Читать книгу Omdat jy jy is - Elsa Winckler - Страница 6

Twee uur later is die huis van hoek tot kant skoon. Kathleen blaas haar hare droog. Sy het pas gestort en is reg om voor haar rekenaar in te skuif. Terwyl sy blaas, kyk sy kort-kort by die venster uit na die kothuis.

Soos elke keer wat sy die afgelope uur gekyk het, en dit was baie, is daar nog steeds geen beweging nie.

Sy skakel die haardroër af en dis toe dat sy die geluid hoor. Versigtig stap sy by die kamer uit en luister. Daar is dit weer. Dit klink asof iets teen die voordeur krap. Sy stap in die gang af. Wat op aarde?

Deur die loergaatjie kan sy niks sien nie en sy maak die deur versigtig oop. Daar is niks voor die deur sover sy kan agterkom nie.

“Woef!” blaf ’n hond en sy kyk af. Reg voor haar sit ’n hond, of eerder ’n brak, want sy kan nie uitmaak watse soort hond dit is nie. Daar is beslis iewers ’n bietjie terrier-bloed, maar hy is vuil en verwaarloos en dis selfs moeilik om sy of haar kleur te bepaal.

“Ja?” gesels sy en buk af. “Wat maak jy hier?”

“Woef!” sê hy, draai om en hardloop weg.

Sy glimlag en begin die deur toemaak. Dis seker ’n rondloper. Net voor die deur toegaan, blaf hy weer. Hy staan op die punt van die stoep en kyk vir haar. Hy blaf weer.

“Wat is dit?”

“Woef!” sê hy en draf die trappies omkyk-omkyk af.

“Wil jy vir my iets gaan wys?” Sy stap agter hom aan en hy verdwyn om die hoek. Ai. Sy het regtig nie nou tyd om met ’n hond te speel nie. Sy begin terugdraai, maar hy begin vreeslik blaf en sy stap om die hoek. En daar sit hy. Op die kothuis se stoep. Sy stert swaai en hy blaf twee keer.

Haar hart begin klop. Is dit Steyn se hond? Maar sy het nie gister ’n hond gesien nie. So, hoekom is die hond hier en hoekom staan hy en blaf voor die voordeur van die kothuis?

Sy stap nader en die hond krap teen die voordeur van die kothuis en blaf weer twee keer.

“Is dit jou oubaas wat hier binne is? Jy moet vir hom sê hy moet jou ’n slag bad, hoor? Wil jy ingaan?”

Die hond blaf en sy klop aan die deur. Niemand reageer nie. Die hond kyk afwagtend op na haar.

“Hy slaap seker,” sê sy.

Maar die hond begin weer blaf. Geïrriteer kyk sy af na die dierasie. “Sy motor is nog hier, so hy is ook nog hier. Maar hy slaap seker, ek wil hom nie nou pla nie.”

Die hond blaf en sy hele lyfie bewe.

“Oukei, oukei. Ek sal kyk of hy regop is. Hou asseblief net op met raas.”

Die hond gaan lê met sy kop op sy voorpote en kyk haar verwytend aan.

Versigtig klop sy weer aan die voordeur. Om weer hier te kom klop, was beslis nie deel van haar plan nie. Niemand reageer nie. Sy maak die deur oop en loer in.

“Steyn?” roep sy, maar voor sy kan keer, is die hond tussendeur haar bene en hy storm blaffend die huis binne.

“Sjuut!” raas sy, maar die hond steur hom nie aan haar nie, hy verdwyn in een van die kamers wat uit die sitkamer loop.

“Kom hier, wat …?”

Die hond blaf weer twee keer.

“Steyn?” roep sy en stap tot by die deur. “Is jy oukei?”

Die hond begin histeries blaf. Leen huiwer by die deur. Hoekom is die vent se ma en die meisiekinders na wie sy verwys het nog nie hier nie? Die hond se geblaf raak net erger. Sy skep ’n asemteug en stap vinnig by die kamer in.

Die hond staan by ’n deur wat seker na ’n badkamer lei. Hy krap-krap aan die deur en blaf onophoudelik.

