Читать книгу Narkose vir die hart - Helena Hugo - Страница 4

“Jan is desperaat om my getroud te sien, anders sou hy nooit sy standaarde verlaag het nie,” sê Saranie Dinsdagmiddag vir haar vriendin, Anna.

Dis byna drie-uur en die kafeteria se slaaiblare is al net so verlep soos sy en Anna. Hulle moet ’n blaaskans vat, en middagete in die kaf is ’n goeie verskoning. Hulle skep louwarm roerbraaigroente en gebakte vrugtepoeding met dun vla, en dra hul skinkborde na ’n oop tafeltjie naby die venster. Die hospitaal loop al weer op noodkrag en die res van die kaf is in skemer gehul.

Hulle was besig vanoggend, selfs besiger as wat Saranie voorspel het. Operasies én keisers wat tot ná die Paasnaweek uitgestel is, moes afgehandel word. Om alles te kroon was Glenda Olckers, hul eie Cruella de Ville, weer op haar stukke.

Maar hulle praat nie oor die werk nie, durf ook nie iets sê nie. Iemand kan net hoor en stories aandra. Saranie se naweek op die plaas is in elk geval interessanter as hospitaalintriges.

“Was dit so erg?” vra Anna nadat hulle aan tafel gaan sit het.

“Ek gaan nie weer nie … nie alleen nie.”

“Hulle het jou probeer afsmeer aan al wat ’n losloperman is?”

“Veral een.”

“Wie?”

“Gerhard de Lange van Sandheuwel.”

“ ’n Wewenaar met sewe kinders?”

“ ’n Outjie, jare jonger as ek.”

“O wel, solank hy nie dom of lelik is nie …”

“Ek was die hele naweek opgeskeep met hom en hy met my.”

“Shame.”

“Hy moes my Saterdag troue toe vergesel, nadat hulle hom Goeie Vrydag vir ete genooi het sodat ons mekaar gewoond kon raak. Kan jy glo, my broer wys hom ons home movies van dertig jaar gelede.”

“En?”

“Ek dink hy skuld Jan geld of iets, want hy het deur alles gesit, en toe wil hy dit weer sien.”

“Jy onderskat jouself, Saranie.”

“Ek’t nie geweet waar om my kop in te steek nie! Jan wys tot vakansiefilms waar ek kaal op die strand rondhardloop.”

“G’n wonder die man het aangedring op nog nie.”

“Om ’n drie jaar oue dogtertjie in haar evaspakkie te sien?”

“Hy’t seker gehoop dis die begin van ’n reeks.”

“Anna, Gerhard is vyf jaar jonger as ek. Hy was nog op skool, toe werk ek al!”

“Jy dra jou jare goed, niemand sal sê jy’s dertig nie,” terg Anna.

“Drie-en-dertig!”

“Maak hom agt-en-twintig, ’n jong boer vol testosteroon. Jy’s ondankbaar.”

“Ek wil nie ’n jong boer vol testosteroon hê nie!” roep Saranie uit. “Ek wil …”

“Jou matriekliefde terughê?”

“Sê maar so … Nee!”

Saranie moet nog besluit of sy Anna van hul herontmoeting wil vertel, maar Anna ken haar so goed, sy lees gedagtes.

“Was hy ook daar?”

“Tot my spyt.” Saranie reageer met soveel passie, dis of ’n onweerswolk op die tafel neerdaal.

Anna sug en Saranie maak haar klaar vir nog ’n bestraffing. Anna hou nie van, soos sy dit stel, “hierdie ongesonde hunkering na jou eerste liefde” nie. Sy het al verskeie beraders en selfs ’n hipnotiseur aanbeveel sodat Saranie bevry kan word en weer met haar eie voete kan loop waar sy moet.

Wat Anna nie weet nie, is dat Saranie in haar drome lankal ’n ander land begin verken het, sy sal net om de dood nie daaroor praat nie. Haar geheim. Vanoggend was dit weer ’n marteling om op te kyk in daardie vergeet-my-nie-oë bokant die operasiemasker, vlugtig, byna per ongeluk, maar ’n ewigheid.

