Читать книгу Veldpad van verlange - Helena Hugo - Страница 4

Net Paulie weet wat vir hulle wag saam met daardie idilliese landskap. Andreas kan hom dit seker ook voorstel. Hy was op soortgelyke ekspedisies, al was hy nie die vorige kere in Paulie se span nie.

Sy het Lüther probeer voorberei en hy reken dis kinderspeletjies. Natika verbeel haar dis ’n vakansie. Haar parfuum vul die hele kajuit. Haar hare lewe.

“Whitney!” roep sy uit en steek ’n CD in die speler.

Sy en Andreas begin saamsing.

“Tonight is the night that I’m feeling all right. We’ll be making love the whole night through.”

Andreas klink redelik, maar Natika is vals.

“Oukei,” sê Lüther en leun vooroor.

Natika kyk om en skree-sing: “I’m saving all my love for you, only you!”

Sy bedoel tog seker Andreas, nie Lüther nie? dink Paulie.

Ja, daar kry Andreas ’n soen op sy oor.

Paulie het kopseer. Sy leun teen die kussing terug en dink aan die apparaat en voorraad wat sy aangevra het en saam met Andreas en Zane ingepak het. Sy tel in haar kop af of sy genoeg deksels vir die plastiekbottels ingesit het, genoeg bottels, haartangetjies … Het sy ooit haartangetjies ingepak? Rooi doppies, het sy rooi doppies?

“Moeg?” vra Lüther toe hy langs haar teen die kussing terugval.

Sy knik. “Het ons die skêr gevat?”

“Ek weet nie, vra vir Andreas.”

“Andreas!”

Hy reageer nie. Hulle is naby die afdraai N1 toe en hy kan nie hoor nie, want Whitney en Natika is op hulle stukke.

“Daar was ’n skêr op die tafel in die laboratorium, het jy dit ingepak?” skree Paulie oor die lawaai.

“Weet nie.”

Die robot slaan oor na groen, daar is ’n pyltjie en Andreas kan draai.

“As ons nie ’n skêr het nie …”

Natika vlieg om en gil tussen twee reëls van die liedjie wat sy besig is om te vermoor: “Stop die gestres! Ek het ’n skêr! Jy kan dit leen!”

“Dankie,” sê Paulie en sy klink nie dankbaar nie, eerder sarkasties.

Sy vóél sarkasties. Waar het jy gesien een soos Natika wil die leisels oorneem?

Lüther vryf dit in; hy vat Paulie se hand en druk dit. “Natika is reg, jy kan niks doen tot ons afpak nie.”

Paulie maak haar mond oop om hom iets toe te voeg, maar sy is moeg gepraat. Sy wens in haar hart dat al drie skêre veilig in die boks ingepak is, by die etikette, potlode, notaboeke en ander skryfbehoeftes. Haar skootrekenaar is op die vloer by haar voete, netjies in sy sak. Dis een van die heel belangrikste items, en haar GPS … en …

Sy besluit om Lüther se raad te volg en die ellendige lys voorlopig uit haar kop te sit.

Lüther het ’n donker sonbril op en sy weet nie waar hy kyk nie. Hy glimlag vir haar en streel haar arm, maar sy verbeel haar hy snuffel in die lug agter Natika se seringbloeisels aan.

Natika se hare wapper welig in die wind en sy wieg ritmies saam met: “I have nothing, nothing, nothing if I don’t love you.”

Paulie moet keer voor sy ’n gesig trek. Daar sing Natika al weer.

“Is jy dors?” Lüther haal ’n bottel water uit sy minikoelsakkie en hou dit na haar uit.

“Nie nou nie, ek het netnou ’n hele 500 ml gedrink.”

Hy vat ’n paar slukke, skroef die bottel toe en kyk deur die venster na die fabrieke en stoorplekke langs die pad. Hulle is nog nie eens deur Midrand nie.

“Lang dag … Ons gaan donker by ons bestemming aankom,” verklaar hy asof dit nie sy skuld is nie.

Paulie wil hom daaraan herinner en sommer vra of hy ook vyfuur opgestaan het. Hy hét waarskynlik, om gim toe te gaan, want hy begin elke dag met ’n ingewikkelde sessie van omtrent ’n uur en ’n half lank. Op die plaas sal hy noodgedwonge ander planne moet maak, maar sy het hom gewaarsku en hy was tevrede. Het gesê hy sal ver gaan draf en ’n paar swaar klippe soek vir gewigoefeninge.

