Читать книгу Romanse agter die skerms - Helena Hugo - Страница 3

“Koffie vir jou ook?”

Colette skreef haar oë teen die son. Sy het haar donkerbril in die ateljee vergeet – te gretig om vars lug te soek en haar humeur af te koel, haar teks van voor af te leer. Sy draai om. Janeen Willemse staan ’n paar treë agter haar, haar plankdun armpies om haar anoreksiese lyfie gevou.

“Colette …?” Janeen se oë blink asof sy enige oomblik in trane gaan uitbars. “Jy is kwaad.”

“Nie vir jou nie.”

Janeen was met die intrapslag hardwerkend en gretig om te leer. Sy en Colette is die enigstes wat vanoggend woordvas is en nie kort-kort die hele proses stop om tekste te gryp nie. Colette behoort haar te troos, maar sy soek vandag self ’n skouer om op te huil. Sy mis haar vriendin Vera, wat Paarl toe is om ’n toneelfees te beoordeel. Vera Reynders is haar ma in Mediamanie. Sy is ook haar mentor in die regte lewe. Vera weet wat Wilhelm drie jaar gelede gedoen het en wat dit verg om Emile van dag tot dag te hanteer.

“Party mense leer nou dat die stoom staan.” Janeen beduie in die rigting van Emile-hulle, wat teks in die hand fontein toe stap.

Steven het ’n sigaret aangesteek. Asof dit sal help, dink Colette vies.

“Jy sal jou verstom oor wat hulle in die volgende uur gaan regkry.” Colette kan nie die sarkasme in haar stem keer nie, alhoewel die onderlinge lojaliteit van gevestigde sepiespelers haar daarvan weerhou om Steven en Emile volledig voor ’n nuweling af te kraak.

Janeen knip haar oë. “Shame, ek’t hulle klaar vergewe, veral vir Emile. Hy’s darem beter as Steve en nou’s hy nog finalis ook.”

Emile die bekroonde held van die helde. Eks-Meneer Suid-Afrika. Ysterman. Boksheld. Braveheart. Wat nog? dink Colette suur.

“Dis eintlik ’n pluimpie vir Mediamanie,” maak sy Emile se jongste prestasie af. “Toneel, selfs TV-acting, is ’n spanpoging en jy moet dit nooit vergeet nie.”

Janeen knik oordrewe. “Ek doen, en dis fab om deel te wees van die span. Om te dink ek speel teenoor Emile Linder én,” voeg sy vinnig by, “teenoor jou en Vera.”

Dalk het sy betyds die blits van venyn in Colette se oë raakgesien. “Moet sê, julle maak nog steeds ’n nice couple, jy en Emile, al fight julle behind the scenes.”

Janeen het duidelik genoeg gesien. Sy glo nie meer soos die res van Suid-Afrika dat daar ’n romanse tussen Colette Tredoux en Emile Linder is nie.

“Maar hy’s so sexy, regtig, ek weet nie hoe hou jy dit nie.” Sy giggel en lek haar lippe af.

Colette herken die tekens. Sy moet Janeen waarsku. Emile is soos al die mans wat sy ken, net erger. Gebroke harte lê gesaai agter hom en hy het nie ’n idee waarmee hy besig is nie. Hy hou nie op om sy kuif met daardie kenmerkende veeg van sy hand van sy voorkop na agter te stoot, sy vingers teen sy nek te laat afglip, hom so ongeskik uit te rek en jou met sy heldergrys oë uit te daag nie. Hy weet wat hy wil hê en hy kry dit ook.

Nie meer by haar wat Colette is nie. Dit kan hy vergeet, al moet sy kort-kort op stel teen sy gespierde bors smelt en maak of sy sy enigste meisie is. Al skryf die tydskrifte ook liegstorietjies oor hulle, beriggies en byskriffies wat impliseer dat hulle ’n vuurwarm verhouding agter die skerms het, bly sy eerder die res van haar lewe manloos as om die hoeveel-honderdste vrou op Emile Linder se kerfstok te wees.

“O, die aankom en die wegstap van hom.” Janeen kreun en knoop haar armpies stywer om haar lyfie.

Colette frons. “Van wanneer af?”

“Mans loop partykeer so sexy met hulle heupe, party van hulle kan!”

Janeen is so oortuig van haar saak dat Colette moet kyk wat sy sien.

