Читать книгу Sonnet sonder woorde - Ettie Bierman - Страница 4

“ ’n Skilder …” mymer Fiela. “Dis só romanties. Ek moet vir hom naak poseer en hom dan agterna –”

Sy kry nie kans om haar sin te voltooi nie.

“Fiela, hou op, dadelik! Bly stil!” roep Valdi uit en swaai haar hande wild heen en weer asof sy ’n perdeby verwilder. “Moenie ’n enkele woord verder sê nie!”

Haar niggie gaap haar verstom aan. “Genade, wat gaan met jou aan? Is dit daai stamp teen die kop?”

“Moet niks weer praat van kaal poseer en sulke goed nie!”

“Hoekom nie? Omdat jy ’n oppierak-kloosterkoek geword het?”

Valdi wil haar niggie verwurg. “Natuurlik nie!” antwoord sy hard en voeg met nadruk by: “Ek het volop kêrels. Hordes, met wie ek uitgaan en oor wie ek ernstig is. Ek moet net besluit vir watter een ek die liefste is.”

Fiela lyk skepties. Dis nie die indruk wat sy die laaste paar jaar gekry het nie. Hordes manne wat belangstel, ja, wat hul flikkers gooi en haar petite niggie se telefoon warm bel. Maar nie een wat ’n tweede afspraak oorleef en tot kêrelstatus vorder nie. Beslis nie een oor wie Valdi ernstige gevoelens het of wat sy as troumateriaal oorweeg nie.

Op hoërskool was daar in ’n stadium een. “Dié een,” het Valdi met sterre in haar oë aangekondig. Die een vir wie sy haar lewe lank gewag het, die kêrel van haar drome met wie sy eendag gaan trou. Toe het iets gebeur. Sleg skeefgeloop. Fiela weet nie wat dit was nie. Valdi was stil en terughoudend, asof in skok. Sy het maande lank soos ’n gees met rooigehuilde oë rondgedwaal, volgehou sy sal nooit weer iemand soos hy ontmoet nie, dis vir ewig verby tussen hulle. Hy is uit haar lewe uit. Dood en begrawe. Sy sal hom nooit vergewe nie en wil hom nooit weer sien nie.

Maar dit was jare gelede. Teen hierdie tyd het Valdi hom seker lankal vergeet, afgeskryf as skoolgeld …

Die droogheid in haar mond het nou na Valdi se keel versprei en dis asof dieselfde vuishou van netnou haar op die krop van die maag tref. Sy het haar nie misgis nie. Dit is hy … Hý, in lewende lywe, hier reg voor haar oë, groter en nog aantrekliker as die beeld wat sy soveel jare diep in haar binneste gedra het. Die speelse seunsagtigheid is weg en die rankerige agttienjarige lyf het verander, soliede massa bygekry, en ’n aura van volwasse viriliteit. Op vyftien het haar hart tjoklits gepomp wanneer hy naby kom. Maar sy het ook ouer geword, meer ervare en wêreldwys. Sy sal nie toelaat dat hy weer dieselfde uitwerking op haar het nie, dat sy soos ’n tiener op die wysie van ’n popliedjie dans as hy die kitaar slaan nie. Toelaat dat hy weer haar hart breek en oor haar loop nie.

Valdi kyk om na waar hul bagasie eenkant in ’n ry gepak is en hul weldoener besig is om ’n stapel lire uit sy broeksak te haal. Sy kan maar net hoop sy aandag was by die taxi-drywer sodat hy nie kon hoor wat Fiela alles kwytgeraak het nie. ’n Sexy agterstewe wat ’n trein op ’n grondpad sal laat afdraai … hom as ’n soewenier huis toe vat en saam met hom onder swart satynlakens inklim … Valdi sidder. Dis erg genoeg dat Fiela naak wil poseer – genadiglik het sy betyds gekeer voor haar orige niggie in detail kon uitwei oor wat sy alles agterna met hom wil aanvang. Valdi kruip sommer uit skaamte onder die tafel in, as hier maar ’n tafel was! Duard moenie dink hulle is steeds twee onervare bakvissies wat in sy skoot gaan val as hy net sy vingers klap nie.

