Читать книгу Veldpad van verlange - Helena Hugo - Страница 3

“Ons sou tienuur ry! Dis twaalfuur! Waar bly jy?”

“Paulie, bedaar. Dis halftwaalf, en ek het jou gesê ons het ’n krisis.”

“O nee, dis nie jy nie, dis julle ontvangsdame!”

“Mevrou Nel.”

“Jy is te bang om jou eie praatwerk te doen en dan stoot jy haar voor.”

“Ek was besig.”

“Jy is laat, Lüther! As jy nie binne tien minute hier is nie, ry ons sonder jou. En jy hoef nie moeite te doen om agterna te kom nie.”

“Gee my twintig –”

“Tien!”

Paulie klap die selfoon toe en steek dit in haar sak. Sy is dors en warm en nou so kwaad, as daar ’n blik in die omgewing was, het sy hom geskop dat hy trek. Sy kán, sy het nie verniet tussen broers grootgeword nie. Haar oudste broer het haar geleer om ’n rugbybal sekuur tussen die pale deur te sit en hy is vandag ’n bekende afrigter.

Maar sy knyp haar oë styf toe en haal diep asem. Sy moet ontspan voor haar humeurigheid soos senuwees begin lyk. Andreas het haar gister, toe hulle die voorraad uitgetel het, juis aangesê om te kalmeer en hom te vertrou, hy was al op tien veldwerkekspedisies en ’n jaar op Marioneiland. Hy ken sy werk net so goed soos Louis, haar gunstelingassistent, wat ongelukkig nie hierdie keer kan saamgaan nie.

Probleem is: nie een van haar staatmakers kan van die begin af teenwoordig wees nie, en haar span is eers in die tweede week behoorlik voltallig. Vir die eerste week is dit net sy en Lüther en Andreas en sy meisie, Natika.

Natika is ’n glansmodel, beeldskoon en onbehoorlik sexy. Sy gaan beslis moeilikheid gee en nie in die veld bybly nie. Kyk na haar! Kyk na Andreas!

Paulie voel haar mondhoeke styf trek.

Die twee verliefdes staan onder ’n boom langs die volgepakte viertrek en hang aan mekaar asof hulle op pad is na hul wittebrood. Hy is besig om haar met koue water te laaf, haar hare te streel en sag met haar te praat. Hulle was darem betyds, hy en die hulpelose skepseltjie met haar kaal maag en suggestiewe naeltjiering – ’n silwerhartjie met ’n goue sleuteltjie wat niemand kan miskyk nie.

Andreas lig Natika se hare op en laat gly dit tussen sy vingers deur. Dis ’n goue waterval. Dit stort oor haar skouers tot op haar heupe.

Vals verlengings, besluit Paulie grimmig. Sy gaan sit op die muurtjie om uit te reken hoe laat hulle in Boshof sal aankom as hulle twaalfuur eers vertrek.

Sy kan nie konsentreer nie, want toe sy opkyk, sien sy Natika hang om Andreas se nek. Sy soen hom so vurig dat almal in die omgewing liewer wegkyk.

’n Onpaar paartjie as daar ooit een was – glad nie die soort meisie wat sy by Andreas verwag nie. Nie dat sy omgee nie. Sy en Andreas werk saam, hulle kuier nie, altans nie buite die departement nie.

Hy is net so deel van haar lewe by dierkunde. Al het sy hom op akademiese gebied skoon verbygesteek, kan sy haar die plek sonder hom nie voorstel nie. Sy het respek vir sy praktiese kennis, maar hulle was toevallig nog nooit saam in ’n veldwerkspan nie en sy weet nie wat om te verwag nie. Soms lyk hy vir haar gans te ontspanne en onverskillig.

Toe sy ses jaar gelede ingeskryf het vir haar graad, was hy al ses jaar in en uit, altyd gereed vir die volgende buitelugavontuur, terwyl sy pa betaal en van hom verwag om grade agter sy naam te skryf. Vanjaar het hy weer eens amptelik vir honneurs ingeskryf, aansoek gedoen vir ’n assistentspos om die finansiële druk op sy pa te verlig en ywerig begin klasse bywoon – tot Natika op die toneel verskyn het.

Nou klou hy met die een hand aan haar en met die ander hand aan sy werkie, wat beteken dat hy haar nou en dan vir twee tot vier weke in die stad moet agterlaat.

