Читать книгу Troukoors - Helena Hugo - Страница 4

Saterdagoggend staan Minette vroeg op. Sy het ’n haarkapperafspraak en daarna wil sy gou na haar kantoor toe en die vinkfoto’s vir oulaas onder ’n vergrootglas plaas, by wyse van spreke. Sy het die volledige artikel gisteraand by die huis weer deurgelees. Sy wil doodseker maak voor sy dit finaal stuur, want sy wil onder geen verpligting by die ongeskikte Pierre Hagen wees nie.

O, sy het ’n aaklige nagmerrie gehad, gedroom hy verander haar grafika tot die vinke soos valke lyk en die grafieke glad nie die resultate van haar twee jaar lange navorsing weerspieël nie. Dis nie die ergste nie. Aan die res van haar droom wil sy nie dink nie, ook nie aan die feit dat dit nie die eerste keer is nie. Al troos wat sy het, is dat sy iewers gelees het jou drome weerspieël die teenoorgestelde van wat jy begeer.

Nee, van haar lyf en van haar werk moet hy wegbly. Sy het hom nie nodig nie en sy wil hom nie ken nie. Al wat hy van haar hoef te weet, is dat sy sy pa liefhet en met hom gaan trou.

Sy wil nie sy ma se plek inneem nie. Die gedagte dat sy Paul se seuns se stiefma gaan word, is absurd. ’n Stiefma is ’n ma vir klein kindertjies, nie vir mans wat oud genoeg is om self ’n gesin te hê nie. Wat kinders betref: Paul het klaar gesê hy sien kans, maar sy wil eers haar navorsing voltooi en haar doktorstesis skryf. Daarna kan hulle dit oorweeg.

Sy het toe gistermiddag alles van haar wat Paul moontlik in die verleentheid kon stel, bymekaargemaak en ingepak. Daarna het hy haar huis toe gebring dat sy kan bad en mooi aantrek vir die Oude Libertas.

Hulle het ’n bottel volronde cabernet sauvignon by beesfilette bestel, en brandewynpoeding vir nagereg. Die bediening was soos gewoonlik puik en hulle was albei ten slotte in ’n goeie luim. Die restaurant was binne en buite volgepak met ’n Duitse toergroep en dit was heerlik om ’n slag anoniem te wees en nie te wonder hoe hulle die glimlagge van Paul se vriende en hul vroue moet vertolk nie. Hulle het likeur by die koffie bestel en handjies vasgehou en mekaar seker ’n honderd keer van hul liefde verseker.

Dit was ná tienuur toe Paul haar by haar meenthuis kom aflaai het en vurig van haar afskeid geneem het. Sy sou nie by hom kon oorslaap nie, want Saar, sy skoonmaakvrou, kom vanoggend vroeg in saam met haar dogter om die huis skoon te maak en Pierre se kamer te lug.

Pierre, wat soos ’n skim uit Paul se verlede al nader en nader sweef.

Paul sien so uit na sy seun se kuier dat Minette hom maar gisteraand toegelaat het om oor Pierre te praat. Tussen die liefdesverklarings deur moes sy hoor watter wakker seuntjie hy was. Slim op skool, sportief. Hy het WP-rugby gespeel voor die dae van die Stormers. Hy is dus nie meer ’n kuiken nie, word Desember dertig. In matriek het hy ’n landwye redenaarsbeker en ’n skaakkampioenskap gewen. Nege onderskeidings gekry, al was hy steeks om te leer.

“Hy was besig, hoor. Hy het in ’n orkessie gespeel en só goed gesing dat hulle ’n CD gesny het. Miskien moet ek dit vir jou speel?”

Sy het haar kop geskud, hoewel sy nuuskierig was. “Hy skaam hom seker teen dié tyd daaroor.”

“Nooit! Pierre het nie ’n skaam haar op sy kop nie.”

“Dan sal hy seker vir ons sing. Miskien op ons troue?”

Paul se oë het gerek. “Wil jy hê hy moet in die kerk sing?”

Minette het haar irritasie saam met die kersie op haar nagereg ingesluk. Dit het byna in haar keel bly vassit.

“Ons het Rouel vir die kerk gehuur, ons kan nie nou verander nie,” het sy Paul gepaai en gewonder hoekom hy nie haar sarkasme raakgehoor het nie.