Lüther leun na haar oor en sê sag maar duidelik: “Hy ry nie te vinnig nie.”

“Hy mag nie.”

“Hoekom nie?”

Daar is ’n plastiekkan met 50 liter alkohol agter in die waentjie en nog bottels suiwer alkohol in die bak. Nie om te drink nie, om haar insekmonsters te bewaar. ’n Botsing sal noodlottig wees: een vonk en vier jong lewens en die helfte van haar doktorsgraad bly in die slag.

“Ons is gelaai met hoogs vlambare vloeistowwe.”

“Wat ek darem nie vir jou sal doen nie …”

Hy laat die sin in die lug hang en sy antwoord nie. Sy kyk na sy hande – die skoon wit hande van ’n voornemende sjirurg, gemanikuurde naels, fyn, ligte haartjies op sy polse.

Daardie hande kan haar soms so ongenadig beetpak, sy dink hulle verander in wolfkloue. Dan moet sy soebat en smeek voor hy haar loslaat. As hy só word, is sy bang vir hom, bitter bang. Ses-en-twintig en steeds ’n maagd! Dis wat haar glo so begeerlik maak, en dis wat hom soms rede gee om haar eindeloos te treiter.

Feit van die saak is: sy wil nog nie. En soms wonder sy of sy ooit met hom sal wil … enduit gaan. Sy het natuurlik die gewone drange van ’n jong vrou, maar dis nie hoe sy grootgemaak is nie.

“Nie voor jy die ring aan jou vinger het en die register geteken het nie,” het haar ma haar dit met soveel nadruk ingeskerp dat Paulie begin wonder het oor haar ma en pa en haar oudste broer wat vyf jaar ouer as haar tweede oudste broer is.

Sy en Lüther is verloof, byna ses maande al. Dis ’n bindende belofte, al trou hulle eers wanneer sy haar doktorsgraad het en hy ook nader aan sy doelwit is wat sy loopbaan betref. Lüther reken daarop dat sy lank voor daardie tyd tot haar sinne sal kom, aangesien hulle nog ’n jaar of twee sal moet wag. Dit gaan tyd neem voor hy gespesialiseer het en sy beroep is volgens hom strate ingewikkelder as haar navorsing.

Miskien is hy reg. Dis makliker om insekte en plante te ontleed as om mense oop te sny en harte heel te maak. ’n Hartsjirurg, dís wat hy wil wees, en sy pa ondersteun hom. Oudokter Meyerhoff wou self ook hartsjirurg word en dit was hom nie beskore nie.

Paulie kyk na Lüther wat verveeld deur die venster staar. Soms kry sy hom jammer, want sy ma piep hom op en sy pa dryf hom genadeloos. Maar volgens hom is hulle wonderlike ouers wat hom alles gee wat hy nodig het. Nie soos sy nie. Sy moes hom lankal toegelaat het om ’n ware man vir haar te wees.

Goed, sy is nie meer onskuldig nie – hy trek haar broekie af en so aan. Maar een grens kan sy nie oorsteek nie: penetrasie. Dit hang soos ’n swaard oor haar kop. Haar hang-up, noem hy dit. Dit frustreer hom en sy geduld raak by die dag korter. Hy voel die verhouding stagneer en sy manlikheid word gekniehalter.

Sy besef dit, want Ans Norval, sy vorige meisie, het haar eendag kom vertel dat hulle elke nag drie keer seks gehad het. En dat sy hom gelos het omdat hy haar met ’n getroude vrou verkul het. Paulie het haar weggejaag en gedreig om vir Lüther te vertel. Sy het ook, en hy het alles verontwaardig ontken. Sy glo hom – sy wil graag.

Want sy bewonder hom van skooltyd af en toe hy haar eindelik raaksien, was sy in die wolke. Sy pa was lank hulle huisdokter en sy en Lüther was saam op skool, sy in graad agt en hy in graad elf. Dit kon sy toe lekker vir Ans invryf.

Ans werk nou in die Kaap, gee klas by UCT, het Paulie laas gehoor. Dis beter so, want Ans was nes ’n gewete, het haar altyd met ’n alwetende kopknik gegroet. Paulie het hom intussen beter leer ken en het aarde toe gekom, maar sy en Lüther sal oukei wees, as sy net hulle slaapkamerprobleme kan uitsorteer. Hy is goed vir haar. Kyk wat doen hy vandag, soveel moeite, hy en sy pa.

