Читать книгу As liefde ontwaak - Elsa Hamersma - Страница 4

Meyer Senekal kyk fronsend na die koppie koffie voor hom. Hy is skaars bewus van die lawaai in die koffiewinkel, want die informele gesprek met Nina se skooljuffrou het hom regtig omgekrap – nie die minste nie omdat sy hom letterlik by die skoolhek voorgelê het. Hy sou graag wou gehad het dat Nina se onderwyseres ’n sagte, moederlike tipe moet wees. Nie ’n pop wat skoolhou net totdat sy ’n man gevang het nie. Veral nie een wat hubare vaders by die skoolhek voorlê nie.

Hy blaas sy asem hard uit. Die vroumens was daar om sy aandag te trek. Haar teenwoordigheid by die skoolhek het bitter min met Nina te make. Hy weet dit so seker soos die son elke oggend in die ooste opkom, want sy is nie die eerste een wat dit doen nie. As sy oor Nina bekommerd was, sou sy ’n formele brief geskryf en hom genooi het om haar te kom spreek. Sy sou hom nie voorgelê het, haar wimpers gefladder, haar oë kunsmatig gerek en haar wulpse lyf rondgeswaai het nie. Hoe moes die simpele vrou ook weet dat hy immuun is teen so ’n taktiek? Haar pogings het geslaag om sy aandag op haar aansienlike bates te vestig, maar nie op die manier wat sy wou hê nie. Dit het hom nie aangetrek nie, maar afgestoot, en nou is hy nie baie seker wat sy eintlik vir hom oor Nina gesê het nie. Iets van meer toesig en hulp in die middag. Dit kan hy vaagweg onthou. En dat sy bereid is om te help – dat sy na sy huis toe kan kom om toesig te hou en aandag aan Nina se probleem te gee – daardie deel van haar monoloog onthou hy baie goed.

Hy is sinies, besef hy. Dit kan ook nie anders nie, want daar is voortdurend vroue wat reken dat twee jaar van rou lank genoeg is en dat dit tyd is vir hom om na ’n nuwe vrou te soek. En daarvoor sien hy nie kans nie. Iemand wat Estelle se plek inneem …? Hy skud sy kop. Hy is steeds ergerlik, want hy is onverhoeds betrap.

Die vraag is nou of daar hoegenaamd ’n probleem by die skool is. Wou die jonge juffer net sy aandag trek en plannetjies maak om toegang tot sy huis te kry, of het Nina werklik ’n probleempie? Hy is nie in staat om ’n oordeel te vel nie, want hy weet nie of Nina haar skoolwerk baasraak of nie. Daar was nog net een niksseggende skoolrapport waaruit hy geen afleidings kon maak, buiten dat sy nie baie mooi skryf nie. Maar wat daarvan? Sy is skaars in die skool en haar een arm het baie sleg gebreek. Dalk werk die spiere nog nie honderd persent nie?

Sy frons verdiep. Die grootste probleem met Nina is dat hy nie weet hoe om haar te hanteer nie. Hy is nie ’n natuurlike vader nie – aard seker maar na sy oupa. Nina was van die begin af Estelle se kind. So tesame het hy hulle liefgehad – het hy hulle lief – met alles waartoe hy in staat is. Hy het nie altyd geweet hoe om dit te wys nie, maar Estelle het hom verstaan en was gul met haar liefde.

Die kind is egter iets anders. Hy moet Estelle se plek volstaan, maar hy kan nie. En Nina is moeilik, hardkoppig soos hy. Wanneer sy groter is, hoop hy, sal hulle beter oor die weg kom. Dan sal hulle oor aandele, sy sakeryk en internasionale politiek kan gesels …

Meyer sien hoe sy sakevennoot by die koffiewinkel se glasdeure inloop. Dankie tog, want hy het reeds twee koppies sterk koffie gedrink terwyl hy wag en raak al hoe meer morbied oor sy situasie.

’n Uur later ry hy in sy lae sportmotor huis toe. Hy is bly dat hy besluit het om vandag by die huis te werk, want die oggend se gesprek met juffrou Sonnekus is soos ’n lastige brommer wat nie wil weggaan nie. Haar motiewe was nie suiwer nie, tog is sy Nina se onderwyseres en werk sy elke dag met haar. Die vraag is dus of daar ’n werklike of gewaande probleem is.