“Hoekom moet ek skielik met stomheid geslaan wees?” herhaal Fiela. “Vir wat mag ek dit nie erken as die pragtige mansmens my revolusies in die rooi in jaag nie?”

Hierdie vakansie waarna Valdi so lank uitgesien het, is besig om in ’n ramp te ontaard. Plaas dat sy en Fiela sommer net Mauritius toe gegaan het. Of Margate, of Wildtuin toe. Dit sou soveel rustiger gewees het, met minder komplikasies.

Sy het geweet Duard is oorsee, al ’n paar jaar: eers by die Sorbonne in Parys, toe Italië, toe êrens op ’n eiland … Sy het gehoop daarná Siberië of Ysland – iewers ver vasgesneeu, van waar hy nooit weer sal terugkom nie. Hoekom – van alle plekke in die wye wêreld – is hy vervlaks hiér? Juis nóú, dieselfde tyd as hulle, om van nuuts af met sy groot voete dwarsoor haar hart te loop en die stukkies in die modder plat te trap?

Tipies van Duard om alles in haar lewe te breek, te verongeluk en te versuur. En agterna fluit-fluit weg te stap – min gepla. Van haar te vergeet en ’n ander nooi aan te skaf. Dis wat haar toentertyd die meeste gegrief het – daardie ander nooi. Glo ook ’n kunsstudent gewees, volgens Valdi se ma. ’n Deeltydse model. Ouer, meer Duard se portuur … Asof sý nie goed genoeg was nie, of om te wys hy’s nie verleë nie, hy kan beter doen. Valdi hoop sy het netnou genoeg gepraat dat hy ook van háár hordes kêrels kennis geneem het, sodat hy nie dink sy sit op ’n hopie op die rak en stof vergader nie.

Valdi besef Fiela het haar ’n vraag gevra. Sy sluk aan die stuk sinkplaat in haar keel en haal diep asem. Dit help egter nie om haar te kalmeer nie. “Omdat hy kan verstaan wat jy sê,” antwoord sy.

Fiela se mond hang oop. “Huh?”

“Hy verstaan Afrikaans.”

“Hoe weet jy?”

“Want ek ken hom.” Haar stem raak bitter. “Ken hom ongelukkig goed. Té goed …”

Het hy haar ook herken? Sy lyk nog baie dieselfde as nege jaar gelede. Op vyftien was sy ’n pikkie met kort blonde krulhare. Op vier-en-twintig is sy steeds klein gebou, met bottergeel hare wat wild in alle rigtings oorvat as sy dit nie kortgeknip in toom hou nie. Ook haar wipneus het nie langer gegroei nie.

Al wat groter geword het, is haar oë en borste. Haar oë is nou eintlik te groot vir haar gesig. Sy het gehoop hulle word mettertyd blouer. Blouselblou, soos syne. Maar hulle het groenerig geword, soos die oë van die aaklige kat wat hul kleintydse bure se kuikens opgevreet het.

“Nee, dit lyk soos druiwe en avokado’s,” het Duard destyds getroos. “Sappige groenvye, Peppermint Crisp en cream soda. Als wat lekker is. So lekker, ek wil jou opeet, happie vir happie verorber …” Hy het haar op sy skoot getel en in haar nek gesoen. Toe na haar mond gesoek en haar oor saggies gebyt, hongerig gesoen om te demonstreer wat hy bedoel …

Duard het altyd geweet hoe om haar beter te laat voel. Selfs as sy ’n wiskundetoets gedop het of ’n tenniswedstryd verloor het. Sy arms om haar, ’n warm druk en ’n soen het meer gehelp as ure se swot aan meetkundestellings of om handrughoue te oefen teen ’n muur. Duard was perfek: lank en gespierd, slim en talentvol. En háár kêrel … Uit al die meisies in die skool het hy háár gekies. Sy was so gevlei, so verlief, sy sou vir hom in ’n kuil vol krokodille gespring het – énigiets gedoen het wat hy vra.