Sy leun teen sy gespierde arm, voel sy krag deur haar vloei. Hy is aantreklik en goed gebou, trek goed aan, besoek die regte haarsalon, laat sy naels professioneel versorg, gebruik selfs vogroom vir sy gesig. Ry boonop ’n Porsche en het sy eie luukse meenthuis. Studeer hard, nie soos Andreas wat sy pa weer gaan teleurstel nie.

Paulie kom orent; haar nek en skouers is seer en sy het rus nodig. Die musiek is nog aan. Gelukkig sing Natika nie meer nie. Maak ook nie saak nie, Paulie is moeg genoeg om deur enige lawaai te slaap en Andreas agter die wiel ten volle te vertrou.

Sy kyk teen sy agterkop vas. Hy het twee oulike kroontjies in sy hare, een skuins bokant die ander een, en ’n sterk, gespierde nek. Hy sit gemaklik en bestuur goed. Natika verdien hom nie. Iemand soos Jettie Fourie, wat ook dierkunde doen en pas aangestel is in die navorsingsafdeling van die Pretoriase Dieretuin, sý is die regte persoon. Nie Natika nie, sy kan kus en keur tussen mans, sy het nie nodig om Andreas te kies nie.

Lüther raak aan haar arm. “Jy seker jy wil nie water hê nie?”

Sy skud haar kop.

“Sê wanneer. Hierdie is koud.” Hy klap teen die koelsakkie.

“Wat sal ek sonder jou doen?” vra sy sodra hy opkyk.

“Wat sal jy?” Hy hark sy vingers deur sy perfekte kapsel, skuif sy donkerbril op oor sy voorkop en kyk diep in haar oë.

“Vergaan,” sê sy.

En sy wonder waar dié woord so skielik vandaan kom, want sy moet erken, dis nie regtig waar nie. Sy sal dit darem oorleef as hulle planne nie uitwerk nie of as hulle verhouding tot ’n end kom. Sy het hom gekies ten spyte van Ans se stories, en sy bly by hom al twyfel sy soms, maar sy kan op haar eie bene staan.

“Wat nog?”

“Doodgaan,” sê sy met ’n glimlag wat vir haar nou baie aangeplak voel.

“My meisie,” sê hy en tuit sy lippe suggestief.

Reg van voor is hy aantreklik, dis van die kant af, dis sy profiel … Sy swak ken pla haar.

Dit behoort nie so te wees nie, voorkoms is nie alles nie, en Lüther is altyd netjies en vars. Skoongewas, dis Lüther. Noudat hulle ’n rukkie langs mekaar sit, kry sy die geur van sy stortseep, sy gemmer-en-sandelhout wat tot nou toe deur Natika se seringbloeisels verdring is.

Ja, hy het ná sy laaste pasiënt by die huis aangery om te verfris en sy ma te soengroet voor hy sy pa gaan oplaai het, dié dat hulle laat was. Maar Paulie gaan hom nie konfronteer nie; hy is hier ter wille van haar en sy is dankbaar.

“Jy is moeg,” sê hy. “Probeer slaap.”

“Dis presies wat ek wil doen.”

Hy raak aan haar wang, lê sy palm ’n rukkie agter haar nek, liefdevol. “Jou kussing onthou?”

Sy het, en sy haal dit uit die sak wat sy op die vloer langs haar voete ingeprop het. “Ek is lekker moeg.”

“Pla die musiek jou nie?” Sy mond is naby haar oor.

“Te moeg om om te gee. Pla dit jou?”

“Nee, dis oukei.” Hy soen haar op haar wang, vinnig en gevoelloos.

Soos ’n ougetroude, besluit sy. Soos my pa my ma soen voor hy winkels toe gaan, of gholfbaan toe.

“Sien jou later,” sê sy en druk haar kussing onder haar oor reg.

Sy keer haar rug na hom en maak haar oë toe. Al blêr die musiek en al hou Andreas die venster aan sy kant wyd oop omdat hy nie aan lugreëling glo nie, raak sy aan die slaap, te uitgeput om verder ’n duit om te gee.