Vir die soveelste keer sug hy. Dis moeilik om ’n klein dogtertjie groot te maak. Om ’n ma te verloor is nie iets wat ’n mens op vyfjarige ouderdom reeds behoort deur te maak nie. Die verlies is die ding wat hy en Nina gemeen het.

Tydens die periodes in die hospitaal vir intensiewe terapie weens die slegte beserings wat sy opgedoen het, onder meer aan haar skryf-armpie, het hy besef dat hy nie weet hoe om sy kind te troos nie. As hy homself kon getroos het, het hy dalk geweet hoe, maar dit is buite sy vermoë. Estelle sou geweet het hoe om die situasie te hanteer. Maar sy is dood, en hy is alleen en onbeholpe.

Dank die Vader dat Nina reggekom het. En sy lyk ook vir hom gelukkiger vandat sy in die skool is.

Hy sal moet uitvind of daar ’n probleem by die skool is en dit oplos. Dit is immers sy sterk punt: identifiseer ’n probleem en los dit vinnig en effektief op.

Toe hy in sy straat in draai, sien hy ’n jong vrou oor die straat stap. Hy ry stadiger. In dié buurt, waar groot huise en parkagtige tuine die standaard is, loop mense nie te voet in die straat nie. Buiten as hulle miskien munisipale werkers is. Maar dit is die vrou beslis nie. Sy dra jeans, ’n T-hemp en tekkies, en daar is ’n sak oor haar skouer asof sy op pad is om inkopies te gaan doen. Haar besondere bos goudblonde hare skyn net-net rooi en in die sonlig lyk dit soos ’n goue waterval. Hy hou van die grasieuse manier waarop sy haar kop dra en hoe sy stap. ’n Mooi vrou, dink hy, en sy het ook rondings, hoewel hulle nie soos juffrou Sonnekus s’n geadverteer word nie. Dit is al asof die noodlot vandag gekies het om hom met vroue met rondings te konfronteer.

Dan is hy by die hek van sy huis. Hy ry stadig in en trek die rooi motor in die een motorhuis in. Die sekuriteitswag knik vir hom toe hy om die huis na die sydeur toe stap.

“Meneer?”

Hy draai verbaas om. Die tuinier staan agter hom met ’n vel papier in sy hand. “Toe ek by die hek staan, die ander vrou, sy’t gegee hom dié papier en gesê ek moet hom gee vir die mense van die huis,” verduidelik hy in sy eiesoortige Afrikaans.

“Dankie, Mbuli,” sê hy hoflik. Dit lyk soos ’n advertensie, dink hy, iets wat hy sommer in die asblik sal gooi, maar hy wil die man nie aanstoot gee nie. Het Mbuli gesê dis ’n vrou wat vir hom die advertensie gegee het? Dalk die vrou wat hy gesien het? Waarom sou sy advertensies aflewer?

Met die papier in sy hand stap hy die huis binne. Hy is nuuskierig om te sien wat dit is en vou dit dadelik oop. Dit duur ’n oomblik voordat die groot swart letters by hom registreer. Fronsend en tog verwonderd lees hy die advertensie:

Instaanmammie

Beskikbaar elke weekdag direk na skool tot vroegaand. Alles wat Mamma normaalweg sou doen:

Hulp met en toesig oor huiswerk

Aanry na en van maats/sportbyeenkomste/musieklesse ens.

Toesig wanneer maats kom speel

Verjaardagpartytjies

Onderhoude met onderwysers

Kosblik pak

Skoolklere en ander klere versorg en aankoop

Enige ander behoefte waarna omgesien moet word.

Inwoning noodsaaklik. Salaris onderhandelbaar.

Skakel Danielle by 096 888 2419

Dis nou te sê. “Instaanmammie”, nogal. Hy skud sy kop. Tog. Hy moet toegee dat die opskrif sy oog gevang het. Dis wragtie nie ’n slegte advertensie nie, moet hy die adverteerder ter ere gee. Weer wonder hy of dit die vrou met die goudblonde hare is wat dit afgelewer het. Dit sal toeval wees as daar twee vroue op een oggend in Andrewstraat was.

In sy studeerkamer frommel hy die advertensie op en gooi dit met ’n sierlike boog in die asblik. Dan gaan sit hy voor die rekenaar en maak eers sy pos oop.

