Читать книгу My, dzieci komunistów - Krystyna Naszkowska - Страница 10

■ Bolesław Bierut (1892–1956). Najważniejszy w Polsce człowiek w aparacie władzy po II wojnie światowej, przewodniczący Krajowej Rady Narodowej, potem prezydent RP, I sekretarz partii, prezes Rady Ministrów. Jako głowa partii doprowadził do zdominowania jej przez skrzydło stalinowców, usuwając m.in. zwolenników Władysława Gomułki. Samego Gomułkę kazał aresztować za „odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne”. Realizował w Polsce interesy ZSRR. Jest współodpowiedzialny za zbrodnie okresu stalinowskiego. Nieśmiały, szary, bezbarwny i miły – zdaniem ludzi, którzy z nim się zetknęli. Bezwzględny wykonawca rozkazów Stalina – wedle niektórych współpracowników. Przed wojną zawsze w cieniu ważniejszych od siebie przywódców KPP. Swoją wielką polityczną karierę zawdzięczał w dużym stopniu przypadkowi: w czasie wielkiej czystki, kiedy na rozkaz Stalina wymordowano większość kierownictwa KPP, Bierut siedział w sanacyjnym więzieniu. W 1933 roku został skazany za działalność komunistyczną na siedem lat, wyszedł na mocy amnestii w grudniu 1938 roku, już po rozwiązaniu KPP. Zmarł nagle w Moskwie 12 marca 1956 roku, gdy był gościem na XX Zjeździe Komunistycznej Partii ZSRR, dwa tygodnie po wygłoszeniu przez Nikitę Chruszczowa tajnego referatu demaskującego zbrodnie stalinowskie.