Читать книгу Klopdans van die liefde - Elza Rademeyer - Страница 4

Dis nie vir Pennie vreemd dat almal die volgende dag by die werk wil weet of sy siek is nie. Sy het in die spieël gesien hoe sy lyk. En sy’t geweet grimering gaan nie die tekens van haar trane en die min slaap verdoesel nie. Maar sy skryf haar “siekte” toe aan hooikoors. As hulle dink sy jok, is dit tot daarnatoe.

Maar vir John kan sy nie bluf nie. Toe hy Sondag terugkeer werk toe, gee hy haar net een kyk. “Wat gaan aan met jou? Hoekom lyk jy soos een wat ’n week lank gehuil het?”

“Hooikoors. Al van Vrydagaand af.”

“Hooikoors se voet!” sê hy onomwonde. “Jy en Anton het natuurlik weer rusie gemaak. Maar hierdie keer moes dit nogal erg gewees het om jou só te laat lyk.”

“Dis klaar tussen my en Anton. Alles verby!”

Sy kop knik. “Hm. Ek het gedink dit gaan nie hou nie.”

“Wat het jou só laat dink?” vra sy verbaas.

“My liewe mens, dit was dan gedurigdeur ’n bakleiery! Julle kon skaars twee dae in vrede leef.”

Sy frons. “Waar kom jy daaraan?”

“Waar kom ek daaraan? Deur die dinge wat jy my vertel het. Jul rusies oor die tye wat hy laat opgedaag het vir jul afsprake. Jy was nie lus vir fliek nie, maar Anton het daarop aangedring. Anton was saam met jou na jou tante op Jongensfontein, maar dit het hom so verveel daar dat julle douvoordag die Sondagoggend teruggekom het Kaap toe sonder om op pad terug ’n woord met mekaar te praat. Die talle kere dat hy –”

“Ja toe, los maar. Ek dag jy is ’n vertroueling. Nou moet ek uitvind jy’t boekgehou van alles om dit op jou vingers af te tel!”

“Toe maar, ek gesels nie met ander daaroor nie. En ek bly jou vriend. Wat het gebeur? Het hy jou afgesê?”

Sy skud haar kop. “Ek wou hom by sy huis gaan verras en toe . . . was daar ’n ander meisie.”

“Ek sien. En toe?”

“Ek het hulle gehoor . . . gehoor praat.”

“Hier, vat my sakdoek en droog jou trane af. Wat het hy te sê gehad toe jy hom daaroor konfronteer?”

“Ek het hom nog nie weer gesien of met hom gepraat nie.”

“Het hy die hele naweek niks van hom laat hoor nie?” vra John met opgetrekte wenkbroue.

“Hy’t Saterdag gebel, maar ek het my selfoon afgeskakel en die prop van die sitkamer se telefoon uitgetrek.”

“En hy kan nie na jou toe ry nie, want sy been is in gips. Dink jy hy vermoed onraad?”

Sy vee vinnig oor haar oë met sy sakdoek en hou dit na hom toe uit. “Dit kan my nie traak wat hy vermoed nie.”

“Hm, dis wat jou mond sê, maar ongelukkig nie jou hart nie. Vir hoe lank gaan jy met hom wegkruipertjie speel?”

“Wat bedoel jy met wegkruipertjie speel? Ek sê jou dan dis klaar tussen ons. Oor en uit!”

“Nee, jy’s nie klaar met hom nie, want dan sou jy hom gebel en dit vir hom gesê het. Jy wil hom straf sodat hy kan voel wat dit is om seer te kry. In jou hart hoop jy hy sal jou om vergifnis smeek en dan sal alles weer dooddollies tussen julle wees.”

“Onsin. As ek sê ek is klaar met hom, dan ís ek! En nie net met hom nie, met al wat man is! My vriendin Tersia het presies dieselfde stel afgetrap. Dis ’n duidelike bewys dat geen man te vertrou is nie!”

“Ons sal maar sien,” sê hy met ’n effense glimlag voordat hy wegdraai om voort te gaan met sy werk.

Pennie wroeg die dag deur.

Die aand in haar woonstel toe die telefoon lui, wik en weeg sy lank of sy dit moet beantwoord. Dog, haar moed begewe haar weer eens. Netnou bars sy in trane uit wanneer sy sy stem hoor. Hy moenie agterkom . . . of dink sy is verleë oor hom nie.

