Читать книгу Pan Lodowego Ogrodu. Tom 4 - Jarosław Grzędowicz - Страница 7

Jarosław Grzędowicz

Chciał być leśnikiem, podróżnikiem i operatorem śmieciarki. Został pisarzem.

Jarosław Grzędowicz w wieku czterech lat chciał zostać operatorem śmieciarki. Później, po niezapomnianych wakacjach w leśniczówce – leśnikiem piszącym fantastykę. W międzyczasie chciał być jak Tony Halik, Tomek Wilmowski, Jacques Custeau oraz Simon Templar, z tym że równocześnie chciał być pisarzem fantastyki. W kolejnej dekadzie rozwoju chciał zostać biologiem oraz pisarzem fantastyki. Ze wszystkich młodzieńczych zamiarów udało mu się zrealizować tylko jeden. A może aż jeden?

Grzędowicz nie lubi przymusu. Zapewne dlatego „Pan Lodowego Ogrodu” powstawał na przestrzeni niemal dziesięciu lat. Jak sam mówi, pisanie powieści trwa tyle, ile musi trwać. Żaden przymus tu nie pomoże.

W trakcie pisania powieść rozrastała się, ewoluowała, przypominając proces konstruowania urządzenia. Autor często korzystał z opracowań historycznych, ale nie tylko. Czerpał inspirację i wiedzę zarówno z opisów średniowiecznych machin wojennych, jak i z życia codziennego i sztuki wojny w starożytności, podręczników sztuk walk wschodnich i europejskich, książek beletrystycznych oraz dawnych eposów, takich jak „Edda Poetycka”.

Cennym wsparciem dla Grzędowicza jest jego żona – Maja Lidia Kossakowska. Jak sam twierdzi, to błogosławieństwo móc zapytać innego pisarza o zdanie albo radę dotyczącą skonstruowania jakiejś sceny. Grzędowicz stara się rewanżować tym samym.

Pisarz za swoją twórczość otrzymał już niezliczoną ilość nagród, za każdym razem cieszył się z uznania czytelników. Z drugiej strony odczuwał też silną presję. To wielka odpowiedzialność, bo nikt oprócz niego nie wiedział, w jaki sposób zakończy się „Pan Lodowego Ogrodu”. Takiej pracy podołają tylko najlepsi. Grzędowicz po raz kolejny dowodzi, że wciąż idzie do przodu, nie spoczywa na laurach.