Maar Emile loop nie nou nie. Hy staan en rek hom uit. Sy T-hemp span oor sy gespierde rug, ’n perfekte V-vorm wat uitvlerk na sy breë skouers.

Janeen sug. Colette ook, onwillekeurig.

“Feast your eyes solank, ek gaan haal ons koffie,” sê Janeen en maak dat sy wegkom.

Colette wil protesteer, maar bedink haar. Dit sal nie help om dit te ontken nie: Emile Linder hét ’n netjiese lyf. Feit is, as sy kyk, kyk sy nie na hom nie, sy kyk na volmaaktheid. En dit verstom haar dat iemand soos Emile so geseënd kan wees en so maklik deur die lewe seil. As sy aan hom dink, flits daar skinderbladbeskrywings deur haar kop wat so sentimenteel, soetsappig en naïef is dat sy daarvan kan stik.

Emile Linder is Meneer Suid-Afrika, hy is vuurwarm, vlymskerp en fassinerend. Emile het die vermoë om vroue van agt tot tagtig om sy pinkie te draai. Sy bankbalans word weerspieël deur sy duur smaak, die motor wat hy ry, sy argitekontwerpte huis. Hy het ’n gesonde obsessie om bo te bly. Hy is ’n alles-in-een-man én hy is enkellopend!

Vandag oorheers hy weer die kunsblaaie onder opskrifte soos: Lugdiens borg nuwe teater- en TV-toekenning, Linder op kortlys!

Daar is ’n kortlys van omtrent twintig name, maar dis net Emile se foto wat die koerante haal.

“Dié keer kry hy sy vlerkies!” het iemand voorspel.

Emile was nie eens verleë nie. Hy was te besig om woorde te leer en het skaars van sy teks af opgekyk. Weet hierdie mense wat hom wil bekroon dat hy dikwels nie sy woorde ken nie!

Uit die rigting van die fontein weerklink ’n soort oorlogskreet. Weer Emile. Windlawaai wat hy is. Wilhelm was reg oor hom.

Maar Colette kan nie help om op te kyk nie. Emile gooi sy teks in die lug. Hy en Steven gaan tekere asof hulle ’n geheime kode ontrafel het. Wie dink hulle beïndruk hulle? Die Nobelprys-komitee?

“Verkoue?” Frank Reinecke, een van die regisseurs vir die maand, kom staan by Colette. Hy klink besorg, maar dit kan bloot toneelspel wees.

“Nee, sommer die besoedeling.”

“Sien wat jy bedoel. Ek dag nogal ek kom lug skep.”

Onder watter dekmantel? wonder Colette. Die lugreëlaar in sy kantoor maak skoner lug as die mis wat hier buite rondhang.

Hy gee nog ’n tree in haar rigting. “Nice van Emile se benoeming, nè?”

Colette staar na haar tone. “Jip, nice.”

“Ons het jou en Vera ook opgehad, maar dis blykbaar hierdie keer die mans se beurt, dis meesal hulle wat deurgedring het.”

“Maklik, al wat hulle moet doen, is om mooi te lyk,” brom Colette en voel soos ’n jaloerse geelslang.

Frank trap rond. “Dis maar jammer hy ken nie vandag sy woorde nie.”

Colette kan dit nie glo nie. Frank is hul regisseur en hy is besig om haar namens Emile om verskoning te vra. Pleks hy loop en Emile behoorlik gaan uitvreet!

Frank kan blykbaar gedagtes lees. Hy tuur in die pad af. “Dalk moet ek ’n entjie met hom gaan stap?”

Colette wag om te sien of hy die daad by die woord sal voeg. Frank raas nooit vreeslik op stel nie. Hy maak foute met grappe af. Soms raak hy effens satiries, selfs neerhalend. Maar hy is nooit vieslik afbrekend of persoonlik beledigend nie, hy vloek nie en hy verhef nie sy stem nie.

Bewaar jou siel egter as hy jou eenkant neem en ’n entjie met jou gaan stap … En Emile verdien dit vandag. Colette tel haar teks op. Frank kyk af na haar en sy hou nie daarvan nie, dit laat haar ongemaklik voel.

“Hy en Steven het tyd nodig om daai teks onder die knie te kry. Dis goed geskryf, maar nie maklik om te memoriseer nie.”

Toe kan Colette nie ’n minuut langer inhou wat moet uit nie. “Jy het nou net gesê hy ken nie sy woorde nie, Steven ook. Het ek my tyd gemors die naweek toe ek gewerk het?”