In haar droom loop en sy Lüther in die dieretuin, hulle loop op een van die bekende paadjies tot by die afdeling waar Jettie betrokke is by die teelprogram. Almal daar ken Paulie en sy stap sommer in by die deur gemerk Privaat, Slegs Personeel. Lüther is opgewonde. Hy dra ’n netjiese pak klere met ’n angelier in sy knoopsgat en skoene met onmoontlike lang punte. Paulie dra ’n rok, ’n kanterige iets in blou met ’n blom in haar hare.

Jettie is besig om ’n pasgebore apie met ’n bottel te voer. Sy dra ’n trourok en ’n sluier en dis ’n hele ongemaklikheid met die apie. Jettie! roep Paulie uit, kan jy nie die dieretuin vir een dag vergeet nie, dis jou troudag en jy voer apies. Maar toe Paulie nadergaan om die bondeltjie by Jettie te neem, is dit ’n seuntjie met Lüther se afskeepkennetjie!

Die volgende oomblik stoot sy die kind in ’n waentjie. Lüther en Jettie ry by haar verby in ’n kar met ’n afslaandak. Haar wit sluier waai in die wind en verander skielik in Natika se hare. Daar trek ’n rookwolk agter die kar aan. Dis nie meer ’n kar nie, dis ’n vuurbol en dit rol en rol.

Die viertrek kom stamperig tot stilstand en Paulie skrik wakker. Dit was ’n simpel droom. Watse nonsens is dit dat Jettie en Lüther moet trou? Of is dit sy wat moet trou, want sy stoot die waentjie met die baba? Sy is vies vir haarself dat sy sulke gedagtes êrens in haar onderbewussyn vertroetel.

“Sy’s wakker,” hoor sy Lüther sê. “Lekker geslaap, my meisie?”

Maar Paulie voel te knorrig om positief te reageer. Dis nie lekker om in die middel van ’n droom wakker te word nie, al is dit ’n nagmerrie. En Natika soen al weer vir Andreas.

“Ons stop gou vir koffie.” Andreas kyk vinnig om, blykbaar om haar toestemming te vra. Sy is op slot van sake die leier.

“Dankie, Andreas.” Dis ’n Engen-oase met bome en bankies. Koue vrugtesap sal nie sleg smaak nie.

Lüther hou die motordeur aan haar kant oop. Sy gryp haar skouersak en klim uit. Natika staan haar reeds en uitrek. Andreas sluit die viertrek.

“Dink jy dis veilig?” vra Lüther.

“Diewe steel nie maklik ’n voertuig met ’n logo nie,” sê Andreas en val langs Natika in.

Lüther kan niks antwoord nie en Paulie onderdruk ’n glimlag.

’n Swerm mossies vlieg op toe hulle onder die bome deurstap. Sy merk op dat hulle besig was om ’n toebroodjie uitmekaar te pik en nou op die takke sit en wag om hulle fees voort te sit. Sy kyk verder en sien hoe hulle oral nes maak, veral onder hoë lampskerms waar die lig saans baie motte en ander insekte lok.

Sy wys vir Natika, maar dié stel nie belang nie en kyk skaars. Voëltjies soos hierdie sien sy seker genoeg in die stad, as sy moeite doen om te kyk en te luister. Sy loop haar loopplankstyl – ken gelig en skouers agtertoe, baie selfbewus aan die rondloer of iemand haar raaksien en herken.

Paulie hys haar skouersak hoër op en stap vinniger. Sy is nie lus om deel te wees van dié spektakel nie. Uit die hoek van haar oog sien sy hoe Natika by Lüther aan die een kant inhaak en by Andreas aan die ander kant.

Nou toe nou! Is sy ernstig?

Maar Paulie is al ver genoeg om te maak of sy dit nie sien nie. Sy stap doelgerig deur die winkeldeel na die damesruskamer. Dis netjies skoon en heerlik koel en sy hoef nie eens vir ’n beurt te wag nie.

Terwyl sy haar hande was, sien sy eers hoe deurmekaar haar hare is. Liewe goeiste, g’n wonder Lüther het haar nie agternagesit toe sy so vinnig wegstap nie. Sy lyk oes. Sy herstel die skade so goed soos sy kan, spuit van haar komkommerkoel eau-de-toilette aan en begin aanstap deur toe, net toe Natika by die eerste stel spieëls verbykom.

“Ag nee! Kyk hoe lyk ek!” gil sy en stop in die middel van die vertrek.

Twee vroue wat by die wasbakke besig is, kyk vinnig op en Paulie hoor hoe die een vir die ander sê: “Fishing for compliments.”

