Читать книгу Eensaam op Wegdraai - Ena Murray - Страница 3

1

Hulle sit langs mekaar op hul pa se voorstoeptrappie.

As jy nie ’n inwoner van of ou bekende op Jagershoek is nie, kan jy as verbyganger nou tussen twee gedagtespore wik en weeg. Daar skort óf skielik iets met jou oë; óf, as jy miskien ’n skuldige gewete oor die vorige aand het, die voggies het nog nie klaar in jou sisteem gegis nie. Want jy sien steeds twee-twee goed waar net een moet wees.

Nie een van die twee spore waarop jou gedagtes huiwer en hink, sal egter in die kol wees nie. Want wat jy sien, sien jy regtig en in duidelike fokus: twee meisiekinders – die een presies soos die ander, die tweede ’n replika van die eerste, duplikaat van kop tot tone, vinkel en koljander, hoe jy dit ook al wil beskryf.

Soos die twee langs mekaar sit, geld ’n beskrywing van die een ook vir die ander: ligte hare in ’n stywe poniestert met ’n rekkie saamgevat, van voor ’n gordyntjiekop. Die fynbesnede gelaatstrekke is nie te skoon nie, want hulle het so ’n rukkie gelede saam met die dorpseuns op die oop kol aan die onderpunt van die straat sokker gespeel.

Van die skouers af tot by die kaal voete met die identiese tone – tot die skewe middeltoontjies aan die linkervoete kompleet – skraal, amper seunsagtig, totdat jy met ’n meer opmerksame oog die ontluikende vroulikheid voor jou sien.

En dis hierdie ontluikende vroulikheid wat vir die tweeling die oorsaak van baie ellende, kommer en ontsteltenis is. Ontluikende vroulikheid en ... juffrou Estelle Huizeman.

Al hierdie onverwagse en onwelkome omwentelinge het sowat drie maande gelede begin. Tot daardie dag toe was hul lewetjies rustig, vol vreugde en vol gesonde onnutsigheid. Al kommer en hartseer wat hulle geken het, was dat tant An gaan raas omdat daar weer ’n knoop in die slag gebly het terwyl hulle saam met die seuns rugby gespeel het, of dat hul skoolwerk nie na wense gedoen is nie. Verder was dit ’n geluksalige, kommerlose bestaan. ’n Ware utopie.

Van hul eerste kinderjare onthou hulle nie veel nie. Vaag agter in die geheue van die twee blondekoppies is wel nog die herinnering aan iemand – iemand met lang, blonde hare, sagte blou oë en ’n pragtige glimlag: iemand vir wie hulle “Mamma” gesê het.

Hulle was maar net ses jaar oud toe Mamma van die toneel af verdwyn het. Hoewel hulle ook nog onthou van ’n groot hartseer destyds, ’n gesoek, ’n gehunker, het herinnering saam met kindersmart die afgelope jare vervaag.

Wat wel helder in hul herinneringsveld lê, is die afgelope paar jaar – en toe was dit net hulle, Pa en tant An in die groot huis met die twee stoepe, die hoë staandak en die houtveranda met die mooi sierkrulletjies.

Die kortaf pa het die plek ingeneem van die sagter pappa nadat tant An op ’n dag skielik haar verskyning in die huis gemaak het.

“Ek gaan vir julle pa sê” was ’n sinnetjie wat hulle van daardie dag af heel dikwels moes hoor, en só het Pappa toe maar sommer net Pa geword.

Tant An het deel van die huis geword, soos die meubels deel daarvan was. Sy was wel al oud – haar man lankal dood, soos sy die belangstellende tweeling aan die begin vertel het – maar sy was nietemin daar; die persoon wat gesorg het dat daar goeie, gesonde kos op die tafel verskyn, dat die tweeling se klere heel en in orde bly. Ook dat hulle elke aand bad, hul ore uitwas, en hul vingernaels soggens skoon is voordat hulle skool toe gaan.

Tant An het self nooit kinders gehad nie. Ná ’n paar powere pogings aan die begin het sy besluit solank die tweeling gevoed en geklee is, is haar deel van die groot opvoedingstaak afgehandel. Die res, die fynere puntjies van opvoeding, sou sy aan hul pa oorlaat.