“Jy kan jou nie aand ná aand in die woonstel sit en verknies nie,” sê John twee dae later vir haar. “Kom ons gaan eet vanaand iewers.”

“Ek is nie lus nie. My aptyt is in elk geval van so ’n aard dat dit net ’n vermorsing van geld sal wees.”

“Ek nooi jou, so jý hoef nie te betaal nie.”

“Wat van jou pelle en dinge? Ek dag dan dis jul pokeraand?”

“Hulle kan sonder my klaarkom.”

“Jy hoef nie vir my jammer te wees nie.”

“Ek bejammer jou g’n stuk nie. Jy het self dié ongelukkigheid oor jou gebring. Jou oë behoort lankal oop te gegaan het vir sy selfsugtigheid.”

“Sies, maar jy’s lelik! Toe ek en Anton nog danig was, het jy nooit sleg van hom gepraat nie.”

“Toe sou jy nog minder wou hoor wat ek van hom dink as nou. Hoe laat moet ek jou kom oplaai?”

“Ek weet nie. Ek is nie lus . . .”

“Ek sal agtuur by jou woonstel wees.”

Dis toe nie so sleg om van haar woonstel en die telefoon af weg te kom nie. John is ’n gawe maat. Juis die feit dat hy haar nie bejammer of sag met haar probeer wees nie, veroorsaak dat sy sy geselskap geniet.

“Ons werk elke dag saam,” sê sy tydens hul ete. “Maar eintlik ken ek jou baie sleg. Leef jou ouers nog?”

“Net my ma. My pa is al jare oorlede.”

“Het jy broers en susters?”

“Net ’n getroude suster wat naby my ma in Windhoek woon.”

“Was jy al verlief?”

“Nee. Ek het een keer so gedink, maar . . . Ag, vergeet dit. Dit was nie liefde nie.”

“Hou jy nie van meisies nie?”

“Natuurlik hou ek van sommige meisies. Soos my ma en my suster. En nogal ’n bietjie van jou ook.”

“Baie dankie!” sê sy kamma sarkasties. “Wat ’n kompliment vir my!”

Hy glimlag ook. “Die nouste ontkoming wat ek in my lewe gehad het, was toe ’n weduwee-vriendin van my suster haar verbeel het sy is verlief op my. Ek moes lelik bontstaan om háár af te weer.”

“Hm. Jy moes darem seker so ’n bietjie notisie van haar geneem het om haar te laat glo jy sal in haar belangstel.”

“Ja, ek het van haar vier onhebbelike kleingoed notisie geneem deur hulle eendag die loesing van hul lewe te gee oor hulle my ma se blomtuin verwoes het. Toe glo sy ek is net die regte man om haar dierbare bloedjies op die regte pad te hou.”

Pennie is verbaas om te sien hoe die tyd verbygespoed het toe hy haar by die woonstel aflaai. Dit was ’n genoeglike aand. Baie beter as dat sy die aand in haar woonstel sou gesit en tob het oor haar en Anton se liefdesake.

Liefdesake? Sy’t gelukkig nog nooit vir hom gesê sy het hom lief nie. Maar hy sal weet hoe sy oor hom voel . . . of moet sy sê, gevoel het? Want as sy dink aan wat daar in sy kamer gebeur het . . . voel sy niks anders as pyn en hartseer nie. Daar is nie regtig plek in haar hart oor om nog vir hom ’n gevoel te hê nie. Of sy dit wil weet of nie, John is reg. Sy wíl Anton straf. Sy wíl hê hy moet wonder wat aangaan en hom doodbekommer. En sy wíl hê hy moet berou toon en om vergifnis pleit. Maar as dit sou gebeur, wat dan? Wil sy hom regtig terughê? Dit sal beteken sy sal moet vergewe en vergeet. Hoe gaan sy dít regkry?

Die volgende oggend op pad na die hospitaal kom sluit ’n jong verpleegstertjie by haar op die grasperk aan. Nadat sy Pennie gegroet het, sê sy: “Daar was gisteraand ’n man by die verpleegsterstehuis wat na dokter gesoek het.”

“Wie?”