Anna klik met haar tong. Dié keer raas sy nie, sy doen iets wat Saranie nog meer irriteer. “Daar’s Corné,” sê sy en beduie met haar vurk in die rigting van die deur.

“Dag hy werk nie vandag nie.” Saranie fokus eerder op die repies uie en groenrissie op haar bord.

“Hy’t ons gesien, waai tog maar, hy verlang al heel naweek na jou.”

“Hy’t gebel en SMS’e gestuur.”

“Moenie so hard wees nie, hy’s verlief op jou en hy doen moeite.”

Corné het al blomme gestuur, sjokolade aangedra, gegeurde kerse gebrand in die hospitaal se slaapkwartiere, geskenkies onder die kopkussing gelos as hy weet sy slaap daar, notas en gediggies op haar lêers geskryf, haar sover gekry om hom na opvoerings en hospitaalfunksies te vergesel, selfs haar motor gediens.

Die hele hospitaal dink hulle is ’n paartjie, so te sê verloof om te trou.

Corné waai sy leë skinkbord in die lug, beduie met sy los hand dat hy gaan kos haal, hulle moet wag.

“Hoekom gee jy hom nie ’n kans nie?”

“Hoekom sê jy nie vir Nico julle huwelik is ’n mislukking nie?”

“Dit gaan baie beter met ons.”

Saranie kan dit nouliks glo. Nico het die een buite-egtelike verhouding ná die ander. “Voor die Paasnaweek wou jy van hom skei, hoe kan dit nou beter gaan?”

Anna kyk af. Toe sy opkyk, lyk sy ernstig.

“Ons was toe op daai huweliksverrykingskamp wat die berader aanbeveel het, en ons is nie so uniek nie. Ek bedoel, daar was ander paartjies nes ons. Ek kon myself ’n slag sien soos ek is – dominerend, oorheersend, alte slim. Nico het ’n minderwaardigheidskompleks en dis mý skuld – ek’s die dokter, hy die restauranteur wat niks verder as matriek geleer het nie.”

“Nico doen sy werk goed, sy restaurant is een van die top tien in die stad. Jy werk by ’n staatshospitaal. Hy verdien meer as jy!”

“Ja, maar ek sê dit nie genoeg nie. Ek verstaan ook nie sy werkure nie, terwyl hy my altyd in ag neem. Ek vertrou hom nie en hy vertrou my, al slaap ek soms snags in dieselfde slaapkwartiere as die mans.”

“Wie sê so? Hy?” Nico het Saranie al ’n paar keer in ’n hoek probeer vasdruk.

“Nee, die berader.”

“Is alles skielik jou skuld?” Nico het haar op ’n tyd aanhoudend gebel en oor Anna gekla.

“Ons het vraelyste en vorms ingevul, hulle is wetenskaplik uitgewerk. Ek sal jou die vrou se nommer gee.”

Nico versamel vroue se telefoonnommers asof dit uit die mode gaan, dink Saranie.

“Ek’s nie getroud nie, Anna, hoe kan sy my help?”

“Dit gaan oor verhoudings en sy ken haar storie. Niemand kon my en Nico help nie, maar toe ons daai vorms klaar ingevul het, was dit glashelder.”

“Wat? Die waarheid?” Sy het nog nooit vir Anna vertel hoe Nico haar eendag so te sê onsedelik aangerand het nie. Sy sal ook nie.

“Dis oulike vorms, jy sien jouself soos jy is.”

Saranie wonder of daar vorms is vir ongetroude vroue wat aan hul skoolliefdes vasklou. In haar geval is dit nie al nie. Anna weet nie, niemand weet nie. Maar sy is ’n ongetroude vrou wat aan haar skoolliefde vasklou terwyl sy heimlik verlief is op die onbereikbaarste van alle onbereikbares – ’n senior kollega wat moontlik niks met vroue te doen wil hê nie!

Só pynlik is haar geheim, sy wil nie eens aan sy naam dink as sy in ander se geselskap is nie. In haar kop is hy haar skarlakenliefde, die geheime besoeker wat haar snags in haar drome treiter, soms selfs helder oordag ook. Saranie bloos. Die duiwel gaan haar eendag sover kry om met die hele sak patats uit te kom.