Tot daardie nagmerrie-aand, ná afloop van die matriekafskeid, toe hulle twaalfuur die nag gaan swem het en sy uitgevind het haar perfekte kêrel is ’n slapperd. ’n Ruggraatlose jellievis. Toe hy haar so gruwelik en onvergeeflik in die steek gelaat het, soos ’n lafaard die pad gevat het en al die blaam op haar gelê het, haar alleen gelos het in die ongure gemors wat hý veroorsaak het …

“Waar ken jy hom vandaan?” wil Fiela weet.

Valdi wíl hom nie ken nie. “Van skooltyd af, in Bloemfontein,” antwoord sy kortaf. “Hy was destyds al ’n onbetroubare slaplies, ek sal nie verbaas wees as hy kop in een mus met daai skelm taxidrywer is nie.”

Sy sien die donkerbril in haar rigting draai. Dan kon hy haar hoor. Valdi is bly. Sy het nege jaar gewag om haar sê te sê. Kras woorde, maar hy het dit verdien, want hy het haar destyds erger as ’n vloerlap behandel. Dit alles het op ’n familietwis uitgeloop en ’n kloof tussen haar en haar ma veroorsaak. Ook tussen die twee gesinne, wat voorheen huisvriende was. En Duard het nooit probeer brûe bou, probeer regmaak wat hy verbrou het nie. Net spore gemaak, ’n ander meisie aangeskaf en nooit weer van hom laat hoor nie. Kan hy haar kwalik neem as sy verbitterd en onvergewensgesind is?

Deur sy swartgroen lense kan Valdi nie die uitdrukking in sy oë uitmaak nie, maar sy mond is in ’n dun lyn gespan. Hy klap sy beursie toe en druk dit in sy agtersak. Sy stem is skerp toe hy die taxidrywer iets beveel en met sy kop na die twee meisies beduie.

Die kokketielkuif kom skoorvoetend nader. “Scusi, signorina,” mompel hy verskonend. “Very sorry. I make mistake.”

Duard dreig hom en sy vet neef ’n laaste keer met die polizia, die tronk en die mafia. Dan sê hy iets wat soos “vamoose” klink – blykbaar die ekwivalent van “voertsek”, want die Italianer blaas die aftog en vlug stert tussen die bene die hotel in.

Duard kom stadig tot verhaal. Die uiters onverwagte herontmoeting met Valdi van Wyk het die mat ordentlik onder hom uitgepluk. Die skoolmeisietjie met die parmantige wipstappie het in ’n swaan verander, die druifgroen oë in poele bergwater waarin hy kan verdrink … Haar lyf is vol rondings en kurwes wat enige volbloedman vir ’n ses sal slaan. Tog is daar ’n kinderlike weerloosheid aan haar wat maak dat hy haar in sy arms wil vashou en beskerm, gesorg het dat hy die twee skelm Italianers met sy kaal hande wou verwurg en in ’n swart gat smyt waaruit hulle nooit sal klouter nie.

“Hoeveel lire het jy hom gegee?” vra Valdi styf.

Duard moet eers sy gedagtes in ’n ry kry. “Dieselfde as wat ’n wettige taxi sou gekos het. ’n Kwart van die bedrag wat op die meter was.”

“Hoeveel is dit? Wat skuld ons jou?”

Hy skud sy kop. “Toemaar, vergeet dit.”

“Nee. Ek het gevra wat skuld ek jou?” herhaal Valdi kil.

“Dit maak nie saak nie. Los dit.”

