Читать книгу Te wiedźmy nie płoną - Isabel Sterling - Страница 7

2

Po pracy podjeżdżam pod studio tańca, skąd odbieram Gemmę z lekcji baletu. Łatwo ją zauważyć, bo jest prawie o głowę wyższa od koleżanek. Kiedy Gemma w dziewiątej klasie osiągnęła wzrost stu siedemdziesięciu siedmiu centymetrów, wszyscy próbowali ją namówić do zapisania się do drużyny koszykówki, ale jej ciało jest stworzone do tańca. Nawet chodzenie jest sztuką w jej wykonaniu, praktycznie unosi się nad ziemią.

– Jesteś gotowa na szaleństwa przy ognisku? – Gemma zapina pasy i rozpuszcza blond włosy, do tej pory spięte w kok.

Wzruszam ramionami i włączam się do ruchu.

Przyjaciółka patrzy wilkiem.

– Znam tę minę, Han. Co znowu wywinęła Veronica?

Kiedy Gemma robi taką minę, nie ma możliwości zmiany tematu, więc opowiadam jej o „Incydencie z Veronicą”. Pomijam fragment o czarowaniu w miejscu publicznym. Mam tylko jedną tajemnicę przed Gem – nie mówię jej o swoim statusie Wiedźmy Żywiołów, bo to sekret, który zabiorę ze sobą do grobu.

Kiedy kończę, w jej oczach pojawia się morderczy błysk.

– Powinnaś poprosić szefową, żeby zabroniła jej przychodzić do sklepu.

– To już przesada – mówię, skręcając w moją ulicę.

– Wszystko, co związane z Veronicą, jest „przesadą”. Potrzebujesz przestrzeni. – Gemma sięga po moją dłoń, gdy parkuję. – Przynajmniej obiecaj, że postarasz się dobrze bawić na ognisku. Masz tak zaszaleć, by o niej zapomnieć.

– Obiecuję.

Kilka godzin później, gdy słońce zaczyna zachodzić i otula krzewy ciepłym światłem, udaje się nam wypełnić pierwszy punkt planu. Jesteśmy gotowe na imprezę.

Gdy przedzieramy się przez gęste zarośla, wita nas strzelające wysoko ognisko na ukrytej polanie użytkowanej przez pokolenia uczniów liceum w Salem. Gemma omiata wzrokiem towarzystwo.

– Czy mi się wydaje, czy wszyscy wyglądają seksowniej niż w szkole?

Patrzę na tańczących nastolatków. Na sto procent widać tu więcej golizny niż w szkole.

– Masz już piwne okulary na nosie? Wydawało mi się, że najpierw trzeba się napić.

– Mówię poważnie. Może to przez blask ognia. – Gemma podchodzi do beczułki, nalewa sobie do kubka, bierze łyk i się krzywi.

– Aż takie dobre?

– Najgorszy jest pierwszy. Bo jesteś zbyt trzeźwa, żeby nie zwracać uwagi na gówniany smak. – Unosi kubek, ale zatrzymuje dłoń w pół ruchu. – Nic ci nie jest?

– W porządku. – Zmuszam się do skupienia na Gemmie zamiast na rosnącym wokół tłumie. Nie mam zamiaru przez całą noc rozglądać się za Veronicą i Jak-Jej-Tam. Przyjaciółka sprowadza mnie na ziemię spojrzeniem. – Będzie dobrze. Przysięgam.

Za nami ktoś dorzuca drewna do ogniska. Buchają płomienie, strzelają polana. Odwracam się, żeby popatrzeć. Moja skóra swędzi od skrywanej magii, gdy zbliżam się do ognia, ciągnie mnie do niego jak ćmę. Nie mogę się poddać jego pieśni. Nie tutaj, nie w otoczeniu Regów. Gemma idzie za mną, stoimy obie przy ognisku, kołyszemy się w rytm muzyki sączącej się z czyjegoś auta.