Maar Pa, weliswaar baie lief vir sy identiese tweeling, het nie altyd tyd gehad om aandag aan die sensitiewe kwessies van vroulike opvoeding en afronding te gee nie. Hy was ’n baie besige man. Net voordat die tweeling vir die eerste keer skool toe moes gaan, is hy die hoofskap van Jagershoek se wankelende hoërskooltjie aangebied. Dit het op ’n sielkundig kritieke tydstip gebeur. Hy was nog ’n verslae man weens sy pragtige vrou se onverwagse heengaan tydens ’n operasie. Hy het met ’n tweeling van ses jaar oud gesit. Hy self was maar nog dertig. En boonop was dit twee meisietjies ...

Hierdie nuwe betrekking sou weer rigting aan sy lewe gee. Hy het met mag en mening ingeklim in die groot taak om Jagershoek se skool van ondergang te red. Hy het geen moeite en tyd ontsien om die skool weer te probeer opbou nie, en ná sewe jaar het die sukses soos reën ná ’n sprinkaandroogte gevolg. Die skool het weer stewig op sy bene gestaan, daar was geen sprake dat dit sou kwyn of selfs van die toneel af verdwyn nie. Inteendeel. Omdat hy net die beste van sy personeel geëis het, en self so toegewyd was, het die skool wyd bekend geword en selfs kinders van ander dorpe begin trek.

Maar in hierdie opboustryd het die tweeling emosioneel verdwaal, byna weggeraak. Hulle is al hoe meer aan hulself oorgelaat. Hulle het gekom en gegaan soos hulle wou. Solank hul skoolwerk gedoen is en hul rapporte bevredigend was, was daar geen probleem by Pa nie. En solank hul ore en vingernaels soggens voor skool skoon is, was tant An tevrede. Dus, die afgelope sewe jaar was dit vir hulle ’n bestaan van saligheid soos min kinders geken het.

Wanneer daar op Jagershoek van Die Tweeling gepraat word, is dit duidelik met hoofletters. Daar is twee redes. Jagershoek het net een tweeling en hulle is beslis die wildste, slordigste en onnutsigste kinders op die dorp, of hul pa nou skoolhoof is of nie. Waar die predikant se kinders gewoonlik as die stoutste beskou word, was dit op Jagershoek die skoolhoof s’n. Nie dat enigiemand die pa of tant An daaroor verkwalik nie. Wat Henk Beukes vir hierdie skool gedoen het, sal hulle hom ewig dankbaar wees en daarom baie dinge oor die hoof sien, en tant An was al oor die sewentig. Ook nie dat Die Tweeling lelik stout was nie. Hulle het net die gawe besit om aan dinge te dink waaraan ander kinders nooit sou dink nie. Natuurlik omdat hulle te veel tyd gehad het waarin hulle hulself moes vermaak, het die Jagershoekers besef, en maar net die kop goedig geskud.

Die Tweeling het beslis ’n baie sagte plekkie in die hart van Jagershoek se mense gehad, ondanks al die kattekwaad, hul wildheid en die feit dat hulle middae ’n uur ná skool net nog aan die blonde poniesterte uitkenbaar was. Verder het hulle soos hul seunsmaats gelyk – T-hempies, klinknaelbroeke en kaalvoet.

Dit was die utopie waarin hulle gelewe het tot onlangs ... totdat ene juffrou Estelle Huizeman nuut in hul pa se skoolpersoneel aangestel is en Die Tweeling se klasonderwyseres geword het, en totdat haar arendsoog die ontluikende vroulikheid raakgesien het.

Juffrou Estelle Huizeman het meer dinge raakgesien. Sy het gesien dat die tweeling ’n aantreklike pa het, en sy het tot die slotsom gekom dat sy net die ideale vrou vir hom sal wees. Nie dat sy die eerste was wat al tot daardie gevolgtrekking gekom het nie. O nee. Deur die jare het ’n hele paar welmenende dames gedink dit is hul plig om hom te hulp te snel met die opvoeding van die tweeling en hom te verlos van sy eensame wewenaarskap. Tot dusver het niemand nog juis sukses behaal nie. Nie dat daar iets geskort het met Henk Beukes nie. Nee. Hy is ’n doodnormale man.

Hy het wel al soms die afgelope sewe jaar die eensaamheid aan hom voel knaag, die verlange na ’n lewensmaat sterk in hom voel bruis. Maar dan het hy aan sy kinders gedink en wyslik besef dat dit ’n besondere vrou sal moet wees vir wie die tweeling as ’n ma sal aanvaar ... en hier was op Jagershoek, met alle respek teenoor al die gawe, goeie, hubare dames, niemand besonders nie – nie besonders genoeg vir die tweeling nie, het hy instinktief geweet.

So het menige drome maar later verwater en verdwyn.