“Nee, maar hulle het gaan duik.”

“O ja, en as ek ook gaan duik het?”

“Dan het jy ook nou in die pad afgestap met paniek op jou hakskene. Jy kan lekker hier in die son sit en ontspan.”

Colette flap haar teks só hardhandig oop, sy pluk byna ’n hand vol bladsye af. “Nee, Frank, dis nie moontlik nie en jy weet dit goed. Hulle het my so lekker deurmekaar gemaak met hulle slim improvisasies dat ek nie weet waar ek is nie.”

Frank glimlag bemoedigend. “Dan beter ek my lugreëling gaan opsoek sodat jy jou woorde kan terugkry.” Hy draai om en stap weg.

Nie ’n woord van dank omdat ek my woorde ken nie, dink Colette wrewelrig.

’n Ent verder gaan Frank staan. “Lyk of dit beter gaan met die manne,” sê hy tevrede.

Lafaard, besluit Colette en maak of sy hom nie gehoor het nie, haar blik op haar dialoog wat sy netjies onderstreep het en wat sy vanoggend nog so goed geken het.

Emile is Arnold Penrose en sy is Mia Barlow. Janeen speel Santi, ’n oulike nuwe kantoorassistent.

Dit lyk of Arnold ’n ogie op Santi het, wat nie kan wag vir die dag wanneer hy haar soen nie. Santi is te nuut om te weet wat al jare lank tussen Arnold en Mia broei. Onskuldig vertel sy vir Mia dat sy verlief is, dat sy ’n man vir Kersfees wil hê, een soos Arnold Penrose – maak nie saak dat hy ’n mediamiljoenêr is en sy ’n beginner in die bedryf nie, haar ma het gesê sy moet hoog mik. As sy nie hoog gemik het nie, het sy in elk geval nie die werk by Penrose-publikasies gekry nie. Sy mik na die sterre, nie die blinkers wat aan die Kersboom hang nie.

Santi is Mia se volgende mededinger, soos Janeen wel Colette s’n kan word. Maar Colette bekommer haar nie. Sy het al talle potensiële sterretjies hier sien kom en gaan. Soms omdat hulle moeg word vir elke dag se roetine, soms omdat hulle dit nie kan regkry om die kykers aan hulle kant te skaar nie. Die geheim is die nabyskoot, oë wat diep in die hart kan sien, ’n ononderbroke liefdesverhouding met die kamera – so het Vera Colette geleer.

Sy verdiep haar ernstig in die toneel op die bladsy voor haar. Sy voel dit, sy ís Mia Barlow.

MIA: (ASOF SY MET ’N KIND PRAAT) KERSFEES GAAN MENEER PENROSE FRANSCHHOEK TOE, DIE FAMILIE HET ’N WYNPLAAS IN DIE VALLEI. AS JY WIL HÊ HY MOET JOU SAAMNEEM, SAL JY MOET MIK VIR DIE KAAP, VERGEET VAN DIE STERRE.

Colette maak die teks toe, mompel die woorde by haarself, beklemtoon MENÉÉR sodat die nuwe meisie op kantoor presies sal weet waar sy staan. Tegniek en gevoel is twee karperde wat die wa trek. Een gedagtestroom behoort aan Mia, een aan Colette en nou dink sy vir twee mense. As Janeen ooit eendag met die koffie kom, kan hulle die toneel saam deurgaan, flits dit deur haar kop. Sy wend haar weer tot die teks.

SANTI: (VERRAS) FRANSCHHOEK, SÊ JY? EK HET ’N TANTE WAT ’N GASTEHUIS DAAR BEDRYF, ’N DUUR, DEFTIGE PLEK. HAAR NAAM IS DANIELLA DU PREEZ.

(MIA VERBLEEK MERKBAAR.)

So staan dit in die teks. Colette kry die gevoel: sy asem stadig uit, sper haar oë. Dit maak haar nie juis bleker as wat sy is nie, maar dit het die verlangde effek. Bedekte skok, dis wat die skrywer en regisseur soek, dis wat die kamera moet vasvang. Sy dink aan die situasie, die storielyn wat die hoofskrywer nou weer aangepak het.