“Miskien by die onthaal?”

Paul en sy Pierre kan albei vergeet, het sy besluit en net flou geglimlag.

“Snaaks dat hy nog nie gevang is nie,” het Paul gegrinnik. “Die meisies was versot op hom. Allerhande verskonings gemaak om by hom te kuier. Lynette was een van hulle, maar Francois het haar afgevry.”

Minette wou skree: Kry nou end, ek wil niks meer hoor nie! Maar sy het liewer nog ’n sluk van haar dessertwyn geneem – ’n koninklike muskadel.

“Pierre het altyd gesê daar is net een vrou in sy lewe en dis sy ma. Noudat ek daaroor dink … Daar wás ’n ander een, Vania Rozenstrauch. Dat ek haar kon vergeet! ’n Petite brunet nes jy. Haar pa was keldermeester by Lanzerac, haar ma Duits-onderwyseres. Die Rozenstrauchs is terug Duitsland toe. Ek moet Pierre tog vra wat van Vania geword het. Nog wyn?”

“Liewer koffie,” het sy antwoord en haar kiestande gekners.

Paul het liggies aan haar wang geraak. “Tandpyn?”

“Nee, iets hards in die poeding, seker ’n stukkie neut.”

Sy het in haar poedingbakkie rondgekrap en die laaste krummels van haar nagereg bymekaargeskraap. Die groen jaloesie het haar aangeval – en dit oor ’n onbekende meisiekind met die anderste naam van Vania!

Minette parkeer haar rooi Mazdatjie onder ’n akkerboom langs die haarsalon en klim uit. Die karoppasser wat ’n ent weg met twee vriende gestaan en korswil het, kom groet om te wys dat hy op sy pos is. Sy is dankbaar dat hy daar is. Die dorp is nog besig om aan die gang te kom, maar teen die tyd dat sy by die haarkapper klaar is, sal die parkeerarea vol wees. Hy sal sorg dat hulle haar nie vasparkeer nie. ’n Saterdag is nie ’n goeie dag vir inkopies nie, maar sy was besig en sy wil môre op haar heel beste lyk. Dalk moet sy Somerset Mall toe ry.

Sy sal sterk wees, gesofistikeerd en ouer. Sy sal nie dat Pierre haar omkrap nie. Eers ontspan by die haarkapper, daarna ’n nuwe rok of twee gaan koop. Sy lyk altyd ouer in ’n rok. Sy sal hom koel en kalm behandel; sy sal haar nie ontstel nie.

Die eerste skok tref haar toe sy die salon se deur oopstoot.

Minette sien haar nie, maar weet van haar die oomblik toe sy haar handsak op die ontvangstoonbank neersit. Daardie stem – asof sy dit nie genoeg by die departement moet aanhoor nie!

Isadora Papastefanou. Dwarsoor die Helmut Lotti-CD wat op die agtergrond speel.

“Skattebol, jy sal my nie glo nie, maar dit was een van die beste seisoene van my lewe. Die bye het presies gedoen wat ek gesoek het én daar was genoeg vrugte oor om die stalletjie aan die gang te hou.”

Iemand sê iets wat Minette nie kan hoor nie. Die vroue sit meters uitmekaar en kuierpraat is nie veronderstel om moontlik te wees nie. Maar geen mens in die hele Suidelike Halfrond het so ’n stormsterk stem soos Isadora nie. Paul sê altyd sy sal vlieënde voëls uit die hemel laat val as sy lank genoeg buite staan en praat.

“Wat? Wat sê jy? Jy het nie gekry nie!” trompetter Isadora oor haardroërs se geskree en Helmut Lotti se “Fly me to the moon”.

“My skat, my spensrakke kreun. Maak ’n afspraak en kom kuier, ek gee dit vir jou teen kosprys … Maar die dêm goed is veronderstel om my te bel, watter tuisnywerheid is dit? Pardon? Wie? Skryf dit neer as jy dit nie hardop wil sê nie … O, ek sien wat jy bedoel.”