“Hy’t nie gesê wie hy is nie. Dis so ’n langerige man. ’n Baie aantreklike man. Hy’t sulke swart krullerige hare.”

Pennie kan aan niemand dink wat by die meisie se beskrywing pas nie. “Het hy gesê hoekom hy na my soek?”

“Nee. Hy’t net gevra of ek verpleegster Pennie de Villiers ken wat daar in die woonstelblok bly. Toe sê ek vir hom sover my kennis strek, woon daar net ’n dókter Pennie de Villiers.”

“En toe?”

“Toe wou hy weet of ek vir hom kan sê hoe laat dokter tuis gaan wees. Ek kon hom nie sê nie. Toe het hy in sy motor geklim en gery.”

“Hoe het sy motor gelyk?”

“Dit was ’n wit Mercedes.”

Daar is derduisende mense wat met wit Mercedesse ry, dink Pennie toe sy verder stap. Maar voor ongevalle se deur steek sy vas. Genugtig, is dit nie dalk die man wat haar in Kampsbaai opgelaai en huis toe gebring het nie? Hy soek seker sy sakdoek. Sy’t skoon vergeet om dit by die verpleegsterstehuis se kantoor te gaan afgee. Wat is sy naam nou weer? Dit kan haar om die dood nie byval nie. Sy sal maar die sakdoek kantoor toe vat en vir die ontvangsdame daar sê iemand sal die sakdoek kom afhaal. Nugter weet van watter sentimentele waarde so ’n simpele ou stukkie lap kan wees. Maar nou ja, sy het beloof om dit aan hom terug te besorg.

“Hoekom lyk doktertjie so ongelukkig?” vra een van die pasiënte deur die loop van die dag vir haar. “Ek ken mos nie vir dokter so nie. Dokter is dan altyd so vrolik en vol glimlaggies.”

“Ag, ’n mens het mos maar soms jou af dae,” maak sy dit ongeërg af.

Dog, dit laat haar besef sy sal haar moet regruk. Die lewe gaan voort. Sy sal nie lewenslank oor Anton kan treur nie.

Haar laaste pasiënt vir die dag is ’n ou omie wat heeldag en aldag met allerhande denkbeeldige skete by ongevalle opdaag. “Ai, doktertjie, ek was laas nag so benoud,” kla hy. “Want ek bly mos van die tante se afsterwe af alleen in die ou woonstelletjie. En toe dag ek by myselwers: Wat word dan nou van my as my pendix in die middel van die nag bars?”

“Het oom pyn?”

“Nie vreeslik nie. Net so ’n snaakse gevoel hier op die krop van my maag.”

’n Rukkie later toe sy en John die hospitaal verlaat, dink sy weer aan die ou omie en sy denkbeeldige kwale. Dis eensaamheid wat hom daartoe dryf, dink sy . Hy soek maar net ’n bietjie aandag en simpatie. Miskien moet sy haar gedagtes oor Anton ook vereenselwig met ipekonders.

“En as jy nou so skielik lag?” vra John.

“Ek het sommer aan die ou omie en sy denkbeeldige kwale geloop en dink.”

“Wel, dis goed om te hoor jy lag darem weer. Dit beteken jou hart is besig om te heel. Was Anton al in aanraking met jou?”

“Nog nie. Ek wag nog vir genoeg moed om hom te sê waarheen hy kan vlieg.”

“Ek wonder hoeveel hy regtig vir jou omgee. Meen te sê, as ek ’n verhouding met ’n meisie gehad het en sy bly my telefoonoproepe ontduik, sou ek lankal ’n plan gemaak het om by haar uit te kom.”

“Sy been is in gips. Hy kan nie bestuur nie, onthou.”

“Niks verhoed hom om iemand anders te vra om vir hom te bestuur nie. As dit ek was, sou ek ’n plan gemaak het. Selfs al het ek met ’n gebreekte rug in die hospitaal gelê en moes ek ’n ambulans huur om my na haar toe te vat. Maar kom ons laat dit daar. Hoe lyk dit, sal ons nie vanaand gaan fliek nie?”

“Ja, ons kan maar so maak,” willig sy in, gedagtig daaraan hoe vinnig die aand verbygegaan het toe hulle gaan uiteet het.