Dit maak saak. Báie saak! Valdi ruk haar op. Haar kroontjie kom skaars by sy boonste hempsknoop en dit maak haar nog meer boos, want dit gee hom ’n onregverdige voordeel.

“Ek is nie armlastig nie en ek soek nie jou goedhartigheid nie.”

Haar vyandigheid vang hom net so onverhoeds soos haar skielike opwagting hier bo-op die berg. Maar hy moes dit seker te wagte gewees het. Hy het destyds skandalig oortree, kop verloor en haar verneder. Hy het dit verdien dat sy hom koelbloedig uit haar lewe gesny het en hy weet vergifnis sal nie maklik kom nie.

“Ons is nie vreemdelinge vir mekaar nie, wat kibbel jy oor ’n hand vol lire – skaars die prys van ’n bord spaghetti?”

“Nie vreemdelinge nie, maar ook nie vriende nie.” Valdi lig haar ken en haar stem spring ’n halwe oktaaf. “Ek verkies om jou niks ooit te skuld nie – nie eens die prys van ’n lepel vol spaghetti nie.” Hoewel sy vol bravade klink, is dit vals – binne haar klop haar hart teen ’n vernietigende tempo.

Duard hou ’n kalmerende hand op. “Jy skiet voor jy groet …”

“Jy het jou nie destyds verwerdig om tot siens te sê nie, hoekom sal ek hallo sê?” kap sy terug.

Sy sien hoe sy kakebeen styf span en verwag ’n dwars antwoord, maar sy mond is skielik sag.

“Hallo, Valdi.”

Valdi antwoord nie. Sy kan nie, want daar is onverwags ’n bitter seer knop in haar keel en sy is bang dit slaan deur in haar stem. Blessitse Duard! Hy’s ’n drip en sy haat hom omdat hy ná nege jaar steeds die vermoë het om haar hartkloppings te gee en haar te laat huil. Sý, wat haarself belowe het sy sal nooit weer een enkele traan oor die skurk stort nie, nie ’n sekonde in die nag wakker lê of selfs net aan hom dink of onthou hoe verlief sy op die skepsel was nie. Sy haat hom en sy wíl nie ’n knop in haar keel hê nie.

Fiela het die twee tot dusver net nuuskierig dopgehou, maar besluit dit sal wys wees om tussenbeide te tree. “Goeiemiddag,” glimlag sy vir Duard.

Valdi is verlig. ’n Oomblik lank het sy gedink dis sý wat so vriendelik gegroet het, sonder dat sy haarself kon keer, en só die ronde aan Duard afgestaan het. Sy verwelkom die onderbreking. Die atmosfeer tussen haar en die vent is snaarstyf gespan en ontlading is nodig voordat iets onherroeplik aan skerwe spat.

Haar niggie kom staan langs haar en kyk afwagtend na hul weldoener.

“Eduard Hofmeyr,” stel Valdi hom stug voor. “En dis my niggie Filandi. Sy het in Namibië gewoon. Ek weet nie of jy haar voorheen ontmoet het nie.”

“Nee. Ek sou haar onthou het,” antwoord Duard.

Kastig galant, dink Valdi wrewelrig. Maar dis vals. Aangeplakte vleitaal waarvoor sy ook destyds geval het, soos tien ton lood. En haar kop hard gestamp het. Sy sal Fiela moet waarsku voordat sy in dieselfde slaggat trap.

“Eduard?” eggo Fiela met skielike insig. “Duard? Die hunk op wie jy destyds so verlief was? ‘Die een’ oor wie jy jou oë uitgehuil het?”

“Is nie!” roep Valdi verontwaardig uit. “Jy het altyd ’n ding aan die stert beet en dan blaas jy dit buite proporsie op.”

“Daai ou wás mos Hofmeyr, as ek reg onthou.”

Hoe kán Fiela so wreed wees, of so onnosel!

“Jy onthou verkeerd,” korrigeer Valdi, diep gegrief. “Ek het g’n gehuil nie, ek was dankbaar om van hom ontslae te wees, en Tiaan het my mos toe gevra om te kys.”

