Читать книгу Starsza pani znika - Ethel Lina White - Страница 7

Anglia wzywa

Ponieważ jej linie papilarne układały się na dłoni w kształt kwadratu, co — zdaniem wróżki — gwarantowało bezpieczeństwo, Iris była przekonana, że los ją ochrania. Choć słysząc wróżbę, wybuchnęła śmiechem, w głębi duszy zrobiła ona na niej wrażenie. Istotnie żyła dotąd w wyjątkowo cieplarnianych warunkach.

Również teraz gwiazdy zdawały się jej sprzyjać. Góry dały jej pierwsze ostrzeżenie, wieczorem zaś wielokrotnie słano ku niej życzliwe sygnały, dzięki którym miała szansę wyrwać się ze swojej izolacji.

Mimo to, kierując się fałszywie pojmowaną lojalnością wobec przyjaciół, z rozmysłem odcięła wszystkie więzy łączące ją z bezpieczną przystanią.

Zatęskniła za swoją wesołą kompanią natychmiast po wejściu do hotelowego saloniku, teraz tak cichego i opustoszałego. Idąc korytarzem, mijała puste pokoje z nagimi łóżkami i niezamiecioną podłogą. W każdym oknie wietrzył się materac, na niewielkich werandach piętrzyły się sterty poduszek.

Brakowało jej nie tylko towarzystwa, ale i moralnego wsparcia. Przyjaciele Iris nie zadawali sobie trudu, aby przebierać się do kolacji, chyba że wygoda nakazywała założenie flanelowych spodni. Raz nawet z triumfem odnotowali skargę z sali, gdy pewna dama z ich grona przyszła na wieczorny posiłek ubrana w kostium kąpielowy.