Читать книгу Om Amelie se tafel - Elsa Winckler - Страница 7

Chris gryp die tweejarige Paul om sy lyfie en swaai hom in die rondte. Die kleintjie gil van plesier.

“Ma sê julle moet kom eet!” roep sy suster Nicola van die stoep af.

Chris tel die seuntjie hoog bokant sy kop op en laat sak hom sodat hy op sy nek sit. “Kom, ons gaan eet!” roep hy en klim die trappies op tot waar ’n lang gedekte tafel op die stoep staan.

Hy laat sak sy suster René se seuntjie tot op die grond en kyk laggend hoe klein Paul dadelik op Tessa, sy ouma se groot Labrador, afpyl. Tipies seunskind is hy nie vir ’n oomblik stil nie.

“Kom sit, mense,” roep sy pa en almal staan geselsend nader.

Dis Sondag. En Sondae sit hulle aan om sy ma se kospotte. Sy dring nie daarop aan nie, maar hulle mis ’n Sondagete net by hoë uitsondering.

Neethling slaan hom op die skouer. “Ek en swaer Neil het gereken om volgende naweek by Romansbaai te gaan duik. Kom jy saam?”

Chris kreun en skud sy kop. “Ai man, ek sou graag ’n slag saam met julle wou duik, veral voor die einde van die kreefseisoen, maar ek kon nie nee sê om ’n spanbousessie volgende naweek te hou nie. ’n Pel het my by die maatskappy aanbeveel.”

Neil kom nader gestap. “Nou wanneer is jy beskikbaar? Jy is omtrent elke naweek besig. As jy nie spanbousessies hou nie, is jy met een of ander girl besig.”

Chris lag. “Ek het nog ’n lewe, ek is nie getroud soos jy nie,” spot hy sy swaer. “Maar ek sal bietjie kyk na my dagboek en julle laat weet wanneer ek weer kan saamgaan.”

“Wie praat van trou?” vra sy ma. “Chris?”

Chris buk af en soen sy ma op haar wang voordat hy laggend langs haar gaan sit. “Ma het een dogter wat getroud is. René het selfs twee seuntjies. Is dit nie genoeg nie? Jou ander drie kinders is nog doodgelukkig so op ons eentjie. Ons het nie trouplanne nie.”

Nicola gee hom ’n dankbare kyk oor haar kamera. “Dankie. Ek is bly iemand anders sê dit ook vir haar.”

“Ja, Ma. Speel met jou kleinkinders,” grinnik Neethling.

Sy ma kyk Chris fronsend aan. “Jy is my oudste kind. Ek kan nie glo dat jy nog nooit ’n meisie ontmoet het wat jy huis toe wil bring nie. Dis net nie normaal nie,” sê sy. “Neethling bring ten minste af en toe ’n meisie hier aan. Nou wel nooit meer as een keer nie …”

“Bang julle raak attached,” sê Neethling.

Vir ’n oomblik sien Chris weer die langbeen-meisiekind met die koringblonde hare en blou oë wat haar voet stamp en hom met haar elmboog uit die pad dwing, maar hy lig een skouer. “Trou is definitief nie op my agenda nie. Maar wanneer ek die regte een ontmoet, Ma, bring ek haar om jou kos te kom proe. Ek belowe.”

“En wanneer sal dit wees?” vra sy ma.

Sy pa lag. “Jy weet mos al jy gaan dié een nie wen nie. Bring haar maar huis toe.”

Chris lag onseker. “Watter ‘haar’? Daar is nie ’n ‘haar’ nie,” probeer hy nogmaals duidelik maak.

Nicola wink vir hom. “Kom kyk gou na die foto,” sê sy en beduie na haar kamera.

Gelate staan Chris op en stap om die tafel sodat hy oor sy suster se skouer na die foto op haar kamera kan kyk.

Sy blaai vinnig deur die foto’s wat sy al geneem het. “Kyk jou gesig,” fluister sy en druk met haar vinger op sy gesig. “Ek het dit op die presiese oomblik geneem toe Ma gesê het sy kan nie glo jy het nog nooit ’n meisie ontmoet wat jy wil huis toe bring nie. Lyk vir my of daar tog iemand is?” sê-vra sy skalks.

Chris staar na die foto van homself. Wat is die uitdrukking op sy gesig? Verbasing? Nee, dis nie dit nie, dis eerder … verwondering?

Hy vryf Nicola se hare deurmekaar en lag. “Jy moet ophou om die lewe deur ’n kamera se lens dop te hou, Sus. Jy sien gesigte en droom drome.”

Maar sy glimlag net en bêre haar kamera.

Effens vererg stap hy terug na sy sitplek. Dis net verbeelding. Ja, die meisiekind wat hy gesien het, is baie sexy en ja, hy dink tydig en ontydig aan haar, maar dit beteken nie hy gaan iets daaromtrent doen nie. En haar huis toe bring na dié klomp toe? Hy vryf sy oë. Waar de hel kom die gedagte vandaan.

“Ek is bly om te hoor jy doen nog die spanbousessies,” sê sy pa. “Die personeel by die skool praat steeds oor die een wat jy verlede jaar met ons gedoen het. Jy sal onthou hoe skepties ek daaroor was, maar nou beveel ek jou sessies vir ander skoolhoofde aan. Dit het gemoedere gekalmeer en mense laat saamwerk vir die eerste keer in jare. Beslis die geld en tyd werd.”

“Ek het bietjie afgeskaal. Dis baie tydrowend en my praktyk hou my andersins so besig, maar ’n pel het my aanbeveel en ek wou nie nee sê nie. En,” glimlag hy toe hy weer aan die girl dink wat hy twee keer binne soveel dae gesien het, “dit klink uitdagend.”