Daniella du Preez van Franschhoek is die vrou wat drie jaar gelede ’n verhouding met Mia se pa aangeknoop het. Dit was Kersfees toe hy aangekondig het dat hy verlief is op ’n ander vrou. Kersfees het van toe af ’n slegte betekenis in Mia-hulle se huis. Haar ma ly steeds aan depressie. Sy is ’n kunstenares, onstabiel en afhanklik van senuweepille. Dis waarom Mia nie graag Franschhoek toe gaan vir Kersfees nie, en dalk een van die redes waarom Arnold deesdae so vreemd optree. Haar ma is die vorige week weer in die kliniek opgeneem en Mia weet nog nie waar haar ontsteltenis vandaan kom nie. Haar ma het haar nodig en sy is die laaste tyd onseker van Arnold. Hy dra te veel geskenke aan, bestee te min tyd saam met haar. Daar is iets wat hom pla, Mia weet net nie wat nie.

Colette het ook nie ’n idee wat dit is nie, sy twyfel of die skrywers en draaiboekredakteurs weet waarheen die hoofskrywer op pad is.

“Hulle het gaan duik.” Janeen verskyn langs Colette, in elke hand ’n beker stomende ekstrasterk koffie. Sy sit dit op die smeedystertafeltjie neer.

“Frank het my gesê,” sê Colette. “Dankie vir die koffie.”

“Swart,” maak Janeen verskoning. “Vandag se melk het nog nie gekom nie. Molly is winkel toe.”

“Dis oukei, thanks.” Colette hou nie van poeiermelk nie en Janeen weet dit. Sy is baie soos haar karakter in die sepie – probeer byhou met almal se smake en doene en late.

“Sorry ek’t so gedraai, maar Benny het die boontjies gespill, toe was ek eers skottelgoed en spits my ore …”

Janeen trek vir haar ’n stoel nader. Emile en Steven is aan die kom. Gelukkig sal hulle nie kan hoor wat sy sê nie, want hulle sing opera uit volle bors. Steven is ’n produk van die operaskool, sigaret en al. Hy het ’n goeie stem, maar hy onthou nog net drie van sy eksamen-arias, wat hy oor en oor herhaal en waarmee hy Emile blykbaar eindeloos inspireer. Colette herken hierdie een, al verloor hulle die woorde ná die eerste paar frases.

“Per me ora fatale!” bulder Emile van die noot af.

“Oh, fatal hour impending!” vertaal Steven en sy suiwer bariton dra hulle oor die hond se rug.

Janeen rol haar oë, buk oor na Colette en fluister: “Dit was vir ’n TV-program, hulle het toestemming gehad.”

“Maar hierdie tonele word nog steeds eerste geskeduleer?”

“Op voorwaarde dat hulle hulle woorde leer. Dit was vir reklame.”

“Hoe weet Benny?”

“Hy was saam.”

“Waarheen nogal?”

“Grotte, Sudwala, dink ek.”

“Seker ’n vet tjek gekry.”

“Benny wil nie sê hoeveel nie. Lucky, hè? Mans is mos die enigstes wat die guts het om in ’n gat af te spring.”

Colette kners op haar tande. Nie dat sy in ’n gat wil afspring nie! Maar dis waar, die mans kry die afgelope tyd meer geleenthede as die vroue, en dis nie regverdig nie.

“Ek gaan kla,” kondig sy aan. “Ek gaan ernstig beswaar aanteken.”

“Is jy seker?” Janeen se oë rek.

Emile en Steven sing dat die byle huil.

“Ek gee nie om as hulle geld maak nie, ons doen dit almal, maar nie ten koste van die res van die cast nie.”

Die aria kom met ’n swierige noot tot ’n einde.

“Rest assured, girls. Ons is woordvas!” kondig Emile aan.

“Hoekom sing julle dan Oh, fatal hour?” snip Janeen.

“Dis ’n lekker tune, en Steven leer my.” Emile sleep ’n stoel nader.

“Soos katte in die maanlig,” brom Colette.

Emile maak hom tuis reg voor haar. Sy kan die tergende krul van sy mondhoeke sien al kyk sy nie op nie. “Ons is katterig, of hoe?” vra hy.

Sy ken daardie klank in sy stem. Sy het al weer die deur oopgemaak vir sy woordspelings en sy het nie lus daarvoor nie.

Steven lig die koffiebekers en vergelyk hulle. “Ek deps die een met die melk.”

“Poeiermelk,” waarsku Janeen.

