Читать книгу Hessisch fäer Fottgelaafene - Frank Fodderwestje - Страница 5

Ei jetzz bassemå uff, wåss jetzz kimmt. Vor einischer Zeit, isch waaß nimmäer genau, wie lang's her is, bin isch rein zufällisch bei mei'm alde Kumbel Harttmutt un sei Fraa Gerddruud an sei'm Haus vorbeigelaafe. Habb isch mer gedacht, klobbstde må freundlisch an die Dier un guggstde må wossäer noch so mäscht, de alde Babbsäggel. Ei, isch habb en jo aach schon jetzz beschdimmt… låss misch net lüüsche… zwaa… draa… zwaa… zwaa… joah, saache mer må draa Jahrn nimmäer g'seehn.

Nåå, däs kann aach net sei. Moomendemå, de Eddgar… also de Anwaltd-Eddgar… net de Keddesääsche-Eddgar gell… is vor drei Jahrn… nåa, voär vier Jahrn vonnem Stabbel… ei verbibbscht nochemå, jetzz komm isch alls wieddäer net druff… Wie haaße dann nochemol die reschtdeggische Dinggäer do, wo mär immäer so viel bläddäern duud? Nåå, net Bildzeiddung… aach net Kreuzworddrätzel.

Buch! Rischddisch. Buch haaßt de zesammegefaltdede Babbedeggel midde vielle Wörddäern un Buchschdaabe. Glaabst es.

Jeedefalls de Anwaltd-Eddgar – un net de Keddesääsche-Eddgar, gell(!) – is dammåls in de Bibblijotheesch vonnem kompledde Regaal mit laudäer so Parragraafebüschäern erschlaache worrre. Traachische Geschischtd – woss willst'n mache, gell. Abbäer is ja aachemå Worscht jetzz. Jeedefalls habb isch de Harttmutt beschdimmtdemå finf Jahr nemmäer g'seehe. Obwoohl mer's voärkimmt, als wär's erstd gestdäern geweese. Hätt aach dorschaus sei känne. Schliesslisch wohnt de Harttmutt nuär zwaa Häusäern unnäer uns. Abbäer seit deem de Käerll die Hegg midde Tuujabäum um sei Hütt drummerumm geflannzt hot, habbe mer uns ärschendwie aas de Aache verloore.

Isch waaß noch ganzs genau wie isch beim Harttmutt in die Schdubb nei komm… Isch werdd däs mein Leebe Daach net vergesse… un es war aach noch e Affehitz drauße, gell. Also aans nach'm annäere.

Isch klobb an die Dier, de Harttmutt mäscht uff un hot misch aach glei wieddäer erkanntd. Hot sisch gefreut wie'n Schneekönisch, gelle.

Säscht äer: »Ei jetzz bin isch abbäer doch von de Sogge du – de Frank! Wass mäschst'n du hier?«, un so weidäer gell. »Wie lang habbe mer uns dann jetzz schon nemmäer g'seehe? Däs' ja e Eewischkeit her, horschema. Beschdimmtdemå schonn zeeh Jahrn oddäer?«

Saach isch: »Nåå, waaßt es dann net mehr? Mir habbe uns däs letztde må vor finf Jahrn g'säeehe – wo de Eddgar vom Bischääregaal erschlaache worre is.«

Säscht de Harttmutt: »Woss? De Keddesääsche-Eddgar? Ei der is doch net vom Bischääregaal erschlaache worre. Der is doch midde laafende Keddesääsch vom Baum nunnäer gefalle un hot sisch dodebei uffgeschlitdzt bis uff die Knoche. Käerlle nåa – de arme Käerll.«

»Woss?«, saach isch. »De Keddesääsche-Eddgar? Däs därff doch woohl net waahr sei!«

»Ei, wenn isch däer's doch sach. Konnst disch dann do net mehr dadedraa entsinne? Isch habb'n doch noch ins Krangkehaus gefaahre dunnemols. Die Ärztde habbe gedengkt, däss ärschend so'n geisdesgestöörde Psüschopatt de Eddgar zerschdüggelt gehabbt hätt. Die Bluudflegge in de Kist habb isch bis heut net aus de Riggsitzbank naus krieht. Däs hot jo aasgeseehe, wie als häddisch e wilde Wutz aagefaahre un abg'schlebbt«, säscht de Harttmutt gell.

