey

W takim razie do zobaczenia.

Anastasia Steele

Asystentka Jacka Hyde’a, redaktora naczelnego SIP

O rety. Spotkam się z Christianem. Po raz pierwszy od pięciu dni notuję minimalną poprawę nastroju. I zastanawiam się, co u niego.

Tęskni za mną? Prawdopodobnie nie tak, jak ja za nim. Znalazł sobie nową uległą? Ta myśl jest tak bolesna, że natychmiast ją od siebie odsuwam. Spoglądam na stos korespondencji Jacka i biorę się za jej sortowanie, próbując jednocześnie po raz kolejny wyrzucić Christiana z myśli.

Tego wieczoru przed zaśnięciem przekręcam się bez końca z boku na bok, ale po raz pierwszy od kilku dni nie płaczę do poduszki.

Oczami wyobraźni widzę twarz Christiana w chwili mojego odejścia. Prześladuje mnie widoczna na niej udręka. Pamiętam, że nie chciał, abym odeszła, co było dziwne. Czemu miałabym zostać, skoro nastąpił impas? Oboje mieliśmy problemy: ja ze strachem przed karą, on ze strachem przed… przed czym? Przed miłością?

Po raz kolejny przekręcam się na drugi bok i pełna bezbrzeżnego smutku tulę twarz do poduszki. On uważa, że nie zasługuje na bycie kochanym. Dlaczego tak myśli? Czy to ma związek z jego dzieciństwem? Biologiczną matką, narkomanką i dziwką? Takie myśli dręczą mnie niemal do świtu, kiedy w końcu zapadam w płytki, niedający ukojenia sen.

Dzień ciągnie się bez końca, a Jack poświęca mi wyjątkowo dużo uwagi. Podejrzewam, że ma to związek ze śliwkową sukienką Kate i czarnymi kozaczkami na wysokim obcasie, które zwędziłam z jej szafy, ale nie zastanawiam się nad tym zbyt intensywnie. Postanawiam, że po pierwszej wypłacie udam się na zakupy. Sukienka jest luźniejsza niż ostatnio, ale udaję, że tego nie dostrzegam.

W końcu wybija piąta trzydzieści. Cała w nerwach chwytam żakiet i torebkę. Zaraz się z nim spotkam!

– Masz dzisiaj randkę? – pyta Jack, mijając moje biurko w drodze do wyjścia.

– Tak. Nie. Niezupełnie.

Unosi brew, wyraźnie zainteresowany.

– Chłopak?

Rumienię się.

– Nie, przyjaciel. Były chłopak.

– Może jutro chciałabyś wyskoczyć po pracy na drinka? Rewelacyjny pierwszy tydzień w pracy, Ana. Powinniśmy to uczcić. – Uśmiecha się, a w jego spojrzeniu pojawia się lekko niepokojący błysk.

Z rękami w kieszeniach wychodzi przez dwuskrzydłowe drzwi. Marszczę brwi. Drink z szefem – czy to dobry pomysł?

Potrząsam głową. Najpierw czeka mnie wieczór z Christianem Greyem. Jak ja sobie z tym poradzę? Pospiesznie udaję się do toalety na ostatnie poprawki.

Staję przed dużym lustrem i przyglądam się uważnie swojej twarzy. Blada jak zawsze, a jeszcze mam ciemne sińce pod zbyt dużymi oczami. Wyglądam mizernie. Żałuję, że nie jestem dobra w robieniu makijażu. Tuszuję rzęsy, maluję eyelinerem cienką kreskę na górnej powiece i szczypię policzki w nadziei na uzyskanie odrobiny koloru. Układam włosy tak, że opadają mi na plecy i biorę głęboki oddech. To musi wystarczyć.

Nerwowo przechodzę przez hol i macham na pożegnanie siedzącej w recepcji Claire. Chyba mogłabym się z nią zaprzyjaźnić. Gdy idę w stronę drzwi, Jack akurat rozmawia z Elizabeth. Uśmiechając się szeroko, podbiega, aby otworzyć mi drzwi.

– Pani przodem – mruczy.

– Dziękuję – uśmiecham się z zakłopotaniem.

Przed budynkiem czeka Taylor. Otwiera tylne drzwi samochodu. Oglądam się niepewnie na Jacka, który wyszedł za mną. Z konsternacją patrzy na audi.

Odwracam się i wsiadam do auta, i oto on, Christian Grey, w szarym garniturze, bez krawatu, z odpiętym kołnierzykiem białej koszuli. Jego szare oczy lśnią.

Zasycha mi w ustach. Wygląda fantastycznie, ale patrzy na mnie, marszcząc brwi. Dlaczego?

– Kiedy ostatni raz coś jadłaś? – pyta ostro, gdy Taylor zamyka za mną drzwi.

Cholera.

– Witaj, Christianie. Tak, ja również się cieszę, że cię widzę.

– Daruj sobie teraz swój cięty język. Odpowiedz mi na pytanie. – Oczy mu płoną.