“Tiaan? Wie’s hy? Ek onthou g’n Tiaan nie.”

“En toe Pietman Botha,” las Valdi by, voor Fiela verder kan uitvra.

Fiela trek haar neus op. “Piet Bleeksiel? Hoe lank het hy gehou?”

“Lank genoeg. Dis hy wat my aan Niek voorgestel het.”

“Daai droërangskikking?”

Valdi vererg haar. Die oorsese trip was Fiela se simpel idee en Valdi wens sy’t nie saamgekom nie. Fiela is heeltemal taktloos, met ’n selektiewe geheue en ’n vrye sê oor almal. Valdi wil beslis nie hier voor Duard staan en derms uitryg nie; hy staan juis en beskou hulle met ’n halwe glimlag, asof hulle nie eens van sy bestaan bewus is nie.

Haar niggie het gelukkig belangstelling in die gesprek oor die verlede verloor – groener weivelde is in sig. Sy gee haar bloes se V-vormige halslyn skelm ’n afwaartse plukkie en fladder haar wimpers vir Duard.

“Wel, hóm sou ek beslis onthou het …”

Duard se mondhoeke skiet boontoe. Dieselfde gene, maar die niggies verskil soos dag en nag.

“Wat maak julle meisies op Capri?” vra hy. “Vakansie?”

Dis Fiela wat antwoord. “Salige vakansie, ja. Ons was drie dae in Egipte en vandaar Napels toe. Toe sien ons op die lughawe hierdie special wat geadverteer word, koop twee kaartjies op die boot na Capri, betaal vir net een. Ek’s altyd ’n bok vir specials, so hier’s ons: boobs and all.”

“Fiela!” roep Valdi geskok uit.

Duard lag. “Dis buite seisoen, vandaar die spesiale aanbiedings en taxi’s en hotelle wat desperaat is vir klandisie. Hoe lank is julle op die eiland?”

Fiela haal haar skouers op. “Soos die gees ons lei. Ons het ’n maand vakansie om te bly, te gly of te ry soos ons lus het.”

“Maar ons is haastig om in Rome en Venesië te kom,” herinner Valdi haar, “dan nog Engeland, Frankryk en Switserland. En Spanje en Griekeland … Ons kan nie langer as ’n dag hier mors nie.”

“Mórs?” eggo Fiela. “Wat praat jy … Jy, wat so in vervoering was oor die deurskynende turkoois baai, die piazzas en stegies en sypaadjiekafees. Wat van die Blou Grot? Het jy daarvan vergeet?”

“Die hele Europa is vol piazzas en stegies.”

Fiela ignoreer haar suurpruimniggie en draai liewer na Duard. Die mansmens is sondig mooi. G’n wonder Valdi het haar oë leeggehuil oor hom nie. En g’n wonder geen ander man daarna was ooit weer goed genoeg vir haar nie. Nie eens Niek Greyling nie, al gee sy voor daar is iets aan die broei tussen hulle. Niek is gaaf en hy’s ’n dokter, maar teen hierdie eks van haar niggie lyk alle ander mans inderdaad soos droërangskikkings.

“Jy weet nie dalk van blyplek op ’n special nie, Duard?” skimp Fiela. “Ons het lank vir hierdie trip gespaar, maar die rand het intussen gedaal, die resessie, jy weet. Dis so min werd, alles kos omtrent twee keer soveel as waarvoor ons begroot het. Ons moet ons rieme dun sny om darem te kan eet, met af en toe ’n ou glasie rooiwyn daarby.”

Duard dink na, dan knik hy. “Toevallig, ja. ’n Goeie vriend van my het ’n pensione – oftewel gastehuis – wat bed en ontbyt aanbied. Sophia’s lyk soos ’n Middeleeuse kasteel, nie reusagtig groot nie, maar daar’s ’n swembad en die kamers is modern, met ’n badkamer en balkon, ’n see-uitsig, en dis naby die strand.”

