Читать книгу Rozgwieżdżone niebo - Lars Wilderang - Страница 7

25 lipca, wtorek

„To żyje! To żyje!”.

Johan wsunął klucz do zamka i otworzył lokal Ramzesa, z przyzwyczajenia czytając równocześnie odwrócony tekst po zewnętrznej stronie drzwi.

Była dopiero dziewiąta w ten wtorkowy poranek pod koniec lipca, więc nie musiał się bardzo śpieszyć. Mógłby jeszcze chwilę posiedzieć przed komputerem. Teraz, w sezonie urlopowym, pierwsi klienci zwykle nie pojawiali się przed dziesiątą. Tyle tylko, że trzeba jeszcze zająć się wczorajszą pocztą.

Dzisiaj wyjątkowo świeci piękne słońce, bo poza tym to od św. Jana lało niemal nieustannie. Cały urlop Johana był jednym wielkim rozczarowaniem, a on przez większość czasu tkwił przed komputerem i grał w Minecrafta. Teraz wkroczył do białego pomieszczenia i uśmiechnął się do wielkiego ściennego malowidła przedstawiającego mumię siedzącą w egipskim sarkofagu. Ręce mumii były wyciągnięte i wyglądały, jakby miały zamiar coś pochwycić. Oprócz zegara na ścianie oraz pism poświęconych komputerom i telefonom komórkowym, ułożonych na stoliku przy kanapie dla klientów, malowidło było jedyną ozdobą lokalu. Chciał, żeby to wyglądało po spartańsku. Chłodno, jasne światło, świeżość, skandynawski design. Wszystkie cztery zakłady Ramzesa: w Göteborgu, Luleå, Sztokholmie i Malmö mają ten sam wystrój. Klienci powinni czuć się tu znajomo. Chociaż, szczerze mówiąc, do rzadkości należy, by jakiś klient osobiście odwiedził któryś z zakładów Ramzesa.

Przychodzi się tutaj jedynie wówczas, gdy trzeba przywrócić do życia telefon komórkowy.

Początkowo sieć zakładów Johana Hallberga zajmowała się otwieraniem zamków, sprzedażą baterii i dokonywaniem prostszych reperacji. Wielki przełom nastąpił wraz z pojawieniem się iPhone’a i innych następców Androida. Szczególnie iPhony, z ich wbudowanymi na stałe bateriami i delikatnymi, dużymi szklanymi ekranami, okazały się kurą znoszącą złote jaja. Najpospolitszym uszkodzeniem jest w nich potłuczony lub porysowany ekran, na którego wymianę Johan potrzebuje pięciu minut. Może też chodzić o zepsuty włącznik lub wymianę starej baterii, co zajmuje już nieco dłuższą chwilę.

Większość klientów przysyła swoje telefony w zwyczajnych bąbelkowych kopertach, ale przeważnie Johan oraz jego pracownicy w pozostałych sklepach mogą po prostu siedzieć i połączeni ze sobą przez Skype’a rozmawiać w spokoju, wykonując rutynowe naprawy. Bywa, że pojawi się jakiś klient w sklepie przy Aschebergsgatan, prosząc o pilną naprawę, ale poza tym panuje cisza, co Johanowi najbardziej odpowiada. Chce mieć możliwie jak najmniej bezpośredniego kontaktu z klientami.

W pierwszej wczorajszej kopercie znajdował się zakurzony iPhone 5 wraz z informacją na temat uszkodzenia.

Nie działa. Ekran jest całkiem czarny, a ja nie mogę go w żaden sposób włączyć, nie mogę go też naładować. Gwarancja się skończyła. Z góry bardzo dziękuję.

Nawet kartka z informacją była zakurzona i po chwili małe drobinki zaczęły wolno wirować po pokoju. Johan wyczyścił telefon ściereczką. Z zewnątrz nie widział żadnych znaków, zadrapań ani szczerb. Może to jakieś wewnętrzne uszkodzenie? Przypuszczalnie kontakt nie działa i bateria padła. Bardziej zaawansowane poszukiwanie uszkodzenia jest kosztowne, jeśli więc nie wystąpił standardowy błąd, Johan musi mailować do klienta z pytaniem, czy ten zgodzi się dodatkowo zapłacić. Tutaj jednak prawdopodobnie chodzi o niesprawne gniazdko i rozładowaną baterię. Zatem należy przede wszystkim spróbować naładować telefon specjalną ładowarką.

W następnej kopercie także znajdował się iPhone, tym razem z potłuczonym ekranem. Johan włączył telefon i stwierdził, że działa. Dokładnie tak, jak było napisane w załączonej informacji. Pośpieszna kontrola w komputerze potwierdziła, że klient wniósł opłatę za ekspresowy zwrot telefonu, pozostało więc zabrać się do pracy. Ten telefon też wyczyścił ściereczką, by żadne odłamki szkła nie dostały się do środka. Wprawną ręką ujął śrubokręt i pochylił się nad stołem. Po kilku minutach nowy ekran znalazł się na swoim miejscu, telefon został sprawdzony i razem z pokwitowaniem na dwa i pół tysiąca koron zapakowany do koperty zaadresowanej do Växjö. Potem Johan znowu sięgnął po tamten pierwszy telefon. Bateria nawet nie zaczęła się ładować, na czarnym ekranie widział odbijające się własne oczy. Tuż obok włącznika wylądowało kilka drobinek kurzu, które z irytacją starł i zaczął rozkręcać urządzenie.