“Wat sê die berader, wat moet julle doen?” vra sy voor sy vandag van alle dae erken dat haar probleem nog ingewikkelder is as wat dit op die oog af lyk. Én voor sy Anna aan die skouers gryp en skud. Nico is ’n jakkals wat op die oog af mag verander, maar sy streke sal hy nooit laat vaar nie. Die berader behoort dit te kan sien, maar die berader is ’n vrou en Nico is gif.

“Ons moet oor begin, by die dag toe ons mekaar die eerste keer raakgesien het. Letterlik.”

Saranie sit ’n hap groente in haar mond. Die man van haar drome het haar nog nooit raakgesien nie. Sy sien hom elke dag asof sy hom die eerste keer sien. Kan Nico oor begin? Met wat? Waar?

“Toe doen julle dit?” vra sy toe sy klaar gekou en gesluk het.

Anna kry ’n veraf uitdrukking in haar oë. “Die gesondheidswinkel in die sentrum naby my ou woonstel, ek het nie geweet die plek is nog daar nie. Toe vat ek my mandjie en gaan koop. Eers kon ek nie onthou wat ek gaan soek het nie, tot ek voor die rak staan. Dit was ongeroosterde sonneblomsade. Nico het agter my kom staan en die pakkie van die rak afgehaal. Sy arm het teen my nek geskuur. Dieselfde gevoel van agt jaar gelede was terug, nes die eerste keer dat hy aan my geraak het! Toe betaal hy en neem my uit na ’n eetplek in Sandton waar niemand ons ken nie, en ons praat en ons gaan huis toe en ons … wel, ontdek mekaar weer helder oordag! Deksels, Saranie, hoekom verloor ’n mens so maklik jou verwondering?”

“Ek weet nie, seker omdat ’n mens so maklik aanbeweeg na die volgende hoogtepunt.”

In haar hart hoop sy dat Nico dié keer sal bly waar hy veronderstel is om te bly.

“Dit het niks met die liefde tussen twee mense te doene nie. Getroude pare moet dit koester en beskerm. Liefde is veronderstel om te verinnig en te verdiep, die verwondering mag nie verflou nie,” sê Anna.

Saranie dink aan haar verlore liefde. Sy dink aan haar geheime hartstog. Sy dink aan Nico en Anna, en sy vat Anna se hand en gee dit ’n drukkie. “Ek’s bly vir jou onthalwe,” sê sy en bedoel dit.

“Nou moet jy ook trou, Saranie. Jy dink dalk so, maar jy is nie gemaak om alleen te wees nie.”

Met wie? Haar matriekliefde wat sy van sy vrou sal moet afvry? Die chirurg met die vergeet-my-nie-oë?

Die een wil niks meer van haar weet nie; die ander een het nog nooit iets geweet nie.

Kan ’n berader haar help?

Sy glo nie.

Gerhard de Lange is ’n moontlikheid.

Corné is ook nog in die prentjie.

Hy is juis besig om op hulle af te pyl.

“Hier kom hy,” sê Anna en knipoog.

Saranie se moed sak in haar skoene. Corné glimlag nogal mooi. Hy het sy aantreklike oomblikke, maar sy sal gelukkiger wees as hy werk kry in Kanada en uit haar lewe verdwyn.

“Hy’s jou beste vriend en hy’s nie so onaardig nie,” sê Anna.

“Jy het nog nie my matriekliefde gesien nie,” sê Saranie en bedoel eintlik haar geheime liefde.

Anna stoot haar bord eenkant toe en trek die poeding nader. “Jou matriekliefde is getroud met iemand anders, en Corné nie. Jy klou aan ’n droom, Saranie.”

“Die storie van my lewe.” Uit voor sy nagedink het!

Maar Anna hoor nie, sy raak besig met haar poeding. Sy is mal oor gebakte vrugtepoeding en dun vla, al is Nico se Griekse restaurant bekend vir die beste baklava in die stad. Corné moet nog net by twee leë tafeltjies verby voor hy by hulle is en dalk het Anna besluit om eerder Saranie se laaste aanmerking te ignoreer.

