Читать книгу Ամբոխները խելագարված - იაკობ ცურტაველი - Страница 2

Իրիկուն էր, հրակարմիր մի իրիկուն։

Արևը, բորբ՝ մայր էր մտնում արևմուտքում։

Դաշտի վրա փռվել էր մուժ արյունամած՝

Թույն էր կարծես՝ բորբ արևի սրտից քամած։

Արևը, թեժ՝ մայր էր մտնում արևմուտքում —

Ու արյուն էր դաշտի վրա, թո՛ւյն էր թքում։

Հորիզոնում վառել էր մի կարմիր քուրա —

Ու արնավառ փայլ էր փռում դաշտի վրա։

Ու արտերը, ալեծածան, վառվել էին

Արեգակի կարմիր փայլով իրիկնային։ —

Դաշտը, անծայր ու անսահման, լայնատարած՝

Հրակարմիր տարածվել էր նրանց առաջ։ —

Ծով էր կարծես, որ սկիզբ ու սահման չունի —

Ծով էր կարծես՝ մշուշի մեջ իրիկունի։ —