Читать книгу Hart vir 'n heler - Hetta Kotze - Страница 5

Pierre Bosman draai weg van sy swembadlapa se kroeg en hou Liana se martini met limonade na haar uit. “Soos jy daarvan hou,” glimlag hy en leun vorentoe om die glas op die tafeltjie langs haar stoel neer te sit, “met ys en ’n stukkie suurlemoen in.”

Hy kom nie weer regop nie, maar soen haar langsaam en gaan sit dan langs haar. “Ek het jou gemis. Jy antwoord nooit jou selfoon as jy daar in die middestad rondloop nie. Beter ook, netnou gryp iemand dit by jou.”

Liana versluier haar oë en wonder hoekom sy liefkosing nie vanaand die gewone opwinding in haar wakker maak nie.

“Dis darem nie só erg nie, Pierre,” maak sy kapsie. “Ek dra in elk geval altyd iets bo-oor as ek my foon aan my gordel knip, so dis heel veilig daar. My selfoonbattery het die gees gegee, ek moes ’n nuwe een koop. Jammer vir die ongerief.”

Sy lig haar glas en proe aan die drankie. “Hm, dis heerlik, dankie.”

Hy knik en frons. “Dis nie die ongerief wat my pla nie, Liana.” Hy bestudeer haar en skud dan sy kop. “Kyk net na jou vanaand … jy lyk pragtig. Goed versorg en gesofistikeerd, soos die loopbaangerigte vrou wat jy is. Jy is my droomvrou, en ek sal nooit skaam wees om jou en jou mense as my familie voor te stel nie … Ek kan net nie jou beheptheid met die middestad en sy armsaliges begryp nie! Wat hou jou daar?”

“Eintlik is jy ’n snob, dokter Pierre Bosman,” beskuldig sy en tik hom speels op die bors. “Miskien is my prioriteite as ervare verpleegkundige net ’n bietjie anders as dié van die droomverlore skooldogter met wie jy destyds gekys geraak het.”

Sy mond trek in ’n grimas en hy lig haar hand na sy lippe. “Dit kan jy weer sê! Dis veral vandat jy in die gemeenskapskliniek begin uithelp het dat jy so van koers af geraak het. As ons eers getroud is, sal jy nie meer tyd vir sulke lawwighede hê nie.” Hy beduie na die luuksgemeubileerde huis en die asemrowende tuin. “Hierdie plek het ’n vrou se voltydse aandag nodig.”

Liana lag. “Het dit? Met ’n huishoudster en inwonende tuinier betwyfel ek dit sterk.”

Hy trek haar in sy arms in. “Jy weet wat ek bedoel.”

Sy keer hom met haar hand teen sy bors toe hy haar weer wil soen. “Pierre …” Sy kyk pleitend op na hom. “Probeer asseblief verstaan … Miskien het dit begin toe ek as selfversekerde stadsmens vir die eerste keer raakgesien het hoe mense in die skemer tussen die geboue, en in die lang gras langs besige paaie, ’n bestaan probeer maak. Hulle bly in gate en bou skuilings van karton. Toe ek besef het daar ís mense wat geen ander heenkome het nie. Hoe veroordeel jy ’n kind omdat hy die straatlewe bo erge mishandeling tuis verkies?”

Hy skud sy kop. “Jy romantiseer hulle.”

Haar selfoon begin lui en Pierre verstewig sy greep. “Los dit,” prewel hy by haar oor, “vanaand is ons s’n.”

Sy druk hom verskonend weg. “Laat ek net kyk wie dit is.”

Sy haal die foon uit haar sak. “Dis Kemkliniek se noodgevalle,” sê sy dan. “Hulle sal my nie pla as dit nie dringend is nie, die gemeenskapskliniek is nie vanaand oop nie.”

Pierre kom regop toe sy die oproep beantwoord en draai weg swembad toe.

“Ek is jammer,” maak Liana verskoning toe sy klaar gepraat het. “Daar was ’n bakleiery in die dorp. Johnnie is met ’n mes gesteek en hy vra na my.” Sy druk die selfoon terug in haar sak. “Ek moet gaan help, Pierre.” Sy kyk smekend na hom. “Suster Roux sê hy sal moet steke kry en ek wil saamgaan hospitaal toe. Jy weet hoe dit by die staatshospitale gaan.”

Hy swaai met ’n donderweergesig terug. “Wat sal jý daaraan kan doen?”

Ergerlikheid bou in Liana op. Sy trek haar motorsleutels uit haar handsak. “Ek kan seker maak hy kry goeie sorg,” sê sy gelykmatig, “jy weet hoe besig hulle is. As dit nodig is, moet ek maar ’n privaatdokter inkry. Wil jy nie saamkom nie?”