Die middag toe sy haar woonstel binnestap, lui die foon weer. Sy weifel ’n oomblik, maar dan lig sy met vasbeslotenheid die gehoorstuk op. As dit Anton is . . . sy is reg vir hom!

Dit ís ook ’n hoogs ontstoke Anton. “Wat de duiwel gaan met jou aan? Is daar fout met jou telefone, of hoekom antwoord jy nie?”

“Wou jy dan iets vir my gesê het?”

“Wat bedoel jy daarmee? Jy weet mos ek bel jou gereeld.”

“Wel, dit sal nie nodig wees om my hoegenaamd óóit weer te bel nie.”

“Wat meen jy? Hoekom klink jy so . . . kwaad?”

“Ek is nie kwaad nie. Ek vra jou net om my nie weer te kontak nie.”

“Ek verstaan nie. Jy bedoel dit tog seker nie? Dis mos nie my skuld dat ek nie vir jou kan kom kuier nie. Ek het gedink jy sou darem Saterdag vir my kom kuier het, maar ek het nie ’n woord van jou gehoor nie.”

“Ek het my vry dag met John uitgeruil. En ek was Vrydag daar om jou te verras, maar jy was te besig.”

“Waarmee was ek besig?”

“Met die rooikopmeisie daar in jou kamer.”

Dis vir ’n lang ruk doodstil. En sy stem is ongetwyfeld onseker toe hy vra: “Was jy hier? Hier by my huis?”

Sy weet nie waarvandaan sy skielik die kalmte kry nie, dis net daar. “Ja, reg onder jou kamervenster. Vir ’n hele ruk. Totdat die rooikop haar klere aangetrek het.”

Dis weer ’n hele rukkie stil voordat hy sê: “Pennie, wanneer kan jy hiernatoe kom? Ons moet praat. Ek kan verduidelik. Dis nie wat jy –”

“Ek dink nie ons het enigiets verder vir mekaar te sê nie,” onderbreek sy hom. En voel regtig lus om haarself op die skouer te klop toe sy die gehoorstuk terugplaas op die mikkie en die muurprop uittrek.

Dis goed ’n uur later toe sy die telefoon terugprop. Tant San bel haar gewoonlik hierdie tyd van die week, dus kan sy dit nie die hele aand ontkoppel hou nie. En Anton sou darem seker al moed opgegee het as hy haar weer wou kontak.

’n Rukkie later lui die foon. Maar dis nie tant San óf Anton nie. Dis iemand wat sê hy is Pieter Wasserman.

Die naam en stem klink vaagweg bekend, maar sy kan om die dood nie onthou waar sy dit vroeër gehoor het nie. “Waarmee kan ek help, meneer Wasserman?”

“Noem my asseblief Pieter. Ek het net gewonder . . . hoe dit met jou gaan. Of jy al oor jou ergste hartseer is.”

“My hartseer?” vra sy verbaas. “Wat bedoel u?”

“Wel, jy was beslis nie gelukkig en vol vreugde toe ek jou verlede Vrydagmiddag by jou woonstel afgelaai het nie.”

“O, is dit jy! Jammer, ek het jou naam vergeet. Luister, ek is baie jammer oor die sakdoek. Ek sal dit in ’n koevert sit en jou naam daarop skryf. En dit dadelik by die verpleegsterstehuis se kantoor gaan afgee. Wat het jy nou weer gesê is jou naam? Piet . . .?”

“Pieter Wasserman. Maar los dit, ek sal die sakdoek sommer daar by jou woonstel kom haal.”

“Nie vanaand nie. Ek gaan uit.”

“Saam met die ou wat jou so laat huil het?”

“Nee, saam met . . . iemand anders. Sommer ’n vriend.”

“En wat doen jy môreaand?”

“Ek weet nog nie. Ek kan nie belowe dat ek hier gaan wees nie.”

“Luister, ek het twee kaartjies vir ’n opvoering vir van­aand. Kan jy nie jou afspraak met jou vriend kanselleer en my vergesel nie?”

“Nee.”

“Hoekom nie?”

Sy frons. “Hoekom vat jy nie jou vrou saam nie?”

“Wat ek waar moet kry? Ek het nie eens ’n meisie nie.”