O kurde.

– Eee… na lunch zjadłam dziś jogurt. A, i banana.

Taylor siada za kierownicą, uruchamia silnik i włącza się do ruchu.

Jack mi macha, choć nie mam pojęcia, jakim cudem mnie widzi przez przyciemnianą szybę. Odmachuję mu.

– Kto to? – warczy Christian.

– Mój szef. – Podnoszę wzrok na pięknego mężczyznę siedzącego obok. Usta ma zaciśnięte w cienką linię.

– No więc? Ostatni posiłek?

– Christian, to naprawdę nie powinno cię interesować – rzucam, czując się wyjątkowo odważna.

– Interesuje mnie wszystko, co dotyczy ciebie. Odpowiedz.

Wydaję pełen frustracji jęk i wznoszę oczy ku górze, on zaś mruży oczy. I po raz pierwszy od dawna chce mi się śmiać. Mocno się staram zdusić chichot, grożący wydostaniem się na powierzchnię. Twarz Christiana łagodnieje, gdy tak walczę o zachowanie powagi, a po przepięknie wyrzeźbionych ustach przemyka cień uśmiechu.

– No więc? – pyta, tym razem łagodniej.

– Makaron alla vongole, zeszły piątek – odpowiadam szeptem.

Zamyka oczy, a jego twarz przecina wściekłość i chyba żal.

– Rozumiem – mówi głosem pozbawionym wyrazu. – Wyglądasz, jakbyś schudła co najmniej trzy kilo, a może i więcej. Masz jeść, Anastasio.

Wbijam wzrok w leżące na kolanach splecione dłonie. Dlaczego przy nim zawsze się czuję jak niesforne dziecko?

Poprawia się na kanapie i odwraca w moją stronę.

– Jak się czujesz? – pyta. Głos nadal ma łagodny.

Cóż, tak naprawdę fatalnie… Przełykam ślinę.

– Skłamałabym, gdybym ci powiedziała, że dobrze.

Wciąga głośno powietrze.

– Ja też – mówi cicho i kładzie mi rękę na dłoni. – Brakuje mi ciebie – dodaje.

O nie. Jego dotyk.

– Christianie…

– Ana, proszę. Musimy porozmawiać.

Zaraz się rozpłaczę. Nie.

– Christianie… proszę… tyle się już napłakałam – szepczę, próbując zachować kontrolę nad emocjami.

– Och, skarbie, nie. – Pociąga mnie za dłoń i chwilę później siedzę na jego kolanach. Obejmuje mnie mocno, chowając nos w moich włosach. – Tak bardzo za tobą tęskniłem, Ano – mówi bez tchu.

Chcę się wyplątać z jego objęć, zachować pewien dystans, ale on nie daje za wygraną. Przyciska mnie mocno do piersi. Mięknę. Och, to właśnie tutaj pragnę się znajdować.

Opieram o niego głowę, a on obsypuje pocałunkami moje włosy. To właśnie jest dom. Pachnie świeżym praniem, płynem zmiękczającym, żelem pod prysznic i tym, co lubię najbardziej – Christianem. Przez chwilę pozwalam sobie na ułudę, że wszystko będzie dobrze. Koi to moją zbolałą duszę.

Kilka minut później Taylor zatrzymuje auto, chociaż nie zdążyliśmy nawet wyjechać z miasta.

– Chodź. – Christian zsuwa mnie z kolan. – Jesteśmy na miejscu.

Co takiego?

– Lądowisko, na dachu. – Tytułem wyjaśnienia pokazuje wzrokiem wysoki budynek.

No tak. Charlie Tango. Taylor otwiera drzwi i wysiadam z auta. Obdarza mnie ciepłym, ojcowskim uśmiechem, dzięki któremu czuję się bezpiecznie. Także się uśmiecham.

– Powinnam ci oddać chusteczkę.

– Proszę ją zatrzymać, panno Steele, z najlepszymi życzeniami.

Rumienię się, gdy Christian obchodzi samochód i bierze mnie za rękę. Patrzy pytająco na Taylora, który odpowiada spokojnym spojrzeniem, niczego nie wyjaśniając.

– Dziewiąta? – pyta go Christian.

– Tak, proszę pana.

Christian kiwa głową, odwraca się i przez podwójne drzwi wprowadza mnie do imponującego foyer. Upajam się dotykiem jego dłoni i długich palców splecionych z moimi. I czuję znajome przyciąganie, jak wzywany przez słońce Ikar. Zdążyłam się już sparzyć, a jednak znowu frunę.

Gdy docieramy do wind, wciska guzik przywołujący. Podnoszę na niego wzrok. Na jego twarzy widnieje ten charakterystyczny zagadkowy półuśmiech. Drzwi się rozsuwają, on puszcza moją dłoń i wchodzimy do środka.