Dann hot's bei mir aachemo 'klinggelt im Obbäerschdübbsche: »Ei rischdisch! Jetzz wo de's säschst«, saach isch. »Der is jo aach nimmäer. Isch maant abbäer net de Keddesääsche-Eddgar, sonnäern de annäern Eddgar.«

Säschtde Harttmutt: »Ei du maans' bestimmtd de Erddbeer-Eddgar!«

Ei gibbt's däs? De Harttmutt is wahrschaanlisch aach schonn e bissi geistdisch im Nachthemdsche, mit saane Siebefäerzisch Jahrn.

Saach isch zu em: »Du maanst net de Erddbeer-Eddgar, du maans' de Erddbeer-Schosch!«

Un dann kaam's em Harttmutt langsamm wieddäer. Un dann hot mer de Harttmutt ve'zählt, däss de Schosch die Erddbeern jetzz schonn seit übbäer zwaa Jahrn von unne aaguggt. Ei däs hot misch abbäer aas de Schlabbe gehaache, kann isch däer saache du. De Erddbeer-Schosch war doch erst achtdefuffzisch!

Jäeddenfalls habb isch em Harttmutt verkliggäert, däss de Anwaltd-Eddgar vom Büschäerreegaal erschlaache worre is dammols. Wusst de Harttmutt nadierlisch wieddäer nix dadevonn. Is ja aach net weidäer traachisch, gell.

Uff jeedefall habbe de Harttmutt un isch uns soooo lang nimmäer g'seehn gehabbt.

Isch schdand also unne uff de Trepp vor'm Harttmutt sei Bruchbuud un isch wolltdem die Hand gebbe, gell.

Säscht de Harttmutt: »Hieeer komm doch mo nuff, isch kann misch net so bigge weesche ma'm Kreiz!«

Isch dadedruff nuff, schüddel em däs Händsche un fraach'n: »Un wie geeht däer's dann, Harttmuttsche? Siehs' ebissi blass aas um die Naas. Alles in Orddnung?«

»Ach häer doch uff, beschisse is noch gepraahlt hier. Hinne die Bandscheib im Aarsch, geschwollene Fieß, digge Båå un alls woss annäerstd. Abbäer woss willst'n mache? Alls weidäer, gell. Un wie siehts'n bei dir aas? Bist soo schee braungebranntd. Warstde im Urlaubb geweese, hä?«

Saach isch: »Nåå, isch war net im Urlaubb. Isch habb die ganzs Woch bei uns dehaam de Gadde umgegraabe.«

»Ach de Gadde hostde umgegraabe, aha, aha. Hier mein Guuddster. Loss uns dochemo bissi Blesch räedde. Woss mäscht'n übberhaabt dei Biggs?«

Saach isch: »Mei Biggs is dodefäer verandwordlisch, däss isch so e schee Fabb habb. Oddäer maanstde viellaascht, isch wörd mit mei'm lädierde Knie freiwillisch im Dregg rumbuddelle?!«

Konntdäer ja aach net wisse, woss mit ma'm Knie is, gelle. Alde Krieschsverletdzung ebbe. Hot mer däs Agnes damolls so dodegeeschegetreede, däss mer fast die Kniescheibb fottgeflooche is. Un dadebei bin isch doch wärkklisch nuär ein einzischst må midde ehemaalische Nachbarrin in die Sauna nei. Däs Rosswidda is abbäer aach e heiß Bömbsche. Woss willst'n mache? Un däs hot die aal Krawallbärscht glei spitz krieht. Abbäer däs isse annäer Geschischtd.

Um wieddäer uff de Harttmutt zeriggzekomme…

Jäedenfalls habbe mer zwische Dier un Angel noch so e bissi Schmolltogg gehaalde un so weidäer un so fott. In Hesse säscht mär dodezu Haasegeschbräsch, gell. Habb em bissi woss von mei Fraa ve'zählt. Aach die Schdorrie mi'm Raffello. Hotdäer sisch fast nimmäer eikrischt vor laudäer lache.

