Читать книгу Fluisterliefde - Ettie Bierman - Страница 4

2

Krisjan het vergeet om die televisie af te skakel voor hy weg is. Vanuit die kombuis sien Beamari die wedstryd is aan die gang. Dis twintig minute se ry van Toti na Durban en sy hoop hy was betyds, sonder om soos ’n sneltrein te jaag. Hy is ’n goeie bestuurder, met goeie koördinasie en reflekse, maar hy sit graag voet in die hoek – veral sedert hy die skokrooi Mégane gekoop het. ’n Laai vol spoedboetes onderin sy lessenaar is die bewys daarvan.

Giftness het ’n kastrol vol hoender en beenmeel gekook vir die honde, en vis vir die katte. Terwyl Stian eet, sny Beamari papaja op vir die kokketiele wat sy versorg. Sy gaan hoor by Precious of daar nuwe besprekings is en begin dan met die middagrondte van kos en skoon drinkwater. Een van Giftness se kleinseuns dra die kastrol en help met die uitskep. Stian help met die water gee – Beamari gooi met die tuinslang en hy met sy plastiekgietertjie.

Hulle trek by die veglustige bulterriër wie se baas gevra het vir ’n oop hok weerskante van sy troeteldier toe Beamari se selfoon lui.

Dis Zac. Gewoonlik kalm en rustig, al spuit jy bierskuim oor hom, al kleur sy vrou haar hare groen, al tref ’n reënbui sy braaivleisvuur. Maar op hierdie oomblik is hy vies en omgesukkel.

“Bea? Waar de joos is Kris? Dis al rustyd, hy moes meer as ’n uur gelede hier gewees het! Coach wil hom moor! Hy wou Kris op die reserwebank gehad het vir die laaste tien minute, dalk opgestuur en getoets het as iemand seerkry. Maar hy’t nooit opgedaag nie. Waar de hel is hy?”

Beamari frons. “Ek weet nie! Hy’s betyds hier weg stadion toe.”

“Hoe laat?”

“Net so ná twee.”

“Dan moes hy mos al hier gewees het! Moenie vir my sê sy kop het uitgehaak en hy sit vasgeval in ’n kroeg êrens nie. Coach verwurg hom met sy kaal hande! Ek en die res van die span ook as hy ons drop!”

“Krisjan sal nie so onverantwoordelik wees nie, jy weet dit, Zac. Het jy sy selfoon gebel?”

“Tien keer! Voicemail, elke vervlakste keer. Daar’s nie nou tyd om weer te bel nie. Rustyd is om – ek moet op die veld kom. Probeer jy, kry die luis in die hande en sê hy beter in rat kom as hy nog ’n kans wil hê om ooit weer hierdie span te haal! Los vir my ’n boodskap as jy hom opgespoor het.”

Onrus laat Beamari se keel toetrek. Sy maan haar om kalm te bly. Krisjan sal wel ’n verduideliking hê, ’n goeie rede. ’n Verkeersknoop. Motormoeilikheid. Verleggings op die pad. Hy het dalk sy selfoon verloor, of die battery is pap. Enigiets is moontlik. Sy moenie dadelik die ergste verwag nie ...

Sy gaan aan met die waterbakke en bel elke tien minute. Maar Krisjan antwoord nie en sy hoor elke keer sy lawwe stemboodskap. “Haai, dis Kris. Ek kan nie nou antwoord nie. As ek die Lotto gewen het of as jy ’n mooi girl is, los ’n boodskap en ek sal terugbel.”

Dis goed om sy stem te hoor – vrolik en vol grappe. Gerusstellend, asof niks verkeerd is nie. Maar ná die derde en vierde keer is dit nie meer snaaks nie. Dit werk op haar senuwees, sodat sy die foon dooddruk voor die res van die boodskap deurkom.

Hy sou nie ’n bier of iets gaan drink het nie, nie voor ’n wedstryd nie. Hy weet hoe belangrik hierdie wedstryd is, hy sou nie die span in die steek gelaat het nie. Nie sy spanmaats nie en veral nie Coach Cloete nie. Rugby is sy lewe, sy inkomste, sy brood en botter. As hy nie speelkans kry nie, as hy sy plek in die span verloor en sy kontrak nie hernu word nie, is hy in die moeilikheid.

