Читать книгу Die vrou met die pers oog - François Bloemhof - Страница 4

Die snaakse seun

Toe die klok aan die einde van die eerste skooldag lui, gryp Chris sy tas en is eerste by die klas uit.

“Sien jou môre!” roep Bertus.

Chris kan nie glo hy het Bertus eers vanoggend ontmoet nie; dit voel asof hulle al lank maats is.

“Cheers,” sê Chris.

Sy pa en ma het albei vir hom en sy sussie, Martie, kom haal, want sy pa begin eers môre by sy nuwe werk. Martie is reeds in die motor toe Chris daar aankom.

“Hoe voel dit om in graad agt te wees?” vra Chris se ma nadat hy ingeklim het en sy hom ’n soen op sy wang gee.

“Nie veel anders as graad sewe nie.” Hy vee vies oor sy wang. Netnou is daar ’n lipstiffiemerk en een van sy nuwe maats sien dit, en dink hy’s ’n mamma-se-seuntjie.

Daar is baie motors en hulle moet wag, want die parkeerarea is vol.

“Chris, jou tas druk in my sy. Sit hom aan die ander kant,” brom Martie.

“Jammer, U Edele,” sê hy en skuif sy tas weg.

Chris se ma draai in haar sitplek om. Sy vryf vinnig oor sy rooibruin hare, dan oor Martie s’n. “My twee mooi kinders,” sê sy liefdevol.

Chris wil sterf van skaamte. Bertus se ma se motor is nou net by hulle verby. Bertus waai vir hom en glimlag – te breed. Hy het gesien . . .

Nou is Chris sommer vies. “Kan ons nie maar net asseblief ry nie?” sis hy deur sy tande.

Sy pa het egter die wêreld se tyd. “Nou-nou, hier’s nog te veel motors wat wag om uit te kom,” sê hy, en maak eers ’n oproep op sy selfoon. Iets oor sy nuwe werk.

Skielik roep Martie uit: “Kyk daar!”

’n Seun kom aangeloop. Hy loop kop onderstebo en hy lyk skaam.

Dit is duidelik hoekom: Sy kop is kaal geskeer, so kaal dat dit eintlik blink.

“Flippit!” sê Chris. “Wat het met hóm gebeur?”

“Die arme kind,” sê hulle ma, en skud haar kop.

Die seun lyk al hoe ongemakliker. Hy weet almal staar na hom.

“Ek het hom nie pouse by die skool gesien nie,” sê Chris.

“Foei tog, hy het seker iewers gaan wegkruip,” merk sy ma op.

Skielik begin Chris te lag. Die seun lyk nie net ongelukkig nie, maar ook snááks! ’n Mens dink mos net aan ou ooms as mense met kaal koppe. Die gedagte dat die outjie se kop dalk so glad soos ’n styf opgeblaasde strandbal voel, laat hom nog harder lag.

“Sies, Chris!” laat sy ma hoor, “skaam jou!”

Die seun loop by hulle motor verby. Hy kyk op en sien hoe Chris vir hom lag, en raak rooi tot by sy ore – maar sy kopvel bly darem pienk.

Chris se lag droog op. Nou voel hy skuldig.

“Jy moes nie vir hom gelag het nie,” sê Martie verwytend.

“Dalk het hy ’n ernstige siekte en moes hy chemoterapie kry,” voeg hulle ma by. “Dit laat mos ’n mens se hare uitval. Arme ding.”

Chris voel sleg en verander haastig die onderwerp. “Hoe gaan dit by die huis met die intrekkery?”

“Dis maar nog deurmekaar,” sê hulle pa. “Maar gelukkig is my kantoor darem al uitgesorteer en skoon en netjies.” Hy glimlag en knik vir sy vrou.

Hulle het ’n week gelede hierheen verhuis. Dit is nie ver van waar hulle eers gebly het nie, net ’n halfuur se ry, maar Chris en Martie moes na ’n nuwe skool toe gaan.

“Ek mis my maats!” kreun Martie.

“Nie naastenby so baie soos daai outjie sy hare mis nie!” Chris wil weer lag.

Sy pa skakel die motor aan. Die meeste van die motors het die parkeerterrein verlaat; hulle kan maar ry.

Net toe swaai ’n groot silwer motor voor hulle in om by die hek uit te jaag.

Chris se pa trap rem en dit voel asof die hele wêreld ruk. Martie word teen Chris geslinger en haar elmboog tref hom in die wind.

“Eina, man!”

“Jammer, maar ek kon dit nie help nie!”

Chris kyk op. Dit lyk nie asof die vrou wat die silwer motor bestuur, geskrik het nie. Sy lyk eerder woedend.

Sy wikkel haar vinger vir Chris se pa asof sy met ’n stout kind raas – asof dit hý was wat amper ’n ongeluk veroorsaak het.

“Kan jy nou meer!” sê Chris se ma en skud haar kop. “Party mense darem!”

Die vrou het goudgeel hare wat soos ’n wolk om haar kop staan. Sy dra ’n bril met sulke donker lense, dat jy nie haar oë kan sien nie . . . maar toe hulle verby haar ry en sy haar kop draai, wéét Chris sy gluur hulle aan.

Toe is sy weg, met ’n brul van haar motor se enjin.

“Is sy een van julle onderwysers?” vra hulle pa.

“Ek het haar nie vanoggend in die saal gesien nie,” antwoord Chris.

Maar hy het ook nie die kaalkop-outjie opgemerk nie. Dalk is hy net nie oplettend genoeg nie.

“Dis die biblioteekjuffrou,” rapporteer Martie ewe plegtig. “Juffrou Pol.”

“Juffrou Pol?” vra Chris. “Waar kry sy so ’n van? Pol!”

Maar hy kry dit nie reg om hierdie keer te lag nie. Die skrik was te groot.