Paulie weet hoe klein sy salaris is en sy het geen idee hoe hy ’n meisie soos Natika kan bekostig nie. Dalk onderhou sy hom. Maar dis sy probleem en sy twyfelagtige geluk. Hy het ooglopend nog nie kans gekry om sy onderskeidingsvermoë te ontwikkel nie, want hy was ’n alleenloper tot hy Natika in die lente na een van hulle departementele pizzapartytjies saamgebring het.

Almal het gesê dit kan nie werk nie, Andreas gaan een oggend wakker skrik en uitvind hy het al die tyd gedroom.

Natika is oorbekend, van hoërskooldae af model en skoonheidskoningin, ook aanbieder van ’n televisieprogram wat op mooi mense en mooi klere konsentreer. Andreas is skaam en stil en lief vir diere, veral slange en reptiele. Hy het Natika ontmoet toe sy met mak slange moes poseer vir ’n modetydskrif en hy een van die slanghanteerders was.

Sedertdien het hy ook nie die kollig vrygespring nie, en sy ruwe voorkoms kontrasteer goed met haar brose skoonheid. Hy het hom amptelik by dieselfde modelagentskap as Natika laat registreer en verskyn dikwels saam met haar in glanstydskrifte.

Andreas sê hy hou niks van modelwerk nie, hy doen dit net vir die geld en om Natika te plesier. Advertensies betaal glo goed. En dis Natika wat hom aangemoedig het toe hulle die parfuumadvertensie gemaak het – in hul adamspakke aan weerskante van ’n reusebottel in die vorm van ’n vrouefiguur.

Iemand het tot Andreas se verleentheid in tydskrifte daarna gaan soek, dit uitgeskeur en op die departement se amptelike kennisgewingbord vasgesteek, ook onder by die kafeteria vir almal om te sien. Die professor het hom ingeroep en gewaarsku, en Paulie het hom glad nie jammer gekry nie.

As hy sonder sy klere vir geld wil poseer, is dit sy saak en moet hy die gevolge dra. Dis wat sy altyd vir Lüther sê, en dis hoekom sy nie kans sien om alles voor ’n kamera uit te trek nie. Al is dit Lüther se eie kamera en slegs vir private gebruik, sy weet waar sy die streep trek, Andreas kon ook.

Hy is ’n man van die veld. Hy hou nie van parfuum vir mans nie, en hy oefen om fiks te bly, nie om mooi te lyk nie. Reptiele is pragtige diere om dop te hou en te bestudeer, hy kyk wetenskaplik na hulle habitat en gewoontes, hy hang nie graag ’n slang om sy nek omdat ’n modefotograaf so sê nie. Maar Natika het hom gevra en in ruil belowe om ’n slag saam met hom te werk, harde werk in die veld.

Paulie loer weer na die twee wat nie kan ophou soen nie. Natika se beentjies is so maer, hoe sy kilometers gaan stap om insekte te vang, weet Paulie nie. En wat haar besiel het om in te stem dat Natika kan saamkom! Oukei, sy weet sy was desperaat.

Paulie is nie lus vir hulle geselskap nie, maar sy is dors en die koelsak met water is in die viertrek se bak. Sy staan op en stap só doelgerig soontoe dat sy seker moorddadig lyk. Want Natika kruip verskrik onder Andreas se vlerk in.

Het hulle gehoor hoe sy met Lüther baklei? Natuurlik het hulle, maar wat maak dit saak? Hulle weet Lüther is laat en dat sy geen onderskeid tref nie. Almal moet by die reëls hou. Sy is geregtig op ’n bottel vars water, is sy nie?

Dis koeler onder die boom, al is daar teen hierdie tyd net ’n kringetjie skaduwee om die stam. Hier en daar tuimel ’n drooggebakte blaar na benede.

“Wat sê hy?” vra Andreas asof hy nie kon aflei nie.

Hy streel Natika se boarm met sy vingerpunte en vermorsel een van die blare onder sy skoensool. Sy gespierde kuite trek Paulie se aandag en sy kyk vinnig anderkant toe. Natika glimlag liefies en wikkel haar uit sy omhelsing los.

“Jou verloofde vat darem sy tyd,” koer sy.

“Hy kom, hy is nog besig by die spreekkamer.”

“Dit word laat.” Andreas waag dit om op sy horlosie te kyk.

Paulie haal vir haar ’n vars bottel uit die koelsak en breek dit oop. “Ek’t hom tien minute gegee.”

“Maar ék was betyds,” protesteer Natika parmantig.

Paulie maak of sy nie hoor nie, gooi haar kop agteroor en drink. Sy is dors genoeg om die bottel met een teug leeg te maak en woedend genoeg om die naaste kop af te byt – Andreas s’n, want hy het belowe om Natika onder sy duim te hou.