Daar sal ’n goeie rede wees hoekom hy nie by die stadion opgedaag het nie. Daar sál. Daar móét wees.

Sy bel weer, twee keer, drie keer. Dan gooi sy die selfoon neer en begin die sementpaadjie tussen die hokke afspuit. Dis beter as sy besig bly, as haar gedagtes nie in ’n maalkolk om en om karring en haar gek maak nie. Sê nou maar ...? Wat as ...? Krisjan sou nie. Of sou hy? Sy wens sy kon wegvlug en wanneer sy terugkom, is alles weer reg, normaal: Krisjan by die huis, op die bank voor die TV, rugbybroekie aan, voete op die koffietafel, selfs met ’n bier in elke hand. Sy sal nooit weer kla hy sit heeldag agteroor en bring nie sy kant nie. Solank hy net terugkom en niks oorgekom het nie.

Stian kom staan voor Beamari en wys met sy vinger na die stroom water wat teen die skuinste opdam. “Moe mors.”

“Ja.”

“Moe maak modder.”

“Ja ... Ja, ek weet. ’Skies, my liefie. Moe se gedagtes was annerplek.” Sy draai die kraan toe en tik ’n SMS vir Zac: Kris antwoord steeds nie. Bel my as jy iets uitvind. Sy wil Zac se vrou bel. Sy en Keira is goeie vriende en dit sal ontlading wees om haar kommer met iemand te deel. Of haar ma. Maar sy is bang Krisjan probeer deurkom en dan is die foon beset.

Coach het dalk al iets van Krisjan gehoor, maar sy wil hom nie midde-in die wedstryd onderbreek nie, veral as hy in ’n verkeerde bui is. Sy is versigtig vir die Haaie se afrigter. Coach Cloete ken sy rugby en weet hoe om die beste uit elke speler te haal, maar hy is ’n harde, ontoegeeflike mens. Ook Krisjan is skrikkerig vir hom. Coach is seker die naaste wat hy ooit aan ’n pa sal hê, sy held en ’n rolmodel in wie se voetspore hy sou wou volg as hy dieselfde hoë standaarde kon handhaaf. Hulle is vriende, maar nooit familiêr nie. Sy wil Coach nie pla nie en die Haaie se vermiste slot is seker nie tans sy gunstelingpersoon nie.

Moet sy aanhou om na Krisjan se selfoon te bel? Dit voel so futiel. Moet sy die polisie of hospitaal bel? In haar bakkie klim en hom gaan soek?

Beamari hou aan uitstel. Dis kwart voor vyf en die wedstryd is seker nog aan die gang. Hy het dalk intussen opgedaag, is miskien selfs op die veld. Of dalk kom hy nou enige oomblik in ’n stofwolk hier aangejaag, met ’n logiese verduideliking wat sy nie voorsien het nie, dan was sy verniet op hol. Sy kan nie ry en weg wees as hy hier aankom nie.

Sy gaan in en roep Stian om op haar skoot te kom sit voor die TV. Dalk sien hulle sy pa in ’n skrum of lynstaan, dan kan sy ontspan. Dalk selfs die sjampoe in die stort gaan regsit ... Sy skuld haar man dit. Hy is lief vir haar en hy probeer sy bes, maar die afgelope paar maande was sy afsydig – altyd moeg, altyd met ’n verskoning dat sy nie tyd het nie, haastig is of te veel ander dinge het om te doen. Geen wonder hy was die afgelope tyd selde tuis nie. By die gim, die biokinetikus of sy vriende is daar seker beter geselskap as sy vrou se suur gesig.

“Huil Moe?” Stian se stemmetjie onderbreek haar gedagtes en Beamari voel hoe sy taai handjie oor haar wang vee. “Het Moe ’n eina?”