Drzwi zamykają się i jeszcze raz ośmielam się na niego zerknąć. On też patrzy na mnie i oto znowu przeskakuje między nami ta elektryczność. Jest wręcz namacalna. Niemal ją czuję, jak pulsuje między nami, przyciągając nas do siebie.

– O rety – mówię bez tchu, przez chwilę rozkoszując się intensywnością tego pierwotnego przyciągania.

– Też to czuję. – Jego wzrok płonie.

W moich lędźwiach gromadzi się coraz więcej mrocznego pożądania. Christian bierze mnie za rękę i przesuwa kciukiem po knykciach, a wszystkie moje mięśnie zaciskają się mocno, rozkosznie, głęboko.

Jak to możliwe, że on nadal tak na mnie działa?

– Proszę, nie przygryzaj wargi, Anastasio – szepcze.

Podnoszę wzrok i puszczam wargę. Pragnę go. Tutaj, teraz, w windzie. Jak mogłoby być inaczej?

– Wiesz, jak to na mnie działa – mruczy.

Och, a więc on też to czuje. Moja wewnętrzna bogini zastanawia się nad porzuceniem pięciodniowych dąsów.

Drzwi nagle się rozsuwają, czar pryska, a my wychodzimy na dach. Wieje silny wiatr i choć mam żakiet, jest mi zimno. Christian obejmuje mnie ramieniem, przyciąga do siebie i szybko idziemy w stronę Charliego Tango, stojącego pośrodku lądowiska. Śmigła obracają się powoli.

Z kabiny wychodzi wysoki blondyn o kwadratowej szczęce i pochylając się, biegnie ku nam. Wymienia uścisk dłoni z Christianem i woła, przekrzykując łoskot śmigła:

– Gotowy do lotu, proszę pana. Jest do pańskiej dyspozycji!

– Wszystko sprawdzone?

– Tak jest.

– Odbierzesz go około ósmej trzydzieści?

– Tak jest.

– Taylor czeka na ciebie na dole.

– Dziękuję, panie Grey. Bezpiecznego lotu do Portland. Do widzenia pani. – Żegna się ze mną ruchem głowy.

Christian, nie puszczając mojej dłoni, pochyla się i prowadzi mnie do maszyny.

Gdy jesteśmy już w kabinie, zapina mi pasy, mocno je zaciskając. Posyła mi znaczące spojrzenie i ten swój tajemniczy uśmiech.

– Dzięki temu będziesz unieruchomiona – mruczy. – Muszę przyznać, że podobają mi się te pasy. Niczego nie dotykaj.

Oblewam się szkarłatnym rumieńcem, a on przesuwa palcem wskazującym po moim policzku, po czym wręcza mi słuchawki. „Ja też chciałabym cię dotknąć, ale mi nie pozwolisz”. Robię nachmurzoną minę. Poza tym tak ciasno mnie zapiął, że ledwie mogę się ruszyć.

Zajmuje swoje miejsce i także zapina pasy, po czym rozpoczyna kontrolę przedstartową. Jest taki kompetentny. Zakłada słuchawki, pstryka jakiś guzik i śmigła przyspieszają, ogłuszając mnie.

Christian odwraca się do mnie.

– Jesteś gotowa, mała? – Jego głos odbija się echem w słuchawkach.

– Tak.

Obdarza mnie chłopięcym uśmiechem. Wow, tak dawno go nie widziałam.

– Wieża Sea-Tac, tu Charlie Tango Golf – Golf Echo Hotel, gotowy do lotu do Portland przez PDX. Proszę o potwierdzenie, odbiór.

Odzywa się głos kontrolera ruchu, wydający instrukcje:

– Roger, wieża, Charlie Tango może startować, bez odbioru.

Christian wciska dwa przyciski, chwyta za drążek sterowniczy i śmigłowiec powoli się wznosi ku wieczornemu niebu.

Seattle i mój żołądek pozostają w dole. Tyle jest do zobaczenia.

– Goniliśmy już za świtem, Anastasio, teraz pora na zmierzch – słyszę w słuchawkach jego głos.

Odwracam się i patrzę na niego zaskoczona.

Co to ma znaczyć? Jak to jest, że Christian potrafi mówić tak romantycznie? Uśmiecha się, na co odpowiadam nieśmiałym uśmiechem.

– Tym razem oprócz zachodzącego słońca jest znacznie więcej do zobaczenia – mówi.

Podczas naszego ostatniego lotu do Seattle panowały ciemności, ale dzisiejszego wieczoru widok jest spektakularny, dosłownie nieziemski. Prześlizgujemy się między najwyższymi budynkami, ciągle się wznosząc.

– Tam jest Escala – pokazuje mi. – Tam Boeing, no i widać Space Needle.

Wyciągam szyję.

– Nigdy tam nie byłam.

– Zabiorę cię, możemy tam coś zjeść.

– Christian, myśmy się rozstali.

– Wiem. Ale przecież wolno mi cię tam zabrać i nakarmić. – Piorunuje mnie wzrokiem.

Kręcę głową i postanawiam nie protestować.