“Solank sy weet waarvoor sy haar inlaat,” het Paulie hom gewaarsku. Maar teen daardie tyd sou sy haar ouma saamgeneem het om die span vol te maak.

Sy kry lus om Andreas op sy pligte te wys en dis moeilik om haarself te bedwing. Sy is kwaad vir Lüther, maar sy gaan nie toelaat dat ’n snip van ’n modelletjie hom kritiseer nie. Hy is op slot van sake ver haar meerdere en ’n man met verantwoordelikhede. Hy kan nie ’n siek pasiënt wat raad soek, aanjaag of wegwys nie! Lewe is belangriker as die gemaksug van ’n verveelde poppie wat skielik lus het om iets te bewys.

Tel jou woorde en jou gedagtes, maan Paulie haarself, die poppie doen jou ’n moewiese guns. Al moet sy nog haar plek leer ken en al gaan sy haar moses teëkom.

Sy drink die laaste druppel in die bottel voor sy dit van haar mond af wegneem. In haar keel stol ’n bloeddorstige luiperdwyfie-grom wat in woorde beteken: Los my man, hy is myne en jy het niks oor hom te sê nie.

“Is jy oukei?” Andreas kom staan tussen haar en Natika.

“Warm,” is al wat sy antwoord voor sy wegstap om die leë bottel in die naaste vuilgoeddrom te gooi en ’n laaste draai in die damestoilet te maak.

Dis vroegherfs, maar Pretoria is tipies bedompig en net so broeiend soos haar gemoed én die oorvol drom. In die waskamer loop ’n kraan. Sy probeer dit toedraai, maar dit wil nie. Dan maak sy dit wyd oop en was haar gesig só woes, haar hare plak teen haar voorkop vas.

Sy kam dit met haar vingers en frons vir haarself in die spieël bokant die wasbak. Soms wonder sy of dit die moeite werd is: die geswoeg om een aand in ’n rooi toga oor die Aula-verhoog te kan stap met ’n rooi pampoen van ’n hoed op haar kop en ’n gepaste band om haar nek. Is dit vir die applous en die erkenning, vir die ontdekkings wat sy gaan maak en die werk wat sy moontlik sal kan losslaan?

Soos sy vandag voel, sal sy gelukkiger wees sonder boekgeleerdheid iewers op ’n ysblok in die middel van die Arktiese See. Alhoewel, daar vrek die vis ook deesdae aan metaalvergiftiging. Wat help al die navorsing as mense nie luister nie en as niemand wil saamwerk nie!

Die gesukkel om genoeg vrywillige helpers bymekaar te skraap het haar byna laat tou opgooi. Was dit nie vir Lüther wat haar moed ingepraat het en toe verlof geneem het om saam te kom nie, hét sy tou opgegooi. Al moes sy dan haar beurs terugbetaal en al sou sy bekend staan as ’n mislukking.

“Ek’s lus en kanselleer alles en vlieg maan toe,” het sy moedeloos verklaar.

“Dis darem te ver,” het Lüther gekeer en dadelik sy pa gebel om haar dilemma aan hom te verduidelik.

Oudokter Meyerhoff was baie toegeeflik, aangesien hulle praktyk nogal besig kan raak wanneer die seisoen begin draai en Lüther drie weke weg sal wees.

“Hy doen jou die guns van sy lewe, Pauline Hopkins, al wag jy nog ’n uur,” sê sy vir haarself in die spieël. “Wees geduldig.”

“Pau-lie!”

Dis Natika se dun stemmetjie. Sy staan in die gang voor die deur. Hoekom kom sy nie in nie?

“Ek was my hande!” Paulie se stem weergalm deur die leë vertrek.

Natika verskyn in die deur. Sy lyk vies en trek haar neus op.

“Jou verloofde is hier,” kondig sy amptelik aan. “Hulle het so pas stilgehou.”

“Hoog tyd!” roep Paulie onwillekeurig uit en byt amper haar tong af. “Dankie dat jy my kom sê het,” voeg sy by.

“Hulle laai sy goed.”

Paulie kyk op haar horlosie. Tien oor twaalf in die middag. Wat ’n simpel tyd om te ry.

“Wil jy ook hande was?” vra sy.

“Liewer by die volgende vulstasie.”

Natika kyk rond asof ’n kiem enige oomblik op haar gaan spring, maar druk tog haar vingerpunte onder die lopende kraan in.

