Читать книгу Qadın taleyi - Группа авторов - Страница 3

Sürət artdıqca pəncərədən baxdığım dünya dəyişirdi. Qarla örtülmüş çöllər arxada qalır, qaranlıq ağaclar sıralanır, bəzən uzaqda bir dam görünürdü – həyat əlaməti kimi, sonra dərhal yox olurdu. Qatarın təkərləri öz hekayəsini danışırdı – ritmik, yorğun, amma qətiyyətli. Hər metal səslənmə içimdəki sükutu parçalayırdı, hər titrəşim bir xatirəni silkələyirdi. Mən o qatarda oturmuşdum – 18 yaşımda, kürəyində kiçik bir çanta, gözlərində susmuş bir taleyin qırıntıları.

İçimdə danışmaq istəyən səslər vardı, amma heç biri hələ dilə gəlməmişdi. İllərlə boğulmuş sözlər, susdurulmuş suallar, əllərindən alınmış seçimlər – indi mənimlə birgə yol gedirdi. Hər şey dəyişirdi – mən, dünya, düşüncəm. Lakin bu dəyişiklik kənardan görünmürdü. Bu, daxildə baş verən bir çevrilmə idi. Qatar uzaqlaşdıqca, mən özümə yaxınlaşırdım.

Dəhlizdən keçən insanlar susqun şəkildə əyləşir, kitablarını açıb səssizcə oxuyurdular. Heç biri mənə baxmırdı – onların varlığı sanki dekor idi. Mən isə yalnız pəncərəyə baxırdım. O buzlu şüşədə öz əksimi görürdüm: tanımadığım bir qız, qışın dərin fonunda donmuş gözlər.

Amma o gözlərdə bir titrəyən işıq vardı – seçim.

İlk dəfə həyatımda hər şeyin sonu öz əlimdə idi. Bu, azadlığın vədi deyildi – bu, onun yükü idi. Qurtuluş yox, məsuliyyət.

Azadlıq – sənin üçün heç kim qərar vermədiyi andır. Amma bu andan sonra hər addım – sənindir. Ukraynaya yaxınlaşdıqca yolun rəngi dəyişdi. Sanki mənzərələrə sükutun kölgəsi düşmüşdü. Mən artıq tək deyildim – ürəyimdəki qorxu öz yerini suallara vermişdi: Mən kiməm? Nə axtarıram?

Əvvəlki gecənin donmuş nəfəsi paltarlarımın arasından keçərək sümüklərimə qədər işləmişdi. Qatarın içindəki sükut – səssiz bir ağrı kimi – bədənimə hopub, ruhumu əhatəyə almışdı. Pəncərənin dumanlanmış şüşəsində üzümün kölgəsi bulanıq bir cizgi kimi süzülürdü. Nə uşaq idi o kölgə, nə də qadın… Sadəcə varlığın astanasında dayanan, keçmişlə gələcəyin arasında sallanan bir aralıq idi – bir keçid, hələ tam doğulmayan bir kimlik.

Ukrayna qışı – sanki bir sükut paltarı kimi – hər şeyi ağ örtüyə bürümüşdü. Mən o lal ağlığın içində ilk dəfə həqiqətən özümə yer axtarırdım. Heç bir addım tanış deyildi, heç bir üz tanınmırdı, heç bir dil mənə yaxın deyildi. Lakin geriyə baxmaq üçün səbəb qalmamışdı – arxamda yalnız susdurulmuş arzular vardı.

Qatar Kiyevə çatanda hava artıq qaralmış, şəhərin kənarına çökmüş soyuq bir kölgə kimi bütün səsləri örtmüşdü. Stansiyada ilk toxunan – buz kimi bir rüzgar idi. Sanki üzümə toxunaraq pıçıldayırdı: «Burada nə işin var?» Cavabım yox idi. Sadəcə gəlmişdim… çünki başqa yer qalmamışdı, başqa nəfəs imkanı yox idi.

Çantam yüngül idi – çiynimdəki yük əşyalardan yox, kimliksizliyimin ağırlığından idi. Palto başqasına aid olmuş kimi hiss etdirirdi. Mən bu şəhərdə heç kim idim. Kimliyimi, adımı, səsimi geridə qoymuşdum. Burada isə yeni bir ad almaq, yeni bir səs yaratmaq məcburiyyətindeydim… amma hələ buna hazır deyildim.