Maar juffrou Estelle Huizeman het besluit dat dit beslis nie kan kwaad doen om net te waag nie. Sy was al aan die verkeerde kant van dertig, en hoewel sy niks laat blyk het nie, het sy ligtelik paniekerig begin word oor die stand van sake. Maar sy het ’n ander taktiek as die ander uitgewerk. Die fout wat haar voorgangers gemaak het, was om Henk Beukes te openlik te toon waarop hulle afstuur. Sy sal ’n bietjie slimmer wees, meer subtiel te werk gaan. Sy sal met die tweeling begin en deur hulle die pad na sy hart vind.

’n Goeie, verstandige besluit, maar ... sy het die tweeling onderskat.

Waar hulle aan hul insig kom, sou nie hulle, hul pa of die res van Jagershoek kon sê nie. Hulle het tog sonder ma grootgeword en by die seuns op die sokkerveld kon hulle dit beslis nie geleer het nie. Maar soms, tot menigeen se verbasing in die verlede, kon hulle ’n insig in sake openbaar wat baie al in ’n ongemaklike posisie geplaas het.

So het dit met die vorige aspirante gebeur. Die tweeling het sommer dwarsdeur hulle gesien, hul ideale raak opgesom en korte mette met hulle gemaak. Hulle het nie ’n ma nodig gehad nie, het hulle die mansoekers onomwonde laat verstaan en hulle baie duidelik aan die verstand gebring wat op hulle wag indien hul planne met Henk Beukes gaan slaag. Henk het self soms nie geweet hoekom hierdie of daardie jong vrou, wat gister nog so oorvriendelik was, skielik koeler en stywer teenoor hom opgetree het nie.

Waar Jagershoek, tant An en selfs heimlik hul pa ’n ander mening gehad het, was dit by die tweeling ’n uitgemaakte saak: hulle het nie ’n ma nodig nie. Hulle kom baie goed sonder een klaar. Weliswaar is daar natuurlik voordele daaraan verbonde om ’n ma te hê. ’n Ma kan soetkoekies bak en pannekoek en sjokoladekoek en dies meer. Tant An was nie ’n bakster nie. Dit was die enigste leemte waaraan hulle kon dink waar hulle by ’n ma sou baat. Al gou het hulle met daardie leemte raad gekry.

Sonder dat dit ooit hul pa se ore bereik het, het hulle die baasbaksters van Jagershoek figuurlik gemerk en gereeld gesorg dat hulle daar ’n skimp of twee laat val wat onmiddellik die vroue, self ma’s en met harte vol simpatie vir die twee arme wesies, aan die bak gesit het. Op daardie manier was daar op wonderbaarlike wyse altyd ’n koekie of twee in die skoolhoof se huis te vinde, al was daar nie ’n ma wat die blikke kon vul nie.

Dus, aldus Die Tweeling, het hulle g’n ma nodig gehad nie.

Juffrou Estelle Huizeman het egter beslis anders gedink.

Dis ongehoord dat meisies wat al amper dertien is nog saam met die seuns sokker speel en bome klim en, soos sy gister verneem het, oom Thys, wat ’n klein plasie net buite die dorp het, se hansvark bloots gery het totdat die dier aan ’n hartaanval dood is. En hul kleredrag! Dis iets afgrysliks! Buiten hul skooldrag het sy hulle nog nooit in iets anders as vuil klinknaelbroeke gesien nie. Buiten darem Sondae in die kerk. Dan het hulle rokke aan wat, te oordeel na die blinkgeskropte gesiggies, met die grootste onwilligheid gedra word. Ook net totdat hulle weer terug by die huis is. Meestal is hulle al half ontklee wanneer hulle die privaatheid van hul slaapkamer bereik, en word die Sondagrokke met geen respek of ontsag sommer op die beddens neergebondel waar tant An dit maar weer kom optel en in die kas weghang tot volgende Sondag.

Nee, dit is hoog tyd dat Henk Beukes weer ’n vrou kry – ná sewe jaar sal hy darem seker beslis al ’n behoefte aan een hê, nie waar nie? En daardie tweeling moet vasgevat word. Hulle is soos twee wilde wegholperde, en iemand sal haar darem nou oor hul lot moet ontferm.

Hierdie lotsontferming begin een middag ná skool toe die tweeling gevra word om agter te bly. Hulle kyk vinnig na mekaar. Wat is dit nou weer? Om ná skool agter te bly kan net een ding beteken: moeilikheid.

Dit is egter ’n soort moeilikheid waarmee hulle nog nie tevore te doen gekry het nie.