“Nee, dis niks. Sommer hooikoors.” Sy is hartseer en vol selfverwyt en het nie besef die trane loop nie. Huil is nie goed vir haar moreel nie en dit ontstel vir Stian. Beamari vryf oor haar oë sodat sy behoorlik kan sien wat op die TV-skerm aangaan.

Daar’s ses minute speeltyd oor en Billy Daniels en JP is die twee slotte. Krisjan is nie daar nie. In ’n agtergrondskoot kan sy sien hy sit ook nie op die reserwebank nie.

Beamari roem haar daarop dat sy selfstandig en onafhanklik is, met ’n eie loopbaan wat sy aan die opbou is. Maar op hierdie oomblik voel sy hulpeloos en alleen en verlang sy na haar man, na haar ouers.

Haar pa was van kleintyd af altyd daar as sy bang was vir ’n eksamen, vir die tandarts of die dag toe sy vir haar rybewys getoets is. Toe haar blindederm uitgehaal is en haar kolliehond doodgery is. Toe sy en Krisjan getrou het en sy ver weg in KwaZulu-Natal moes gaan woon. Hierdie krisis is dalk nog die ergste van almal en sy het haar pa se onderskraging nodig.

Al het haar keuse destyds nie hul goedkeuring weggedra nie, wil sy bewys dat sy nie ’n fout gemaak het deur met Krisjan Naudé te trou nie. Maar in hierdie krisis sal haar pa moet raad gee oor wat haar te doen staan. Dis gerusstellend om te weet sy is nie alleen nie; haar rotsvaste, bekwame pa is net ’n oproep ver.

Sy sal Krisjan nog een laaste keer in die hande probeer kry, besluit sy, daarna haar trots in haar sak steek en op haar pa se skouer huil. Dis nie ’n skande nie, dis waarvoor pa’s daar is.

Die verspotte stemboodskap klink nie weer in haar ore nie. Krisjan se foon lui drie keer, dan antwoord ’n vreemde manstem.

“Goeiemiddag?”

Beamari se hart gee ’n ruk. “Wie’s dit wat praat?”

“My naam is Heinz Dekker, ek’s ’n medic.”

“M ... medic?” Sy kry met moeite die woord uit.

“’n Paramedic, mevrou,” verduidelik hy, “ons is op pad hospitaal toe met ’n pasiënt wat ons in Pinetown opgelaai het, ons is nog besig om hom te stabiliseer.”

Dit maak nie sin nie. Pinetown is heeltemal aan die ander kant van die stad en ver weg van die stadion. Dis ’n misverstand of sy’t die verkeerde nommer geskakel. Dis nie Krisjan se foon nie, dis iemand anders s’n.

“Wie is die pasiënt?”

’n Rukkie se stilte volg, en op die agtergrond is daar toeters en ’n sirene. Dit klink na papier wat ritsel, dan kom die medic se stem weer: “Ons het sy ID gekry. Net ’n oomblik ...” Weer papiergeluide en die sirene, nou duideliker.

“Sy van is Naudé. Christian Gerhardus Naudé.”

Haar binnegoed trek op ’n knop. Beamari se hoop is verpletter.

“Is dit hy wat u soek?” vra die medic.

“Ek is sy ... sy vrou.” Sy moet eers sluk. “Was daar ’n motorongeluk? Is hy beseer?”

“Ja, mevrou, ek is jammer.”

“Hoe ernstig?”

’n Oomblik is daar stilte. “Dit spyt my, ek is nie ’n dokter nie, ek kan nie diagnoses maak nie.”

“Maar hoe lyk hy? Bloei hy? Kopbeserings?”

“In hierdie stadium is dit moeilik om te sê, mevrou.”

“Kan ek met hom praat?”

“Nie op die oomblik nie, nee.”

Standaard-antwoorde wat nooddiensbeamptes geleer word vir wanneer hulle met lede van die publiek te doen kry. Dis al wat hy vir haar sal sê, sy weet dit.

“Na watter hospitaal neem julle hom?”

“Die Nuwehoop-kliniek, op die hoek van Hibiskus-boulevard en –”

“Ek weet waar dit is,” val sy hom in die rede. “Ek kom!”

