Читать книгу Elektroakupunktura do użytku domowego i praktyki terapeutycznej. Bezbolesna i bezpieczna metoda samouzdrawiania - Gunter Harnisch - Страница 7

O powstaniu chińskiej nauki o akupunkturze krążą fascynujące mity i legendy. Tradycja głosi co następuje: przed tysiącleciami, pośród wojennej zawieruchy, zauważano wciąż i znów, iż u żołnierzy w niewyjaśniony sposób znikały nagle dawne choroby istniejące już od lat, kiedy tylko jakaś strzała trafiała w ciało. Zdawało się być przy tym obojętne, jak wielka była rana zadana przez strzałę. O wiele bardziej decydującą rolę odgrywało bez wątpienia miejsce, w którym znajdowało się to zranienie. Z tego rozwinęło się wyobrażenie, iż możliwe musi być leczenie chorób poprzez ukłucia w konkretne, określone miejsca na skórze.

Wówczas, we wczesnym okresie ludzkości, uzdrowiciele używali najpierw igieł do akupunktury sporządzonych z kamienia. Później stosowali igiełki z kości i bambusa. Jeszcze później, wraz z odkryciem metali i odpowiednimi możliwościami obróbki, wynaleziono igły z żelaza, brązu, srebra i stopów innych metali. Z wczesnohistorycznych znalezisk ludzkich badacze w dniu dzisiejszym są w stanie jasno odczytać tę ewolucję.

W międzyczasie akupunkturzyści używali igiełek o różnych długościach i mocach, wykonanych ze złota, srebra, stali lub molibdenu. Odkąd rozprzestrzenia się zagrożenie AIDS, siłę przebicia zyskały strzykawki jednorazowego użytku: dla współczesnego społeczeństwa przywykłego do wyrzucania wszystkiego są to problemy, które łatwo dadzą się rozwiązać.

Przy elektroakupunkturze takie trudności w ogóle na początku nie występują, ponieważ sprzęt do akupunktury działa jedynie na powierzchni skóry. W samą skórę nigdy nie ingeruje. Dlatego też nie mogą wystąpić żadne zranienia skóry. Dla wirusów AIDS i innych bakcyli chorobotwórczych ta droga przenoszenia pozostaje więc zamknięta.