“Wow! Teen watter prys – ’n arm en ’n been?”

“Gratis.”

Fiela kyk hom net. Sy het nie geweet vandag is die eerste dag van April nie.

“Mahala. Pasella,” sê hy.

“Dis te goed om waar te wees. Wat is die vangplek?”

Duard huiwer. “Julle sal net moet, e … kos maak.”

“Ontbyt? Dis niks. By die huis doen ek dit tog elke dag: bokspap, toast en jogurt … Maklik.”

“Dalk … effe meer,” erken hy.

“Soos wat?”

“Soos omelette, spek, vis, torta, canolli en so aan …”

“Wat is daardie laaste twee?”

“Tradisionele Italiaanse disse, ter wille van die toeriste. So ’n tert-ding en ’n pannekoekerige konkoksie,” antwoord hy vaag.

Fiela laat haar nie afskrik nie. “Valdi maak sulke fancy geregte sommer met haar linkerhand. Sy’s mos ’n dieetkundige.”

Duard is geïnteresseerd. “O? Ek het nie geweet nie. Praktiseer sy?”

“Ja.”

“Waar?”

“By Bloemkloof-hospitaal, as konsultant saam met Niek Greyling en drie ander dokters.”

Kompleet asof sy nie teenwoordig is nie, dink Valdi geïrriteerd. ’n Meubelstuk, ’n tafel of ’n stoel wat nie kan praat nie.

“Waar is hierdie kamstige vyfster-cholesterolkweekhuis?” wil sy skepties weet.

Duard wys met die vinger. “Bergaf met dieselfde pad wat julle gekom het.”

“En hoe kom ons daar? Weer per taxi?”

“Ja, myne. Ek sal julle neem.”

Valdi se wenkbroue lig. “Jy het ’n taxi?”

“Ja. Sy naam is Willie.”

“Willie wát nie?” terg Fiela.

“Willie twee mooi girls hier op die berg laat staan sonder ’n heenkome nie,” spot hy saam, haak twee rugsakke oor sy skouer en tel Fiela se tas op. “Sjoe, wat is hierin? Klippe?” kreun hy.

“Moenie na mý kyk nie,” snip Valdi. “Ek reis lig – net ’n rugsak met ’n paar tops en kortbroeke.”

Voor hy homself kan keer, dwaal Duard se oë na haar bene. Sy was op skool ’n topatleet en reeds in graad agt die ondersestien-tenniskampioen. Valdi het altyd mooi bene gehad, hoewel effe maer. Maar in nege jaar het sy kuite bygekry, so welgevorm, hulle sal selfs ’n standbeeld sy kop laat lig en twee keer kyk. Soos haar nuwe paar boobs – om Filandi se woord te gebruik – ’n man drié keer laat kyk …

Hy betrap Valdi se spottende oë op hom en sy gesig word rooi, soos ’n skoolseun wat met ’n pornotydskrif betrap is. “Gelukkig het die klippe wieletjies,” mompel hy en rol die tas agter hom aan terwyl hy stap na iets onder die sipresboom wat soos ’n kleinerige, geroeste skeepswrak lyk.

Valdi hardloop agterna en rem een van die sakke van sy skouer af. “Ek het arms, ek kan my eie goed dra!”

Duard waag dit nie om teë te stribbel nie.

Sy het hom mos duidelik laat verstaan sy soek nie gunste en gawes nie, dink Valdi suur. Dis te laat om nou skielik gentleman te wil speel. Hy het haar wel netnou van die trappe af opgetel en verhoed dat sy weer omval, maar in die ou dae sou hy besorg gewees het oor die bloed aan haar voorkop en aangebied het om ’n pleister op te plak. Nou kon hy haar nie gou genoeg aan Fiela oorhandig en van haar ontslae wees nie. Daarna het hy haar grootliks geïgnoreer, en hy is darem baie danig met haar niggie.