Podchodzę do płomieni, aż żar zaczyna lizać mnie po twarzy. Wewnątrz mnie przepływa energia, wyciąga na wierzch zasklepiony smutek po spotkaniu z Veronicą. Koi moje złe wspomnienia jak magiczna nowokaina.

Gemma dotyka mojego łokcia. Odwracam się na wpół oszołomiona, a ona wskazuje Nolana Abbotta. Nolan w przyszłym roku będzie w ostatniej klasie podobnie jak my. Jest nowym kapitanem drużyny piłkarskiej i ma na oku moją najlepszą przyjaciółkę.

– Wygląda na to, że ktoś ma tutaj wielbiciela. – Szturcham ją. – Jesteś zainteresowana? – Unoszę brwi.

Spogląda na Nolana oceniająco.

– Nie w moim typie – mówi w końcu – ale co tam. Letni romansik jeszcze nikomu nie zaszkodził. – Ale po chwili milknie i przygryza wargę. Zerka na mnie. – Nie mogę cię zostawić.

– Nie ma sprawy. Postoję przy ognisku.

– Na pewno? – Zerka na mnie, a ja przytakuję. – Kiedy wrócę, chcę widzieć, jak się bawisz. Żadnego dąsania się z powodu wiesz kogo.

Unoszę trzy środkowe palce w stronę rozgwieżdżonego nieba.

– Słowo skautki. Idź już.

Gemma posyła mi uśmiech i zmierza w stronę Nolana, który stara się wyglądać, jakby wcale na nią nie czekał. Ale uśmiecha się szeroko, gdy dziewczyna do niego podchodzi, a ja odwracam się w stronę ognia.

– Hannah?

Słyszę swoje imię, ale się nie ruszam. Zatracam się w blasku płomieni i pulsowaniu muzyki.

– Ziemia do Hannah. Halo. – Głos jest bliżej, głęboki tembr, nieco prześmiewczy.

Szczerzę zęby, gdy uświadamiam sobie, kto przerywa mi gapienie się w ogień. Odwracam się na powitanie.

– Cześć, Benton. Cieszysz się, że jutro kończysz szkołę?

– Bardzo. I czuję ulgę. Zastanawiam się nad swoim miejscem we wszechświecie. – Śmieje się, pokazując dołeczki w policzkach, które sprawiły, że Gemma straciła dla niego głowę, gdy byłyśmy w pierwszej klasie, a Benton w drugiej. – Wciąż wydaje mi się to nieco surrealistyczne, wiesz? Nie wierzę, że to już.

Potakuję, chociaż został mi jeszcze rok.

– Lekcje plastyki nigdy nie będą takie same bez ciebie.

– Dasz sobie radę. – Powieka Bentona drga, jakby chciał puścić do mnie oko, ale rozmyślił się w międzyczasie. Patrzy w ogień zamiast na mnie.

– A więc… – zaczynam, żałując, że nie mam żadnej butelki, żeby zająć ręce. – Masz jakieś plany na wakacje? W tym roku też zrobisz imprezę na basenie?

– Chyba nie. Moi rodzice nie byli zadowoleni, gdy zobaczyli, ile flaszek po piwie wyłowiłem z wody.

Parskam śmiechem. W zeszłym roku przyszło do niego mnóstwo ludzi.

– A może tylko dla nas dwojga? Obiecuję, że będę grzeczna. – Szturcham go łokciem. – No co, oczekuję jakichś korzyści za to, że przez cały rok byłam twoją kumpelką na plastyce.

Benton się rumieni.

– To by się mogło udać.

Przeczesuje dłonią włosy, a ja zauważam jego tatuaż.

– Ładna dziara. Nowa? – Wskazuję czarny trójkąt na jego nadgarstku. – Nie pamiętam, żebyś go miał.

– Słucham? A, tak. To prezent z okazji ukończenia szkoły ode mnie dla mnie.

– Co oznacza?