– Bardzo tu pięknie, dziękuję ci.

– Robi wrażenie, co?

– Robi wrażenie fakt, że umiesz robić coś takiego.

– Pochlebstwo z pani ust, panno Steele? Ależ ja jestem człowiekiem o wielu talentach.

– Mam tego pełną świadomość, panie Grey.

Odwraca się, uśmiecha znacząco i po raz pierwszy od pięciu dni udaje mi się choć trochę zrelaksować. Może nie będzie aż tak źle.

– Jak nowa praca?

– Dobrze, dziękuję. Interesująca.

– Jaki jest twój przełożony?

– Och, w porządku. – Jak mogę powiedzieć Christianowi, że Jack mnie deprymuje?

– Co ci się w nim nie podoba? – pyta, zerkając na mnie.

– Nie licząc tego, co oczywiste, to nic.

– Tego, co oczywiste?

– Och, Christianie, czasem straszny z ciebie tępak.

– Tępak? Ja? Nie jestem pewny, czy podoba mi się pani ton, panno Steele.

– No to niech ci się nie podoba.

Jego usta wyginają się w uśmiechu.

– Brakowało mi twego ciętego języka, Anastasio.

Wciągam głośno powietrze i mam ochotę zawołać: „A mnie brakowało całego ciebie, nie tylko języka!” Trzymam jednak buzię na kłódkę i wyglądam przez szybę Charliego Tango, która ma kształt kulistego akwarium. Lecimy na południe. Po prawej stronie słońce wisi nisko nad horyzontem – wielkie, płomiennie pomarańczowe – a ja znowu jestem Ikarem, podfruwającym stanowczo zbyt blisko.

Zmierzch podąża za nami z Seattle, na niebie przeplatają się krem, róż i akwamaryna, tak perfekcyjnie, jak tylko Matka Natura potrafi. Niebo jest bezchmurne, a światła Portland migoczą wesoło, witając nas, gdy Christian sadza śmigłowiec na lądowisku. Znajdujemy się na dachu tego dziwnego budynku z brązowej cegły, z którego odlecieliśmy niecałe trzy tygodnie temu.

To tak niedawno, a mam wrażenie, jakbym znała Christiana od zawsze. On właśnie pstryka różnymi guzikami, tak że śmigła przestają się obracać i w końcu słyszę w słuchawkach tylko własny oddech. Hmm. Przypomina mi się muzyka Thomasa Tallisa. Wzdrygam się. Nie chcę się teraz zapuszczać w te rejony.

Christian odpina swoje pasy i nachyla się, by to samo zrobić z moimi.

– Przyjemny lot, panno Steele? – pyta grzecznie. Oczy mu błyszczą.

– Tak, dziękuję, panie Grey – odpowiadam równie grzecznie.

– W takim razie chodźmy pooglądać zdjęcia tego chłopca.

Wyciąga rękę i pomaga mi wysiąść.

Na spotkanie wychodzi nam siwowłosy, brodaty mężczyzna. Uśmiecha się szeroko. To ten sam człowiek, którego poznałam ostatnim razem.

– Joe. – Christian uśmiecha się i puszcza moją rękę, aby wymienić z nim uścisk dłoni. – Zajmij się nim. Stephan zjawi się koło ósmej czy dziewiątej.

– Zrobi się, panie Grey. Witam panią – kiwa mi głową. – Pański samochód czeka na dole. Och, winda się zepsuła, muszą państwo zejść schodami.

– Dziękuję, Joe.

Christian bierze mnie za rękę i ruszamy w stronę schodów.

– Z tymi obcasami masz szczęście, że to tylko trzy piętra – burczy z dezaprobatą.

No coś takiego.

– Nie podobają ci się te kozaczki?

– Bardzo mi się podobają, Anastasio. – Jego spojrzenie ciemnieje i wydaje mi się, że chce powiedzieć coś jeszcze, ale się powstrzymuje. – Chodź. Zejdziemy powoli. Nie chcę, żebyś spadła z tych schodów i skręciła kark.

Siedzimy w milczeniu, gdy kierowca wiezie nas do galerii. Niepokój wrócił, przybierając jeszcze na sile. Christian milczy zadumany, wręcz niespokojny. Po rozluźnionej atmosferze nie został nawet ślad. Tyle pragnę powiedzieć, ale ta podróż jest zbyt krótka. Christian w zamyśleniu wygląda przez szybę.

– José to tylko przyjaciel – bąkam.

Odwraca się i mierzy mnie wzrokiem. Oczy ma pociemniałe i nieufne, nie zdradzają niczego. Jego usta – och, jego usta mocno mnie rozpraszają. Pamiętam je na swoim ciele – wszędzie. Pali mnie skóra. Christian poprawia się na kanapie i marszczy brwi.

– Te śliczne oczy wydają się zbyt duże w stosunku do twarzy, Anastasio. Proszę, powiedz mi, że będziesz jeść.

– Tak, Christianie, będę jeść – odpowiadam automatycznie.

