Читать книгу Organiczny statek kosmiczny - Jens F. Simon - Страница 7

"Szkolenie rozpoczyna się natychmiast", powiedział. Był to były porucznik Bundeswehry Michael Vanhöfen.

Więcej szczegółów dowiedzielibyśmy się zapewne dopiero w trakcie szkolenia. I tak czułem się trochę zaskoczony.

Dlaczego musieliśmy podjąć decyzję zaraz po zdaniu testu umiejętności i dlaczego musieliśmy od razu rozpocząć szkolenie? Skąd ten pośpiech?

Dla Amandy i Sammy'ego procedura ta wydawała się całkiem normalna, podobnie jak dla dwóch pozostałych osób, które przeszły test.

Ale ja sam wyobrażałem to sobie zupełnie inaczej. Tak naprawdę chciałam na razie wrócić do domu.

Część 4 Sagi o Gwiezdnej Lidze czekała na mnie już od tygodnia. Poza tym, przydałoby mi się kilka dni więcej na przemyślenie wszystkiego.

Nie wiem, dlaczego od razu się na to zgodziłem.

Nawet Delian wyraził przez telefon swoje wątpliwości co do tego dziwnego zachowania. Teraz było już za późno.

Podpisałem już deklarację poufności oraz deklarację zobowiązania do udziału w badaniu.

Czas trwania szkolenia: trzy miesiące. Miejsce szkolenia: Arnhem w Holandii.

Obóz treningowy znajdował się w pobliżu PRAETS De PRAETS, bezpośrednio nad rzeką Nederrijn. Teren ten składał się z wielu łąk poprzecinanych małymi jeziorkami.

Podjechał po nas Jeep Wrangler Unlimited 2.8 CRS Sport.

Tak brzmiała nazwa na pokrywie koła zapasowego z tyłu samochodu.

Już wcześniej pytaliśmy Meredith Swonson, dlaczego mamy podejmować decyzję w tak krótkim czasie, ale ona również nie udzieliła nam żadnych wyjaśnień.

Jako zakwaterowanie przydzielono nam pokoje dwuosobowe. Dzieliłem pokój z Sammym, rzecz jasna. Śmiał się głośno, gdy zobaczyliśmy nasze łóżka. Każdy z nich składał się z prostego materaca z drewnianą ramą wokół niego, przykręconego do podłogi pomieszczenia kilkoma żelaznymi kątownikami.

"Kto chciałby manipulować przy ramie? Może jakiś biedny szaleniec?"

Sammy położył swoje dwie ciężkie walizki na łóżku, rozejrzał się pobieżnie po pokoju i otworzył szafę.

"Wezmę ten po lewej, jeśli to wygodne", i zaczął się rozpakowywać.

Popatrzyłem na niego przez chwilę i schowałem swoją torbę sportową do prawej szafki.

Nie zabrałem ze sobą zbyt wiele. Skąd mogłem wiedzieć, że doprowadzi to do dłuższego pobytu.

Ubrania Sammy'ego wyglądały na bardzo drogie, a on sam był odpowiednio ostrożny przy ich rozpakowywaniu.

Już kilka razy podczas testu sprawnościowego zwróciłem na siebie uwagę z powodu mojego prostego, żeby nie powiedzieć szmacianego, stroju. Właściwie to już raz słyszałem to określenie wśród osób testujących.

Cóż, teraz ja tu byłem, a inni nie. Sammy nigdy nie robił zamieszania z powodu moich ubrań, podobnie jak Amanda.

Dla niej liczyły się wartości wewnętrzne. Może to był jeden z powodów, dla których oni też tu teraz byli.

"Trening rozpocznie się dokładnie za dziesięć minut. Proszę udać się do pokoju 5C".

Oboje spojrzeliśmy zaskoczeni w lewy róg pokoju, obok jedynego okna. Na pewno było tam małe, okrągłe pudełko.

"Głośnik w naszej kwaterze?" Sammy głośno prychnął.

"Nie sądzę, żeby to było tylko u nas" - dodałam do jego toku myślenia.

"Chodźcie, idziemy. Nie chciałbym przyciągnąć negatywnej uwagi już pierwszego dnia i pojawić się spóźniony."