Ktoś dorzuca drewna do ognia, w niebo lecą iskry. Benton robi krok w tył. Ja również niechętnie się odsuwam. Niczego nie da się porównać z łagodnym dotykiem ciepła płomieni na skórze, poruszeniem pobudzonej tym mocy. Ale to nie jest miejsce na moce. Jako Wiedźma Żywiołów jestem ogniotrwała, nie sparzą mnie, ale nie chcę budzić sensacji, kiedy spłoną moje ubrania, a ja nie.

Benton gładzi palcem trójkąt na nadgarstku.

– To delta. Symbol zmiany. Jedynej rzeczy w życiu, która jest pewna.

Potakuję i milknę. On niczego nie wyjaśnia, a ja nie naciskam. Zamiast tego zatracam się w tańcu płomieni. Iskry znowu buchają w niebo. Czuję mrowienie na plecach. Gdybym tylko była sama, tyle bym mogła zrobić z takim dużym ogniem…

Benton staje bliżej mnie i coś w jego postawie odciąga moją uwagę od ogniska. Muszę wyciągnąć szyję, żeby spojrzeć mu w oczy.

– Jak się czujesz? Tak naprawdę – pyta. – Wiem, że jest ci trudno, odkąd rozstałyście się z Veronicą. – Wkłada ręce do kieszeni dziurawych dżinsów, ale wciąż stoi w mojej przestrzeni osobistej.

– „Trudno” to właściwe słowo. – Wzmianka o Veronice jest niczym strzał trucizny prosto w serce. Chcę wracać do domu, do łóżka, gdzie mogę ukryć łzy napływające mi do oczu. Benton powinien wiedzieć, że to drażliwy temat. Był tam. Słyszał nasze wrzaski przy autobusie jadącym do Salem. On i Gemma pocieszali mnie przez całą drogę do domu.

– Przepraszam. – Chłopak szarpie się za włosy, które na chwilę stają dęba, ale zaraz opadają. – Tak właśnie myślałem. Wiem, że to nie jest najodpowiedniejsza pora, ale… może poszlibyśmy kiedyś na kawę?

Gapię się na niego. Nie mrugam. Nie wiem, co myśleć. Jestem nieco przerażona.

– Zrozumiem, jeśli uznasz, że to za wcześnie. I normalnie nigdy bym nie próbował się z nikim umówić tak szybko po rozstaniu, ale w sierpniu wyjeżdżam do Bostonu, a nie chcę wyjechać, nie próbując, więc…

– Poważnie zapraszasz mnie na randkę?

Zwątpił. Z całą pewnością ta rozmowa przebiegała inaczej, gdy ją sobie odgrywał w głowie.

– Hm… Tak?

– Dlaczego?

– Ponieważ jesteś zabawna. I miła. I mądra. I…

– Jestem lesbijką – dodaję, zanim nasza wymiana zdań stanie się jeszcze bardziej niezręczna. – Myślałam, że o tym wiesz.

Benton patrzy na czubki swoich butów.

– Wiedziałem. Wiem.

– I co? – Aż kipię ze złości. Czuję się zdradzona. – Sądzisz, że uda ci się mnie zmienić?

– Nie! Nie, naturalnie, że nie. – Wypuszcza powietrze z płuc i splata dłonie na czubku głowy. – Czuję się teraz jak kompletny dupek.

Napięcie w mojej piersi opada. Odrobinę.

– Udawajmy, że to się nigdy nie stało. – Wyciągam do niego rękę. – Przyjaciele?

– Przyjaciele. – Benton ściska moją dłoń, ale marszczy czoło. – Nie wiem, dlaczego Savannah powiedziała, żebym cię zaprosił na randkę. Powiedziała, że jesteś biseksualna. I że ci się podobam.

Nie słyszę, co jeszcze mówi. Savannah. Tak ma na imię Jak-Jej-Tam, która była dzisiaj w sklepie. Chwytam Bentona za rękę.

– Savannah? Kiedy?