Saranie pak borde opmekaar en maak gedweë vir Corné plek.

“Goeiemiddag, mooi meisies. En hoe was jou naweek, Saranie? Goed genoeg?”

Hy plak sy skinkbord neer. Die sop klots oor die bakkie se rand en maak ’n plas. Daar is spatsels op sy wit jas. Toe hy oorbuk om Saranie te soengroet, sleep sy mou deur die sop. Anna kry ook ’n piksoentjie op die wang.

Saranie het aan die begin gedink hy is gay, want hy giggel en skinder en soen graag al wat ’n vrou is en dan raak hy erg onhandig en selfbewus. Sy het ook gedink hy is ’n gevaar vir sy pasiënte, tot sy die eerste keer saam met hom in die trauma-afdeling gewerk het en hy haar verstom het met sy professionele vaardigheid.

Hy trek vir hom ’n stoel nader. Anna maak verskoning, sy wil vir hulle gaan koffie haal.

“Lekker getrou?”

“Lekker gekyk hoe my kleinnefie trou.”

Corné breek sy broodrolletjie oop. “Ek’t jou gebel, het jy nie my missed calls opgetel nie?”

“Die ontvangs is so sleg, ek’t my foon afgesit. Ek het jou laat weet dat ek veilig aangekom het, het jy dit gekry?”

“Ja. Maar toe jy terug is, toe sit jy nog steeds nie jou foon aan nie.”

“Corné, ek was gedaan, ek moes slaap, kan jy verstaan?” sê sy skerp en kyk dan weg van die verwarring in sy oë.

Hoekom moet sy haar aan sy ondervraging onderwerp? Sy is nie aan hom verbind nie, ver van. Maar net voor sy verskoning wil vra omdat sy ongeduldig is, glimlag hy weer.

“Ek’t so afgelei,” gee hy toe. “Hoe gaan dit met jou mense?”

“Goed.”

“Hoe was die troue?”

Hy smeer sy broodrolletjie. Wag vir haar om nog iets te sê. Sy bly moedswillig stil.

“En die troue?” herhaal hy.

“Die bruidspaar is blote kinders,” sê sy tentatief.

“Hoe meen jy?”

“Sy’t verlede jaar matriek geskryf, hy is twintig.”

“Romeo en Juliet, hm?”

“Sy’s swanger.”

“Haai, siestog!”

“Ja, dit gebeur in die beste families.”

Saranie vou haar servet op. Dis ’n toegif vir hom, ’n stukkie skindernuus – die gewone familieskande. Maar nou het sy genoeg gesê. Sy kyk op haar horlosie. Anna moet kom met die koffie, sy moet nog haar pasiënte gaan sien, pynstillers voorskryf waar nodig, die hand vol morfienampules in haar jassak by die narkosesuster gaan ingee.

“Hoe was jou spoed?” veins sy belangstelling in Corné se doen en late.

“Vrydag was toe nie so dol nie. Ek’t amper Saterdag in die kar geklim en julle plaas gaan soek, maar toe dag ek nee, ek’s nie genooi nie en Sondag werk ek twee-agt, Maandag sewe-vier. Dit was nie een van my beste Paasnaweke nie.”

“Myne ook,” troos Saranie en dink aan Sondagaand toe Gerhard tot ná middernag gekuier het. Sy het voor die televisie aan die slaap geraak en toe sy wakker word, lê sy in sy arms met sy mond baie na aan hare.

“Jy is wraggies mooi vir ’n dokter,” het hy gesê en sy oë het geel gegloei in die lig wat van die televisieskerm af weerkaats het. Die oë van ’n leeu.

Vir ’n breukdeel van ’n sekonde het sy gedink hy is meer as aanvaarbaar en ’n soen sou nie sleg wees nie, sy is lanklaas behoorlik gesoen. Haar oë het toegegaan, sy kon sy asem op haar voorkop voel, stomend warm. Sy lippe het liggies oor hare geskuur. “Saranie, kan ek my kaggel vir jou wys?” het hy gefluister.