“Ek kan nie daar ingaan nie,” beduie sy vir die hond. “Sê nou hy … sê nou hy is …?” Sy kan nie eens die woord uitkry nie. “Dalk het hy nie klere aan nie. Ek sal die prokureur gaan bel. Hou net op raas.”

Maar die hond krap-krap weer aan die deur, sy geblaf raak al dringender.

“Oukei, sjuut net,” raas sy en sit haar hand op die handvatsel.

Die hond staan afwagtend nader. Die oomblik toe sy die deur oopmaak, is hy binne-in die badkamer.

“Steyn?” vra sy voordat sy haar kop om die deur steek.

Hy sit-lê teen die een muur, ’n handdoek lê skuins oor sy lyf, sy een arm nog in die hangverband. So asof hy besig was om hom af te droog en toe net nie meer regop kon staan nie. Hy is wasbleek en beweeg nie.

Skrik laat haar vorentoe storm en sy hurk langs hom. Sy hou haar hand voor sy neus. Oukei, dit voel asof hy nog asemhaal.

“Jou ma het gesê jy’s hardekwas, maar regtig?” raas sy. “Jy hoort nog in ’n hospitaal, jou absolute idioot.” Haar stem is harder as wat sy bedoel het, maar wat is sy veronderstel om nou te doen?

Haar oë gly oor sy lyf. Die handdoek bedek die nodige, maar sy kan genoeg van hom sien om te weet hy is ’n … wel, ’n uitsonderlike voorbeeld van die manlike spesie. Haar gesig word sommer warm. Watse soort vrou is sy? Die man is dalk aan die doodgaan en sy sit en …?

“Genoeg gesien?” kraak sy stem en sy ruk haar kop terug om na hom te kyk.

Sy oë is op skrefies.

“Jy’s siek. Jy hoort in ’n hospitaal,” sê sy, dadelik kwaad vir die man.

“Ek is nie siek nie,” grom hy en druk hom stadig regop met sy gesonde arm.

Die handdoek skuif gevaarlik ver eenkant toe en verbouereerd gryp sy die punt om dit terug te trek. Wat sy uiteindelik vasgryp, is egter nie die handdoek nie, maar ’n deel van hom wat onder die handdoek was.

“Bliksem, vroumens,” kners hy uit. “Dis nie nou die tyd …”

Ontsteld, skaam, verontwaardig spring sy op. “Ek wou net die handdoek regtrek …”

“Yeah, right.” Hy skuif verder teen die muur op en vou die handdoek om sy lyf. “Ek kan opstaan, draai weg,” beveel hy dwars en sy stap vinnig by die badkamer uit.

Van binne die badkamer kom ’n gesteun en tussendeur blaf die hond kort-kort.

“Wie de hel se brak is dit dié?” hoor sy voor dit stil raak.

“Ek het gedink dis joune.”

’n Paar dowwe vloekwoorde dui aan dis nie sy hond nie.

Hy maak keel skoon. “Uhm … kan jy my asseblief tot in die kamer help?”

Sy stap terug by die badkamer in, maar vermy sy oë. Die hond staan met sy tong by sy bek uit, laggend vir hulle en kyk.

“As ek my arm om jou skouers kan sit …?” ’n Spiertjie spring-spring in sy wang.

Sonder om ’n woord te sê, glip sy onder sy gesonde arm in. Sy begin stap.

“Tot by die bed, dankie,” sê hy.

Kathleen probeer op die afstand konsentreer. Die man ruik absoluut hemels. Kwyl dam in haar kieste op. Wat ís dit aan die man wat haar so … so …? Sy wil liewer glad nie ’n woord kry vir wat sy op die oomblik voel nie.

Uiteindelik is hulle by die bed. Verlig glip sy onder sy arm uit en hy gaan sit op die bed. Skuif-skuif, met sy gesonde arm as stut, beweeg hy totdat hy agteroor op die kussings kan lê.