Sammy spojrzał na wciąż w połowie zapełnione walizki na łóżku i skinął na mnie.

Razem wyszłyśmy z pokoju. W sali treningowej 5C rozpoczęła się dla naszej piątki codzienność, która w ten lub podobny sposób będzie się rozgrywać przez następne tygodnie i miesiące.

Przede wszystkim przekazywano nam wiedzę teoretyczną.

Następnie odbywały się ćwiczenia kondycyjne, strzelanie i treningi bojowe, aby zwiększyć naszą sprawność fizyczną. Każdy z nas otrzymał jako podstawowe wyposażenie Walthera P99 Q, 9 milimetrów z 15 nabojami.

Posiadał poczwórny automatyczny zatrzask bezpieczeństwa i był odpowiedni zarówno dla osób prawo- jak i leworęcznych. Pomyślano o wszystkim.

Szybko zdałam sobie sprawę, że moja kondycja pozostawia wiele do życzenia. Pierwsze obolałe mięśnie następnego dnia szybko jednak zniknęły, ponieważ ciągłe uprawianie sportu sprawiło, że moje mięśnie w ogóle nie odpoczywały.

Oprócz specjalnych szkoleń dotyczących kwestii prawnych i zachowania, już w trzecim tygodniu dodano szkolenie z samoobrony bez użycia broni oraz szkolenie z konfliktów i deeskalacji.

Szczególnie podobał mi się trening szybkich samochodów od ósmego tygodnia. Celem całego okresu szkolenia było doprowadzenie naszego profesjonalnego i technicznego know-how do możliwie najwyższego poziomu.

W połowie dziesiątego tygodnia szkolenia zadałem sobie pytanie, czy wszystko, czego się uczyliśmy, naprawdę pasuje do opisu pracy pracownika ochrony.

Wierzyłem raczej, że zostaniemy przydzieleni do jednostki paramilitarnej, która będzie przeprowadzać jakieś ataki.

Kiedy wyjawiłem swoje myśli Sammy'emu, ten tylko spojrzał na mnie z irytacją, potrząsnął głową i mruknął coś w swojej brodzie, co brzmiało coś w stylu: "Typowi wieśniacy, nieoświeceni i prostoduszni".

Kałasznikow poderwał się do góry dzięki mojemu telekinetycznemu chwytowi, a salwa ognia rozerwała stiuk na suficie.

Lufa broni zaczęła się wyginać jak pod przymusem, a jej opadnięcie było kwestią sekund.

To niewątpliwie zadałoby strzelcowi poważne obrażenia.

W ostatniej chwili został jednak szarpnięty na bok przez wspólnika, tracąc broń.

Eksplodował niecałe dwa metry od niego i tam upadł na ziemię.

Stałem wciąż w tym samym miejscu, lekko zdziwiony, gdy przez głośniki ogłoszono koniec testu.

Nie wziąłem pod uwagę, że test końcowy miał być kolejnym odgrywaniem ról. Naprawdę wierzyłem, że zostaliśmy zaatakowani.

Chyba znowu byłem w swoim własnym świecie, świecie bohaterów książkowych, do cholery!

Podporucznik Michael Vanhöfen wciąż stał przede mną z wysoko podniesioną głową.

Spojrzałem przelotnie na dwóch prowadzących mnie mięśniaków. Wyglądali dokładnie tak, jak zawsze wyobrażałam sobie bohaterów moich książek.

Ich pistolety zwisały swobodnie i nietknięte z pasów ich kombinezonów bojowych, podczas gdy oni śmiali się w twarz wrogom z wyższością i mieli zamiar wykończyć większość swoich przeciwników gołymi rękami.

Teraz szedłem pomiędzy dwoma "superbohaterami", czyli oni wzięli mnie do siebie.

Nie wiedziałam, dokąd mnie prowadzą. Wiedziałem tylko, że zdradziłem siebie, zdradziłem w stresie własnych myśli.

Podwójne drzwi przed nami otworzyły się bezszelestnie. Za nim znajdowało się coś w rodzaju przedpokoju.

Tam, za ogromnym biurkiem, siedziała młoda blondynka.

Amanda powtórzyłaby: "Chytra baba".

Mimowolnie musiałem się uśmiechnąć. Spiorunowała mnie wzrokiem.