Dis ’n infame leuen dat hy nie ’n meisie het nie, dink sy. Sy het weliswaar nie veel notisie van hom geneem nie. So min dat sy nie eens sy naam onthou het nie. Maar sy kan darem onthou dat hy nie so onaansienlik is dat hy op sy ouderdom nog sonder ’n vrou of meisie sal wees nie. “Jammer, maar ek glo jou nie,” sê sy dan ook terstond.

“Dis regtig. Ek gee jou my woord. As jy gewillig is om my beter te leer ken, sal jy sien ek praat die waarheid.”

“Ek stel nie daarin belang om jou beter te leer ken nie.”

“Ag, komaan. Ek kan mos nie alleen na ’n opvoering gaan kyk nie. Dit sal nie lekker wees nie.”

“Dankie, maar ek stel nie belang nie. Jy kan môreoggend jou sakdoek –”

“Die sakdoek kan wag. Dis nie so dringend soos ’n metgesel na die opvoering nie.”

“Maar ek sê mos ek stel nie belang om jou te vergesel nie.”

“Voel jy nie ’n titseltjie jammerte vir my nie? Ek was dan so jammer vir jou toe jy so hartseer was dat ek vir twee nagte nie ’n oog kon toemaak nie.”

Sy deursigtige wit leuentjie laat haar effens glimlag. “In daardie geval sal ek iemand anders kry wat saam met jou kan gaan.”

“Iemand anders?”

“Ja, ek ken ’n baie mooi meisie hier in die woonstelgebou wat verskriklik graag ’n opvoering sal wil bywoon. Sy was nog nooit by so iets nie en sal wat wil gee om saam met jou te gaan.”

“Jy bedoel ’n blind date?”

“Jy sal nie spyt wees nie. Sy’s jonk, mooi en alles wat ’n man van ’n meisie kan verlang.”

“Ek stel nie in háár belang nie. Waaroor moet ek met ’n vreemde meisie gesels?”

“Ek is net so vreemd vir jou. Haar naam is Janie Viljoen. Sy is nog nie so lank hier woonagtig nie en wil regtig graag ’n opvoering bywoon.”

“Hoekom wil jý nie saamgaan nie?”

“Omdat ek ’n mannehater is.”

Hy gee ’n laggie. “Wie sê sy sal saam met my wil gaan? As sy so mooi en oulik is, sal die mans mos toustaan om haar uit te neem.”

“Sy is van die skamerige soort, dus maak sy nie so gou vriende nie. Dit sal haar die wêreld se goed doen om ’n bietjie uit te kom.”

“As ek besluit om haar saam te vat, sal jy my aan haar voorstel?”

“Ja, enige tyd. Ek sal sommer nou by haar gaan hoor hoe laat jy haar kan kom oplaai. As jy my so oor ’n halfuur terugbel, sal ek jou kan sê.”

Op pad na Janie se woonstel op die derde vloer neig ’n skuldgevoel om in Pennie pos te vat, maar sy skud dit vinnig af. Dis tog duidelik dat Pieter Wasserman net op plesiersoek uit is. Daar is talle mans wat die kuns verstaan om ’n meisie se hartseer tot hul voordeel uit te buit. Hy moet hom darem verbeel sy is só onnosel! Nee, as hy plesier wil hê, kan hy dit kry, maar teen ’n prys. Janie sukkel om ’n bestaan te maak, want sy’s nie regtig ’n gebore prostituut nie. Dis omstandighede wat haar daartoe gedryf het. En sy’t geld nodig. Sy draai kort-kort vas met haar woonstelhuur en dan is dit sy, Pennie, wat moet help. Nou kan dié twee mekaar se hande was, dan is albei geholpe.

Toe Janie ná ’n kloppie die deur oopmaak, sak Pennie se moed tot in haar skoene. “Ag nee, Janie, kyk hoe lyk jy al weer. Jy’t dan belowe om die drank te los!”

“Ag, dokter, as die geld nie inkom nie, raak ek moedeloos. My woonstel se huur is ook al weer agter. Maar ek is darem nie dronk nie.”

“Jy beter jou regruk. Ek het vir jou ’n afspraak gereël vir vanaand, maar as jy só lyk . . .”

“ ’n Afspraak? Hoe bedoel dokter nou?”

“Ek het vir jou ’n afspraak gereël met ’n man wat ’n metgesel na ’n opvoering soek. Ek bedoel, dis die verskoning wat hy aangevoer het. Maar ek weet van beter. Of het jy genoeg geld om jou woonstelhuur te betaal?”

