Читать книгу Przemiany ludzkiego ciała - Gavin Francis - Страница 10

Inspiracji do napisania tej książki dostarczyło mi dwadzieścia lat wspomnień zebranych podczas pracy w przychodni, toteż najbardziej wdzięczny jestem moim pacjentom. Ponieważ jednak mam obowiązek chronić ich prywatność, nie mogę wymienić tutaj ich imion i nazwisk, a tylko podziękować w takiej formie jak powyżej. Mogę natomiast wymienić kogoś innego: Andrew Franklin, Cecily Gayford i Penny Daniel z Profile, oraz Kirty Topiwala z Wellcome Collection – bardzo dziękuję za Wasze zaufanie, wsparcie i redaktorski talent. Suzanne Hillen przepięknie zadiustowała tekst, a bukiet z wyrazami wdzięczności należy się także Jenny Brown – jedynej znanej mi agentce literackiej, która oferuje również opiekę nad dzieckiem.

Lee Illis pozwolił mi skorzystać ze swoich bezcennych spostrzeżeń na temat porfirii i likantropii, a Genevieve Lively zgodziła się, bym zacytował jej książkę o Owidiuszu. Inspirację dla niektórych wątków z rozdziału Poczęcie znalazłem w eseju Thomasa Laqueura Orgasm, generation and the politics of reproductive biology z 1986 roku. Carrie Vout z uniwersytetu w Cambridge pomogła mi prawidłowo odczytać twórczość Owidiusza i mit o Herkulesie, a Douglas Cairns pomógł mi prawidłowo odczytać twórczość Heraklita i Nikandra. Rozdział Kulturystyka nie powstałby bez książki Bench Press Svena Lindqvista. W tworzeniu rozdziału Skóra głowy niezwykle istotna okazała się praca Claire Preston na temat Thomasa Browne’a. Malcolm McCallum z uniwersytetu w Edynburgu poświęcił ogromną ilość czasu i energii, wspierając moje poszukiwania podczas pisania tej książki. Kiedy pisałem Narodziny, pomogła mi książka Thomasa Morrisa The Matter of the Heart, a Marina Warner została moją przewodniczką po europejskich i bliskowschodnich mitach dotyczących odmłodzenia. Z wdzięcznością przyznaję, że podczas tworzenia Anoreksji wykorzystałem znakomity esej Katy Waldman There once was a girl, opublikowany w magazynie „Stale”. Za pomoc przy Halucynacjach dziękuję Theresie Kiyocie, potwierdzając jednocześnie wpływy artykułu Paula i Johna Lysakerów Schizophrenia and alterations in self-experience z 2010 roku. Thomas Williams z uniwersytetu w Edynburgu i Louise Bath z edynburskiego Royal Hospital for Sick Children (w tej książce pojawiającego się jako Chore Dzieciaki) hojnie dzielili się radami i przemyśleniami, pomagając mi przy rozdziałach o dojrzewaniu płciowym i gigantyzmie, podobnie jak James Hall i Iain McClure. Chitra Ramaswamy pozwoliła mi na zamieszczenie obszernych cytatów z jej książki Expecting, a Maggie Nelson – z The Argonauts. Elan Anthony zgodził się na zacytowanie swojej wypowiedzi o zmianie płci na pierwotną. Profesor Dick Saab potwierdził szczegóły autopsji przytoczone w rozdziale o płci. Diane Mickley udzieliła zgody na zacytowanie swoich poglądów na temat anoreksji. Jestem niewymownie wdzięczny tym wszystkim osobom. Dziękuję również profesor Jo Arendt, która nadzorowała moją pracę dyplomową o rytmie dobowym w Antarktyce – to jej zawdzięczam część materiału w rozdziale Jet lag. James Kern chętnie zgodził się na zamieszczenie jego słów o przekształcaniu niechcianych tatuaży w nowe wzory. Stephen Owens, Kalilu Sanneh i Conor Doherty wprowadzili mnie w lokalną społeczność Keneby w Gambii. Ailsa Gebbie zaprosiła mnie do poradni dla kobiet z menopauzą w Edynburgu, a Louise Foxcroft, Germaine Greer, Iona Heath i nieżyjąca już Ursula Le Guin pozwoliły na publikację swoich przemyśleń na temat menopauzy – oficjalnych i nieoficjalnych. Sergio Bestente, świetny redaktor i przyjaciel, przedstawił mi książkę Marthy Feldman The Castrato. Spadkobiercy Anatole’a Broyarda zgodzili się na zacytowanie fragmentów z jego esejów. Wszystkim im składam ogromne podziękowania. Andrew Gannon, Olivia Giles i Jamie Andrew uprzejmie zgodzili się zdradzić mi więcej szczegółów na temat pracy z protezami i ich wykorzystania w codziennym życiu. Profesor Richard Morris z uniwersytetu w Edynburgu podzielił się ze mną refleksjami na temat pamięci i uszkodzeń mózgu. Karen Edgar w Nowym Jorku i spadkobiercy Aleksandra Łuriji w Moskwie zgodzili się na zacytowanie listu tego uczonego do Olivera Sacksa, poprzednio opublikowanego w zbiorze Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem. Damien Hirst okazał życzliwość, pozwalając mi zacytować swój komentarz z „The Telegraph” na temat śmierci i śmiertelności. David Farrier i Peter Dorward przeczytali jedną z pierwszych redakcji tej książki i opatrzyli ją cennymi komentarzami.

Wczesna wersja rozdziału o płci została opublikowana w „The New Republic” z listopada 2015 roku. Napisanie go – z pomocą Sarah Kennedy i Jennifer Whyte – pozwoliło mi rozpocząć podróż w krainę przemian ludzkiego ciała. Dziękuję redaktorom za pozwolenie na publikację w tej książce niektórych jego fragmentów, a Laurze Marsh i Emmie Foehringer Merchant – za biegłość w ich zredagowaniu. Wcześniejsze wersje Wilkołaków i Śmierci pojawiły się w „London Review of Books”. Mary-Kay Wilmers zgodziła się, by włączyć je do tej książki, a Paul Myerscough zajął się ich uważną redakcją. Część materiału do rozdziału o śnie zebrałem podczas pracy nad artykułem Cerebral Hygiene (Higiena mózgu), opublikowanym również w „London Review of Books”, natomiast informacje o sieciach neuronowych i plastyczności synaptycznej w rozdziale o pamięci – podczas pracy nad recenzją książki Santiago Ramóna y Cajala In The Flower Garden of the Brain w „New York Review of Books”.

Dziękuję również koleżankom z praktyki medycznej Dalkeith Road: Teresie Quinn, Fionie Wright, Ishbel White, Janis Blair, Geraldine Fraser, Pearl Ferguson, Jennie Pemberton, Lynsay McDonald, Sharon Lawson i Nicoli Gray – jesteście niezrównane.

Na samym końcu załączam podziękowania dla Esy, za wszystkie zmiany, jakie przechodziliśmy razem na różnych etapach życia.