– Nie żartuję.

– Doprawdy? – W moim głosie pobrzmiewa pogarda. Ależ ten człowiek ma tupet; człowiek, przez którego pięć ostatnich dni było dla mnie piekłem. Nie, to nie tak. To ja zgotowałam sobie piekło. Nie. On. Potrząsam z konsternacją głową.

– Nie chcę się z tobą kłócić, Anastasio. Chcę, abyś do mnie wróciła i żebyś była zdrowa – mówi.

– Ale nic się nie zmieniło. – Nadal masz pięćdziesiąt twarzy.

– Porozmawiamy w drodze powrotnej, dobrze? Jesteśmy już na miejscu.

Samochód zatrzymuje się przed wejściem do galerii i Christian wysiada. A ja nie jestem w stanie wydobyć z siebie głosu. Otwiera dla mnie drzwi i ja także wysiadam.

– Dlaczego to robisz? – pytam głośniej, niż zamierzałam.

– Ale co? – Christian jest wyraźnie zaskoczony.

– Mówisz coś takiego, a potem po prostu milkniesz.

– Anastasio, przyjechaliśmy na miejsce. Tu, gdzie chciałaś. Załatwmy to, a potem porozmawiamy. Nieszczególnie mam ochotę na scenę na ulicy.

Rozglądam się. Ma rację. To miejsce publiczne. Zaciskam usta, a on piorunuje mnie wzrokiem.

– Okej – burczę.

Bierze mnie za rękę i prowadzi w stronę wejścia.

Znajdujemy się w zaadaptowanym magazynie – cegły, podłogi z ciemnego drewna, białe sufity i biały system rur i przewodów. Przestronnie i nowocześnie. W galerii zdążyło się zebrać sporo osób sączących wino i podziwiających prace José. Na chwilę zapominam o swoich kłopotach, zachwycona tym, że mojemu przyjacielowi udało się zrealizować marzenie. Świetna robota, José!

– Dobry wieczór, witamy państwa na wernisażu José Rodrigueza. – Wita nas młoda, krótkowłosa szatynka w czerni, z dużymi kolczykami w kształcie kół i pomalowanymi na czerwono ustami. Prześlizguje po mnie wzrokiem, następnie zdecydowanie zbyt długo patrzy na Christiana, następnie znowu na mnie, mrugając i rumieniąc się.

Marszczę czoło. On jest mój. A przynajmniej był. Po chwili kobieta mruga ponownie.

– Och, to ty, Ano. Zapraszamy na poczęstunek. – Uśmiechając się szeroko, wręcza mi broszurę i wskazuje stół z napojami i przekąskami.

– Znasz ją? – pyta Christian, marszcząc brwi.

Kręcę głową, równie skonsternowana.

Wzrusza ramionami.

– Czego się napijesz?

– Białego wina.

Brwi schodzą mu się w jedną linię, ale nic nie mówi, tylko odchodzi, aby zrealizować moje zamówienie.

– Ana!

Przez tłum przeciska się José.

A niech mnie! Ma na sobie garnitur. Świetnie wygląda. Uśmiecha się promiennie, a chwilę później bierze mnie w ramiona i mocno przytula. I naprawdę mocno się muszę starać, aby nie wybuchnąć płaczem. Mój przyjaciel, mój jedyny przyjaciel na czas nieobecności Kate. W oczach wzbierają mi łzy.

– Ana, tak się cieszę, że dałaś radę przyjść – szepcze mi do ucha. Nagle odsuwa mnie na odległość ramienia i mierzy bacznym spojrzeniem.

– No co?

– Hej, wszystko w porządku? Wyglądasz, no cóż, dziwnie. Dios mío, schudłaś?

Mrugam powiekami, blokując łzy.

– José, nic mi nie jest. Tak bardzo się cieszę w twoim imieniu. Gratuluję wystawy. – Głos mi drży, gdy na tej tak bardzo znajomej twarzy widzę troskę, ale muszę panować nad sobą.

– Jak się tu dostałaś? – pyta.

– Dzięki Christianowi. – Nagle ogarnia mnie niepokój.

– Och. – José rzednie mina. Puszcza mnie. – Gdzie on jest?

– Tam, poszedł po coś do picia.

Kiwam głową w kierunku Christiana i dostrzegam, że właśnie wymienia uprzejmości z kimś stojącym w kolejce. Christian podnosi wzrok i nasze spojrzenia się krzyżują. Przez krótką chwilę jestem jak sparaliżowana, gdy tak patrzę na tego niezwykle przystojnego mężczyznę, z którego twarzy nic się nie da wyczytać. Przewierca mnie gorącym spojrzeniem.

O rany… Ten piękny mężczyzna chce, żebym do niego wróciła. Gdzieś w głębi mego jestestwa rodzi się powoli słodka radość.

