Читать книгу De betoverende vrijheidspiegel - Emilio Velazquez - Страница 4

Hoofdstuk 1

De magische spiegel

In een mooi herfstjaar in het land genaamd Noordsana leefde een volk dat geregeerd was door een goede, eerlijk gekozen president. Zijn naam was Torbak Harlok en hij leefde in een presidentshuis, samen met zijn familie, zijn vrouw Diana en zijn twee kinderen Anthony en Joyce.

De president en zijn vrouw waren zeer geliefd door het volk en kwamen geregeld op voor de mening van het volk; het volk kwam altijd in de eerste plaats van zijn regeerperiode. Het waren ook mooie jaren, iedereen in zijn kabinet was zeer te spreken over Torbak, alleen de vicepresident, Lord Mordenius, was zeer jaloers en wilde de macht overnemen. Hij plande een aanslag op de president en zijn familie om de macht over te nemen, en het land in een dictatuur te veranderen onder zijn bewind.

In de stad woonden verkoper Alcai met zijn neefje Dylan, elke ochtend gingen ze samen naar de markt om zijn hele handel spiegels te verkopen en dat deden ze dag in dag uit.

Dylan was zeer slim en wist alles over de stad Noordsana; hij wist welke ondergondse tunnels onder de stad liepen en wist waar je goed kon eten en uitgaan, maar zijn handel als verkoper met zijn opa was zijn lievelingsbezigheid. Hij wilde altijd zijn opa tevreden stellen; die was zijn alles. Sinds zijn ouders verongelukten in de zee heeft opa Alcai Dylan opgevoed.

Op een winterse dag in oktober kwam Lord Mordenius in het presidentshuis om over zijn plan met de president te praten. Hij had een idee om met heel het kabinet en hun families een dag van vrijheid te vieren onder het volk, met feesten en speldagen om zo nog meer geliefd te worden door het volk. Hij vond dat hij het pas volgend jaar zou kunnen organiseren met toestemming van het hele kabinet.

President Torbak vond het een geweldig idee en noemde de feestdag ‘dag van het volk’ en wilde het één keer per jaar organiseren. Hij gaf de vice-president opdracht om dit feest te coördineren en te structureren.

De vicepresident Lord Mordenius gaf zijn rechterhand Bor de Verschrikkelijke de opdracht om de aanslag te voorbereiden op de dag van het volk en hij zou zijn gemene plan zo snel mogelijk willen uitvoeren.

Opa Alcai wilde zijn geheim vertellen aan zijn neefje Dylan en vond dat het nu tijd was om het te vertellen. Hij riep Dylan en zei: ‘Ik moet je wat vertellen voordat ik naar de hemel ga of als er iets gaat gebeuren. Dit is een familiegeheim en gaat van generatie na generatie en nu is het tijd om het aan jou te vertellen, Dylan. Wist jij dat je en gave hebt Dylan? Je hebt van de familie een gave geërfd. Wist je dat het litteken aan je hand geen brandwond is maar een sleutel die deuren kan openen naar een andere dimensie? Maar je kan ook door de spiegels heen reizen naar de andere kant van het land, jou litteken is een geheime sleutel, deze gave mag je alleen gebruiken als jouw leven op het spel staat en niemand maar dan ook niemand mag ervan afweten. Beloof je dat?’ Dylan gaf zijn woord aan zijn opa en ging verder met spiegels verkopen.

Diezelfde avond in zijn bed zat Dylan steeds te denken aan de woorden van zijn opa. Hij was zeer ongeduldig en wilde zo snel mogelijk zijn gave uitproberen zonder dat zijn opa het merkte. Hij liep zachtjes naar de garage waar alle spiegels waren opgeborgen en de eerste grote spiegel die hij zag raakte hij met zijn litteken op het glas, maar er gebeurde helemaal niets. Verbaasd keek hij naar zijn litteken en dacht dat zijn opa hem in de maling had genomen, maar toen dacht hij naar de woorden van zijn opa: ‘Deze gave mag je alleen gebruiken als jouw leven op het spel staat, niet wetende dat hij eigenlijk voor heel zijn leven deze gave kan en mag gebruiken’ Verbaasd bleef hij in de spiegel kijken en hij hoorde ineens voetstappen richting de garage. Er kwam iemand aan, maar Dylan wilde niet gepakt worden in de garage en wist zich geen raad waar hij zich kon verstoppen. Per ongeluk raakte hij met zijn hand de linkerbovenkant van de spiegel aan met zijn litteken en hij werd ineens opgezogen door de spiegel. Hij was in de spiegel in een andere dimensie terechtgekomen en kon precies zien wie de garage binnenliep: het was zijn opa die had geluiden gehoord in de garage en wou gaan kijken wie het zou zijn. Dylan kon via de binnenkant van de spiegel alles zien, maar opa zag niemand en liep terug naar zijn woning. Zeer geschrokken en verbaasd ging Dylan in de andere dimensie op onderzoek uit en zag een grijs stenen pad. Hij volgde het pad en elke keer dat hij een spiegel zag, kon hij de dimensiedeur van de spiegel openen met zijn litteken. Hij kwam in allerlei kamers of ruimtes die hij het minst verwachtte, bijvoorbeeld bij een bank of winkel, of een kamer van een woning. Overal waar een spiegel hing, kon hij die openen. Opa had gelijk. Hij ging terug naar zijn woning en ging met een glimlach naar zijn bed. Hij had een grote gave en hij wilde koste wat koste uitzoeken wat zijn gave precies kon doen, maar eerst lekker slapen, morgen gaan we voor de eerste keer op avontuur.

