Читать книгу Stiletto - Karin Eloff - Страница 8

Maagdelikheid is maar altyd ’n issue vir vroue.

Begin duskant die eerste draai, het Carel gesê. Maar ek wil graag eers ’n bietjie objektiwiteit probeer inwerk. Indien jy ’n verhaal oor jouself wil skryf, moet jy die vermoë ontwikkel om elke nou en dan uit jouself te kan klim en van bo af na jouself te kyk asof jy iemand anders is. Hulle noem dit die derde persoon.

Ek het dit by die befaamde Britse skrywer D.H. Lawrence in sy veelbesproke roman Lady Chatterley’s Lover geleer. Beide die hoofkarakter en haar lover was om die beurt die derde persoon.

Wat maagdelikheid betref: wanneer weet jy vir seker jy’s joune kwyt?

Was dit toe ’n meisie, ene Karin Eloff, een middag by haar ouma en oupa op die grasperk touch met haar niggies gespeel het en toe só hard op haar hak te lande gekom het dat daar bloed in haar broekie was? Selfs haar sussie sou vir die res van haar lewe die middag van die bloed-in-die-broekie onthou. Of was dit toe sy in graad een tydens ’n gimnastiek-oefening op die balk gestruikel het en hard met die ding tussen haar bene geland het? Daar was daardie dag óók bloed in haar broekie.

Dan was daar die keer toe sy begin menstrueer het. In graad nege eers. Die bloed het in dik, snotterige klonte saam met die warm water by die stort se drein afgespoel. Party stukke het teen die stortbodem se teëls bly vasklou. Sy’t daarna gekyk en baie bly gevoel dat sy nou ’n vrou is. En sy het gewonder of dit beteken dat sy nie meer ’n maagd is nie.

Kort daarna, in graad tien, het sy vir ’n maand Duitsland toe gegaan op ’n skool-uitruilskema, waar sy die mees fenomenale orgasme van haar lewe bereik het. Sy het tuisgegaan by ’n familie wat ’n agttienjarige tienerseun gehad het. En hy het supersexy, superjagse tienermaatjies gehad …

Op een of ander wyse gebeur dit toe dat een van hulle in ’n gemeenskaplike gesuiptheid bo-op haar beland. Sy, op die naat van haar rug met ’n jean aan, haar bene effens oop en haar skaambeen (sonder enige skaamte) vorentoe hoog uitgestoot; hy, ook ten volle geklee, met sy groot ereksie wat met stadige, instinktiewe bewegings teen haar klitoris skuur.

Nou ja. Die geskuurdery moes iewers heen. Hulle was lankal verby die eerste draai en kort duskant fyndraai.

Die materiaal van sy jean, asook haar eie wat teen haar klitoris vryf – en sy stywe, vriendelike hupstootjies – het haar klammigheid deur alles tot in sy ontvanklike porieë laat sypel. Voor sy kon keer, het sy spasties begin ruk en gewonder of sy besig is om geboorte te gee aan wat sweerlik die lekkerste lekkerte was. Sy het besluit as sy nie nóú haar maagdelikheid kwyt is nie, dan kan hulle dit maar hou. Sy kon haar geensins voorstel dat penetrasie van enige aard lekkerder as broeknaai kon wees nie.

Die dag toe sy in biologiese terme haar maagdelikheid verloor het, het sy glad nie daaroor getwyfel nie. Dit het in Parys gebeur op haar twintigste verjaardag. Sy’t au pair-werk in Nederland gedoen, maar wou haar verjaardag gaan vier in Parys, die stad van lig, liefde en monsters wat in kerktorings bly.

Alleen.

Maar toe werk dit nie so uit nie.

By die Fountain of Innocence het sy in die flou somersonnetjie gesit en fantaseer oor die verbygangers met hul dik, donker hare en Franse aksente toe hy skielik langs haar staan en haar iets onverstaanbaar in Frans vra. Sy kan nie onthou presies wat dit was nie, maar ’n Franstalige man het as tolk tussenbeide getree en aan haar verduidelik dat die knaap wou weet of sy ’n toeris is.