“Kyk, daar is dit weer!” roep Nicola uit en wys ’n vinger in sy rigting. “Kyk daai smile, Ma. Ek sê vir julle: daar is ’n meisiekind iewers in die prentjie. Toe, bieg nou maar en vertel.”

Chris vryf oor sy gesig en lag net. “Ek weet nie waarvan jy praat nie. Die probleem is glo ’n nuwe aanstelling wat nie by die res inpas nie. Die CEO hoop die sessie sal daarmee kan help.”

René sit vorentoe. “En die nuwe aanstelling is ’n girl?”

“Hoe het jy gew…” begin hy voordat hy besef hy het netjies in die strik getrap.

Tot sy frustrasie bars almal uit van die lag. Hy gaan nooit die einde hiervan hoor nie.

“Nou verstaan ek hoekom jy die kans om te gaan duik eenkant toe skuif vir ’n werksessie,” lag Neethling. “’n Vroumens. Moes dit geweet het.”

Chris gooi sy arms in die lug. “Ek …”

“Hoe lyk sy?” vra sy ma, opgewonde.

“Kleur hare? Lank? Kort?” vra Nicola.

“Mooi bene?” vra Neil en René stamp verontwaardig aan hom.

“Sexy?” vra Neethling met ’n breë glimlag.

“Los die man uit,” sê sy pa met sy skoolhoofstem en almal bedaar. “Jy sal haar maar huis toe moet bring, seun,” glimlag hy voordat hy die onderwerp verander.

Chris lag net. Hy het lankal besef dis die maklikste verweer in sy groot gesin. Almal begin eet. Hy kyk om die tafel. Hoe sal die kwaai enetjie hier inpas? Hy verstik amper in sy kos, teug gou aan sy wyn.

“Vertel ons of jy iets gehoor het van die Nederlandse universiteit wat wil hê jy moet weer daar kom klasgee. Is dit vir drie maande soos verlede jaar?”

“Dié keer wil hulle hê ek moet vir ’n hele akademiese jaar kom, wat beteken ek moet teen Oktober daar inval. Hier is genoeg mense wat die praktyk aan die gang kan hou, en dit sal my tyd gee om my boek klaar te maak. Ek oorweeg dit ernstig.”

“Klink vir my asof jy klaar besluit het?” sê-vra sy pa.

Chris knik. “Ek dink so. Ek laat weet hulle môre.”

“Jy gaan darem seker Kersfees huis toe kom?” vra sy ma, ’n frons tussen haar wenkbroue.

Chris lag. “Dit sal ’n voorvereiste vir die aanstelling wees, Ma. Jou Kerstafel mis ek vir niks in die wêreld nie.”

Die spierwit tafeldoek oor die lang tafel hang tot op die grond. Bosse pienk en wit rose is al langs die middel in groot koper-en-glashouers geplaas. Die porselein is fyn, die messegoed silwer, die servette groot en van lap. Bakke kos staan op ’n sytafel en die geur van skaapboud, gebraaide aartappels en stowepatats hang in die lug. In ’n langwerpige bak is dun-dun boontjies bedek met okkerneute en in ’n diep glasbak lê lae aarbeie tussen papawersaad en ’n hemelse sousie.

Die mense om die tafel lag, ander skep kos in; die kinders kruip onder die tafeldoek weg en jaag mekaar om die groot pekanneutboom wat sy skaduwee oor die tafel gooi. En met sy rug na haar toe, sit ’n man met bruin hare wat laag in sy nek omkrul. Haar man.

Amelie lag en wil nader stap. Maar haar voete is swaar en sy kan nie beweeg nie. Sy wil na die mense roep en maak haar mond oop, maar geen klank kom uit nie. Sy steek haar hand uit. Miskien kan sy net aan die prentjie vat.

Maar toe, soos altyd, is die tafel en die mense weg en staan die boom alleen en kaal op die werf.

Amelie skrik wakker en vee die trane van haar wange af. Sy skuif teen die kussings op en klik haar tong. Op agt en twintig weet sy tog dis net ’n droom. Sy het so lank laas dié droom gedroom. Hoekom nou weer?

Sy kan vandag verstaan hoekom sy dit as kind gereeld in die weeshuis gedroom het. Om so skielik sonder haar pa en ma te moes regkom, was traumaties en die droom was ’n manier om die skok van hulle onverwagse dood te verwerk. En ja, sy het seker die lang, lui Sondagmiddagetes saam met haar ma en pa se vriende gemis.

Snaaks genoeg het sy nooit van die ongeluk self gedroom nie. Sy onthou die oorverdowende slag van metaal en glas so goed; sy onthou die lang, lang stilte daarna totdat mense by die wrak opgedaag het. Maar haar onderbewussyn het haar nog altyd net toegelaat om van hierdie prentjie van haar verlies te droom.

Maar liewe aarde, hoekom nou weer? En die man? Dis die eerste keer dat sy die figuur langs die lang tafel in haar droom opmerk. Sy frons. Dit was so werklik. Dis tog nie asof daar op die oomblik ’n man in haar lewe is nie. Of dat sy ’n behoefte aan een het nie. Inteendeel.

Ná Jan se bos lelies is dit vir haar duidelik dat sy nie die soort meisie is wat deur ouens verstaan word nie. En dis beter so. ’n Hart kan net soveel seer in ’n leeftyd verwerk en hare is bietjie vuisvoos na alles wat met haar gebeur het. Wat ’n man met lang krulhare in haar drome soek, is ’n misterie.

Sy skuif af teen die kussings en haar oë word swaar. En die kinders? Was daar die vorige kere kinders? En ken sy nie die man met die lang krulhare nie?