Tot hul algehele verslaentheid moet hulle hoor dat hulle meisietjies is, en dat daar ’n verskil tussen meisietjies en seuntjies is – asof hulle dit nie self reeds weet nie. O ja, en dat fyne meisietjies nie saam met seuns sokker speel nie, en ...

In twee paar identiese blou oë woed ’n storm waarvoor ’n walvis sou skrik. “Hoekom nie, juffrou?”

Juffrou Estelle Huizeman kruis haar hande netjies. “Wel, kinders, julle word tog nou meisies. Dit het julle seker al agtergekom, nie waar nie?” Haar blik gly betekenisvol langs die lyfies af, maar twee paar blou oë staar haar meteens stokonnosel aan. Sy frons liggies. “Julle het tog seker al agtergekom dat daar iets met jul liggame aan ’t gebeur is? Daar is ’n andersheid deesdae, nie waar nie?”

Twee paar blou oë vernou en ontmoet mekaar vinnig, betekenisvol. Vir die eerste keer is daar direk verwys na dit waarvan hulle self al ’n hele rukkie bewus is, dat daar ’n skielike groei in hul seunsagtige gestaltetjies begin plaasvind het. Hulle het dit nog kwalik hardop teenoor hulself en mekaar erken, en vandag noem dié juffrou dit sommer op die naam. “Daar is ’n ontluikende vroulikheid waarvan julle bewus moet wees, nie waar nie, Bokkie, Tokkie?”

Toe die tweeling ’n rukkie later langs mekaar terugstap huis toe, skril die stilte eintlik tussen hulle – iets wat selde gebeur. Maar vandag kolk hul gedagtes van die ding wat so reguit uit die donkerte geruk is ... en die gevolge wat dit vir hulle gaan inhou.

In hul gedagtes het hulle die verskillende punte, soos wat juffrou Huizeman dit opgenoem het, afgetel: hul gemaklike ou klinknaelbroeke is van nou af taboe, geen sokkerspelery en boomklimmery meer saam met die seuns nie, hulle sal moet ophou om dit te doen, ophou om dat te doen. Al die lekker wat hulle geken het, sal nou prysgegee moet word omdat hulle, soos juffrou Huizeman dit gestel het, nou dametjies gaan word. Die “ontluikende vroulikheid” wat nou na buite begin bars, vereis dit. Wat ’n donker ding, wat ’n donker dag!

Die eerste keer in baie jare stap hulle die straat bedees af en bars nie die huis met die gewone gebokspring en lawaai binne nie. In hul slaapkamer sit – nie gooi nie – hulle hul tasse neer. Toe kyk die twee vir die eerste keer weer na mekaar, sien die “ontluikende vroulikheid” in mekaar raak ... en in hulself. Beskuldiging flits in die twee paar blou oë.

Ontluikende vroulikheid.

Dit klink kompleet soos vloekwoorde, dink Tokkie. Dit klink soos ’n ongeneeslike siekte, dink Bokkie.

“Kan ’n mens nie ’n plan daarmee maak nie?”

“Hoe bedoel jy?”

“Ek bedoel, dit op ’n manier teruggooi na waar dit ook al vandaan kom of dan, ten minste, die groeiery stopsit.”

En terwyl die tweeling daardie aand nugter wakker in hul beddens lê en planne prakseer hoe om hierdie “ontluikende vroulikheid” in die kiem te smoor, begin juffrou Estelle haar tweede stap in die rigting tot haar doelwit in werking stel.

Henk Beukes voel ietwat verbaas toe hy sien wie sy besoeker is, maar hy nooi sy nuwe personeellid binne.

“Ek hoop nie jy sal my kwalik neem dat ek vanaand reguit met jou kom praat nie, meneer Beukes.”

Hy glimlag gerusstellend. “Geensins nie, juffrou. Ek waardeer dit as my personeel reguit met my is. So verstaan ons mekaar. Is daar iets waarmee ek kan help, of iets wat jou pla?”

“Ek is baie gelukkig hier, meneer. Nee, dis nie oor my werk wat ek met jou wil praat nie.”

“O?”

“Ja, jy sien ... dis oor die tweeling.”

Hy frons liggies. “Was hulle stout? Of doen hulle nie hul werk nie?”

“Nee. Ten minste, nie stouter as gewoonlik nie, en hoewel hulle meer aandag aan hul skoolwerk kan gee, is hulle intelligente kinders en kan hulle daarmee wegkom. Nee, dis oor iets heeltemal anders wat ek wil praat, wat ek onder jou aandag wil bring.”

