Читать книгу Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym - Franciszek Puchała - Страница 8

Przypisy

[1] D. Kuźma, Onet, 19.09.2013 r.

[2] „Polityka”, nr 1(2939) z 27.12.2013–7.01.2014 r., s. 85–86.

[3] W. Pasikowski, film.interia.pl/wywiady/, 21 stycznia 2014 r.

[4] Por. Był to człowiek prawy, W. Pasikowski w rozmowie z Donatą Subbotko, „Gazeta Wyborcza”, nr 26.8058 z 1–2 lutego 2014 r.

[5] Objaśnienie dla młodszych czytelników, WKP(b) oznacza: Wszechzwiązkowa Komunistyczna Partia (bolszewików).

[6] Wypowiedź płk. Ryszarda Kuklińskiego, „Tygodnik Solidarność”, nr 50 (325) z 9 grudnia 1994 r.

[7] Tamże.

[8] W. Kiss-Orski (red.), To nie miała być wojna, Warszawa 2011, s. 9.

[9] William Casey w czasie II wojny światowej był oficerem amerykańskiego Biura Służb Strategicznych. Był szefem kampanii prezydenckiej Ronalda Reagana, w styczniu 1981 r. był mianowany przez niego na dyrektora CIA w miejsce adm. Stansfielda Turnera. W styczniu 1987 r. został zastąpiony przez Williama Webstera.

[10] Robert Michael Gates był zastępcą Williama Caseya, a od 6 listopada 1991 do 20 stycznia 1993 r. dyrektorem CIA. Potem był sekretarzem obrony USA w gabinecie George’a W. Busha (18 grudnia 2006 do 20 stycznia 2009 r.), a następnie w gabinecie Baracka Obamy (20 stycznia 2009 do 1 lipca 2011 r.).

[11] George Tenet stanowisko dyrektora CIA objął po rezygnacji Johna Deutcha w 1997 r. Mianowany formalnie 17 lipca 1997 r. przez prezydenta Billa Clintona. Był dyrektorem CIA podczas kadencji B. Clintona oraz podczas większości prezydentury jego następcy.

[12] W. Pasikowski, cyt. wyd.

[13] Clarence Ashley, Moskiewski agent CIA, Warszawa 2011, s. 20.

[14] B. Weiser, Ryszard Kukliński. Życie ściśle tajne, Warszawa 2005, s. 295.

[15] K. Dubiński, I. Jurczenko, Oko Pentagonu, Warszawa 1995, s. 6–7.

[16] Relacje W. Szklarskiego, J. Światowca, M. Dachowskiego, J. Rakowskiego, S. Całki, J. Babuli i Z. Skoczylasa.

[17] S. Całka, Pamiętnik-Kronika, Warszawa 2009, s. 150.

[18] W. Roszkowski, A. Radziwiłł, Historia 1956–1997. Podręcznik dla szkół średnich, Warszawa 1998, s. 331; oraz W. Roszkowski, Najnowsza historia Polski 1980–2002, Warszawa 2003, s. 72 i 226.

[19] H. Pach, Logika brzydkiej walki. Rozmowa z prof. Stanisławem Koziejem, „Dziennik Polski”, 29 kwietnia 2013 r. oraz Minister Stanisław Koziej o służbie w Siłach Zbrojnych PRL i płk. Kuklińskim, strona internetowa BBN, Wydarzenia, 30.04.2013.

[20] 30-letni Edward Snowden był pracownikiem CIA i NSA. W czerwcu 2013 r. ujawnił na łamach prasy informacje o PRISM, programie inwigilacji obywateli prowadzonej przez NSA, polegającym na monitorowaniu na szeroką skalę skrzynek e-mailowych, połączeń telefonicznych oraz serwisów społecznościowych.

[21] Jerzy Stuhr, Tak sobie myślę, Kraków 2012, s. 215.

[22] Gazeta.pl. Wiadomości, 22.12.2013.

[23] Z. Siemiątkowski, Wywiad a władza. Wywiad cywilny w systemie sprawowania władzy politycznej PRL, Warszawa 2009, s. 29.

[24] J. Piekałkiewicz, Dzieje szpiegostwa, Warszawa 1999, s. 11.

[25] Ch. Andrew, Tylko dla oczu prezydenta. Od Washingtona do Busha – amerykańscy prezydenci i tajne służby, Warszawa 1988, s. 11.