Minette haat dit om so selfbewus te wees, maar sy kan dit nie help nie. Sy weet sonder om te kyk dat die vrou wat met Isadora praat haar kop in die rigting van die ontvangstoonbank geknik het en dat Isadora haar oë rol soos sy altyd maak as sy haar mening woordeloos wil uitspreek.

Sy verdink Isadora van die meeste van die skinderstories oor haar en Paul. Eintlik is dit nie nodig om te twyfel nie, want almal in die dorp weet Isadora is ’n wandelende ensiklopedie. En dit geld nie net vyeperdebye en hul voortplantingsgewoontes nie, sy weet alles van almal en sy skroom nie om haar mening te lug nie. Boonop maak sy geen geheim van haar uitsprake nie. Sy sal dit van ’n seepkas op die meent uitbasuin en in die plaaslike koerantjie publiseer al grens dit aan laster.

Minette sal nooit die dag vergeet toe Isadora haar vir tee genooi het nie, in haar tuin op Vyeplasie bedien onder die hanepootprieel. Suikerbrood en heelgroenvyekonfyt versier met verglansde viooltjies en wolke muggies. Maar die muggies het eers later op die tafel toegesak, kompleet of hulle bestel is vir effek.

Minette se gedagtes word onderbreek. Kittie wat agter die toonbank moet wees, kom aangedraf, vol verskonings.

“Ons is vanoggend deurmekaar, Lilian het oorgeboek. Ek dink dis die baba wat haar slapelose nagte gee. Gee jy om om te wag?”

Natuurlik gee ek om, ek het my afspraak twee weke gelede gemaak, wil Minette sê. Maar sy glimlag liewer en maak ’n grap – een wat sy by Paul geleer het.

“As ek afslag kan kry op die prys, wag ek met plesier.”

Kittie sug. “Ek is regtig baie jammer.”

Minette het klaar omgedraai op soek na ’n stoel in die portaaltjie waar twee ander vroue reeds sit en lees.

“Jy kan nie dalk Maandag kom nie?”

Nee, ek kan nie! En hierdie afspraak is betyds gemaak. Ek wag tien minute en nie ’n sekonde langer nie! Minette voel hoe die woorde haar versmoor, maar sy bly liefies.

“Ongelukkig nie, Kittie. Ek het môre ’n belangrike afspraak.”

Dis uit voor sy kan keer. Voor haar geestesoog sien sy die see en ’n jong man met ’n branderplank. Sy sal maar hoop Isadora het nie gehoor nie, want teen dié tyd weet sy dat Pierre op pad is en dat sy vlug môre arriveer. Paul sou haar gesê het. Hy praat alewig met haar en dis onvermydelik – hul kantore is al dertig jaar langs mekaar. Hulle gee klas by dieselfde departement, hou saam vergadering, bespreek studente se werk en vordering, besluit oor navorsing en beurse, ken mekaar te lank.

Isadora hou nie van Minette nie en Minette weet dit. Sy het selfs op ’n stadium die onwetenskaplike gedagte vertroetel dat Isadora haar insekte gebruik om haar te verpes. Buiten die muggiewolk van die tee-oggend is daar alewig perdebye in Minette se kantoor, of miere of spinnekoppe. Groter diere ook – goed soos muise en vlermuise. Gelukkig is sy nie bang vir diere van enige grootte of vorm nie; dit raak net lastig om op die uitkyk te bly vir goeters wat kan steek en seermaak.

“Ek wil jou nou nie seermaak nie, skattie,” het Isadora daardie dag met die deur in die huis geval.

Die tee was nog nie geskink nie. Elkeen het met ’n koekbordjie met ’n skyfie suikerbrood en ’n glansende groenvy gesit. Minette het die vrugtemessie bekyk, die vurkie bewonder.

“Dis seker erfstukke dié?” het sy gevra.

“My grootouma het dit van Griekeland af saamgebring. Jy moenie jou met die ouderdom misgis nie, dis vlymskerp. Ek ken ’n baie bedrewe messlyper.” Isadora het haar kop agteroor gegooi en gelag dat Minette al haar goue stopsels kon sien.

“Praat van slyp! Ek het ’n byltjie met jou te slyp. En soos ek gesê het: ek wil jou nie seermaak nie, maar ek wil eerlik wees. Met jou praat soos ’n ma met haar dogter. Het jy al hierdie saak met jou moeder bespreek?”