G’n wonder die Verenigde Nasies sukkel nie. Die hele affêre het hopeloos te ingewikkeld geraak en sy is tot vandag toe oortuig: Much got lost in translation.

Gelukkig het hy uiteindelik darem in baie gebroke Engels met haar begin praat.

Sy naam was Patrick Po.

Noudat sy met nostalgie daaraan kan terugdink, besef sy die man het so ’n klein, mak penissie gehad het – ’n regte ou voëltjie. En hy’t aan kleinvoël-sindroom gely. Vir ’n eerste keer was dit egter gangbaar.

Hul gesprek was lagwekkend oppervlakkig. Vroegaand, toe sy na haar hotel wou teruggaan, het hy skielik ’n baie meer dominerende houding begin inneem. Hy’t voorgestel dat hulle ietsie gaan eet. Sy was nie dom nie en het ’n onrustige, maar onweerstaanbare krieweling op haar maag begin kry.

Hy’t haar vertel hy’s ’n Spaanse akteur wat as tiener van sy huis in Spanje weggeloop het Frankryk toe en homself nou as akteur en musikant in Frankryk probeer vestig.

“What instrument do you play?” wou sy weet.

“A computer,” het hy geantwoord.

Nee, regtig. Sy was naïef genoeg om verstom te wees toe sy hoor ’n mens kan musiek maak met ’n rekenaar.

“I will show you,” het hy belowe.

Na ete het hy gesê sy moet vir ’n rukkie by hom kuier sodat hy vir haar sy rekenaarmusiek kan speel. Haar waarskuwingsliggies het begin flikker – sy het geweet dit sou baie onverantwoordelik wees om in ’n vreemde, temperamentele Spaans-Franse akteur se woonplek te gaan musiek luister.

Die reuk van seks het swaar in die lug gehang. En dit was meestal net van sý kant af. Maar, het sy in haar onnoselheid geredeneer, dit wás haar twintigste verjaardag en as sy nie nóú haar maagdelikheid verloor nie, gaan sy seker nooit nie.

Op pad na sy woonstel het hy haar hardhandig teen die muur van ’n ondergrondse tonnel vasgedruk en gesoen. Steeds het dit niks vir haar gedoen nie, maar die idee was tog opwindend – om ’n vreemdeling in Parys te soen gebeur nie elke dag nie. Daar was geweld in sy bewegings wat haar seker op ’n verwronge manier effens jags gemaak het. Hy’t sy vingers in haar mond gedruk en sy een been hard tussen hare ingedwing.

Daar wás kans vir omdraai, maar sy’t nie omgedraai nie.

Sy’t die soort vrees vir die situasie gehad wat kinders vir die duiwel in die Kinderbybel het – hulle harte spring uit hulle kele; die godvresende betowering is angs- sowel as genotgedrewe.

Hulle wil kyk.

Sy moes voel.

Dit het op daardie oomblik ’n berekende besluit geword, want sy’t geweet daar sou nie kans vir omdraai wees as sy eers by sy woonstel ingestap het nie. Toe sy oor sy woonstel se drumpel trap, het sy geweet sy’t hom nou toestemming gegee om met haar te doen wat hy wil.

Hy’t haar vasgegryp. Hy’t ’n CD van die rockgroep U2 op sy rekenaar gespeel en die oomblik toe hy haar gepenetreer het, het die liedjie One gespeel.

Hy’t haar met soveel krag platgedruk dat sy geweet het daar is geen kans om te ontsnap nie. Hy’t haar in haar gesig geslaan en daarna gesoen, haar hare getrek en haar lyf kort-kort in ’n ander posisie gegooi.

We’re one, but we’re not the same.

Did I disappoint you, leave a bad taste in your mouth?

Did you come here to play Jesus to the lepers in your head?

het U2 gesing.

Toe sy hom uiteindelik vra om asseblief net meer sagkens met haar te werk omdat dit haar eerste keer is, het hy haar soos ’n besetene uitgejou.