Hy moes dit nie so gestel het nie, want dit het haar tot haar sinne gebring.

Sy het haar uit sy omhelsing losgewring. “Ek’s jammer, Gerhard, ek’t ’n goeie vriend, Corné kon nie die naweek saamkom nie, maar ons staan op trou.” O, die leuens wat sy moes vertel!

Hy het teen die bank se rugleuning teruggesak. “Dis nie wat oom Jan my laat verstaan het nie.”

“Dis ’n geheim, belowe my jy sal niemand vertel nie?”

“Wat maak dit saak as hulle weet?”

“Ons hou dit vir ’n verrassing.”

“Wel, ek het mý verrassing weg, dokter Du Plessis.”

Hy het opgestaan, stukkies springmielies en paaseierpapiertjies van sy broek afgestof, die TV afgesit en sy video’s begin bymekaarmaak. “Verdomp van my beste biltonge opgekerf, fillets,” het hy gebrom.

En net omdat hy so ongepoets suinig was, het Saranie besluit om volgende keer tog iemand saam te neem plaas toe, iemand soos Corné. Hy is op slot van sake haar beste vriend. Sy wens net hy wil ophou om haar met sulke sieklike leepoë aan te staar.

“Jy’t belowe om my saam te vat.”

Lees hy gedagtes?

“As ek ooit weer eendag gaan.”

“Dag jy’s so familievas?”

“Ek is, maar hulle maak dit vir my moeilik.”

“Hoekom?”

“Soek alewig vir my man.”

“Neem my saam, dan wys jy hulle.”

“Wys ek hulle wat?”

Asof sy nie weet wat hy bedoel nie.

Hy bondel sy papierservet in die sopbord. Die frommels vou oop soos die tentakels van ’n vreemde gogga. Hy kyk nie op nie. “Dat jy self kan kies.”

“Jy is my beste vriend,” sê sy en sy bedoel dit. “Hulle weet, ek’t hulle gesê.”

Toe kyk hy op, sy oë effens mistig. “Dis die beste kompliment wat ek in jare gekry het.” Sy uitdrukking raak mismoedig. “As ek jou net kan glo, Saranie.”

Sy voel laer as seeskuim. Sy sukkel al byna twee jaar lank om hom op ’n afstand te hou. Sy weet hy is dolverlief op haar, maar sy kan nie reguit vir hom nee sê nie. Daarvoor is sy vriendskap vir haar eenvoudig te veel werd.

Gelukkig hoef sy nie nou op sy beskuldiging te reageer nie. Anna sit die skinkbord met drie koppies koffie op die tafel neer en Saranie hoef niks verder oor die naweek uit te wei nie. Hulle praat oor die oggend se pasiënte en operasies, en waag selfs ’n aanmerking of twee oor Glenda Olckers wat te min respek vir haar hospitaalpasiënte het.

“Ek weet nie hoekom sy nog hier kom werk nie, haar praktyk in Brooklyn floreer.”

“Kastig om ’n bydrae te lewer,” sê Saranie.

“Nee, julle meisies, julle het dit mis. Dis om die halsbandjie,” sê Corné geheimsinnig en grawe in sy sakke na die botteltjie pille wat hy altyd saamdra.

“Watter een nou?” vra Anna.

“Die Walskoning, wie anders?” grinnik hy.

Anna se oë rek. “Franz Strauss? Nooit!”

Corné skud ’n pilletjie uit en sit dit onder sy tong. Hy sluit sy oë en knik dramaties.

Dit voel of Saranie wil flou word en doodgaan. Dis asof hy ’n vurk in haar ingewande gesteek het en haar belangrikste organe daarmee uithark. Glenda Olckers is bekend daarvoor dat sy mans om haar pinkie draai.

Anna sit regop. “Hóm kan sy vergeet.”

“Sê jy. Maar ek het hulle gesien.”

“Ag nee!” Anna lyk platgeslaan.

Saranie se mond is kurkdroog. As Franz Strauss Glenda se volgende slagoffer is, kan sy net sowel met Corné Vermaak afhaak. Of nog erger: teruggaan plaas toe en haar aan Gerhard de Lange oorgee.