"W porządku, dziękuję panom. Nie będziemy cię teraz potrzebować!"

Spojrzałem w jej kierunku z rodzącą się nadzieją. Moi dwaj towarzysze zostawili mnie samego.

Teraz stałem przed młodą kobietą jak mokry koc i nie bardzo wiedziałem, co powiedzieć.

Diabelnie bałem się konsekwencji, jakie mogą mnie spotkać.

W żadnym wypadku nie udostępniłbym siebie jako królika doświadczalnego dla jakichkolwiek rządowych instytutów badawczych lub innych eksperymentów naukowych, a w razie konieczności byłem gotów walczyć wszelkimi dostępnymi mi środkami.

Musiałem przez chwilę wyglądać na bardzo zamyślonego, bo pani za biurkiem powiedziała: "A więc to pan jest człowiekiem o szczególnych umiejętnościach. Szef sekcji Sir Arthur Newcraft już niecierpliwie czeka na pana."

Pochyliła się lekko do przodu.

"Tak między nami, to w ciągu ostatnich dziesięciu lat nie widziałem go tak podekscytowanego jak dziś. Co szczególnego zrobiłeś, że nie może się doczekać twojej obecności?".

"Pani Sunrise, proszę nie być zbyt wścibskim i wysłać tego młodego człowieka do mnie".

Myślałem, że źle usłyszałem, młody człowiek powiedział. Ja z moimi 32 latami.

"Tak jest, natychmiast." Usiadła z powrotem i teraz znów wyglądała chłodniej. "Słyszał pan to, panie Westall. Proszę bardzo."

Drewniane drzwi naprzeciwko jej biurka, częściowo obite grubą skórą, otworzyły się automatycznie i bezszelestnie.

Skinąłem do niej głową i wszedłem do środka. Natychmiast drzwi znów zaczęły się zamykać z własnej woli.

Przede mną znajdował się pokój wyłożony w całości panelami z drewna.

Wielkie łukowate okna zajmowały całą ścianę naprzeciwko mnie. Grube dywany tłumiły moje kroki, gdy szedłem powoli.

Na prawej, wąskiej ścianie bocznej dostrzegłem otwarty kominek z tlącymi się drewnianymi zwojami.

Przed nim stał stary fotel z oparciem zwróconym do mnie, ale teraz był w ruchu.

Ktoś wstał. Zauważyłem starszego mężczyznę, który powoli szedł w moją stronę. Trochę utykał.

"Proszę usiąść, panie Westall" - wskazał na drugi, obity brązową skórą fotel. "Myślę, że mamy wiele do omówienia".

Ton jego głosu sprawił, że moje uszy podniosły się do góry. Czy nie wyszło z tego coś konspiracyjnego? Usiadłem.

"Czy mogę zaproponować panu sherry? Albo nie, czekaj. Mam tu szczególnie dobry port. Lubisz porto, prawda?"

Nie czekał, aż się zgodzę, tylko już nalewał szklankę w trzech czwartych pełną.

"Region pochodzenia: dolina Douro w północnej Portugalii. Porta vintage, rocznik 1991, lepszego rocznika bez wątpienia nie znajdziecie".

Podał mi kieliszek i przyciągnął fotel bliżej siebie, po czym usiadł w nim z kieliszkiem porto.

"Już znasz moje imię, jak mniemam. Mów mi po prostu Sir Arthur, mój chłopcze. Wolno mi mówić mój chłopcze, w końcu w przyszłym miesiącu kończę 78 lat".

Powąchał nieśmiało swój kieliszek, po czym jego rysy rozjaśniły się.

"Za nas, mój chłopcze."

Wyciągnął do mnie szklankę na krótko, po czym pociągnął spory łyk. Poszedłem w jego ślady, rozglądając się dookoła, starając się być niepozornym.

"Nie do końca najnowocześniejsze, ale jest absolutnie odporne na robactwo, a pomieszczenie może wytrzymać nawet uderzenie granatu".

Zauważył moje spojrzenia, oczywiście. Wtedy też natychmiast doszedł do powodu mojej obecności.

"Zakończyłeś egzamin końcowy w bardzo niekonwencjonalny sposób".