– Ana! – José sprawia, że wracam do rzeczywistości. – Tak się cieszę, że przyjechałaś. Słuchaj, powinienem cię ostrzec…

Nagle w słowo wchodzi mu Panna Krótkowłosa i Czerwonousta:

– José, chce się z tobą widzieć dziennikarka z „Portland Printz”. Chodź. – Obdarza mnie uprzejmym uśmiechem.

– Super, no nie? Sława. – Uśmiecha się szeroko, a ja cieszę się razem z nim. – Później cię znajdę, Ano. – Całuje mnie w policzek i patrzę, jak podchodzi do młodej kobiety stojącej obok tyczkowatego fotografa.

Wszędzie wiszą zdjęcia José; niektóre wydrukowano nawet na olbrzymich płótnach. Część jest czarno-biała, część kolorowa. Wiele pejzaży cechuje eteryczne piękno. Na jednej z prac, zrobionej nad jeziorem w Vancouver, jest wczesny wieczór i różowe chmury odbijają się w nieruchomej wodzie. Porywa mnie niezmącony spokój tego miejsca. To niesamowite zdjęcie.

Podchodzi Christian i wręcza mi kieliszek białego wina.

– Odpowiedni poziom? – Mój głos brzmi względnie normalnie.

Patrzy na mnie pytająco.

– Wino – wyjaśniam.

– Nie. Ale na tego rodzaju imprezach rzadko zdarza się dobre. Chłopak ma talent, nie? – mówi Christian, podziwiając zdjęcie z jeziorem.

– A myślisz, że czemu to jego poprosiłam, aby zrobił ci zdjęcia? – Duma w moim głosie jest oczywista.

– Christian Grey? – Podchodzi do nas fotograf z „Portland Printz”. – Mogę zrobić panu zdjęcie?

– Jasne.

Cofam się o krok, ale Christian chwyta mnie za rękę i przyciąga do siebie. Fotograf patrzy to na mnie, to na niego i nie potrafi ukryć zdziwienia.

– Dziękuję, panie Grey. – Pstryka kilka fotek. – Pani…? – pyta.

– Ana Steele – odpowiadam.

– Dziękuję, pani Steele. – Po tych słowach odchodzi.

– Szukałam w Internecie zdjęć, na których miałbyś damskie towarzystwo. I nic nie znalazłam. Dlatego właśnie Kate myślała, że jesteś gejem.

Usta Christiana wyginają się w uśmiech.

– To tłumaczy twoje naganne pytanie. Nie, nie spotykam się z nikim, Anastasio, tylko z tobą. Ale to akurat wiesz. – Głos ma cichy i nabrzmiały szczerością.

– Więc nigdzie nie zabierałeś swoich… – rozglądam się, czy nikt nie usłyszy – uległych?

– Czasami. Ale nie na oficjalne spotkania. Na zakupy, no wiesz. – Wzrusza ramionami, nie odrywając wzroku od mojej twarzy.

Och, a więc tylko pokój zabaw – Czerwony Pokój Bólu – i apartament. Sama nie wiem, co o tym myśleć.

– Tylko z tobą, Anastasio – szepcze.

Oblewam się rumieńcem i wbijam wzrok w dłonie. Na swój sposób jemu rzeczywiście na mnie zależy.

– Twój przyjaciel wygląda mi bardziej na miłośnika krajobrazów niż na portrecistę. Rozejrzyjmy się. – Ujmuję jego wyciągniętą dłoń.

Mijamy kilka kolejnych zdjęć i dostrzegam parę, która na mój widok uśmiecha się szeroko, jakby mnie znała. Pewnie dlatego, że jestem z Christianem. Ale jeden młody mężczyzna otwarcie się na mnie gapi. Dziwna sprawa.

Skręcamy za róg i już rozumiem, skąd te dziwne spojrzenia. Na przeciwległej ścianie wisi siedem olbrzymich portretów – przedstawiających mnie.

Patrzę na nie bez słowa, a z twarzy odpływa mi krew. Ja: nadąsana, roześmiana, ze zmarszczonymi brwiami, poważna, rozbawiona. Same czarno-białe zbliżenia.

A niech mnie! Pamiętam, jak José bawił się parę razy aparatem, kiedy nas odwiedzał i kiedy ja mu służyłam za kierowcę i asystenta. Sądziłam, że tak sobie pstryka. A nie że robi takie niepozowane zbliżenia.

Christian jak zahipnotyzowany przygląda się każdemu zdjęciu po kolei.

– Wygląda na to, że nie jestem jedyny – mruczy zagadkowo pod nosem, a usta zaciska w cienką linię.

Chyba jest zły.

– Przepraszam – rzuca, przeszywając mnie ostrym spojrzeniem. A potem udaje się w stronę recepcji.

A tym razem o co mu chodzi? Patrzę, jak rozmawia z ożywieniem z Panną Krótkowłosą i Czerwonoustą. Wyjmuje portfel i podaje jej kartę kredytową.

Cholera. Na pewno kupił którąś z prac.