“Is jy oukei, wat kan ek …?” Terwyl sy praat, is die hond onder haar voete. “Hond!” raas sy, maar sy verloor haar balans en voor sy kan keer, val sy bo-oor Steyn se onderlyf.

“Simpel hond!” roep sy hoogs ontsteld uit en probeer so vinnig moontlik van die man afklim. Maar haar hand druk weer op ’n verkeerde plek. Sy spring vervaard orent. Steyn trek sy asem vinnig in. Hul oë ontmoet.

“Steyn?” roep ’n vrouestem van binne.

“Dis my ma,” sis Steyn. “Gooi die kombers oor my lyf,” sê hy en beduie na sy onderlyf.

Haar oë volg die beweging van sy hand. Haar oë rek en haar asem raak heeltemal weg. Vervaard ruk sy die kombers wat aan die voetenent lê oor sy onderlyf en steier ’n ent weg van die bed.

Daar is ’n bult onder die handdoek wat daar nie netnou was nie. Haar wange word bloedrooi.

“Ek is jammer, dit was die hond …”

“Is dit jou verskoning?”

Sy kyk vies na hom. Daar is wragtig ’n glimlag om sy mondhoeke.

“Dis nie snaaks nie!” raas sy in ’n fluisterstem.

Van binne roep nog vrouestemme.

“Hier is jou mense, ek loop nou.” Kathleen draai weg om vinnig uit te stap, maar Steyn gryp haar hand vas.

“Ek het hiernatoe gekom om weg te kom van hulle af, dis jou skuld dat hulle hier is en jy gaan sorg dat hulle weer teruggaan.” Sy stem is dringend.

Voor sy kan antwoord, staan vier vroue in die deur.

“Steyn!” roep die ouer een en storm met uitgestrekte arms op hom af. “Ons is dood van bekommernis! Jy kom nou op die plek saam met ons huis toe, ek het jou susters saamgebring om my te help, en ek wil geen verskonings hoor nie.”

Haar blik val op Leen en Steyn se hande wat nog steeds inmekaar gestrengel is.

Kathleen probeer haar hand uit Steyn s’n trek, maar vir iemand wat minute gelede nog nie op sy eie kon regop staan nie, hou hy verbasend stewig aan haar vas.

“Ma, ontmoet vir Kathleen. Sy is die rede hoekom julle my net hier kan los. Ek is fine, ek gaan rus, Kathleen gaan na my kyk.”

Al vier vroue se oë draai na haar toe.

Sy ma frons. “Is dit met jou wat ek vanoggend gepraat het?”

Leen knik en dié keer los Steyn haar hand toe sy dit wegtrek.

“Mevrou Erasmus. Hallo, ek is Kathleen Mulder. Dis my tante wat oorlede is se plek en ek is hier vir die volgende maand voordat ek weer teruggaan Johannesburg toe en –”

“En dis hoekom sy ingestem het om na my te kyk. Ek is ook vir ’n maand hier. So, ek luister wat die dokter sê, Ma, jy kan ontspan. Ek hoef nêrens heen te gaan nie. Kathleen is letterlik ’n klipgooi van my af.”

“Maar wie gaan jou wasgoed was en vir jou kos maak? Jy kan skaars regop bly, ek weet nie hoe jy dit reggekry het om met jou seer skouer so ver te ry nie. Gerard het my vertel wat die ortopeed te sê het oor die vorige dokter se brouwerk aan jou skouer wat hy moes regmaak. Hy moes letterlik die bene van jou skouer soos ’n legkaart weer aan mekaar las.”

Trane begin rol oor sy ma se wange en sy gryp Steyn se hand vas.

Steyn kan die mure uitklim. Dis presies hoekom hy nie by sy ma gaan bly het nie. Hy weet sy bedoel dit goed, maar hy sien nie kans vir haar gekloek om hom nie. En wanneer sy kloek, kloek sy drie susters net so hard saam. En dit maak hom heeltemal mal.

Hy het tyd nodig om te herstel, hy het dit uiteindelik besef nadat Gerard, sy pel en huisdokter, hom sitgemaak en vir hom uitgespel het hoekom hy na homself moet begin kyk.