De volgende ochtend zei Dylan tegen zijn opa dat hij zich niet lekker voelde en wilde graag thuis blijven in bed. Opa Alcai vond het goed en vertrok alleen naar de markt om zijn voorraad van spiegels te verkopen, wat hij dagelijks deed.

Toen opa weg was sprong Dylan enthousiast uit bed en rende naar de garage om zijn gave uit te proberen. Hij wilde graag weten wat voor gave hij had als hij in de andere dimensie zou zijn. Aangekomen in de garage bij de eerste spiegel die hij zag, probeerde hij via zijn litteken de andere dimensie te openen. Hij raakte de spiegel maar weer gebeurde er niets, na tien minuten proberen, maakte hij zoveel lawaai dat de buurman polshoogte kwam nemen waar dat lawaai vandaag kwam. Toen Dylan hoorde dat er iemand aankwam kon hij zijn litteken in de spiegel aanraken en ja hoor, hij werd weer ingezogen in de spiegel, nu kon hij uitvinden wat voor gave hij in zich had.

Met zijn gedachten kon hij alles controleren en waarmaken, zo dacht hij terwijl hij door het eerder gevonden pad liep. Ik wil naar de andere kant van de stad komen, dacht hij en ineens stond er een spiegel op zijn pad. Hij hoefde maar door die spiegel heen te lopen en hij zat aan de andere kant van de stad en toen dacht Dylan: het zal toch niet waar zijn dat ik in álle ruimtes of kamers binnen kan komen? Hier moet ik het mijne van weten ( niet geschoten is altijd mis, dacht hij). Hij ging weer de spiegel in en riep terwijl hij liep: ‘Ik wil naar de bank in de stad en ja hoor, weer stond er een spiegel voor zijn neus. Hij liep door de spiegel en hij zat in de bank in de ruimte van de geldkluis. Hij dacht ik moet hier zo snel mogelijk weg voordat ik gepakt wordt, maar het was al te laat want het alarm van de bank was al afgegaan en de beveiliging rende richting de geldkluis. Maar gelukkig kon Dylan snel in de spiegel ontsnappen en kon hij zien dat de beveiliging aan het zoeken was naar de zogenaamde inbrekers. Gelukkig was dit goed uitgekomen, maar het was wel kantje boord, dus volgende keer beter opletten, zei Dylan tegen zichzelf.

Dylan had die dag alle uithoeken van de stad verkend via de andere dimensie in de spiegel en vond het genoeg voor vandaag; hij ging naar huis voordat opa thuis zou komen. Thuis aangekomen vroeg opa hem met een glimlach: ‘Dylan, je ziet er goed uit. Ben je al beter? Heb je nog wat gedaan vandaag? Of lag je heel de tijd in bed?’ Dat zei opa met een grote glimlach in zijn gezicht alsof hij ervan afwist wat Dylan gedaan had. ‘Nee opa, ik lag een paar uur in bed, daarna ben ik buiten wezen lopen, en nu voel ik me zeer goed, opa, maar morgen ga ik met je mee naar de markt om meer spiegel te verkopen.’

Dylan zei tegen opa: ‘Binnenkort is er een groot feest in de stad. Iedereen heeft een bericht gekregen van de president dat ze volgende week de dag van het volk gaan organiseren en iedereen is welkom. Dit zou voor onze zaak heel gunstig uit kunnen pakken om die dag heel veel spiegel te verkopen, dus we gaan aan de slag.