Korzze Reed, langäer Sinn, gell… Isch komm also in die Buud vom Harttmutt nei un dengk: Woss'n däs?

Un do war isch halt ebbe må neugierisch geweese un fraach de Harttmutt: »Hieer horschemå, woss riescht dann hier soo koomisch bei eusch in de Buud? Is bei eusch de Kloo explodiertd oddäer wass?«

Isch wollt's em jo aach net glaasch so direggtd vor de Latz knalle. Abbäer däs hot geschdungke bei deene – unbeschreiblisch. Isch habb noch ka Minuut in de Buud drinngestanne, do haddisch aach schonn wieddäer däs dringende Bedärffniss die muffisch Hütt wieddäer ze verlåsse. Am liebbste wär isch riggwärtts glei wieddäer naus, obwohl isch de Harttmutt soooo lang nimmäer g'seehe habb, gell.

Dann uff ei'må, misch trifft jo fast de Schlaach, seeh isch uff de Trepp iwwäerall laudäer so braune Flegge. Isch musst die Luft aahaltde un habb fast Schnappaddmung bekomme, hieer.

Saach isch zum Harttmutt: »Äh, däs is abbäer jetzz net däs, wonaach's aassieht oddäer?«

Säscht de Harttmutt, direggt un ohne Umschweife – wie er ebbe ma so is, gell (mär kennt'n halt): »Ei, wass dann? Woss dengkst'n du? Mei Fraa hat wieddäer Inkondinenz un hot die ganzs' Buud vollgeschisse. Abbäer am schlimmstde sieht's in de Schloofschdubb aas. Die ganz' Bettwäsch, alles voller Scheiße, Koot un Fäkalie. Heut Nacht hat die sisch dermaaße eigekoodet – mer wäerdd schleschtd, wenn isch nuär dronn dengk.«

Un dann hot mir de Harttmutt erstdemå e schee Tässje Örl Grey Tee eigegosse un e bissi Knusbbäerzeusch un selbstgebaggene Schoggelaadeplätzje von sei Fraa gereischt. Braach isch ja wohl nix mehr zu ze saache oddäer? Ei maanstde viellaascht isch habb die Dinggäer gefresse oddäer wass? Isch glaab's geeht loos, hieer.

Un alls issäer midde Kann hinn un heer gelaafe un hot gesäscht: »Wass soll isch dann jetzz mache… wass soll isch dann jetzz mache?«

De Harttmutt, gell. Völlisch dorsch de Wind de armme Käerll.

»Ei ja«, saach isch, »schrubb erstdemå grindlisch die Buud, kaaf däer fuffzisch Doose Duftsprääj – fresch Ähr un wie der ganze Schiss haaßt, un dann wäerdd däs schonn wieddäer midde Zeit.«

Säscht de Harttmutt: »Däs habb isch alles schon probiert – hot nix genitzt. Heut Moind war isch schonn in alläer Herrgottsfrieh uff de Båå un habb in de Droggerie en Großeikauf getäädischt. Ei die Ve'käuferinn hot misch viellaascht blääd aageguggt, du. Däs war mer ganz schey peinlisch geweese. Abbäer woss willst'n mache?«

»Ei ebbe«, saach isch, »woss willst'n mache?«

Guggtde Harttmutt misch doodaal ratloos aa – so wie als wär er ärschendwie e bissi weggetreede, waaßtde.

Un jetzz halt disch fest. Wåss maanstde dann, wåss de Harttmutt dann uff ei'mo säscht?

Ei bass uff. Säscht der Harttmutt doch daatsäschlisch worttwörddlisch ze mir: »Isch glaab isch faggel die Buud ab un komm nimmäer wieddäer.«

Wåss hältst'n da dodevon? Däs is mer unbegreiflisch. Käerlle nåå. Däs will mer net in de Kobb enei. Wie kammäer dann nuär soo blääd sei?

Ei, schonn in de Grundschuul lerntd mär doch, däss brennende Scheiße bis zum Himmel schdingke duud.