Dit was vir hom moeilik om te aanvaar hy is op vyf-en-dertig “uitgebrand”, die woord wat Gerard graag gebruik. Maar hulle kom al van skoolbanke af saam en hy weet Gerard sal nie so iets sê as hy dit nie bedoel nie.

Of hy dit wil weet of nie, die hoofoorsaak van die fietsongeluk was sy leefstyl. Uiteindelik het sy ongebalanseerde patroon van ellelang werksure en die feit dat hy nooit vakansie neem nie, hul tol geëis. Hy het gedink as hy fiks is en gereeld fietsry, sal hy oukei wees. Toe nou nie.

Om die kroon te span, was die eerste operasie aan sy skouer ’n flop. As hy maar van die begin af na Gerard geluister het en na die ortopeed gegaan het wat hy aanbeveel het, sou hy nie ’n tweede operasie ook moes laat doen nie. Maar soos gewoonlik het hy sy eie kop gevolg en is hy na die een die naaste aan hom om tyd en ’n ryery te spaar – wat toe ’n helse fout blyk te gewees het.

Asof dit nie erg genoeg was nie, is hy boonop met hierdie simpel longontsteking platgetrek voor hy ontslaan kon word. Dit het net nog verspilde tyd in die hospitaal beteken. En nou is hy so swak soos ’n baba wat begin loop.

Hy moet minstens ’n maand afneem en volkome herstel, het Gerard aangedring. Gaan weg, het hy beveel. As jy in die Kaap bly, gaan jy nie ophou werk nie en mense gaan jou gereeld pla. Maar dis eers toe Gerard hom met sy ma begin dreig het dat hy besef het sy vriend is ernstig.

Niemand het seker gedink hy gaan self al die pad Greyton toe bestuur nie. Maar dié weggesteekte dorpie anderkant Sir Lowryspas het hom tydens die TransCape-fietsresies vroeër vanjaar bekoor. Hy het geweet dit sal die perfekte plek wees om te rus as hy dan nou móét. Ná ’n paar telefoonoproepe het hy tot ’n stil blyplek ook gehad.

Maar hy moes geweet het, dinge is selde so eenvoudig soos wat dit lyk. In plaas van stilte, is die plek vol vroumense en ’n hond. En nie net die gewone vier wat elke beweging van hom vier-en-twintig-sewe met entoesiasme dophou nie, maar ook ’n langbeen-blondekop wat sy bloed tot ver onder sy middel laat sak.

Soos wat so pas gebeur het. Die enigste goeie ding van die hele bisarre toneel is dat hy ten minste weet die twee operasies het hom nie ontman nie, alles werk nog.

“Waar is die hond?” vra hy. Hy moet aan iets anders dink as die vroumens se uitwerking op hom, veral met sy ma langs sy bed.

“Hond? Watter hond?” vra Debbie, sy oudste suster.

“Hier was ’n hond,” sê Kathleen en kyk rond, “maar ek weet nie wat van hom geword het nie.”

“Los nou die hond,” sê sy ma en druk sy hand. “Jy kan nie hier bly nie, Steyn, jy moet dit tog kan insien –”

“Ek weet nie, Ma,” val Christie, een van sy ander susters, haar in die rede. Sy het ’n groot glimlag op haar gesig. “Dalk is dit nie so ’n slegte idee nie.” Haar oë flits tussen hom en Kathleen en hy besef dadelik waarheen haar gedagtes spring.

“So ’n heerlike stil plek soos Greyton is dalk net wat hy nodig het,” voeg Karina, sy jongste suster, met ’n knipoog by. “En, Ma, hy is nie alleen nie. Ek maak tee, sit Ma nou hier en hou vir Steyn geselskap, ons sal mooi vir Kathleen verduidelik wat hy nodig het.”

En voordat hy kan keer, is sy susters en ’n verdwaasde Kathleen uit by die deur.

“Mooi meisie,” sê sy ma. Hy hou net mooi niks van die vonkel in haar oog nie.