– Hej. To ty jesteś muzą. Te zdjęcia są fantastyczne – odzywa się młody mężczyzna z szopą jasnych włosów, a ja aż podskakuję.

Czuję na łokciu dłoń. Wrócił Christian.

– Szczęściarz z pana – mówi Blond Szopa do Christiana, który w odpowiedzi mrozi go spojrzeniem.

– A owszem – rzuca zwięźle i odciąga mnie na bok.

– Kupiłeś któreś?

– Któreś? – prycha, nie odrywając oczu od zdjęć.

– Kupiłeś więcej niż jedno?

Przewraca oczami.

– Kupiłem wszystkie, Anastasio. Nie chcę, aby jakiś nieznajomy pożerał cię wzrokiem w swoim domu.

Moją pierwszą reakcją jest śmiech.

– Sam wolisz to robić? – pytam drwiąco.

Gromi mnie wzrokiem, zbity z tropu moją zuchwałością. Tak mi się przynajmniej wydaje. I próbuje ukryć rozbawienie.

– Szczerze mówiąc, tak.

– Zboczeniec – mówię bezgłośnie i przygryzam dolną wargę, aby powstrzymać uśmiech.

Teraz jego rozbawienie jest oczywiste. Gładzi się z namysłem po brodzie.

– Nie sposób zaprzeczyć, Anastasio. – Kręci głową, a jego spojrzenie łagodnieje.

– Pociągnęłabym ten temat, ale podpisałam NDA.

Wzdycha, patrząc na mnie, i oczy mu ciemnieją.

– Ależbym miał ochotę rozprawić się z tym twoim ciętym języczkiem – mruczy pod nosem.

Doskonale wiem, co ma na myśli.

– Jesteś bardzo niegrzeczny – rugam go. Czy on nie zna żadnych granic?

Uśmiecha się, by po chwili zmarszczyć brwi.

– Na tych zdjęciach wyglądasz na bardzo rozluźnioną, Anastasio. Nieczęsto cię taką widuję.

Słucham? Ha! Zmiana tematu, od żartów do tematów poważnych.

Rumienię się i opuszczam wzrok. Christian podnosi mi głowę, a ja robię gwałtowny wdech, czując na brodzie jego palce.

– Chcę, żebyś przy mnie była taka rozluźniona – szepcze. W jego spojrzeniu nie ma ani cienia uśmiechu.

We mnie ponownie wzbiera radość. No ale jak miałoby do tego dojść? Mamy tyle problemów.

– W takim razie musisz mnie przestać onieśmielać – warczę.

– A ty musisz się nauczyć komunikacji i mówić mi, co czujesz – ripostuje.

Biorę głęboki oddech.

– Christian, chciałeś, abym była twoją uległą. W tym właśnie tkwi problem. W definicji słowa „uległy”, którą mi nawet wysłałeś mejlem. – Próbuję sobie przypomnieć dokładne słowa. – Synonimami były, cytuję: „posłuszny, poddany”. Miałam na ciebie nie patrzeć. Nie odzywać się do ciebie, chyba że mi pozwolisz. Czego się spodziewasz? – syczę.

Marszczy brwi, a ja kontynuuję:

– Bycie z tobą jest mocno dezorientujące. Nie chcesz, abym ci się sprzeciwiała, ale z drugiej strony podoba ci się mój „cięty języczek”. Chcesz posłuszeństwa, tyle że nie zawsze, aby móc mnie wtedy ukarać. Kiedy jestem z tobą, nigdy nie wiem, co akurat obowiązuje.

Mruży oczy.

– Celna uwaga, jak zawsze, panno Steele. – Głos ma lodowaty. – Chodźmy coś zjeść.

– Jesteśmy tutaj dopiero pół godziny.

– Zobaczyłaś zdjęcia, porozmawiałaś z chłopakiem.

– Ma na imię José.

– Porozmawiałaś z José, chłopakiem, którego ostatnio widziałem, gdy próbował wepchnąć ci język do ust. A ty byłaś pijana – warczy.

– On nigdy mnie nie uderzył – wyrzucam z siebie.

Widać, że jest wściekły.

– To cios poniżej pasa, Anastasio – syczy groźnie.

Blednę, a Christian przeczesuje dłonią włosy, ledwie tłumiąc gniew.

– Zabieram cię na kolację, żebyś w końcu coś zjadła. Gaśniesz na moich oczach. Poszukaj chłopaka i się pożegnaj.

– Nie możemy zostać dłużej? Proszę?

– Nie. Idź. Teraz. Pożegnaj się.

Aż się we mnie gotuje. Pan Przeklęty Kontroler. Dobrze czuć gniew. Lepiej niż być na skraju łez.

Przeczesuję pomieszczenie wzrokiem, szukając José. Rozmawia właśnie z kilkoma młodymi kobietami. Ruszam w jego stronę, oddalając się tym samym od Christiana. Przywiózł mnie tutaj, więc muszę robić to, co mi każe? Za kogo on się, do cholery, uważa?