Patrzy na moją dłoń zaciskającą się na jego gołej skórze. Puszczam go.

– Jakieś dziesięć minut temu. – Kopie kamyk, który wpada do ognia. – To wszystko jest takie pokręcone.

– Nie żartuj sobie. – Już rozglądam się po tłumie, szukam jej czarnych loków. – Gdzie była, gdy ci powiedziała?

– Tam. – Wskazuje drugą stronę polany, gdzie podrygują tańczący.

– Świetnie, dzięki. – Ruszam w stronę ludzi poruszających biodrami do kolejnego pozbawionego słów utworu z dudniącym basem.

W uszach słyszę ogień, ale przebija się przez niego znajomy śmiech. Zaciskam dłonie.

– Dokąd idziesz?! – słyszę za sobą Bentona.

– Szukam Veroniki. – Żeby to zakończyć.

Pole wokół ogniska jest pełne uczniów ostatniego roku, którzy jutro podczas uroczystości będą na kacu. Zygzakiem omijam ich wirujące ciała, uważam na kubki z piwem. Mam ochotę zabić Veronicę. Ma szczęście, że prawo Rady nie pozwala atakować innej czarownicy.

Jestem już blisko wyjścia z tłumu, gdy słyszę jej głos, niski i ostry. Rozmawia z Savannah. Przeciskam się na skraj grupy ludzi i wreszcie je widzę.

Savannah opiera się o drzewo i sięga po dłoń Veroniki.

– Przestań, Ronnie – mówi łagodnie. – Po tym, co ci zrobiła? Zasłużyła na coś gorszego.

Moja eks syczy coś w odpowiedzi, ale nie rozumiem jej słów.

Coś ściska mnie w gardle, przed oczami robi się czerwono. Jestem ogniem – czystą furią i agresją. Cała frustracja dzisiejszego dnia płonie w moim wnętrzu, jestem gotowa na walkę. Savannah zauważa mnie pierwsza. Jej czerwone usta wyginają się w ironicznym uśmiechu, ich kolor wyraźnie odcina się od skóry. Veronica odwraca się, jej oczy błyszczą w świetle księżyca. Jej twarz nie wyraża żadnych emocji, założyła neutralną maskę.

Na sam jej widok czuję gorąco. Nie po raz pierwszy od zerwania żałuję, że nie mogę zapomnieć, jakie to uczucie, gdy jej skóra dotyka mojej.

– Jaki, do cholery, masz problem, Veronica?

Dziewczyna popija ze swojego kubka i oddaje go Savannah.

– Mogłabyś mi przynieść nowego drinka? Wydaje mi się, że Hannah chce porozmawiać. – Przez cały czas nie spuszcza mnie z oczu, jakby pragnęła sprawdzić, jak bardzo jestem wściekła i na ile może sobie pozwolić, zanim wybuchnę.

W takich chwilach nie wierzę, że ze sobą byłyśmy.

Savannah patrzy raz na mnie, raz na nią, w jej oczach błyszczy radość zwycięstwa. Bierze kubek i rusza w stronę beczułek.

Veronica z udawaną troską unosi brew, kiedy jej przyjaciółka znajduje się na tyle daleko, by nie słyszeć.

– Coś się stało? Blado wyglądasz.

– Doskonale wiesz, co zrobiłaś.

Przechyla głowę.

– Niczego nie zrobiłam.

– Tak, jasne, bo wysłużyłaś się swoją koleżaneczką. – Prycham, gdy robi zaskoczoną minę. Muszę jej powiedzieć. – Nakłoniła Bentona, by mnie poderwał. Skłamała, że jestem biseksualna, żeby nie miał oporów.

Veronica przygląda się swoim paznokciom.

– Nie ma nic złego w byciu bi, Hannah.

– Nigdy czegoś takiego nie mówiłam. Ale ja nie jestem bi. Nie masz prawa kłamać w tej kwestii. – Moje całe ciało drży, gdy tłumię krzyk wzbierający w środku. Ale Veronica jest zupełnie nieporuszona. – Dlaczego to robisz? Co osiągniesz, niszcząc moje życie?