“Ma, dis my landlady. Sy het ingestem om te kyk dat ek orraait is, dis al. Ek weet julle vier beplan troues vir ’n lewe, maar hier is niks, ek herhaal, níks aan die gang tussen my en Kathleen nie, ons het mekaar gister ontmoet. Ons is baie toevallig saam hier. Niemand gaan trou nie. Sy woon in Johannesburg.”

“Trou? My kind, dis die eerste keer in jou vyf-en-dertig jaar dat jy die woord gebruik, ek is so opgewonde.”

“Ma!” raas hy.

“Ag, toe nou. Gun my maar om opgewonde te raak, ek wag al so lank. Dit lyk nie asof jou susters ’n plan het om te trou nie en dis my skuld, ek weet. Hulle is so betrokke by die besigheid en vertel gereeld vir my hulle het nie tyd vir ’n liefdeslewe nie, bid jou aan. Ag, en nou verras jy ons almal. Ek is so –”

“Ma!” probeer hy weer keer, maar wanneer dit by die liefde en troues kom, laat sy ma haar nie keer nie. Sy is ’n trou-koördineerder. Sy het haar besigheid oor jare opgebou en deesdae is al drie sy susters deel daarvan.

Wat hom besiel het om die woord trou te gebruik, sal hy ook nie weet nie. Hy probeer net ’n plan maak om sy ma en susters terug in Kaapstad te kry sodat hy kan rus.

Die pille wat Kathleen vroeër vir hom gegee het, het ten minste sy koors gebreek, maar sy skouer pyn weer soos die hel. Daaroor sal hy nie ’n woord sê nie, want as sy ma dit moet agterkom, laai sy hom dadelik in die motor. Op die een of ander manier moet hy van haar en sy susters ontslae raak.

Hy probeer nog ’n manier bedink om sy ma van die trou-onderwerp af te kry, toe Debbie instap met ’n skinkbord bekers in haar hande, sy ander twee susters en Kathleen reg agter haar.

“Ma, drink jou koffie. Ons kan met geruste harte teruggaan. Kathleen hier gaan mooi na Steyn kyk. En Steyn, toe ons hoor wat sy doen, het ons besef jy kan haar help. Sy kyk na jou en jy help haar – wen-wen.”

“Maar dis wonderlik, kind,” sê sy ma en vat ’n beker koffie. “Wat doen jy?”

Voor sy egter haar mond kan oopmaak, praat Karina. “Ma weet van Ensovoorts? Die aanlynwinkel …?”

“… met die mooi kombuisgoed en nou ook al die ander mooi goed?” vra sy ma.

“Einste,” sê Debbie. “Dis hierdie mooi meisiekind se brain child.”

Sy ma snak behoorlik na asem. “Dis die wonderlikste winkel. Ek is absoluut mal oor al jou produkte en ek is seker daarvan ek is jou beste kliënt!”

Kathleen lag en kuiltjies maak hul verskyning op haar wange. Betower, staar hy. Hy het gedink hy het dit gedroom, maar sy het regtig kuiltjies. Sy het nog net een keer geglimlag vandat hy haar ontmoet het en dit was toe sy die kothuis sien. Die ander kere was sy óf vies óf aan die bloos.

Sy lyf reageer sommer weer toe hy onthou hoekom sy so gebloos het en hy skuif ongemaklik rond op die bed.

Sy ma is dadelik by. “Wat is fout? Kan ek vir jou pynpille kry?”

“Ek is fine, Ma.” Hy moet vinnig haar aandag aflei. Hy draai na Kathleen. “So, hoekom het jy my hulp nodig?”

“Ek het nie gesê ek het jou hulp –” begin sy, maar sy susters neem weer die gesprek oor.

“Sy moet ’n besigheidsplan vir die bank opstel. Dis mos wat jy doen, dan nie? Hoewel ek nog nooit regtig kon vasstel wat doen ’n onafhanklike konsultant en trouble-shooter nie. Maar ek weet jy help besighede met planne, so jy kan vir Kathleen help. En omdat sy jou help om gesond te word, hoef sy nie jou buitensporige fooie te betaal nie. Wen-wen,” sê Debbie.