Sy spring halsoorkop op en gryp haar handsak en sleutels. Dan onthou sy van Stian wat in ’n hoekie van die bank sit – hy het die gesprek gehoor en kyk met groot oë na haar. Sy skakel die TV af, tel hom op haar heup en haas haar kombuis toe terwyl sy na Giftness roep.

“Pappa het ’n eina, ek moet gaan kyk of ek dit beter kan maak,” verduidelik sy tussendeur. “Giftness! Waar’s jy?” Giftness kom verbaas ingestap en Beamari prop Stian in haar arms. “Asseblief, pas vir Stian op, ek moet hospitaal toe, Krisjan was in ’n ongeluk. Ek sal laat weet, ek sal bel. Kyk mooi na hom.”

In die hardloop motorhuis toe glip sy sandale aan wat in die kombuis rondgelê het. Gelukkig is die bakkie se tenk vol. Gelukkig is dit Saterdag en die pad behoort taamlik stil te wees.

Die ongeluk was ernstig, sy voel dit aan. Sy weet dit. Die medic het gepraat van ’n “wrak” en die sirene wat sy gehoor het, beteken hulle jaag volspoed, met flitsende noodligte. Krisjan kry suurstof en hulle probeer hom stabiliseer. Dalk is hy in ’n koma, daarom dat hy nie met haar kon praat nie ... Nee, sy moet kalmeer en daarop konsentreer om nie nóg ’n ongeluk te maak nie. Beamari lig haar voet effens van die petrolpedaal af en haal ’n paar keer diep asem. Dan bel sy haar pa in die ry.

“Bea!” groet hy verras. “Gaaf om jou stem te hoor. Ek dink nou net aan julle terwyl ons rugby gekyk het. Waar’s Krisjan dat hy nie gespeel het nie?”

“Hy’s beseer, Pa.”

“Steeds die enkel? Moet die terapeut nie –”

“Nee, in ’n motorongeluk, Pa,” onderbreek sy hom en vertel kortliks – wat sy weet en vermoed, wat sy nie verstaan nie.

“Ek verstaan ook nie hoekom Krisjan deur Pinetown sou gery het nie. Dis ’n groot draai,” stem hy saam. “My kind, stabiliseer beteken nie noodwendig die ergste nie. Dit kan ’n nekstut wees wat die medic vir Krisjan aangesit het, of ’n gebreekte been wat gespalk moes word. Krisjan ly waarskynlik aan skok, dis reg dat die medic hom nie laat praat het nie. Lui af en konsentreer op die pad. Is jy alleen in die bakkie? Sal jy die hospitaal kry?”

“Ja. Stian was daar vir sy mangels.”

“Hou kop en ry versigtig. Ek sal die hospitaal bel en jou laat weet as ek iets kon uitvind.”

“Dankie, Pa.”

“Het jy iemand wat jy kan bel, Bea? ’n Vriendin om jou by te staan?”

Sy knik, onthou dan haar pa kan haar nie sien nie. “Ja.”

“Sterkte, my kind, jy sal hier deurkom. Moed hou! Ons praat nou-nou weer.”

Sy bel vir Keira. Om te vra sy moet vir Zac laat weet. En vir Coach. En hulle sal nie vanaand kan kom braai nie ...

Keira bly kalm. “Moet jou nie oor ’n simpel braai bekommer nie, dis die minste! Ek prop die vleis en slaai in die yskas. Dalk vir môre, al loop Krisjan met gips en twee krukke – dis ook nie die ergste nie. Is daar iets wat ek kan doen? Waar’s Stian? Kan ek hom gaan haal en hiernatoe bring?”

’n Motor toet agter haar en Beamari besef sy is naby die Durban-afrit, sy het albei hande op die stuurwiel nodig. “Dankie, jy’s dierbaar, maar dis nie nodig nie. Giftness pas hom op. Ek’s nou naby die hospitaal. Sal jou bel as ek Krisjan gesien het.”