Fiela kan hom erf, met graagte. Sy sal gou haar fout agterkom, sodra hy moeg word vir haar en ’n beter proposisie in die oog kry. Dan smyt hy haar ook weg, soos ’n ou hemp wat ’n vloerlap geword het.

Hy kon darem destyds, ná die insident by die swembad, gebel het … Net uit ordentlikheid, om te sê hy is jammer. Darem ’n e-pos gestuur het of selfs ’n SMS om verskoning te vra. Te verduidelik. Te vra hoe dit gaan. Maar van sy kant af was daar net dawerende stilte. Al die jare lank, nooit weer ’n woord nie, nie eens ’n Kerskaartjie of ’n bewys dat hy haar verjaardag onthou het nie. Haar ma het volgehou dit wys dat hy nooit vir haar lief was nie en wil aanbeweeg. En dis dieselfde boodskap wat hy nou uitstuur.

Dit pas haar. As sy geweet het hy is op Capri, het sy in Australië gaan vakansie hou, aan die ander kant van die aardbol.

Duard bly staan langs die skeepswrak en wink hulle nader. “Klim solank in. Ek moet net gou ’n navraag doen.” Hy haal sy selfoon uit en loop ’n entjie weg terwyl hy praat.

Wat ook al hy wou vasstel, is blykbaar in orde, want hy grinnik tevrede toe hy terugkom. “Als reg. Komaan, klim!”

Saam met hul bagasie laai hy die seilsak in wat teen die boomstam gelê het – volgepak met kwaste, potlode, sketsboeke en verfbuise.

“Ontmoet vir Willie,” stel Duard die Jeep aan hulle voor. “Hy het saam met die ark teen berg Ararat gestrand.”

Fiela vra nie, maar klouter voor in langs die bestuurder. Die uitsig is steeds ’n skouspel, met ’n seilskip wat grasieus oor die helder water gly. ’n Uitsig waarvoor hulle duur betaal het, maar Fiela stel meer in die uitsig reg langs haar belang. Geen Romeinse Romeo kan aantrekliker wees as hierdie fris boer nie en g’n meisie kan vir ’n ou met so ’n soenbare mond kwaad bly nie. Wat hy ook al destyds aangevang het, kon Valdi maar oorgesien het, want hy’s dit werd.

“Wat skilder jy, Duard?” vra Fiela.

“Ek skilder nie, ek maak prentjies.”

“Wat is die verskil?”

“Die een is vir die siel, die ander een vir die maag. Op die oomblik maak ek sjokoladeboksprentjies om kos te kan koop en my rekeninge te betaal.”

“Hou jy uitstallings?”

“Van die sielsgoed, ja. Vir die prentjies het ek ’n agent in Napels.”

“Is dit waar jy woon – in Napels?”

Valdi besef sy hou haar asem op terwyl sy wag dat hy antwoord. Sy kan nie verstaan waarom dit saak maak nie. Hy kan in Alaska woon vir al wat sy omgee. Sy is lankal oor hom. Netnou se ontmoeting was net te onverwags, so heeltemal uit die bloute – dis waarom haar mond droog was en haar hart so getamboer het. Dis omdat sy moeg is ná die lang vlug, seesiek geword het op die boot en haar kop boonop teen die trappe gestamp het. Drie logiese redes waarom Duard se teenwoordigheid so ’n verwoestende uitwerking op haar gehad het. Môre het dit oorgewaai en gee sy nie om dat Fiela haar ekskêrel erf nie. Want dis al wat hy is: haar eks, in wie sy ’n diepgewortelde renons het.

“Nee, ek woon hier op Capri,” antwoord hy.

Hulle is net vir een dag hier, bemoedig Valdi haarself. Dan gaan hulle Rome en Venesië toe. Vir een dag kan sy hom vermy en uit sy pad bly.