Saatlarla dolaşdım küçələrdə. Hara gedəcəyimi, kimə yaxınlaşacağımı bilmirdim. Ayaqlarım titrəyir, nəfəsim sinəmə sancılırdı. Qarnımda yalnız aclıq yox idi – içimdəki boşluq daha dərin, daha çəngəlli idi. Bir qapı, bir işıq, bir bucaq axtarırdım – sığınacaq yox, sadəcə bir yer… varlığımı sakitcə yerləşdirəcəyim bir nöqtə.

Gecə saat on bir radələrində, ucqar bir məhəllənin küncündə köhnə, solğun bir binanın qarşısında dayandım. Qapı azacıq açıq idi. İçəridən rütubət və yaş taxtaların çürük qoxusu gəlirdi. Lift yox idi. Divarlar çatlamış, zəif lampalar gözünü qamaşdırmır, yalnız kölgələri dərinləşdirirdi. Bu binanın özü elə bil unudulmuş bir nağılın içindəki keçmiş kimi idi – məni xatırladan susqun bir əşyaya bənzəyirdi.

Pilləkənlərdən ehtiyatla qalxdım. Hər addımda taxtalar xırıldayır, binanın öz ağrısını danışırdı. Səkkizinci mərtəbəyə çatanda ayaqlarım sözə baxmırdı. Burada, boş bir mənzilin qarşısında divara söykəndim. Heç nəyə toxunmadan, heç kimi narahat etmədən sadəcə orada oturdum. Sanki mənzil məni qəbul etmişdi – onun bir parçalarından biri olmuşdum.

Səhəri gün mənzilə daxil olan bir qadın məni gördü. Qorxmadı. Sakitcə gözümə baxdı. Baxışlarında min illik yorğunluq vardı – və o yorğunluğun içində mənim taleyimi tanıyan bir baxış gizlənmişdi. Bir söz demədən bir stəkan çay uzatdı. «İç,» – dedi. Onun səsində nə hökm, nə sorğu, nə də şübhə vardı. Sadəcə bir insanın digərinə yönəlik şəfqəti. Onun adı Vera idi. O gün hər şey dəyişdi.

Vera adımı soruşmadı, keçmişimi öyrənmək istəmədi. Sanki adın əhəmiyyəti yox idi – sanki hamımız bu şəhərdə, bu dövrdə, bu səssizliyin içində adsız doğulmuşduq. Mənə «qızım» dedi – bu söz ilk dəfə mənim üçün bir sığınacaq oldu.

Vera – ömrünü itkilərlə örmüş bir qadın – danışmırdı, lakin gözləri roman kimi açılırdı. Hər baxışı bir fəsil idi. Mən isə onu anlayaraq susurdum. İkimizin sükutu arasında sanki bir musiqi vardı – danışmadan qurulan bir dil.

Onun yanında yaşamağa başladım. Qonşulara yardım edirdim, bəzən bazardliq edır, bəzən uşaqlara hekayə danışırdım. Heç kim haradan gəldiyimi soruşmurdu. Sanki bu bir adi hal idi.

Amma hər gecə, pəncərənin qabağında oturaraq uzaqlara baxırdım. Beynimdə bir cümlə yenidən səslənirdi: «Onun axırı gəlib.» Bu söz içimdə sarsıntı doğururdu. Amma bu dəfə qorxu yox idi – bu dəfə o yol, yaşamaq üçün verilmiş bir qərarın izi idi. Mən artıq o sözə tabe deyildim. Mən ölmək üçün deyil… yaşamaq üçün doğulmuşdum.

Bir yanvar səhəri – havanın sərt olduğu, küçələrin yenə susduğu o gün – Vera mənə balaca, köhnə bir dəftər bağışladı. Qapağı solmuş, səhifələri yüngülcə saralmışdı. İçində tək bir cümlə vardı:

«Əgər yaşayırsansa – yaz.»

Mən o dəftərin ilk səhifəsinə belə yazdım:

«1986-cı ilin qışında, səssiz bir qatarın pəncərəsində özümü doğularkən gördüm.»