“You lie, bitch!” het hy vingerswaaiend gekoggel.

Hy’t vreemde goed begin sê en haar bang gemaak. Die gedagte het by haar opgekom dat sy dalk nie hierdie aand sou oorleef nie. Sy’t paniekerig geraak, haarself begin verwyt en haar gedagtes in ander rigtings probeer dwing; sy’t teruggedink aan die kere toe sy as klein dogtertjie haar Kupie-poppe op hul rubbervoorkopppies gesoen het, asof sy vir hulle lief was. (Dit het haar sussie gewalg. Hoe kon ’n mens liefde aan ’n rubberpop betoon? Maar daar was troos in die reuk van babapoeier.)

Die Fransman het haar teruggepluk na die hede, na die vreesaanjaende seksspeletjie op die vloer van sy beknopte, vuil woonstel.

“I’ve pinned you down like a butterfly now,” het hy in haar oor gefluister. “You are the ocean and I’m the rock.”

Dit het haar onrustig gemaak. Miskien probeer hy net kinky wees, het sy haarself probeer gerusstel. Miskien.

“After I make love to them, I kill all my lovers,” het hy gehyg.

Sy was nou heeltemal beangs. “Please … please take me back to my hotel!” het sy gesmeek.

Hy het ingestem, op voorwaarde dat sy eers ’n perske eet terwyl hy toekyk en masturbeer.

Nee. Sy kon nie.

“I’m not hungry,” het sy gesnik. Sy wou net alleen wees. Sy’t pas haar maagdelikheid opgeoffer, dit prysgegee. Meer as dit: dis met brutaliteit van haar weggeneem.

“WHY YOU SUCH A CRY BABY???!!!” het hy skielik soos ’n besetene op haar geskree.

Sy wou bad, hom met seep van haar afwas. “Please take me back!” het sy gehuil.

Na wat soos ’n ewigheid gevoel het, het hy haar teruggeneem hotel toe. Haar lyf het geskud soos sy huil toe sy haar kamerdeur in die vroeë oggendure agter haar toedruk.

“Ag, dankie, dankie, dankie …” het sy geprewel.

Sy was veilig.

Sy was alleen.

Hoekom, het sy haarself tot vervelens toe afgevra, hoekom was jy so fokken stupid?

Sy het in ’n vreemde stilte in die bad gesit. En skielik dood gevoel. Gestroop van emosie. Sy wóú niks voel nie. Ure lank het sy hom van haar afgewas. Geskrop. Oor en oor.

En geleer om niks te voel nie.

Dit sou haar later nog nuttig te pas kom: kaal tot op die been – uitlokkend, maar sonder aansit, sonder emosie, sonder oordeel, sonder betekenisvolle gevolge.

Sy was bly sy was nie meer ’n maagd nie, maar sy’t nie van seks gehou nie. Dit het haar seer gemaak. Sy’t verlang na die warm, omarmende broeknaai-orgasme in Duitsland, maar in haar hart het sy geweet: ’n mate van geweld sou van toe af ’n rol in haar seksuele ervarings moes speel. Elke keer sou dit seer genoeg moes wees om soos die eerste keer te voel. Dit het ’n vreemde soort godvresende betowering vir haar ingehou.

’n Week lank het sy in die strate van Parys rondgedwaal en gewonder of mense kon sien dat sy nie meer dieselfde mens is nie. In haar drome kon sy voel hoe Patrick Po aan haar vat. Sy kon sy asem en sy lyf ruik. Die hol kol op haar maag waarmee sy elke oggend wakker geword het, was nie van honger nie.

Maar die drome het mettertyd vervaag. En sy was steeds ’n maagd, het sy besluit. Sy het haar voorgeneem: Niemand sou haar maagdelikheid van haar wegneem nie.

En al het sy later in die seksbedryf beland, sou sy ’n maagd bly. Penetrasie sou dit nooit verander nie … totdat sy sou besluit om dit uit vrye wil aan iemand te gee.

En dit sou toe ook ’n Spanjaard wees.

Toevallig?