Minette se groenvy was toe al netjies oopgesny en het in ’n waaiervorm op haar bordjie gepryk. Sy is nie lief vir vye nie, nie vir vars vye nie en ook nie vir konfytvye nie, veral nie vir groenvye nie. Maar dié Bolandse besigheid moes sy leer eet omdat Paul sy vingers kan afbyt vir ’n vy in enige vorm, veral vir groenvye. Isadora het altyd gesorg – en sorg steeds – dat daar ’n paar bottels op sy spensrak staan, selfs een of twee op sy boekrak by die dierkundedepartement.

Isadora het haar vy in kwarte gesny en sonder verdere omhaal een in haar groot rooi mond geprop, haar lang moue teruggeskuif en oorgebuk om die teepot op te tel.

“Ek het nie ’n ma nie,” het Minette sag gesê.

Isadora het die teepot neergesit en met jammeroë na haar gekyk. “Ag, foei tog, my kind. En jou pa?”

“Ek het ook nie ’n pa nie.”

Isadora se hande het in die lug bokant die bord gehuiwer. Nogal mooi hande, met vingers vol ringe, armbande om haar gewrigte ook, sulke Griekse en Turkse goed met klokkies en hartjies wat aan kettinkies vas is.

“Dit maak sin,” het sy eindelik gesê en haar hande saamgevou, elmboë op die tafel. “Jy soek ’n vaderfiguur.”

Minette het dit verwag. Isadora is nie die eerste mens wat sulke sinspelings maak nie. Elke tweede mens het iets in daardie rigting te sê gehad.

“Sê jy dit omdat Paul ouer as ek is?”

“Maar skattebol, dink jy nie dis ’n drastiese onderbeklemtoning van die feite nie? Paul word vanjaar drie-en-sestig! Hoe oud is jy?”

“Ek word vyf-en-twintig.”

“Jy is veertig jaar jonger as hy! Hy kon jou oupa gewees het, newwermaaind jou pa!”

Minette het haar koekbordjie weggeskuif. Sy sou nie daardie konfyt eet nie, al het sy dit in repies gesny. Sy wou nie verstik nie, ook nie naar word nie.

“Ek is nie ’n kind nie, en hy is nie veertig jaar ouer as ek nie.”

“Goed, jy is oud voor jou tyd, en die ouderdomsverskil is agt-, nege-en-dertig jaar – amper veertig. Ek neem aan jy weet hoe lyk ’n man van sestig sonder sy klere? Nie? Nou ja, jy sal binnekort sien waar al die grys hare sit en hoe hul boudjies inmekaarsak. Vra my – ek is oor vyftig en dis die liga waarin ek vry. Nie asof hulle juis so wonderlik meer perform nie, hulle dínk so. Maar skattie, jy met jou jong lyf, jy is so mooi! Waarvoor wil jy jou opoffer vir ’n grysaard? Toegegee, Paul is aantreklik en so well-preserved, hy lyk soms veertig. Maar hy ís nie, dis die kwessie! Hy is op pad sewentig toe. Wil jy oor tien jaar in ’n ouetehuis tussen die gryskoppe sit en TV kyk, of berge klim saam met ’n jong lover?”

Minette het haar servet opgevou en dit op die bordjie met sy aaklige gifgroen inhoud neergesit. Duisende muggies het uit die prieel losgekom en al om haar kop gesing-suis; haar mond was kurkdroog. Sy kon opspring en weghardloop, maar Paul het haar afgelaai en sou eers oor ’n uur weer hier aankom om haar op te laai.

Nee, sy wil nie tussen gryskoppe sit en TV kyk nie, sy en Paul het baie berge om uit te klim. Maar dit het skielik onmoontlik gelyk. Sy het ’n snaakse geluidjie gemaak.

“Wat sê jy?”

“Ek het dit nie van jou verwag nie.”

Waar sy die moed vandaan gehaal het, weet sy nie, maar dit was die regte antwoord: Isadora is so eksentriek; sy het gehoop Isadora verstaan dat liefde soms onkonvensioneel kan wees. Sy is tog bekend daarvoor dat sy met jonger mans uitgaan.