Dziewczęta spijają każde słowo, które wypływa z ust José. Gdy podchodzę, jedna z nich głośno wciąga powietrze, niewątpliwie rozpoznając mnie ze zdjęć.

– José.

– Ana. Przepraszam was, dziewczęta. – José obdarza je szerokim uśmiechem i otacza mnie ramieniem. W sumie nawet mnie to bawi: mój przyjaciel robiący takie wrażenie na damach.

– Wyglądasz na wściekłą – mówi.

– Muszę już iść.

– Ale przecież dopiero co przyjechałaś.

– Wiem, ale Christian musi wracać. Zdjęcia są fantastyczne, José, masz wielki talent.

Promienieje.

– Super, że się zjawiłaś.

Chowa mnie w niedźwiedzim uścisku i obraca mną, tak że widzę w oddali Christiana. Marszczy gniewnie brwi. Na pewno dlatego, że jestem w objęciach José. Tak więc z pełną premedytacją oplatam ramionami szyję przyjaciela. Christian chyba zaraz eksploduje. Spojrzenie ma tak mroczne, że niemal czarne. Rusza powoli w naszą stronę.

– Dzięki, że mnie ostrzegłeś co do tych portretów – mamroczę.

– Cholera. Sorki, Ana. Powinienem był ci powiedzieć. Podobają ci się?

– Eee… nie wiem – odpowiadam szczerze, zbita z tropu tym pytaniem.

– Cóż, wszystkie się sprzedały, więc komuś się spodobały. Super, no nie? Jesteś dziewczyną z plakatów. – Przytula mnie jeszcze mocniej i w tej właśnie chwili podchodzi do nas Christian. Piorunuje mnie wzrokiem, ale José na szczęście tego nie widzi. Puszcza mnie. – Nie bądź taka sztywna, Ano. Och, pan Grey, dobry wieczór.

– Panie Rodriguez, imponująca wystawa. – Christian jest lodowato uprzejmy. – Przykro mi, że nie zostaniemy dłużej, ale czas nas nagli, musimy wracać do Seattle. Anastasio? – Subtelnie podkreśla „nas” i bierze mnie za rękę.

– Pa, José. Jeszcze raz moje gratulacje. – Cmokam go szybko w policzek, a chwilę później Christian ciągnie mnie w stronę wyjścia. Wiem, że aż kipi z gniewu. Ja też.

Na ulicy rozgląda się szybko, po czym nagle skręca w lewo w boczną uliczkę i popycha mnie na ścianę jakiegoś budynku. Chwyta obiema dłońmi moją twarz, tak bym musiała spojrzeć w te płomienne, pełne determinacji oczy.

Robię gwałtowny wdech i jego usta spadają na moje. Całuje mnie żarliwie. Nasze zęby się zderzają, a po chwili jego język wdziera się do mych ust.

Pożądanie eksploduje we mnie niczym fajerwerki z okazji Dnia Niepodległości, i też go całuję, z równym zapałem, wplatam palce w jego włosy i mocno przyciągam go do siebie. Z gardła Christiana wydobywa się jęk, niski dźwięk odbijający się echem w moim ciele, a jego dłoń przesuwa się w dół aż do mego uda. Natarczywe palce przez materiał sukienki wbijają się w skórę.

W ten pocałunek wlewam całe cierpienie i ból z ostatnich kilku dni, wiążąc Christiana ze sobą, a on, ku memu oszołomieniu – w tej chwili szaleńczej namiętności – robi to samo, czuje to samo.

Przerywa pocałunek, ciężko dysząc. Oczy mu płoną pożądaniem, jeszcze bardziej rozpalając krążącą w mych żyłach krew. Próbuję wciągnąć do płuc odrobinę cennego powietrza.

– Jesteś. Moja – warczy, podkreślając każde słowo. Odsuwa się i pochyla, opierając dłonie na kolanach, jakby właśnie przebiegł maraton. – Na miłość boską, Ana.

Opieram się o ścianę, oddychając głośno, próbując zachować kontrolę nad rozpustną reakcją mego ciała, próbując odzyskać równowagę.

– Przepraszam – szepczę, gdy wraca mi oddech.

– No i słusznie. Wiem, co robisz. Pragniesz fotografa, Anastasio? On z całą pewnością czuje miętę do ciebie.

Kręcę zawstydzona głową.

– Nie. To tylko przyjaciel.

– Całe dorosłe życie próbowałem unikać wszelkich ekstremalnych uczuć. A jednak ty… ty wywołujesz we mnie uczucia, które są mi zupełnie obce. To bardzo… – Marszczy brwi, szukając odpowiedniego słowa. – Destabilizujące. Lubię kontrolę, Ana, a przy tobie to – prostuje się i wbija we mnie rozgorączkowane spojrzenie – znika. – Macha ręką, po czym przeczesuje palcami włosy i bierze głęboki oddech. Chwyta moją dłoń. – Chodź, musimy porozmawiać, a ty coś zjesz.