“Maak nie saak nie.” Hy vat ’n sluk en proes. “Wil jy my met bitterheid vergiftig?”

“Vat dit en gooi jou eie suiker in!” Janeen spring op. “Ek maak vir my ander sonder jou spoeg.”

“Drie suikers vir my, min melk!” roep Emile agterna.

“Bring nog suiker!” Steven koes toe Janeen omkyk, lippies opmekaar gepers. “Swak diens in die hotel,” brom hy en loop haar agterna, koffiebeker in die hand.

“Kansvatter,” grinnik Emile.

Colette maak of hy nie bestaan nie. Sy blaai na die volgende toneel in haar teks en lees, of probéér lees. Emile kyk vir haar. Sy voel dit en dit maak haar kwaad en op ’n simpel manier selfbewus. Sy is gewoond aan die ateljeeligte, die ongenadige oog van die kamera, maar sy hou nie daarvan dat Emile Linder haar bestudeer asof sy tussen twee plaatjies onder ’n mikroskoop vasgevang is nie.

Die woorde op die bladsy spring rond en sy maak haar oë toe. Sy wás katterig, hy en Steven sing nie te sleg nie en haar aanmerking was onvanpas. Sy is kwaad vir hulle en dis nie goed om op stel kwaad te wees nie. Woede is ’n sterk emosie en dit wys die maklikste van alles wat agter die skerms aangaan.

Miskien moet sy ’n entjie gaan stap en net wegkom, haar gedagtes orden. Dalk is dit nie Emile se versuim wat haar vandag so omkrap nie, maar Wilhelm.

Sy wil nie aan sy brief dink nie. Dis een rede waarom sy haar teks so goed voorberei het. Die brief was Vrydag in haar e-pos. Sy wou dit eers uitvee sonder om te lees, maar daar was twee met presies dieselfde onderwerp.

Toe maak sy een oop.

“En jy?” hoor sy Emile sê.

Sy kyk op. “Wat van my?” Haar stem styg te skielik.

“Is jy oukei?”

Hy lyk bekommerd. Dit bring haar ’n oomblik van stryk, maar sy is beslis nie van plan om teen Emile se bors oor Wilhelm te huil nie.

“So oukei soos ek kan wees ná vanoggend se repetisie.”

“Sorry, man.”

“Jy het dit gesê.”

“Dis nie asof dit elke Maandag gebeur nie.”

“Sê jy – nadat jy verlede week ook deur jou woorde gestrompel het.”

“Dit was Woensdag.”

“Woensdag, Maandag, Dinsdag, wat’s die verskil? Jy maak my deurmekaar en dan vergeet ek dialoog wat ek deeglik geken het. Of weet jy nog steeds nie hoe dit werk nie?”

“Ja, Colette, en ek is jammer, ek sal sorg dat dit nie weer gebeur nie. Maar hierdie naweek was spesiaal, ons móés gaan.”

“Moes gaan, moes wys julle kan, moes die mansding doen.”

“Daar was ’n rede.”

“Emile, alles het ’n rede.”

Hy draai sy kop skeef. “Jy is nie lekker nie.”

“Vanselfsprekend.”

“Jy oorreageer.”

“Ek reageer, dis al.”

“Buite verhouding. Ek ken jou nie só nie.”

Colette byt op haar tande. “Wat laat jou dink dat jy my ken?”

Hy leun vooroor, dit lyk of hy haar hand wil vat. Sy pluk weg voor dit kan gebeur, klou die teks op haar skoot vas. Daar glip ’n skaduwee in sy heldergrys oë, so duidelik sy kan dit nie mis nie en so vlugtig dat sy wonder of sy haar verbeel het. Lyk hy skielik ouer?

“Ek is jammer oor die repetisie,” sê hy weer. “Ek het drooggemaak, maar ek belowe jou dit sal nou beter gaan.”

Dít het sy nie verwag nie. Colette is uit die veld geslaan, en dis nie sy woorde wat haar verbaas nie. Dis die stemtoon, die manier hoe hy praat – asof hy onthou dat sy seergekry het en sy bes doen om haar te troos. Nie oor die repetisie nie, oor die ander seer, die pyn wat dieper lê, die verskeurdheid wat hy duidelik in haar oë moet gesien het.

Sy het nog nie Wilhelm se e-pos beantwoord nie.

Sy moet voor sy vanaand gaan slaap.