Hibiskus-boulevard loop al langs die strand, ’n bedrywige vierbaanpad met hotelle, toringblokke met tyddeelwoonstelle en welige bottelpalms weerskante. Genadiglik is daar ’n parkeerterrein reg langs die hospitaal. Sy trek die gehawende bakkie tussen twee luukse viertrekvoertuie in en kyk rond vir die ongevalle-ingang. Vir die eerste keer is sy bewus van haar uitgerafelde kortbroek en stowwerige T-hemp. Maar dit maak nie saak nie. Niemand gee om hoe sy lyk nie. Sy ook nie.

Voor by die swaaideure staan ’n ambulans, nog met flitsende blou ligte en die agterdeure oop. Krisjan? wonder sy. Beamari kan nie daaraan dink nie. Haar verstand is afgestomp. Makliker is om uit te klim, haar handsak te gryp en die inligtingtoonbank te vind.

“Naudé? Pas opgeneem?” herhaal die middeljarige suster en raadpleeg ’n lêer voor haar op die kliniese wit melamienblad. “Ja, ’n meneer Christian Naudé is ingebring. Twintig minute gelede, motorongeluk, naasbestaandes op Pinetown.” Sy kyk op oor haar bifokale lense. “Is u familie? Slegs naasbestaandes word by hom toegelaat.”

“Ek is sy vrou,” antwoord Beamari met stywe lippe.

“Vrou?” Die suster frons en kyk na Beamari asof sy haar nie glo nie. “Maar ek dag dan –” Sy skud haar kop. “Nee, toemaar ...”

“Christian Naudé se vrou,” herhaal Beamari. “Kan ek hom sien?”

“Gaan hoor by trauma of dalk by intensiewe sorg. Om daai hoek, af in die gang.”

Beamari stap met lang treë in die blinkgepoleerde gang af, al is haar knieë bewerig en voel haar keel soos ’n droë stuk kurk. Sy kom tot stilstand by ’n diensstasie, by nog ’n melamientoonbank.

“Meneer Naudé?” herhaal die suster, jonger en vriendeliker as die vorige een. “Hy is geskuif pas nadat hy ingebring is. Na die meer ... private saal langsaan.” Sy tik simpatiek teen Beamari se hand wat krampagtig om die rand van die toonbank span.

Beamari lek oor haar droë lippe. “Ek verstaan nie ... Is hy nie in intensiewe sorg nie?”

Die suster se oë is sag. “Nee, hy is nie hier nie.”

“Mag ek hom sien?”

“Is u naaste familie?”

“Ja.”

“Sy vrou is net lig beseer, sy’s by hom. Sy sal dan seker nie omgee as jy ingaan nie. Stap maar deur.”

Beamari bly staan, haar gesig strak en die knop op haar maag nou skielik ’n loodswaar klip wat haar hele lyf vol lê.

“Maar ék is sy vrou.”

Suster Visser kyk na die vrou se linkerhand. Sy dra wel ’n trouring. Mooi vroutjie, pragtige asuurblou oë. Maar bietjie onversorg. Seker sy eksvrou.

“Gaan gerus in, mevroutjie,” herhaal sy vol deernis.

Beamari klou steeds aan die toonbank vas asof sy bang is sy val om. “Wat ...” Sy sluk droog en probeer weer. “Suster, wat ... probeer jy vir my sê?”

Die suster se gesig trek op ’n nog meer simpatieke plooi. “Ek is jammer. Die dokters het alles gedoen wat menslik moontlik was, maar daar was geen manier wat ons hom kon red nie. Hy het inwendig bitter seergekry en te veel bloed verloor.”

Sy het verwag Krisjan gaan in ’n groot saal lê met verbande, gips, of selfs in traksie. Keira het dan selfs gehoop hulle sal nog môre kan braai! En sy het so kort gelede nog gedink aan saam stort. Alledaagse, normale dinge ...

Daar is ’n suising in Beamari se ore en sy kan net stom na die suster agter die toonbank staar. Sy hoor haar vaagweg praat, weer iets van “gaan maar in ” ... Sy laat los die toonbank en klem haar handsak vas asof dit haar anker in ’n stormsee is. Haar voete kom in beweging, loop werktuiglik soos ’n robot die twaalf tree in die gang af na die privaat kamer langs intensiewe sorg.