“Ek weet wat jy dink, my skattebol. Ja, ek hou van jong geselskap. Maar laat ek jou ’n geheim vertel: ek spring nie in die bed met ’n kind wat veertig jaar jonger as ek is nie. Ek trou ook nie met een nie. Nee, dankie, sê die gansie. Wil jy tee hê?”

“Asseblief.”

Isadora het weer die teepot gelig. “Of neem jy jou melk eerste?”

Minette het haar kop geskud. Daar was ’n lastige knop in haar keel. “Swart en flou.”

Isadora het die beker met water onder die teenet uitgewikkel. “Waar kom die muggies vandaan?”

“Ek soek nie ’n pa nie,” het Minette gesê. “Paul is vir my sexy en manlik.”

“Vandag, skattie, maar oor drie jaar … Vra my: my man is oorlede op vyf-en-sestig en hy was ’n tennisspeler. Die laaste jare net op een plek gestaan en slaan as die bal dalk in sy rigting trek. Wat ek vir jou wil sê is: Dink goed na, dink vooruit. Was julle al in die bed?”

Die laaste vraag het ’n ekstra knypie sout in haar wonde gevryf, maar Minette het kopgehou. “Ek praat nie uit ons slaapkamer nie,” het sy sedig gesê.

“So gedag.” Isadora het ’n homp room op haar tee geskep. “Dus glinster Paul se oë in antisipasie, nie van versadiging nie.”

“Sal jy nie graag wil weet nie?” het Minette nogeens gewaag.

“Jy dink ek is jaloers, nè?”

Minette het ’n klomp muggies weggewaai. Daar was een in haar tee. Lastig, nes Isadora se gekyf. Die vrou ís jaloers. Minette se selfvertroue het drupsgewys teruggekom. Sy het haar ken uitgestoot en haar oorwinning oor Isadora bevestig.

“Maak nie saak nie. Ek en Paul trou die dertigste Mei.”

Ek en Paul trou die dertigste Mei …

Die vooruitsig vul haar vanoggend nie met jubelasies nie, skaars met afwagting en opwinding. Maar wel met ’n vasberadenheid wat grens aan opstandigheid.

Sy lees ’n brief in die tydskrif se briewekolom. Dit kom van Dinknuut in P.E.

Dinknuut skryf: Meeste mense kan so konvensioneel en voorspelbaar wees, so op hulle afgebakende spoortjies soos voorstedelike treine. Werk toe, huis toe. Werk toe, huis toe. Niks nuuts nie, niks anders nie. Maar die reëls van die samelewing kan verbreek word en grense moet verskuif word. Dis nodig dat ons uit ons gemaksones klim en wyer dink en doen, skeppend, sodat ons kan nuut word. Wetenskaplikes wat nie skeppend kan dink nie, sal nooit enige nuwe ontdekkings maak nie …

“Toe, hoe gaan dit met ons troureëlings?” Isadora se stem, dik en diep, ’n donker alt.

Minette kyk op, klap die tydskrif toe. “Goed. En met jou, Isadora?”

“Redelik, ek was mos siek.”

Genade, ja, haar stem was vir ’n paar dae stil, die gange van dierkunde rustiger. “Ek wou nog vra.”

“Soos jy kan sien, weer fighting fit. Ek hoor Pierre kom Sondag.”

“Ja.”

“En hoe voel jy?”

“Hoe moet ek voel?”

Isadora buk af en fluisterpraat, maar só hard dat die hele salon, Helmut Lotti inkluis, vir ’n oomblik asem ophou.

“Hy is meer jou portuur – ’n pragtige eksemplaar van die Hagen-spesie. Niemand sal jou verkwalik as jy die oue vir die jonge inruil nie.”

“Ek is verloof, Isadora,” antwoord Minette hard en duidelik genoeg vir almal om te hoor. “Ek het Paul lief en ek het belowe.”

“Ag, so getrou, is dit nie mooi nie!” roep Isadora uit en kyk om haar rond of almal gehoor het. Almal het, want hulle kwyl en kweel soetsappig saam.

Maar die volgende woorde is ongewoon sag vir Isadora en net vir Minette bedoel.

“Wag tot jy sy seun sien. Lekker dag.”

Met ’n geklingel van armbande en halssnoere stap Isadora by die salon uit.