“Nee, maar ek verstaan dokter nou nie so mooi nie. Dokter sê dan altyd ek moet dié soort lewe los?”

“Ek wil hê jy moet dit los, maar of jy nou met Piet of met ’n ander man bed toe gaan, jy sal tog nie hierdie soort verdienste los alvorens jy ’n eerbare werk bekom het nie.”

“Van waar ken dokter dan hierdie . . . e . . . Piet?”

“Piet . . . Nee, ek dink sy naam is Pieter. Pieter Sauer­man. Nee, Wasserman. Pieter Wasserman. Ja, dis sy naam.”

Janie frons. “Van waar ken dokter hom?”

“Dis ’n lang storie. Ek het nie nou tyd om jou te vertel nie, want ek het ’n afspraak en moet gaan stort en aantrek. Stel jy belang om saam met hom te gaan of nie?”

“Ek stel belang, ja. Maar die opvoering . . . Gaan hy my regtig na ’n opvoering toe neem?”

“Natuurlik moet hy. Hy’t dit dan belowe. Hoe laat kan hy jou kom oplaai? Jy sal seker iets ordentliks moet aantrek.”

“Ek het nie deftige klere nie.”

“Ek sal vir jou ’n rok leen.”

“Gits, ek voel al so skuldig. Dokter help my al klaar so baie met die huurgeld en alles.”

“Toe maar, dis net tot jy ’n ordentlike werk bekom. Ek gaan haal gou daardie rok vir jou.”

’n Rukkie later is sy terug in Janie se woonstel met twee rokke. “Hier is die rok wat jy vanaand moet aantrek, en hier is nog een. Jy kan albei maar hou.”

Janie se oë rek. “Dis dan sulke pragtige klere! Dit moes dokter ’n fortuin gekos het. Hoekom wil dokter dit nie meer hê nie?”

“Omdat dit net slegte herinneringe vir my inhou. Hierdie deftiger een is die rok wat ek aangehad het toe ek en Anton vir die eerste keer uitgegaan het. En hierdie blou rok, hy herinner my aan iets slegs.”

Janie frons. “Iets slegs?”

“Ja. Dis uit tussen my en Anton.”

“Hoekom?” vra Janie verstom.

“Hy’t my met ’n ander meisie verkul.”

“O.”

“Nou toe, daar’s jou rokke. Gaan stort en was jou hare. Ek sal netnou jou hare in ’n kapsel kom tooi. En gooi oogdruppels in jou oë. Jy moet mooi lyk.”

Sy is kwalik terug in haar woonstel of Pieter bel weer. “Dis alles gereël,” sê sy vir hom. “Janie sal agtuur gereed wees.”

“Hoe laat moet ek daar by jou wees?”

“By my? O, om julle aan mekaar voor te stel . . . So tien minute vroeër sal reg wees.”

“Ek dink ons moet dit liewer los.”

“Onsin! Jy kan nie nou kop uittrek nie. Janie is in vervoering oor die opvoering. En nou moet jy my asseblief verskoon, want ek wil gaan stort.”

Toe Janie ’n halfuur later in die deftige rok en met haar lang hare in ’n netjiese kapsel opgetooi voor haar staan, wil daar weer ’n skuldgevoel in Pennie posvat, maar sy skud dit af. Janie lyk pragtig. Sy lyk allesbehalwe na ’n prostituut. Pieter Wasserman behoort dus tevrede te wees met sy blind date. Hy sal ook nie sy belofte om haar na die opvoering te neem kan omseil nie, want hy behoort genoeg verstand te hê om te weet ’n meisie trek haar nie só deftig aan net om saam met ’n man in die bed te klim nie.

Sy het self net klaar aangetrek toe John opdaag. Dis nog goed twintig minute voor Pieter moet opdaag, sien sy toe sy op haar horlosie kyk. “Gaan ons eers koffie drink?”

“Ek het so pas koffie gedrink,” sê John. “Maar as jy lus is vir koffie, kan –”

“Nee wat, dan los ons dit. Ek is ook nie lus vir koffie nie. Maar ek moet ongelukkig . . . Nee wag, ek sal ’n ander plan maak. Ek het iemand belowe ek sal hom aan iemand op die derde vloer gaan voorstel. Maar ek kan mos vir hom ’n briefie op die deur sit met die nommer van die woonstel waar hy moet gaan aanklop.”

