Читать книгу Vergeet my nie - François Bloemhof - Страница 8

Die volgende paar weke is so ’n snelle opeenvolging van indrukke dat dit soms vir Mardaleen voel daar is nie eens tyd vir iets om ten volle by haar te registreer nie, dan is sy reeds met die volgende ding besig.

Heelparty van daardie oomblikke speel in Die Akker Koffiehuis af, waar sy die kelnerin is wat al die langste deeltyds daar werk. Jy kan dit skaars nog deeltyds noem. Net die bestuurder is meer van ’n instelling as sy. Hy verdien vir seker vragte meer as sy, maar dan weer, sy twyfel of hy so pligsgetrou soos sy geld opsy sit.

Sy dra vir die soveelste keer koek en cappuccino’s op ’n skinkbord aan. Sy was nooit goed met balanseer voor sy begin waitress het nie. Dit voel na net die volgende oomblik dat iets haar aandag trek: die geluid van ’n teelepel in ’n koppie.

Die aand luister sy na die gegirts van potlood op papier. Sy sal iets omtrent haar handskrif moet doen, haar aantekeninge is nie naastenby so netjies soos in haar eerste jaar nie. Te haastig!

Nog ’n oomblik: hoe sy Lara omhels toe sy by dié haar vorige blok-laptop kry. Met Gateway 2000 Solo so ewe.

Haar vingers wat toep-toep-toep oor die toetse dans.

Take wat al hoe vinniger ingehandig word, nie meer met die hand geskryf nie. Uitgedruk skep dit ’n soveel meer professionele indruk.

Sy wag nogmaals dat die kroegman glasies halfvol pepermentlikeur moet skink sodat sy dit kan aandra.

Dae wat met haar getroue rooi koki op die kalender teen haar koshuiskamer se muur doodgetrek kan word.

Werkspermit in haar paspoort wat gestempel word. Die strak gesig van die beampte, terwyl haar eie oopbreek in ’n glimlag.

Vordering!

Geselsies met Lara in dié se kamer twee deure in die gang af, met die geur van Ricoffy oral om hulle. Lara se kopkussing is die ene blou en rooi, want sy het weer in die bed geklim met al haar grimering nog aan. Teen die muur is twee reeds gehawende posters: een van Francois Pienaar wat 1995 se Wêreldbeker-trofee vashou, en Mark Wahlberg in sy onderbroek, daardie Calvin Klein-advertensie.

’n Minuskule fooitjie nadat sy ’n veeleisende groepie bedien het. Party mense dink hulle is geweldig oophand as hulle jou vyf persent van die rekening gee.

Nietemin, daardie fooitjie maak ook ’n geluid wanneer dit in die spaarbussie val.

“Veels geluk, liewe Braaa-haam, omdat jy verjaar …” sing sy saam met die ander terwyl sy die appeltert indra. Almal dra partytjiehoedens. En na die tyd drink hulle Springbokkies, hoe dan anders?

Op haar boekrak: The Art of War, Gedigte 1989-1995, Eklips en Yk.

Sy wat “Nee, nee, nee!” kerm toe haar horlosie biep, sodat sy vervaard die hefboompie aan die kant van die rekenaar druk, die stiffy gryp, dit in haar rugsak druk en deur toe skarrel.

Wasgoed. Daar’s altyd ’n nuwe klomp wasgoed wat gedoen moet word.

Haar kamerdeur wat oopvlieg en Lara wat dramaties verkondig: “Ek hoop vir ’n her!”