Teen tienuur het hy die meeste van sy e-pos deurgewerk. Daar is dié oggend nie veel wat hom interesseer nie. Dis meestal uitnodigings van motorhandelaars, sommige wat hy nog nooit ontmoet het nie, om saam te eet, skemerkelkies by te woon, naweke saam te gaan na eksklusiewe wyn- of wildplase. Soos gewoonlik skryf hy vinnig ’n paar kort sinne om dankie, maar nee, dankie te sê. Laat Nicolaas eerder daardie deel van die onderneming behartig. Dis tog waarvoor ’n vennoot daar is – om die verpligtinge te deel.

Toe hy die derde keer na die asblik kyk waarin die opgefrommelde papier lê, staan hy op, haal dit uit en stryk dit met sy hand plat. Die opdringerige juffrou by die skool oorheers steeds sy gedagtes, en hy hou nie daarvan nie. Nee wat, hy is mos gewoond daaraan om ’n probleem wat aan hom krap, dadelik op te los. In sy tipe werk kan hy nie bekostig dat sy aandag dwaal nie.

As hy analities daaroor dink, is die probleem dat Nina hulp nodig het – met wat ook al pla – en dat dit smiddae tuis uitgestryk moet word. Dis die oortjies van die seekoei. Die probleem kom al ’n lang pad.

Meyer stoot sy hande deur sy hare. Estelle is dood toe Nina baie klein was, maar sy het die sorg van haar ma ten minste die eerste jare van haar lewe gehad. Namate sy egter ouer word, sal die gemis aan vroulike leiding al hoe groter word. Daar is ’n gat in haar lewe wat hy verstaan, maar nie kan vul nie. Wat net ’n ander vrou sal kan vul.

Die afgelope paar maande, vandat Nina skool toe is, het hy begin besef dat die versorging en grootmaak van ’n dogtertjie baie meer behels as wat hy vermoed het. Daar is byvoorbeeld ’n onophoudelike stroom uitnodigings na verjaardagpartytjies waarvoor daar geskenke gekoop moet word en waarheen Nina aangery moet word. En dan is daar Nina se klere. Dis een gebied waarop hy skromelik misluk. Wat vir hom mooi is, is vir haar lelik, en omgekeerd. Hy kan die huishoudster of die kok ook nie regtig vra om hom daarmee te help nie, al ken beide haar vandat sy gebore is.

Rusteloos loop hy op en af in die ruim vertrek. Hy is diep dankbaar dat hy Nina het en alles wat hy doen, is met haar toekoms in gedagte. Dis tog nie sy skuld dat hy nie al haar behoeftes verstaan nie. En dis ook nie sy skuld dat sy nie meer ’n ma het wat dit kan doen nie. In hulle huwelik was hy die broodwinner en Estelle die een wat die huishouding, en later hulle kind, hanteer het.

Eintlik weet hy lankal dat daar ’n vakature is wat hy moet vul. Hy het net nie geweet hoe om dit te doen nie, want om weer te trou oorweeg hy hoegenaamd nie.

En hier lê die oplossing skielik voor hom in die vorm van ’n advertensie. ’n Instaanmammie! ’n Substituut-ma. Een wat die leemte in sy dogtertjie se lewe sal kan vul. Waarom het hy nie lankal daaraan gedink om ’n vroulike versorger aan te stel nie? Iemand wat koekies bak, partytjies by die huis reël, na Nina se huiswerkies kyk. Vir haar die regte klere kan koop. Magtig, die Britse Koningshuis en al die adellikes het almal nannies wat hulle kinders grootmaak.

Die prentjie van die vrou met die goudblonde hare wat so grasieus oor die pad gestap het, verskyn ongevraag voor hom. As dit sý is wat haar dienste adverteer, is hy haar dankbaar vir die idee. Maar sy sal nie geskik wees nie. Wat hy soek, besluit hy, is ’n betroubare middeljarige vrou. Dalk ’n weduwee. Iemand wat al kinders grootgemaak het en nie net vir ’n paar weke verligting gaan bring en dan haar goed vat en loop nie.

Besluiteloos trommel sy vingers op die houtblad van sy groot lessenaar. Sal hy die Danielle van die advertensie nie maar bel en uitvind of sy en die vrou in die straat dieselfde mens is nie? Dalk het sy die advertensie net afgelewer as ’n guns vir ’n ander persoon of persone wat presies aan sy vereistes voldoen. Dit kan tog geen kwaad doen om net te bel en te hoor wat haar storie is nie? En sodoende leer hy dalk iets wat hy later kan gebruik wanneer hy die regte persoon opgespoor het.

