Читать книгу Płazy świata - Joanna Mazgajska - Страница 29

Występowanie: Ten szeroko rozpowszechniony gatunek zamieszkuje Amerykę Południową: Gujanę, Gujanę Francuską i na południe Brazylię, południową Kolumbię, Wenezuelę, Paragwaj aż do północnej części Argentyny.

Cechy morfologiczne: Dojrzałe płciowo osobniki marszczelca pierścieniowego osiągają długość do 40 cm. Jest to bardzo pięknie, kontrastowo zabarwione zwierzę. Wierzch ciała ma kolor jednolicie ciemnografitowy lub niebieskoszary. Na tym tle (z wyjątkiem głowy) widoczne są białawoniebieskie, poprzeczne, regularne prążki. Ciało jest jednakowego kształtu na całej powierzchni. Pysk jest tępo zakończony. Oczy prześwitują spod skóry w postaci jaśniejszych, niewyraźnych plamek. Skóra jest błyszcząca, gładka, wilgotna i śliska.

Preferowane środowiska: Płaz ten występuje na wilgotnych, tropikalnych terenach, w pobliżu wód. Ryje tunele podziemne w żyznej, humusowej ziemi do głębokości 20 cm. Żyje na południowym wschodzie prowincji Bahia na plantacjach kakao, gdzie środowisko jest wilgotne, bogate w masę organiczną i bezkręgowce. Wydaje się, że nie może poradzić sobie z globalnym ociepleniem klimatu: wysychaniem gleby i bardziej piaszczystym środowiskiem. Dlatego też marszczelec pierścieniowy jest w Brazylii potencjalnie zagrożony, w związku ze zmianami w środowisku życia.

Tryb życia: Prowadzi lądowy i podziemny tryb życia, choć czasem można go spotkać także pod ściółką w lesie. Unika piaszczystych terenów. Umie pływać, lecz robi to bardzo rzadko.

Marszczelec pierścieniowy (Siphonops annulatus), rys. Katarzyna Barańska

Pożywienie: Żywi się przeważnie bezkręgowcami.

Rozmnażanie: Samica składa kilka zlepionych ze sobą jaj w wykopanej przez siebie norze w pobliżu zbiornika wody. Pilnuje ich aż do wylęgu larw, owijając się wokół nich. U tego gatunku metamorfoza następuje bardzo szybko po wylęgu z jaj, lub też może występować rozwój bezpośredni (jeśli metamorfoza zajdzie jeszcze w jaju). Samica pozostaje z młodymi także po wykluciu, żywiąc je prawdopodobnie wydzieliną swojej skóry. Zaniepokojona przez człowieka opuszcza swoje stanowisko, ale później wraca do niego odszukując je za pomocą węchu.

Podgatunki: Nie wyróżnia się.