[26] Z. Siemiątkowski, cyt. wyd., s. 9.

[27] Tamże, s. 12 i 26.

[28] M. Wolf, A. McElvoy, Człowiek bez twarzy. Autobiografia szefa najgroźniejszego wywiadu komunistycznego, Warszawa 1988, s. 263.

[29] V. E. Tarant, Czerwona orkiestra. Radziecka sieć szpiegowska w hitlerowskiej Europie, Warszawa 1966.

[30] T. Shackley, Tajemnice CIA. Wspomnienia szpiega wszech czasów, Warszawa 2008, s. 29–30.

[31] O. Gordijewski, Ostatni przystanek – egzekucja, Warszawa 2001.

[32] B. Weiser, Ryszard Kukliński. Życie ściśle tajne, Warszawa 2005.

[33] Płk Ryszard Kukliński posługiwał się na przykład pseudonimem Jack Strong lub skrótem P.V., który miał oznaczać Polski Wiking. Operacja związana z jego działalnością kierowaną przez CIA nosiła kryptonim „Mewa”. Oficer nadzorujący jego działalność David Forden miał pseudonim Daniel.

[34] M. Wolf, A. McElvoy, cyt. wyd. s. 465.

[35] M. Herman, Potęga wywiadu, Warszawa 2002, s. 27.

[36] Z. Siemiątkowski, cyt. wyd., s. 33–34.

[37] W Polsce wszystkie dokumenty tajnych służb PRL są w posiadaniu Instytutu Pamięci Narodowej (IPN), który poza zbiorem zastrzeżonym udostępnia je badaczom. Dokumenty wytworzone przez służby bezpieczeństwa zewnętrznego i wewnętrznego PRL przed majem 1990 r. są jawne z mocy prawa.

[38] Maria Nurowska, Mój przyjaciel zdrajca, Warszawa 2011, s. 119.

[39] D. R. Clarridge, Po prostu szpieg, Warszawa 2001. Autor książki jako długoletni agent amerykańskiego wywiadu pracował w Indiach, w Turcji, był szefem stacji CIA w Rzymie, kierował tajnymi operacjami wywiadu podczas amerykańskiej inwazji na Panamę i Grenadę, wspierał potajemnie „contras” w Nikaragui, dostarczał broń objętą embargiem Iranowi. Na koniec okłamał – osłaniając Ronalda Reagana – komisję Kongresu, za co został skazany przez amerykański sąd za krzywoprzysięstwo. Po ułaskawieniu przez prezydenta George’a Busha zaczął pracować w biznesie.

[40] B. Weiser, Ryszard Kukliński. Życie ściśle tajne, cyt. wyd.

[41] D. J. MacEachin, Amerykański wywiad i konfrontacja w Polsce 1980–1981, Poznań 2011.

[42] Z. Brzeziński, Cztery lata w Białym Domu. Wspomnienia, Warszawa 1990, s. 378–380.

[43] Z. Siemiątkowski, cyt. wyd., s. 23.

[44] Więcej: A. Makowski, Tropiąc Bin Ladena, Warszawa 2012.

[45] W styczniu 1986 r. prezydent Reagan zaakceptował sprzedaż broni Iranowi na sumę około 100 mln dolarów. Sprzedaż była sprzeczna z zakazem handlu bronią, a finansowanie nikaraguańskich rebeliantów Contras – z uchwałą podjętą przez Kongres Stanów Zjednoczonych w 1984 r.

[46] Pl.wikipedia.org/Wiki/Wiliam_Webster.

[47] SOSUS to początkowo sieć podwodnych stanowisk podsłuchowych zlokalizowanych w takich miejscach jak Ocean Atlantycki w pobliżu Grenlandii, Islandii i Wielkiej Brytanii oraz w różnych miejscach Oceanu Spokojnego. Był on przeznaczony do śledzenia radzieckich okrętów podwodnych, które musiałyby przejść tamtędy, aby móc atakować cele przeciwnika. Później został on uzupełniony mobilnymi (ciągnionymi) czujnikami Nadzoru Systemu Array (SURTASS) i stał się częścią Zintegrowanego Systemu Nadzoru Podwodnego (IUSS). Zob. http://en.wikipedia.org/wiki/SOSUS.

[48] Gazeta.pl.Wiadomości, 17.01.2014.