Natika lyk soos ’n advertensie vir een of ander sjampoe, haar hare lig en los om haar skouers, groot blou oë soos waterlelies wat pas oopgegaan het, die blos van môredou op haar wange en lippe.

“My hande is smerig,” sê Natika en sukkel tevergeefs om die houer met vloeibare seep aan die gang te kry. “Haat goed wat nie werk nie!”

Die vrou by die wasbak beduie vir haar dat hare werk en staan terug sodat Natika seep kan kry.

Natika sê nie dankie nie en die vrou het dit blykbaar verwag, want sy roer nie ’n wimper nie. Sy verskuif sonder omhaal na die wasbak langsaan.

Paulie wat vir ’n oomblik in haar spore vasgenael was, maak liewer of sy Natika nie ken nie. Sy loop terug winkel toe voor sy verskonings moet uitdink. Sy haal ’n bottel vars mangosap uit die yskas en gaan staan in die betaaltou. Andreas en Lüther staan by die wegneemetes se toonbank. Die geure is so aanloklik, dit maak haar ook honger. Met die vrugtesap in haar hand gaan vra sy vir Lüther om vir haar ook te bestel.

“Hoekom het jy nie aan die begin gesê nie? Ek het my bestelling tien minute gelede al geplaas, nou sal ek langer moet wag, vyftien of twintig minute,” kla hy.

“Los, ek koop ’n sjokolade,” paai sy en draai terug winkel toe.

Later is almal al geholpe en Natika is steeds nêrens te sien nie.

Paulie gaan haar beslis nie soek nie. Sy wink Lüther nader en los die besorgde Andreas met sy sak kos en sy kan koffie om vir Natika te wag.

“Wag jy nie?” vra Lüther.

“Hoekom?”

“Dis goeie maniere, Paulie.”

Sy verwerdig haar nie ’n antwoord nie en stap met lang treë buitentoe. Waar was sy maniere toe hy nie ’n minuut langer vir haar in die kostou wou staan nie? Maar haar sjarmante verloofde is gewoond daaraan dat sy eie mense hom in ag neem, nie andersom nie. Vreemdes behandel hy altyd soos sy ma hom geleer het.

Dis beter om nie ’n rusie op tou te sit nie, beslis nie nou nie. Buite waai daar ’n koel windjie, die voëls kwetter en daar is genoeg sitplek onder die bome. Die sementtafels en -bankies is nou wel hier en daar geblerts met voëlmis, maar dis nie die ergste nie. Sy geniet die koelte en skeur haar sjokolade oop.

Lüther kom maak hom vieserig langs haar tuis, vee ’n slag met sy servet oor die tafelblad, skeur die kardoes waarin hy sy eetgoed aangedra het oop en sit sy hamburger en koffie daarop neer. Toe hy die hamburger uit die sakkie haal, keer Paulie se maag om. Sy het vanoggend net ’n bakkie muesli en jogurt geëet, en die geure van souse en gesmelte kaas oor vleis is genoeg om haar aptyt behoorlik te prikkel. Praat nie van die tjips nie!

Lüther vat die hamburger met albei hande vas, kyk op na haar. “Jy seker jy wil nie hê nie?”

Jou skaap, ek het jou gevra, maar jy was nie bereid om nog ’n paar minute saam met my te wag nie. Nou kan jy dit vergeet!

“Nee, dankie,” sê sy. “Die sjokolade is genoeg.” Al is ek bitterlik lus vir iets souts!

Andreas het seker nie ontbyt geëet nie, want hy het ’n sak vol kos wat skrik vir niks. Natika is vars gegrimeer en blink gekam en geborsel. Sy het ’n houertjie met jogurt. Sy trek haar neus vir die voëls se tafel op en loop daarmee na die heining, waar wilde-eende op ’n dammetjie dobber.

Paulie nies. Natika se seringwolk hang nog swaar oor hulle.

“Sy kan nie wag om in die veld te kom nie.” Andreas kyk haar agterna, ’n druppende hamburger in sy hand. “Wilde-eende, Natika!”

Sy draai om. “Ek weet!”

Lüther se blik dwaal ook agter Natika aan en dit gee Paulie ’n kans om ’n hand vol van sy tjips te steel. Dalk hou Natika nie van klein voëltjies nie, dink sy en besluit om haar voorlopig te vergewe. Daar lê nog drie weke voor en Natika doen haar ’n guns, of hoe?

