Читать книгу Siobhán van die sirkus - Jaco Fouché - Страница 7

Koert vra my oor die narpak, maar ek wil dit nie vir hom aantrek nie.

Hy knik net en praat toe maar oor ’n beeld wat hy die oggend gekoop het. Dit was baie vuil en hy het die hele middag gevat om dit met ’n borsel skoon te skrop. Die beeld is die moeite werd, sê hy. Hy kan dit voor die winkel laat staan om aandag te trek.

“Kinders gaan dit verf,” sê Alta.

“Dalk verf hulle dit nog mooi. Dalk laat hulle die beeld soos ’n hanswors lyk.”

Hy kyk vinnig na my.

“Dis ’n nar, dis wat ’n mens dit noem,” sê ek.

Die aand voor ons ry, lê ek in die bed met my musiek sag aan. ’n Man sing oor hoe hy oor die heuwels stap om na die uitsig onder hom te kyk terwyl hy na sy geliefde verlang. Ek weet skielik nie meer of ek wil weggaan nie.

Maar dis al so lank wat ek daarna uitsien, en ek het mense gebel en dinge gereël en geld, my eie geld wat ek gespaar het, in ’n bankrekening inbetaal en ’n kwitansie en kaart in die pos gekry, saam met ’n brosjure met die prent van ’n witgesig nar daarop.

Ek het inligting oor narre op die internet gesoek; hulle geskiedenis, die verskillende soorte narre wat ’n mens kry en grimering en kostuums en oor sirkusse.

Ek was selfs biblioteek toe om ’n paar boeke oor narre uit te neem. Die bibliotekaresse het met ’n glimlag vir my gesê: “As jy van narre hou, hier is Harlekyn-boeke.”

Duh! Dis ’n reeks liefdesverhale en ek stel nie belang nie!

Soms wonder ek of dit my moet bekommer, die ding dat ek ’n bietjie gril vir die liefde. Eendag het ek dit vir Alta vertel en sy het gesê: “Dis iets wat jou beskerm teen te vinnig grootword. Wanneer jy reg is vir die liefde, sal jy dit aanvaar.”

Daaraan dink ek terwyl ek in die donker lê, en ook aan wat ’n mens moet doen wanneer jy klaar is met skool. Dit lyk al hoe meer vir my asof die lewe sommer gou minder lekker kan raak. Maar dit help ook nie om nou al daaroor te stres nie. Ek moet my regmaak vir die tien dae wat voorlê.

Koert en Alta bring my albei weg. Dit voel verder as wat ek my voorgestel het. Ek voel skoon benoud oor die afstand, want dis waar wat Koert gesê het, ek was nog nooit so lank van die huis af weg nie.

Die sirkusskool is so ’n entjie buite Wellington, op met ’n pad wat ’n man by ’n winkel vir ons beduie. Ons ry verby vrugteboorde en grasveld en geboue, en rye bome.

By ’n bordjie met handgeverfde letters wat lees Klein-Piet en Columbine ry ons teen ’n skuinste uit, oor ’n nek en dan in ’n vlak kom tussen nog bome in.

Koert hou stil voor ’n saal en houthutte. Dit laat my aan die Bamboesbos Pizzeria dink. ’n Groepie jongmense wat daar rondstaan draai in ons rigting, en my hart is skielik baie klein vir dié ding wat ek aangepak het.

Maar dis ’n mooi dag en almal lyk vrolik en vriendelik. Gou het Koert op sy gebruiklike manier homself voorgestel en die ys gebreek.

“Ek is Siobhán,” sê ek ’n paar keer en weet ek gaan my naam een of ander tyd moet spel. Dalk moet ek ’n bynaam kry of myself net San noem. Maar ek hou tog van my naam. Dis effens ongewoon en trek aandag.

“Dis ’n bietjie afgesonder,” sê Koert en kyk oor die oopte langs die saal waar ’n paar braaidromme staan en ’n stapel vuurmaakhout lê. ’n Mens kry vandaar ’n mooi uitsig oor die dam en die perde wat in die groen gras staan en wei. Verderaan loop ’n laning bome en anderkant hulle sien ons die rante.

“Dis pragtig hier,” sê Alta. “Ek is bly jy’t gekom. Jy gaan dit geniet.”

Ons laai my bagasie af. Daar is my sak met gewone klere en die groterige tas met die narklere en die moewiese paar narskoene.

Alta omhels my. Koert lyk verleë. Hy groet my en waai vir die mense wat nog daar rondstaan. En toe ry hulle en ek bly agter. Dit voel skielik koeler hier tussen die vreemdelinge en die bome en die berge waar die skadu’s al langer word.