“Iemand aan iemand gaan voorstel,” sê John met ’n laggie. “Dit klink regtig snaaks.”

“Dis iemand wat iemand . . . Ag, los dit,” sê Pennie. “Jy weet tog wat ek bedoel.”

Sy is dankbaar John is nie so nuuskierig dat hy vra wie die iemand is nie, want sy weet instinktief hy sal niks van haar kookspul hou nie. Hy weet van Janie en ook in watter woonstel sy is. Dus wag sy tot hy klaar die voordeur gesluit en weggedraai het voordat sy die briefie vasplak.

In die motor gesels hulle oor alles en nog wat voordat sy die gesprek na Janie toe stuur. “Ek wens Janie kan ’n eerbare werk bekom. Ek het vir haar een van my rokke gegee en jy kan nie dink hoe jonk en onskuldig sy daarin lyk nie.”

“Wíl sy ’n ander soort werk doen?” vra hy. “My kennis van prostitute is nie waffers nie, maar sover ek weet, is dit vir die meeste van hulle ’n leefwyse wat hulle nie maklik vir iets anders sal verruil nie.”

“Janie is nie gelukkig nie. Regtig! Dis ’n sameloop van omstandighede wat haar daartoe gedwing het. ’n Stiefpa wat haar as kind gemolesteer het en ’n onsimpatieke ma. Sy was maar veertien toe hulle haar uit die huis geskop het. Sy’s eintlik ’n mooi meisie. En ook nie dom nie. Maar sonder kwalifikasies . . . Dis bykans onmoontlik om ’n vaste werk te bekom.”

“Ek sal my ore en oë oophou,” sê John. “Miskien kan sy iewers as ’n kelnerin gaan werk. Het jy nog nie weer van Anton gehoor nie?”

“Ja, ek het.”

“En?” vra hy met ’n onderlangse blik in haar rigting.

“Ek het hom vertel waarheen hy kan vlieg.”

“Het jy regtig?”

“Ja, regtig. Ek jok nie vir jou nie.”

“Ek is bly jy’t die moed bymekaar geskraap.”

“Hoekom? Wat sou dit vir jou saak gemaak het as ek hom teruggevat het?”

Hy roer sy skouers. “Dit sou nie vir my saak gemaak het nie. Ek sou net gewonder het hoekom jy so foolish is.”

“Mense is darem skynheilig. Terwyl ek met hom uitgegaan het, het niemand my op sy foute probeer wys nie. Almal, jy inkluis, het net altyd gesê ek moet jul groete aan hom oordra en al sulke dinge. Maar nou het niemand skielik van hom gehou nie.”

“Wat verwag jy? Jy sou my tog nie geglo het as ek vir jou gesê het jy is soos ’n donkie met twee oogklappe aan jou kop nie. Dit sou net ons werksverhouding versuur het. Ek bewaar eerder die vrede as om in vyandskap saam met my kollegas te werk.”

Soos die vorige keer geniet sy die aand in John se gesel­skap. Die tyd gaan weer baie vinniger verby as wat dit sou as sy alleen in haar woonstel moes sit. Sy dink nie weer deur die loop van die aand aan Janie en Pieter Wasserman nie. Eers toe hulle teen middernag in die straat voor die woonstelgebou stilhou en sy sien dis donker in Janie se woonstel, wonder sy vlugtig of die twee al teruggekom het van die opvoering. Min wetend dat die twee haar ’n slapelose nag sou besorg. Want sy’t skaars ingesluimer of sy word geteister deur ’n nagmerrie van ’n berig oor die radio van ’n meisie se lyk wat iewers langs ’n grondpad tussen bome gevind is.

Dié droom is so skrikwekkend dat sy glad nie weer aan die slaap kan raak nie. Wat weet sy, Pennie, van Pieter Wasserman af? Hy kan ’n maniak wees! ’n Moordenaar . . . enigiets! Wat het haar besiel om Janie aan hom uit te lewer! Wat gaan sy doen as hy haar regtig leed aangedoen het? Sy sal mos nooit met haar gewete kan saamleef nie!