Spojrzał na mnie ponad brzegiem szklanki, a w jego spojrzeniu było coś rozdzierającego. Nie był przeszywający ani wrogi, raczej wyczekujący i radośnie podniecony.

Milczałem i czekałem na jego dalsze komentarze. Ale zamiast mówić dalej, wziął kolejny łyk naprawdę dobrego w smaku porto.

"Czy chcesz coś jeszcze? Chwileczkę" i zanim zdążyłam mu pomachać, wciąż do połowy pełna karafka z winem rzeczywiście popłynęła w moją stronę. Stał właśnie na małym stoliku obok kominka.

Ja naprawdę nic do tego nie wniosłem. Naprawdę! Przysięgam!

Spojrzałam szeroko otwartymi oczami na karafkę, która jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki opuściła się nad mój kieliszek, pochyliła się do przodu i nalała mi wina.

Nie zadrżała ani trochę. Spojrzałem teraz ze zdumieniem w kierunku Sir Artura.

On się wręcz uśmiechał i nie miał żadnego problemu z tą nierealną sytuacją.

Naprawdę musiałem sprawdzić, czy moje zdolności nie nabrały własnego życia.

Skoncentrowałem się na otwartej butelce likieru stojącej na bocznym stoliku i telekinetycznie podniosłem ją do góry.

Zdecydowanie czułem teraz swoją moc.

Gdy karafka porto wystrzeliła gwałtownie w kierunku mojej butelki likieru, skręcając w lewo, a następnie okrążając ją, ujrzałem twarz sir Arthura. Od razu stało się dla mnie jasne kilka rzeczy.

Karafka i butelka likieru stały jednocześnie obok siebie na blacie.

"Bardzo dobrze, Sigurd. I co powiesz na moją umiejętność?"

Sir Artur roześmiał się głośno i serdecznie. Mrugnąłem nerwowo. W tym momencie wiedziałem, kogo mi przypominał.

Jego sposób mówienia i maniery były pod pewnymi względami bardzo podobne do mojego ojca.

"Telekineza. Szczególna zdolność, której jeszcze nie zaobserwowałem u nikogo poza sobą."

Prychnął głośno i mocno.

"Wszystkie rodzaje, czyż nie!"

Co miałem na to odpowiedzieć. Było to też dla mnie absolutną nowością, że konfrontował mnie z tu i teraz.

"Nawet zdjąłem nim z nieba myśliwiec, gdy byłem młody".

Zaskoczony, w jego oczach pojawił się krótki błysk.

"Teraz opowiedz mi o sobie. Chcę usłyszeć wszystko, mój chłopcze. Jesteśmy zupełnie sami, a pokój jest zabezpieczony przed insektami. Wyjawiłem ci się. Nikt w całej organizacji nie wie o moich umiejętnościach i tak powinno pozostać. Zakładam, że jest to również w twoim najlepszym interesie." Przytaknąłem i zacząłem opowiadać. Było już z pewnością wcześnie rano, kiedy wreszcie opuściłem pokój sir Arthura Newcrafta.

W głowie mi szumiało od tych wszystkich portów, ale byłem teraz uznanym członkiem firmy ochroniarskiej LIfe-Int-Ltd.

Sir Arthur przyjął mnie na stałe.

Pani Sunrise załatwiłaby ze mną wszystko inne następnego dnia.

Chciałam się najpierw dobrze wyspać. Jednak moje myśli nie dawały mi spokoju.

Stary człowiek miał ten sam talent, czy też to samo upośledzenie, jak to zawsze nazywałem dla siebie.

Byli też inni ludzie, którzy mieli takie same zdolności jak ja. Nie byłem więc już odosobnionym przypadkiem i to mnie bardzo uspokoiło. Z drugiej strony, nie było jasne, skąd wzięły się te dziwne zdolności, lub innymi słowy, dlaczego ja i Sir Arthur je posiadamy.

Czy to był tylko przypadek, że się spotkaliśmy? Co za głupia myśl.

W rzeczywistości sugerował rozwój kierowany, ale mogłem temu z całą pewnością zaprzeczyć. Powoli moje myśli zaczęły krążyć w kółko, ale nie chciały odejść od tematu. Tej nocy lub wczesnym rankiem zmęczenie wzięło górę i zasnąłem.