Podnosi wzrok i mogłabym przysiąc, że jest skruszona. Prawie.

– Nie chcę ci uprzykrzać życia. – Zerka ponad tłum tańczących nastolatków. – Ale jesteś ładną dziewczyną. Musisz się nauczyć sobie radzić z podrywającymi cię facetami.

– Słucham?

Zbliża się, góruje nade mną.

– Czy bycie singielką ci nie doskwiera?

Aha, no właśnie. Coś wisi między nami w powietrzu.

Z mojej piersi wyrywa się parsknięcie.

– A więc o to chodzi? Chcesz mi uprzykrzyć życie do tego stopnia, żebym wróciła do ciebie?

– Dobrze nam było razem. – Zakłada kosmyk włosów za moje ucho i gładzi palcem moją szyję, rękę aż do nadgarstka, sprawiając, że dostaję gęsiej skórki. Wcale nie jest mi przez to łatwiej. – To nie musi być koniec. – Obejmuje mnie w pasie i przyciąga, aż nasze ciała się stykają.

Moja skóra płonie, mam ciarki.

Aż nagle przypominam sobie jej dotyk, jej zaborczość, jej potrzebę kontroli, które doprowadziły do naszego rozstania.

Odpycham ją, cofam się, dopóki nie poczuję owiewającego mnie chłodnego powietrza.

– Przestań. Po prostu przestań. To twoja wina i wiesz o tym.

Wkładam rękę do kieszeni i zaciskam palce na kluczykach. Muszę znaleźć Gemmę i czym prędzej stąd spadać.

Veronica patrzy na mnie wyzywająco.

– Jeśli chcesz, możesz na nowo napisać naszą historię, ale to ty zerwałaś ze mną.

– Jakbyś dała mi wybór! Czego się spodziewałaś? Miałam udawać, że wszystko jest w porządku? Jakby Nowy Jork nigdy się nie zdarzył?

– Tak! To był tylko jeden zły weekend, Hannah. Nawet nie dałaś mi szansy na wyjaśnienie. – Jest znowu blisko, krzyczy prosto w moją twarz. Ludzie zaczynają się odwracać. Patrzą z ciekawością. Oceniają.

– Nie mam zamiaru kłócić się o to za każdym razem, gdy cię widzę. – Mój głos to zaledwie szept, ale wiem, że mnie słyszy. Powietrze między nami mówi mi, że praktycznie wstrzymała oddech. – Chcę ruszyć dalej z moim życiem.

– Fajnie. – To słowo pada niczym wymierzony policzek. – Weź odpowiedzialność za nasze rozstanie i będziesz miała spokój.

– Jak cholera.

Veronica patrzy spode łba. Chce coś jeszcze powiedzieć, ale przeszywający krzyk rozdziera powietrze.

Muzyka cichnie. Ktoś chichocze, ale szybko zostaje uciszony. Zerkam na moją byłą, po czym biegnę w stronę miejsca, skąd dobiegł krzyk. Nasi koledzy z klasy pewnie potrzebowaliby więcej wskazówek, ale wiatr niesie prosto do mnie odgłosy paniki i stłumiony szloch.

Proszę, niech to nie będzie Gemma.

Ktoś biegnie tuż za mną. Odwracam się i widzę, że to Veronica. Jesteśmy same. Na razie.

Powietrze gęstnieje od energii. Jesteśmy blisko. Naprawdę blisko. Słychać jęk, wbiegam w skupisko drzew i…

– Skurwy… – Zatrzymuję się, Veronica gwałtownie hamuje obok mnie. Scena przed naszymi oczami wygląda jak żywcem wyjęta z horroru.

Niedaleko migocze ognisko, ale moją uwagę przyciąga dziewczyna leżąca na ziemi.

Cała we krwi.