Die mans eet vinnig en gulsig, selfs Lüther vergeet sy maniere. Toe Natika terugkom, voer sy die helfte van haar jogurt vir Andreas terwyl sy vir Lüther ogies maak. Altans, so lyk dit vir Paulie.

Ek moet my gesindheid regkry, betig sy haarself.

Sy gaan staan agter Lüther en masseer sy skouerspiere. Nie lank nie of Natika volg haar voorbeeld. Sy gaan staan agter Andreas, masseer sy nek, soen sy slape, fluister beloftes in sy oor wat nie vir die geselskap bedoel is nie.

Is dit ’n kompetisie? wonder Paulie toe Lüther se hand teen haar kaal been op dwaal.

“Kar toe voor ons besluit om die res van die dag hier te bly!” roep sy haar groep tot orde en slaag daarin om haar stem lig te hou.

Almal is in ’n goeie luim toe hulle die viertrek vir die volgende skof bestyg. Die landskap verander soos hulle die langpad vat. Spoedig laat hulle die mynhope van Johannesburg en die rokende skoorstene van Vanderbijlpark en Sasolburg agter en bevind hulle op ’n oop pad tussen golwende Vrystaatste vlaktes en landerye. Hulle steek Kroonstad verby en Andreas waag dit selfs om vinniger te ry.

Natika luister weer na R&B en dis nie te sleg nie. Hoewel Lüther dit in sy kop kry om ook saam te sing en Andreas toe stilbly en Paulie haar verbeel sy nek word al rooier.

Hy haal die CD uit voor dit deurgespeel het en steek Ladysmith Black Mambazo in. Paulie luister na die Afrikaritmes, verbeel haar sy ruik die grasvure wat hierdie tyd van die jaar reeds aan die orde van die dag is. Dis Maartmaand en vroegherfs, dan is die Vrystaat vir haar selfs mooier as in die hoogsomer. En vanjaar het dit goed gereën. Die rooigras staan glo skouerhoog en die beeste is vet, die wild blinklyf, soos haar gasheer, oom Hennie, graag sê.

Natika het ingesluimer, haar kop na die een kant gedraai, weg van Andreas. Hy stel die musiek sagter en neem kort-kort ’n sluk van sy koffie. Hy het sy eie vlekvrye-staal-koffiebeker wat ’n hele liter hou en hy het gesorg dat dit vol goeie Wimpy-koffie is.

“Tyd dat ek ook ’n uiltjie knip,” sê Lüther. Hy blaas sy reiskussing op, keer sy rug na Paulie en slaap.

Ná ’n ruk voel sy verplig om ’n gesprek met Andreas aan te knoop. Hy is immers die een wat moet wakker bly en hulle veilig by hulle bestemming besorg.

“Drink jy altyd so baie koffie?” vra sy toe Lüther kliphard snork.

“Dag dis jy wat so snork,” skreeu hy agtertoe.

“Nee, dis my perfekte man.”

“Jy kan ook maar slaap, jy is seker gewoond daaraan. Ek sal oukei wees.”

“Ek het my netnou uitgeslaap. Hoe laat verwag jy om Bloemfontein te haal?”

“Nie voor halfses nie. En ons sal moet afdraai en petrol kry voor ons aanry.”

“Ek hou nie daarvan dat ons in die donker moet ry nie.”

“Ek sal versigtig wees.”

“Ons kan ’n kortpad plaas toe vat.”

“Ja, dit kan help.”

“Môre moet ons vroeg begin. Dink jy Natika sal byhou?”

“Natika is nie so pieperig soos sy lyk nie.”

Verbeel sy haar of is daar nou irritasie in sy stem, verontwaardiging en beskermingsdrang?

“Ek sê nie sy is nie. Ek dink net nie sy is gewoond aan veldwerk nie.”

“Moenie worry nie, sy sal byhou. Ek het jou mos gesê sy sal.”

Met dié draai hy die musiek harder en Paulie voel soos ’n ondankbare vark omdat sy haar gevoelens in woorde durf omsit het. Kan sy nie haar mond hou nie! Waarvoor is hy ook so fyngevoelig? Dis nie asof sy die vroumens in haar gesig beledig het nie. Sy het haar kommer uitgespreek, dis al.

Buite begin die son sak. Dit trek lang vingers lig oor die vlaktes wat groen en bruin en goudgeel om hulle uitstrek. Hoekom voel sy skielik so weemoedig en ongelukkig?