Danielle is daardie aand moeg. Te moeg om hoegenaamd te dink aan die ontplooiing van die speurverhaal wat sy skryf. Sy lê sommer skuins oor haar bed en dink aan die dag wat verby is.

Dit was nogal harde werk om die advertensies met die hand af te lewer. Eerstens moes sy opskud, want teen half-een moes sy terug in Somerset-Wes wees om die tweeling by die kleuterskool te gaan haal. Tweedens was daar nie een enkele huis met ’n outydse posbus of -gleuf nie. Sy moes die klokkie druk, dan met ’n gesiglose persoon praat en dié een oortuig om die advertensie by die hek te kom afhaal. Sommige van hulle het eenvoudig nie gereageer nie. Ander het haar beduie hulle bel die sekuriteitsfirma as sy nie vinnig skoert nie – en het die hond sommer losgelaat om op die hek af te storm, waar die dier grommend gewag het dat sy ’n vinger deur ’n gaping steek. Slegs by enkele huise was die geluk aan haar kant en het sy ’n tuinwerker op die sypaadjie of in die tuin naby die hek gewaar in wie se hand sy haar advertensie kon stop met streng instruksies om dit vir die huiseienaar te gee.

Natuurlik kon sy nie alles uitgedeel kry nie. En ná die dag se ondervindinge weet sy nie of sy die krag of oortuiging het om weer so ’n oggend deur te maak nie.

Ure se handearbeid en waarskynlik alles verniet, dink sy morbied. Wat vantevore na ’n baie goeie idee begin lyk het toe sy in opstand gekom het teen die situasie waarin sy haar bevind, lyk nou na niks minder as ’n sinlose fantasie nie.

Ben roep uit die kamer.

Danielle staan moeisaam op om te gaan hoor wat fout is. Hy is dors en wanneer kom sy pappa? Dis hoekom hy roep, verduidelik die seuntjie.

Sy gee vir hom water en stel hom gerus voor sy terug na haar eie kamer toe slof. Haar selfoon lui net toe sy die deur oopmaak.

“Hallo,” sê sy, sonder om na die nommer op die skerm te kyk.

Daar is swaar asemhaling in haar oor en dan ’n heserige giggellag.

“Wie praat?” vra sy onrustig.

“Ek’s Syf en ek soek jou lyf, Danielle …” kom die klanke duideliker oor die foon, gevolg deur ’n suggestiewe suiggeluid.

As die selfoon ’n wriemelende kreef was, kon sy dit nie vinniger laat val het nie – gelukkig op die bed. Haar gesig word rooi van skaamte en ontsteltenis. Toe daar nog geluide uit die foon kom, raap sy dit op en sny die oproep af. Waar sou die walglike man haar advertensie in die hande gekry het? Sy was dan so versigtig met die aflewering …

Haar hart bons in haar bors; dit is die eerste keer dat sy so ’n ervaring het en sy hou niks daarvan nie. Gelukkig het Syf net haar selfoonnommer. Hy weet glad nie hoe sy lyk of waar sy bly nie.

Op daardie oomblik lui die foon in haar hand, en in haar gespanne toestand laat val sy die instrument amper weer. Sy kyk dié keer eers na die nommer en sien slegs dat dit onbekend is. Sal sy antwoord? As dit dieselfde javel is, gaan sy hom darem slegsê.

Versigtig antwoord sy: “Danielle, hallo?”

“Goeienaand. Meyer Senekal wat praat.”

Sy is so verlig om die mooi beskaafde stem te hoor dat sy doodstil bly.

“Is jy nog daar?”

“Um, ja. Jammer.”

“En jy is Danielle wie?”

“Jammer. Danielle Krause.”

“Nou ja, Danielle, ek het jou advertensietjie gelees en besluit dat dit nogal ’n oorspronklike, maar riskante manier is om dit te bewoord.”

“Dankie.” Sy is nie seker of dit wel ’n kompliment is nie.

“Plesier.” Die stem klink effens geamuseerd. “Adverteer jy vir jouself of vir ander mense?”

“Vir myself,” antwoord sy verbaas.

“Ek sien.” Daar is ’n paar sekondes stilte. “Ek is nou nie ’n kenner op die gebied van instaanma’s nie, maar sou dit nie ’n goeie plan gewees het as jy gemeld het oor watter kwalifikasies en vaardighede jy beskik nie? Miskien jou CV gegee het, of waar mens dit onder oë kan kry nie?”