Hy lag kortaf. “Nee, dankie.” Hy skud sy kop weer en vee oor sy donker hare. “Dis waarheen al jou geld gaan,” sê hy afgemete, “en vir wat? Oor ’n week is al die goeie werk deur nóg ’n messteek ongedaan gemaak. Ek het jou vir ete genooi, en daar is baie moeite gedoen.”

“Ek is werklik jammer.” Liana plaas haar hand versoenend op sy arm. “Wees regverdig, Pierre, as dit een van jou pasiënte was, sou jy ook gegaan het.”

“My pasiënte betaal my vir my werk,” sê hy kil.

Hy stap nie saam motor toe nie.

Toe Liana voor Kemkliniek stilhou en uitklim, kom ’n stowwerige seuntjie mank-mank uit die skadu’s nader.

“Miss Liana?” Die vuil bruin handjie gryp hare vas. “They’ve got Johnboy inside. He bleeds too much.”

Sy hurk langs hom en druk hom teen haar vas. Sy kan die snikke deur hom voel ruk.

“There was a man in a car …” kom dit hortend, “he gave them drugs … he wanted me to go with him … Johnboy stopped them … and the bad one, he pull a knife …”

“It’s okay.” Sy kom regop en neem sy hand in hare. “Kom saam, Mandla, dan gaan kyk ons wat aangaan.”

Binne sit daar heelwat pasiënte in die wagkamer. Hulle staar Liana en die vuil straatkind nuuskierig aan. Mandla se handjie klem stywer om hare.

“Naand.” Suster Roux kom vorentoe toe sy Liana sien. “Ons het hom sommer in die agterste kamer gesit, bietjie uit die oog uit.”

Liana en Mandla stap daarheen.

Johnnie Tshiloane sit met geslote oë op die smal wit bed met sy kop teen die muur. Hy klem sy skouer wat verbind is vas. Bloed syfer al klaar deur die verband. Toe hulle die gordyn oopskuif, vlieg sy oë oop en hy glimlag skeef vir Liana.

Sy skud haar kop. “Johnnie …”

“What?” sê hy kwaai. “You want me to let my brother go with that Luiz?”

“Natuurlik nie,” sê Liana en begin die verband losdraai. “I just don’t want you to get hurt. Look, Mandla, he’s okay.”

“Messteek,” sê suster Roux agter Liana. “Diep ook, daar is nog een agter sy rug. Hy sal ’n dokter moet sien. Ek het gereël vir die ambulans om hom staatshospitaal toe te vat.”

Liana gryp haastig na ’n bakkie om voor Johnnie se mond te hou toe hy naar word.

“When last did you eat?” vra sy toe sy na die dun mengsel in die bakkie kyk.

“I ate,” sê klein Mandla, “but Johnnie wasn’t hungry.”

“Naand, suster Roux.”

Die man van die kafee staan meteens agter hulle. Sy blik gaan vlugtig oor Liana, die kind langs haar en dan na die ouer seun op die bed. “Hulle sê vir my daar is ’n straatkind ingebring,” sê hy. “Ek neem aan dis hy?”

Iemand roep by die toonbank en suster Roux loer deur die gordyn. “Verskoon my ’n oomblik,” sug sy, “laat ek net gou daar gaan hoor. Dis nou weer die voggies wat daar praat; hy kom elke aand in en ontstig my pasiënte.”

Liana knik. “Ja, dis hy.”

Sy hou die man met die deurmekaar bruin kuif dop toe hy met Johnnie begin werk. Hy vra iets in Zoeloe en Johnnie skud sy kop. Hier langs Liana antwoord Mandla met sy skril stemmetjie. Liana se blik gaan oor die man se informele drag en dan na die sterk bruingebrande hande wat behendig die seun ondersoek.

Sy snak na asem toe hy Johnnie omdraai en sy die rugwond sien.

Die man kom regop en kyk haar ondersoekend aan. “Hoe ken jy hulle?” vra hy en beduie na die seuns.

Die groen van sy oë val haar weer op, en dat die baardstoppels wat op sy wange en sy bolip deurslaan, dieselfde kleur as sy ruie wenkbroue is.

“Ek woon in die middestad,” antwoord sy. “Johnnie en Mandla is vriende van my.”

Sy wenkbroue lig. Dan steek hy sy hand na haar uit. “Ons het nog nie amptelik ontmoet nie, ek is Brink Fouche. Ek dink ons neem hom na my praktyk toe, dis net ’n paar strate weg. Ek hoop jy sal kan staande bly terwyl ek steke insit, want iemand moet my help.”