Chmura kurzu uniosła się w górę, Johan, zdejmując ekran, zaniósł się kaszlem. Właściciel musi mieć jakąś brudną robotę. Nic dziwnego, że telefon się zepsuł. Szybka kontrola informacji na temat uszkodzeń wyjaśniła, że klient nazywa się Pär Stjärnström. Trzeba go wygooglować. Byłoby interesujące wiedzieć, kto i dlaczego ma tyle gówna w telefonie.

Wyjął maleńki odkurzacz, by starannie wyczyścić wnętrze aparatu. Poszukiwanie uszkodzenia nie przyniosło rezultatu. To nie styki. Ani bateria, która, jak się okazało, wcale nie była rozładowana. Trzeba będzie się zdecydować na zaawansowane badanie.

Johan, wzdychając, wysłał e-maila z pytaniem, czy Stjärnström zapłaci za dodatkową pracę. Przypuszczalnie wszystko jest tylko stratą czasu. Z taką ilością kurzu w środku telefon mógł się łatwo przegrzać, co spowodowało, że mikrochip czy jakiś inny procesor roztopił się i uszkodził urządzenie.

Johan spojrzał na ścienny zegar. Pozostały mu do załatwienia jeszcze cztery przesyłki, zanim koło godziny jedenastej przyjdzie listonosz z dzisiejszą pocztą. Nie ma na co czekać. Ustawił Macbooka tak, by wbudowana weń kamera była skierowana na niego, i połączył się przez Skype’a z kolegami, żeby trochę pogadać.

* * *

W środę pogoda była równie fantastyczna jak we wtorek, ale kiedy w czwartek Johan podciągnął żaluzje w swoim spółdzielczym mieszkaniu przy Sveagatan, powitało go szare niebo i dobrze znany göteborski deszcz. Nie był pewien, czy to z powodu pogody jest taki zmęczony, czy też dlatego, że długo w nocy grał w Minecrafta. Gdyby ekran komputera nie wyłączył się bez uprzedzenia, on siedziałby pewnie i grał do rana. Dzisiaj będzie musiał wziąć zastępczy komputer z pracy. Z drugiej strony miał wrażenie, że łapie go jakaś infekcja. Kaszel się na razie nie pojawił, ale nie dawało mu spokoju irytujące drapanie w gardle. Gorączki chyba nie miał, jednak infekcja by wyjaśniała, dlaczego czuje się tak marnie.

Nic tak jak espresso tego nie załatwi.

Ale ekspres do kawy nie chciał się włączyć. Wyświetlacz pozostawał ciemny, nie pomagało wyciąganie wtyczki z kontaktu i wkładanie jej znowu. Zdarza się czasami, że oprogramowanie ekspresu pada, ale łatwo to naprawić, właśnie wyłączając napięcie i włączając je ponownie.

No trudno, równie dobrze może zjeść śniadanie w pracy.

Zostawił rower w garażu, zamiast tego pojechał „dwójką” do Vasaplatsen, ostatni kawałek drogi do Aschebergsgatan pokonał pieszo. Szedł wzdłuż Engelbrektsgatan obok Vasaparken.

Idąc, połączył się z komputerem w zakładzie i przejrzał skrzynkę e-mailową na swoim iPhonie. Przyszło dokładnie trzydzieści maili. Tytuły wskazywały, że dotyczą rozmaitych skarg i napraw. Otworzył pierwszy i zaczął czytać:

Mój telefon nadal nie działa. Ekran jest cały, ale teraz aparat nie chce się włączyć. Poza tym jest okropnie brudny. Słyszałem o was same dobre rzeczy, ale to tutaj jest największym gównem, z jakim miałem do czynienia. Załatw to! Numer zamówienia 432231.

A.

Bez serdecznych pozdrowień.

O cholera! Reklamacje to najgorsze, co może się zdarzyć. Niekiedy klient próbuje blefować, a kiedy się go przyłapie, znika na zawsze. Natomiast w tych nielicznych przypadkach, kiedy Johan lub któryś z kolegów z Ramzesa popełni błąd, kary trudno uniknąć. Oczywiście zazwyczaj są to rutynowe grzywny, ale już sam fakt, że nie dostaje się zapłaty, jest wystarczająco dokuczliwy.

Johan uniósł daszek czapki i spojrzał w górę. Na niebie wciąż chmury i nic nie zapowiada, by miały się rozproszyć. Typowa göteborska pogoda. Można uważać, że Sztokholm to zadupie Szwecji, ale za to w pięknym, frontowym Göteborgu ciągle sika.

Ponownie spojrzał na telefon komórkowy i stwierdził, że ekran wciąż jest czarny, nacisnął włącznik, ale to nic nie pomogło. Nie mógł sobie przypomnieć, czy telefon miał włączony tryb oszczędzania energii, ale iPhony tak szybko zżerają baterie, że on uruchamia tę opcję rutynowo.

Dotarł do sklepu i otworzył drzwi. Alarm się nie odezwał, Johan musiał go nie włączyć wczoraj wieczorem. Niedobrze. Pominąwszy wszystko inne, alarm chroni mnóstwo telefonów klientów plus kosztowne wyposażenie i laptopy niezbędne do pracy.

Strząsnął wodę z ciężkiego płaszcza przeciwdeszczowego i podszedł do lady. Stojąca tam lampa nie zapaliła się, kiedy nacisnął przycisk, zaklął więc cicho pod nosem. Halogeny są drogie i jeśli nie wystarczają na dłużej niż te tutaj, to chyba powinien kupować tradycyjne żarówki o przedłużonej trwałości.

Podłączył telefon komórkowy do gniazdka, podszedł do komputera i chciał go uruchomić. Macbook nie ruszył. Zielona lampka ładowarki też się nie zapaliła. Klawiatura była strasznie zakurzona.