Hy bly liggies frons, maar laat geredelik hoor: “Goed, juffrou, laat ek hoor waaroor dit gaan.”

En terwyl die nuwe juffrou Henk Beukes vertel wat met sy dogters aan ’t gebeure is, iets wat hy geweet het hy die een of ander tyd sal moet begin verwag, maar tot op hierdie oomblik totaal onbewus van was, lê en prakseer die betrokke toekomstige dametjies die onheiligste brousels uit wat elke toordokter se toonnaels sou laat omkrul van jaloesie.

Die volgende dag stel hulle hul resep in werking. Die middag ná skool word daar allerhande kruie in die veld gepluk. Gewapen met ’n kartondoos vol van die bestanddele, sluip hulle tant An se kombuis binne toe sy dorp toe vertrek vir inkopies. Om die finale krag aan hierdie brousel te gee, word ’n stuk goor varkspek ook ingegooi. Daarna word die kokende mengsel kamer toe gedra. ’n Ou laken word in repe geskeur en toe begin die gedoktery in alle erns. Die duiwelspasta word dik aan die “ontluikende vroulikheid” gesmeer en dan styf met die lakenrepe toegedraai.

“Wie’t vir jou gesê al hierdie gemors sal maak dat dié goed nie verder groei nie?” vra Bokkie taamlik skepties.

“Niemand nie. Ek het dit self uitgedink. Niks sal lus voel om verder te groei nadat sulke gemors ’n week lank op jou vasgestrêp was nie.” Tokkie se stem klink baie oortuigend. “Trek nog stywer, man. Die goed moet styf wees sodat die sop kan intrek tot by die wortels.”

“Waar hoor jy daar’s wortels?” wil Bokkie weer weet terwyl sy die bevel gehoorsaam.

Weer is haar duplikaat vol meerderwaardige wysheid. “Natuurlik moet daar iewers wortels wees, aap. Elke ding wat groei, moet wortels hê, dan nie?”

Bokkie het nie meer teen hierdie logika iets te sê nie, maar wil darem onseker weet: “Hoekom moet ons ’n week lank met hierdie gemors rondloop? Hoe gaan ons bad?”

“Ons bad nie. Dis al.”

Bokkie se blou oë rek. “Tant An sal mos ...”

“Ag, man, jy’s darem toe. Natuurlik gaan ons nog elke aand badkamer toe, en ons tap die bad vol water sodat hulle dit hoor, en ons mors die vloer nat en besmeer die handdoeke soos altyd, maar ons klim nie regtig in nie.”

Bokkie bly egter skepties. “Ek weet darem nie, jong. Dit ruik nou al nie te waffers hier onder my neus nie. Ná ’n week sal ’n mens nie meer deur jou neus kan asemhaal nie.”

“Hoe slegter dit ruik, hoe beter. Dit wys dan dat die mengsel sterk raak en sy werk doen. Haal deur jou mond asem as jy dit nie deur jou neus kan uithou nie.”

Bokkie gaan sit moedeloos op haar bed. “Ek weet nie vir wat moet die ou juffrou met ons bodder nie. Sy het niks met ons ontluikende vroulikheid uit te waai nie. Sy’s nie ons ma nie.”

“Hm. Sy sal dit graag wil word. Ek het haar al so deurgekyk. Sy’s die ene glimlaggies as Pa naby is. En weet jy wat? Sy het gisteraand vir Pa kom kuier.”

“Wat?”

“Ja. Ek het later opgestaan badkamer toe – jy het al geslaap – en toe hoor ek iemand by Pa in die studeerkamer, en toe kom sý daar uitgestap.”

“Wat sou sy wou gehad het, dink jy?” vra Bokkie bekommerd. “Ons het mos ons skoolwerk gedoen.”

“As dit iets oor ons skoolwerk was, sou Pa al gepraat het. Nee, jong, ek sê vir jou, hier is ’n ander slang in die gras. Hierdie skielike gebodder met ons is nie om dowe neute nie. Sy slyp haar tande vir Pa.”

“Vir wat lol sy dan met ons?”

“Sy begin seker al oefen.”

“Oefen? Vir wat?”

“Om ons ma te wees.”

Bokkie se oë is rond van ontsteltenis. “Ek wil haar nie vir ’n ma hê nie. Sy is ’n ou gifangel wanneer sy kwaad word. En sy is ’n oujongnooi daarby.”

“Ek voel soos jy, maar wat kan ons doen? As Pa dalk sinnigheid in haar kry ...”