Kwalifikasies? Vaardighede? Sy het nie gedink sy sal haar CV moet verskaf om na kinders om te sien nie. Magdeleen en Dawid het nog nie een oomblik gewonder of sy “bekwaam” is om die tweeling rond te ry, te voed en in die algemeen op te pas nie.

“Wel, ek het ’n graad met sielkunde en tale as hoofvakke en ook ’n diploma in joernalistiek en vertaling. Ek sal beslis laerskoolkinders met hulle skoolwerk kan help en dis die groep waarin ek belangstel. Dan het ek ook ’n rybewys. Ek sal die kinders dus na hulle aktiwiteite kan neem.”

“Dit sou sekerlik die heel basiese kwalifikasies wees as jy ander mense se kinders as substituut-ma wil oorneem?”

“Ek weet nie,” sê sy ergerlik, want hoewel die man se stem aangenaam is, hou sy nie van sy vrae nie. “Ma’s lê gewoonlik nie toetse af voordat hulle kinders in die wêreld bring nie.”

“Dis waar, maar hulle het ander kwalifikasies, soos moederliefde.”

“Dit kan ek nie aanbied nie,” antwoord sy styf. “Dit is jou vrou se domein. Ek kan net haar hande losmaak sodat sy meer tyd het om ander goed te doen wat vir haar belangrik is.”

Die stilte rek aan sy kant. Danielle hou haar asem op. Dis tog waar wat sy gesê het? Hy kan mos nie verwag dat sy ware moederliefde vir sy kinders sal voel nie?

Hy praat so skielik weer dat sy amper skrik. “Kan jy naaldwerk doen en koeke bak?”

“Nie watwonders nie,” erken sy eerlik. “Basiese goed, soos ’n soom wat losgeskeur het, kan ek regmaak, maar ek weet waar om wonderlike koeke te bestel en uitsonderlike naaldwerkers op te spoor.”

“Google?” Dié keer kan sy hoor hy lag vir haar.

“Onder meer,” antwoord sy styf.

“Het jy al kinderpartytjies georganiseer?”

“Net een, en dit was ’n reusesukses. As mens kreatief is, is dit nie moeilik nie.”

“En dié is jy, as ek aan jou advertensie moet oordeel,” is sy droë kommentaar.

“Presies.”

“Hoe oud is jy?”

Hoekom sou hy dit wil weet? Sy kan seker ’n jaar of wat bylas of aftrek, maar dit sal net sinvol wees as sy weet hoe oud hy wil hê sy moet wees. “Ek is dertig. Amper een en dertig.”

Hoekom sy dit bygevoeg het, weet sy nie.

Die stilte rek weer aan sy kant. “Ongetroud?”

“Jy is nou baie persoonlik,” sê sy vinnig.

“Ek het nog nie eens begin nie, kan ek jou belowe. As jy intiem by vreemde mense se kinders betrokke wil raak, moet jy aanvaar dat elke enkele aspek van jou lewe onder die vergrootglas gaan kom.”

“Gats! Ek het nie só daaraan gedink nie.” Sy het nie, maar sy kan insien dat hy reg is. “Nee, ek is onverbonde.” Die woorde lê suur in haar mond.

“Jou advertensie is baie oorspronklik, maar dit het definitief tekortkominge. Ek kry die indruk dat jy die ding nie goed deurdink het nie.”

“Natuurlik het ek. Ten minste … ja, ek het seker nie aan al die implikasies gedink nie. As mens reeds na kinders omsien en jy is eerbaar en opreg, dink jy nie aan sulke goed nie.”

“Is jy dan tans in so ’n um … posisie aangestel?”

Dis nou ’n moeilike een. Hoe moet sy dié vraag beantwoord? “Ek is tans die oppasser van tweelingseuntjies, maar die ure geval my nie. Dis waarom ek na ander opsies kyk.” Sy voel nogal danig trots op haar antwoord. Dis die basiese feite sonder om te veel van haar lewe te verklap.

“Sal jou huidige werkgewer vir my ’n getuigskrif kan e-pos?”

“Nee! Ek bedoel …” antwoord Danielle stamelend. Sy kan haar goed voorstel wat Magdeleen sal sê as sy haar vir só iets moet vra.