Karina het ook iets by te voeg. “Haar besigheid het te groot geword vir die perseel wat hulle nou gebruik en sy moet ’n nuwe plek koop – ook iets waarmee jy kan help.”

“Dis regtig nie nodig nie, ek sê mos ek sal regkom,” probeer Kathleen keer. “Buitendien, Steyn is net tydelik …” Maar sy ken nog nie sy ma en susters as hulle eers hul kop op ’n ding gesit het nie. Niemand steur hulle aan haar nie.

“Maar is dit nou nie wonderlik nie.” Sy ma klap opgewonde haar hande voordat sy afbuk en hom ’n soen op sy wang gee. “Ek kan heeltemal verstaan hoekom jy van trou begin praat.”

“Trou?” vra sy susters gelyk.

Hy kreun hardop. “Niemand praat van trou nie!”

“Is,” sê sy ma verontwaardig. “Jy het van trou gepraat. Nou net.”

“Ma, luister nou asseblief. Ek het gesê niemand gaan trou nie. Ek ken vir julle. As julle eers begin dink daar is liefde in die lug, reël julle troues. Debbie dink aan die koek wat sy gaan bak, Christie beplan blommerangskikkings, jy begin trourokke ontwerp en Karina beplan die foto’s wat sy gaan neem.”

Sy ma en susters staar hom oopmond aan.

“Trou en liefde in een sin,” prewel Christie met ontsag.

“Nooit gedink ek sal dit uit my broer se mond hoor nie,” sê Debbie opgewonde.

“My hene, en dit sommer binne ’n dag,” lag Karina. “Oe, julle gaan mooi kinders maak.”

Steyn het genoeg gehad. “Uit. Almal van julle!” bulder hy. Hy moet weer pynpille drink, maar nie voor hy van sy ma en susters ontslae geraak het nie.

“Niemand gaan trou nie!” probeer hy weer.

Sy ma lag en klop vir Kathleen op die skouer. “Toemaar, hartjie, dis wat hulle almal aanvanklik sê. Ons praat weer. Ons het in elk geval kos en wyn gebring, Steyn, net ingeval ons jou nie omgepraat kry nie. Dis in die kombuis en in die yskas. Maar die mooi meisiekind gaan mos vir jou help, dalk het jy dit glad nie nodig nie.”

Die volgende oomblik is dit net hy en Kathleen in die kamer.

“Ek is jammer. My ma en susters … Ek het geen verskoning vir hulle nie. Ignoreer alles wat hulle sê, asseblief. Ook die idee dat jy my hoef te help. Ek het dit bloot vir my ma gesê om haar gerus te stel. Gee my net ’n dag of wat, ek kry ’n ander blyplek sodra ek kan regop bly.”

“Dis …” Sy maak keel skoon. “Dis nie nodig nie. Bly gerus hier. Vir die hele maand. Ek gaan so besig wees, ek sal nie eens agterkom hier is iemand in die kothuis nie.”

“Jy wil nie meer van my ontslae raak nie?”

Sy rol haar oë. “Ek sal verkies om alleen te wees, maar jy is siek en …”

“Ek is nie siek nie. Ek dink jy het dit vroeër agtergekom, of hoe?”

Haar oë rek voordat sy weer bloedrooi bloos. “Ek kan nie glo jy verwys weer daarna nie,” sê sy en druk haar hande teen haar wange.

“Ek is ’n man en jy is mooi en sexy.”

Sy kyk hom geïrriteer aan. “Ek is baie dinge, maar sexy is beslis nie een daarvan nie. Nou goed, jy is nie siek nie en jy het nie my hulp nodig nie. En ek het ook nie jou hulp nodig nie. Ek is bly ons verstaan mekaar. Tot siens.”

Steyn skuif teen die kussings af. Wow. Sy is heeltemal onbewus van die uitwerking wat sy op mans het, op hóm het. Hy het nog nooit so ’n girl ontmoet nie. Gewoonlik is vroumense baie bewus van hoe hulle lyk en hulle weet net hoe om te flikflooi.

Interessante girl, dié.