Henk Beukes lyk ietwat ongemaklik toe hy tant An daardie middag opsoek.

“Tante, daar is iets waaroor ek graag met tante wil gesels.”

“Praat maar, Henk. Wat is dit?”

“Dis oor die tweeling, tante.” Hy maak keel skoon. “Het tante miskien opgemerk dat hulle ... wel, begin groot meisies word?”

Tant An glimlag effens. Henk sal regtig vir hom ’n nooi moet kry. Hy word gans te selfbewus oor sekere dinge van die lewe.

“Ja, ek het, Henk, en ek wou dit al onder jou aandag bring, maar ek het gedink ek sal maar wag totdat jy dit self ophaal. Wat daarvan?”

Hy bloos effens en tant An se glimlag verdiep. Dis snaaks om hom so selfbewus te sien. Gewoonlik is hy ’n baie selfversekerde man. Maar dan, hy het sy vrou reeds sewe jaar gelede verloor en het seker al byna van daardie dinge vergeet. Wat hierdie huis nodig het, is ’n vrou en ma.

“Om die waarheid te sê ... juffrou Huizeman het dit gisteraand eers onder my aandag gebring. Sy is die tweeling se klasonderwyseres.”

“Ja, ek weet. O, sy het jou daarvan kom vertel?”

“Ja. Ag, tante weet hoe dit gaan. Hulle is heeldag onder my oë en hulle is nog sulke kinders ... ’n Mens dink nie daaraan dat hulle al amper dertien is nie.”

Tant An se oë is simpatiek. “Ek begryp, Henk. Dis ook vir my moeilik om te glo dat hulle een van die dae al jong dametjies sal wees.”

“Ja, en daar lê die knoop. Sal hulle? Hulle word ’n bietjie wild groot, tante. Ek het seker nie my plig heeltemal teenoor hulle nagekom nie.”

“Moenie verspot wees nie, Henk. Jy was nog altyd ’n goeie pa vir hulle.”

“Tog, tante, is daar dinge waarin ek agterweë gebly het. En noudat hulle groot meisies word ... Ons sal iets daaraan moet doen.”

Die ou tante frons liggies. “Ja, ek verstaan wat jy bedoel, maar ek is al te oud daarvoor. Jy sal iemand jonger moet kry om die tweeling te tem.”

“Natuurlik, tante. Jy weet hoe ek alles waardeer wat jy vir ons deur die jare gedoen het, en ek verwag ook nie dat jy daardie reusetaak moet aanpak nie. Daarom is ek so dankbaar dat juffrou Huizeman vorendag gekom het en haar hulp aangebied het. As tante dus nie omgee nie, sal sy van nou af die tweeling so ’n bietjie onder hande neem, hul klere koop en so meer. Tante gee nie om nie?”

“Glad nie, Henk. Ek is maar te dankbaar. Ek sal nog dankbaarder wees as jy my kom vertel dat jy weer ’n vrou in hierdie huis gaan inbring.”

Hy glimlag net, skud sy kop. “Dit sal seker nie gou gebeur nie.”

“Maar jy moet tog daaraan dink, Henk. Die tweeling het eintlik nou ’n ma nodig. Ek word oud, seun.”

Hy knik, staan op. “Ek besef dit, tante. Miskien sal ek tog in die toekoms meer aandag daaraan moet gee, al is dit dan net ter wille van die tweeling. Dis waar. Meisies het op hierdie ouderdom ’n ma amper nodiger as ’n pa.”

Tant An knik net, kyk hom glimlaggend agterna. En jy het ’n vrou nodig, sê sy woordeloos agterna. Sewe jaar is te ’n lang tyd om alleen te loop. Hy is so ’n goeie man. Maar of juffrou Huizeman die regte persoon is, sal ons maar eers moet sien.

Die tweeling maak dat hulle wegkom waar hulle net langs die agterdeur staan en afluister het. Hulle kyk mekaar met groot, ontstelde oë aan.

“Is tant An dan van haar trollie af om die ou mens nog verder in Pa se keel af te druk?” wil Bokkie opstandig weet, en Tokkie se oë vernou.

“Bokkie, ek sê vir jou, hier gaan ’n lollery kom. Ons sal ’n plan moet maak. Voordat Pa vir ons ’n ma soek, moet ons liewer self een soek.”

“Maar waar? Waar kry ’n mens sommer los ma’s?”

Tokkie glimlag meteens. “Ek weet! Kom! Ek weet presies waar!”