“Liana Louw.” Haar hand raak verlore in sy ferm warm een.

Die verligting slaan deur in haar stem toe sy sê: “Dit sal wonderlik wees as hy nie staatshospitaal toe hoef te gaan nie, dankie, dokter. Ons kan hom sommer in my motor vervoer, dit staan reg voor die deur. En ek help graag, ek sal maar diep asemhaal as ek bewerig voel,” sê sy vroom.

Die sekuriteitswag by Brink se spreekkamer kom flink uit die houthuisie en maak die hek vir hulle oop. Brink stap deur toe om oop te sluit en die wag help Liana om Johnnie na binne te neem. Mandla kom agterna met Johnnie se bebloede en geskeurde trui vasgeklem in sy hande.

Dis ’n goed toegeruste spreekkamer, sien Liana toe sy binne is, maar hy kort beslis nog meubels in sy ontvangskamer. In die teater maak sy Mandla tuis op ’n stoel met ’n suiglekker. Dan trek sy plastiekhandskoene aan en begin Johnnie se wonde ontsmet.

“Luiz is bad news,” sê sy ontsteld. “I’m going to do something about him, he can’t do this and get away with it!”

“Wat kan jý doen, mama?” vra Johnnie en kreun toe sy aan die wond op sy rug begin werk.

Liana laat die bloeddeurdrenkte watte in die vullissak val. “Ek sal aan iets dink.”

Brink kom binne en was sy hande by die wasbak voor hy ook handskoene aantrek en sy gereedskap begin bymekaarmaak om die steke in te sit. “Wil jy iets hê om jou klere te beskerm?” vra hy.

“Ek is reg, dankie, dokter.”

Hy druk die metaalbakkie in haar hand. “Nou hou dan hier vas.”

Sy wenkbroue lig toe hy sien dat sy reeds handskoene aanhet en die wond ontsmet het. “Nie sleg nie, juffrou Louw,” komplimenteer hy haar en glimlag dan gerusstellend vir Johnnie. “Ek gaan jou eers ’n paar inspuitings gee om die pyn te verdoof,” sê hy op Engels.

Johnnie knik. Op die stoel langs die bed rek Mandla se oë.

Liana lê haar hand op sy skouer en hou die man waaksaam dop terwyl hy Johnnie se wonde toewerk. Hy werk met ’n rustige doelgerigtheid wat van ervaring spreek en wat haar dadelik gerusstel. Daarby praat hy heeltyd met Johnnie en verduidelik wat hy doen en waarom hy dit doen. Sy neem altans so aan, want ’n groot deel daarvan is in Zoeloe. Sy kan sien dat Mandla ook aandagtig luister, sy vrees vergete.

“So, ja.” Brink Fouche kom ná ’n ruk regop en roer sy skouers. “As hy hom nou ’n paar dae stil sal gedra, behoort alles goed te genees.” Hy trek sy handskoene uit en gooi dit in die asblikkie onder die tafel. “Ek moet eintlik ’n kamer of twee hier inrig vir sulke gevalle.”

“Johnnie kom na my woonstel toe,” sê Liana beslis en laat haar handskoene bo-op syne val. “Ek het ’n spaarkamer waar hy en Mandla kan oornag. Ek sal hulle môre deurvat na my kleinhoewe in Modimolle, daar is iemand wat na hulle kan omsien. Dis buitendien beter dat hulle ’n bietjie van die strate afkom, dink ek. As ek my sin kan kry, gaan dit die volgende paar dae nogal warm word in die strate vir Johnnie se aanvallers.”

Hy droog sy hande af en kyk haar ondersoekend aan. “Watse werk doen jy presies?” vra hy dan reguit. “Ek kan nie insien hoe jy net met jou werk by die winkeltjie ’n woonstel en ’n kleinhoewe kan onderhou nie.” Sy blik gaan weer oor haar klere. “En sulke klere kan bekostig nie.”

Die implikasie van sy woorde laat Liana verkleur. Sy wil eers verduidelik – van die beleggings wat sy deur die jare met haar pa se besigheidsvernuf kon maak en haar goeie salaris as senior verpleegkundige. Van die kleinhoewe, ’n erflating van oupa Abel, omdat sy net so lief soos hy vir daardie deel van die land is. Maar dan onthou sy sy ongeërgde houding by die winkel en herinner haarself dat sy eintlik maar bitter min van hierdie man weet, behalwe dat hy wel ’n dokter is.