“Dis redelik gebruiklik om verwysings te vra wanneer iemand aansoek doen vir werk,” kom die diep stem droogweg oor die selfoon. “En, om wéér die belangrike aspek onder jou aandag te bring: jy sal vind dat mense nogal gesteld is op sulke formaliteite wanneer dit by hulle kinders kom.”

Sy haal diep asem. “Kyk, ek bly saam met my suster, haar man en twee kinders. Tans is ek die onbetaalde kinderoppasser, want my suster is die redakteur van ’n modetydskrif en sy het nie tyd om aan die kinders te spandeer nie. Ek sukkel om … om my eie werk te doen en daarom het ek besluit dat ek ’n verandering moet maak. Sy weet nie dat ek wil trek nie, en as ek haar vir ’n getuigskrif vra, gaan sy dit nie gee nie omdat sy nie my gratis hulp sal wil verloor nie.” Dáár. Nou weet meneer Meyer Senekal met die imponerende diep stem presies waar hy met haar staan.

“Ek sien.” Meyer is momenteel stil. “Praat ons van Magdeleen Krause?”

“Oeps.” Danielle het nie gedink die man sal sommer weet van wie sy praat nie. Mans lees mos nie modetydskrifte nie, altans nie die mans wat sy ken nie. “Ja. Ek moes dit nie uitgelap het nie en ek hoop van harte dat jy nie daaroor sal praat nie?”

“Nee, dit het niks met my te doen nie. Ek is net verbaas om te hoor sy het kinders. Ek het nie eens besef sy’s getroud nie.”

“Sy is ’n ruk gelede met Dawid Aucamp getroud en hy het twee seuntjies – ’n tweeling – waaroor hy volle toesig het.” Dit is seker nie raadsaam om suinig met inligting te wees nie. Hy weet nou van Magdeleen en alles oor die troue is op die internet. “Ek is verbaas dat jy nie die berigte daaroor gesien het nie. Foto’s van die troue was in al die koerante.”

“Ek was moontlik in die buiteland toe dié heuglike gebeurtenis plaasgevind het, en sosiale nuus interesseer my nie juis nie.”

Dit klink bietjie soos ’n afjak. Danielle kan aan niks verder dink om te sê nie.

“Ek sal bietjie hieroor moet dink. Voordat ek enige besluit neem, sal ek jou natuurlik wil ontmoet.”

“Moenie te lank wag nie. Dalk word ek deur die volgende persoon opgeraap,” antwoord Danielle liggies.

“Ek sal dit in gedagte hou,” antwoord hy ernstig.

Lank nadat hy die selfoon doodgedruk het, sit Meyer nog op dieselfde plek en dink. Hy sou die konneksie nie gemaak het as hy Magdeleen Krause nie al ontmoet het nie. Soms praat Nicolaas hom om om saam te gaan na skemerpartytjies toe, en dis by een van dié geleenthede waar hy aan haar voorgestel is. Hy onthou nou dat sy die klassieke skoonheid van ’n Grace Kelly het en uiters suksesvol as redakteur van Mode Vandag is. Ook dat hy geen aanklank by haar kon vind nie. Nicolaas het hom vertel dat sy nie onderskat moet word nie en dat sy die leer na sukses geklim en baie ander mededingers en werknemers die loef afgesteek het. Hy was beïndruk deur haar pragtige, gesofistikeerde voorkoms en haar modieuse uitrusting, maar het dadelik besef dat sy hard en yskoud is. ’n Vrou sonder ’n sagte kern. Latere ontmoetings het nie sy eerste indrukke verander nie.

Dit is beslis nie onmoontlik dat Danielle se storie waar is nie. Maar as dit inderdaad Danielle Krause is wat hy oor die pad sien loop het, is daar nie baie fisieke ooreenkomste tussen die twee susters nie. Afgesien miskien daarvan dat hulle albei baie grasieus beweeg.

Sou hulle egter susters wees, is sy moontlik op dieselfde patroon geknip as haar suster, is sy net so behep met haarself en om ’n suksesvolle loopbaan uit te kerf.

Hy skud sy kop ergerlik. Hy het nagelaat om Danielle uit te vra oor haar loopbaan. Sy wil soggens vry wees, maar sy het nie genoem waarvoor nie. Watter loopbaan kan sy net soggens volg? Dit maak nie vir hom sin nie.

En om twee seuntjies op te pas, sou tog ook haar oggende vry gelaat het?

Die storie klop nie. Vertel sy onwaarhede of weerhou sy belangrike inligting oor haarself?