Paulie los haar daar en stap haastig aan viertrek toe, waar Andreas en Lüther halflyf in die bagasiebak hang terwyl oudokter Meyerhoff lastig instruksies gee. Geen wonder Lüther kon nie betyds wees nie. Sy pa het natuurlik daarop aangedring om hom te kom aflaai en toe moes albei dokters eers hul afsprake afhandel.

Lüther is dertig en sy ma en pa dink steeds hy kan nie sy eie lewe reël nie. Die helfte van alles wat hy aanvang, sal die oumense nie glo nie. In hulle oë kan hy nie ’n voet verkeerd sit nie. En doen hy dit, sal hulle maklik die skuld op hul eie skouers laai.

Paulie steek haar verwyte agter haar glimlag weg en groet so vriendelik soos sy onder die omstandighede kan. “Middag, dokters. Kom oudokter ook saam?”

“Nee, ek bring vir Loet. Hy kan nie sy Porsche vir drie weke op die kampus los nie.”

“Dis veilig, oom Heinz. My Volksie staan gereeld weke lank hier en dit het nog nooit iets oorgekom nie.”

Sy soen Lüther op sy wang. “Haai,” groet sy vlugtig.

“Dis ’n Porsche!” roep sy pa uit.

Sy en Lüther kyk vir mekaar, sê wat hulle moet sê.

“Ekskuus dat ek laat is, ons het ’n krisis by die spreekkamer gehad.”

“Jammer, ek was ongeduldig met jou, maar ek het nie geweet hoe lank ons nog vir jou moes wag nie.”

“Ons wag al hier van nege-uur af!”

Almal kyk in die rigting van die stemmetjie. Dis Natika wat aangesweef kom. Haar grimering is opgeknap en haar hare blink geborsel, die ene vlamme en vonke, haar parfuum ’n swaar geurende seringbloeiselwolk.

Al drie mans los wat hulle doen en kyk haar aan met begerige oë. Paulie sien nou eers die pienk skouersak oor Natika se linkerskouer. Sy hou duidelik haar mooimaakgoed byderhand, maar dit sal nie werk in die veld as die sweet begin stroom en die insekte begin byt nie. Dan is sonblok, lipsalf en sitronella al wat jy nodig het. Nogtans voel Paulie skielik vuil en asvaal – die leier van die ekspedisie en niks besonders nie.

Lüther se mond hang oop. Moet sy haar vir hom skaam omdat hy so staar asof hy nog nooit ’n vrou soos Natika gesien het nie!

Natika stol in haar spore en poseer asof sy vasgevang is in ’n kollig. Kyk hulle vir mekaar of kyk hulle net? Die mans vir haar en sy vir die mans?

Paulie het nie meer tyd om haar aan hulle te steur nie. “Ons moet roer!” skud sy hulle wakker.

Andreas kom eerste uit sy beswyming.

“Dis Natika. Ek glo nie julle het al ontmoet nie?” Met ’n frons in Paulie se rigting.

Lüther spring galant op aandag, hand uitgestrek. Hy oordoen dit, dink Paulie, en hy lyk simpel.

“Definitief nie! Ek sou haar nie vergeet het nie! Lüther Meyerhoff!”

“Dokter!” voeg sy pa by en lek oor sy lippe. “Dokter Meyerhoff.”

“Hallo, dokter.” Sy glimlag uitlokkend. “Ek sal dokter vergewe as dokter vir my ’n roomys koop.”

“Waar?” Lüther kyk om hom rond.

“Nie hier nie, by die eerste oase langs die pad!”

Asof sy ooit ’n hele roomys alleen opeet, dink Paulie venynig.

“Ons moet ry, dit word baie laat.” Sy gee oudokter ’n vinnige drukkie. “Totsiens, oom Heinz.”

Andreas het die sleutel. Hy en Paulie is die enigste twee wat klaring het om die departement se voertuie te bestuur.

“Ry veilig. En laat weet ons sodra julle aankom,” vermaan die ouer man, “voor jou ma haar heelnag bekommer.”

“Ons sal,” knik Lüther. “Ons het goeie selfoonverbinding op Graspan.”

“Waar sit ons?” vra Natika.

“Jy kan vandag voor langs Andreas sit,” sê Paulie. “In die veld ry ek voor.”

“Dankie,” sê Natika, maar sy kyk spytig na Lüther wat sy tros kameras van sy nek afhaal en op die sitplek tussen hom en Paulie pak.

Hy groet sy pa met ’n stewige mansdruk en klim in. Almal knip feitlik tegelyk hul veiligheidsgordels vas.

Eindelik trek die viertrek met die swaargelaaide waentjie agteraan weg en ry stadig deur die stadsverkeer, die groen heuwels tegemoet.