“Ek het my kontakte,” sê sy ligweg en draai om na Mandla toe. “You are going to stay with me for a bit,” glimlag sy. “Kom, Johnnie, jy lyk half aan die slaap soos dit is, en jy moet nog aandete kry.”

Brink kyk die motor agterna toe sy uitry en draai dan terug om te gaan opruim. ’n Prostituut dus, een met ’n hart van goud. Hy onderdruk die teleurstelling wat in hom opwel. Haar kliënte sal heel waarskynlik ryk sakemanne wees – mans wat goed betaal vir diskresie en ’n gesofistikeerde gesellin.

Wel, wel, wel. Hy hou meer van die meisie in die winkel met haar stywe denim. Hy wonder wat sy gedoen het voor sy haar tot prostitusie gewend het. Sy is heel handig met ontsmettingsmiddel en ook glad nie grillerig vir bloed nie.

Haar liefde vir die kinders is eg, dis duidelik, tob hy terwyl hy die teater netjies maak en sy sterilisator aanskakel. Ook maar goed dat hy vir Beer Buys, sy vennoot in die privaatpraktyk, in die saal raakgeloop het terwyl hy by sy pasiënt was, anders was daai mannetjie nou nog in die wagkamer by die staatshospitaal. Beer is al een wat Brink se agtergrond ken en weet van sy passie vir die straatmense.

Toe hy ’n rukkie later in sy motor klim, besluit hy om tog meer van Liana Louw te wete te probeer kom. Op ’n vreemde manier fassineer sy hom. Hy moet in elk geval seker maak dat sy wel die kinders goed versorg.

Hy begin saggies fluit en laat sy voet op die versneller sak. Nou roep daardie bed van hom darem erg.

By haar woonstel stap Liana uit op die balkon en vou haar arms teen die koel nagluggie wat die blare van die lukwartboom laat roer. Johnnie en Mandla slaap, albei skoon ná ’n bad en met vol mae.

Johnnie sal sy kragte gou op die kleinhoewe herwin, dink sy. Die vars lug en plaaslewe sal hom en Mandla beslis goed doen. Probleem is net: hulle sal weer moet terugkom stad toe, sy kan nie almal onbepaald versorg nie. En hulle moet ’n opvoeding kry, hulle daarna vir ’n ambag of loopbaan bekwaam en selfstandig raak.

Die lukwartboom se blare roer weer en sy vryf oor haar boarms.

Vreemd dat sy haar – ná Pierre se negatiewe reaksie – moes vasloop in ’n man wat skynbaar sy tyd, geld én hart vir die straatmense gegee het. Hoe op aarde het hy geweet van Johnnie se besering?

Die windjie begin onplesierig raak en sy draai terug sitkamer toe. Sy sluit die balkondeur agter haar voor sy die staalskuifdeur ook sluit en die gordyne dig trek.

Toe sy in haar kamer gereed maak om te gaan slaap, besef sy opnuut hoe diep die twee kinders in haar hart gekruip het. Vanaand se episode het haar hewig ontstel. Sy sit haar haarborsel op die spieëltafel neer en pers haar lippe opmekaar. Dis tyd dat die middestad weer ’n bietjie skoongemaak word.

Sy versamel baie inligting wanneer sy so in die middestad rondbeweeg, maar hier meng ’n mens nie maklik in nie. Tog gaan sy ’n bietjie die pot roer en môre, voor sy die kinders Modimolle toe neem, ’n gesprekkie voer met die betroubare polisiekaptein saam met wie sy al voorheen gewerk het. Dis tyd dat Luiz en sy trawante ’n rukkie gaan afkoel in ’n sel.

“Jy speel met jou lewe,” waarsku Jorgie altyd, maar sy is versigtig. Sy gee net soms inligting deur, op die regte tyd – die regte inligting aan die regte persoon. Sy glimlag toe sy haar nagrok aanglip en haar gesig was. Sy het vermoed dat Brink Fouche ’n informant is, maar sy is self op ’n manier soms een.

Sy maak haar Bybel toe toe sy klaar gelees het en skakel die lig af voor sy die gordyne wyd ooptrek om die maanlig binne te laat. Toe sy die beddegoed onder haar ken saambondel, glimlag sy effens. Brink Fouche … sy voel op ’n manier aangetrokke tot hierdie ongeslypte diamant van ’n mansmens, seker omdat hy haar liefde vir die middestad deel. En om een of ander onverklaarbare rede is sy bly dat sy nie vanaand ’n verloofring van dokter Pierre Bosman aan haar vinger het nie.