Читать книгу Victoriavalle van liefde - Lizet Engelbrecht - Страница 4

Rex Rhodes kyk op sy horlosie. Sy moes reeds geland het indien die vlug op skedule is. Hy druk weer die knoppies op sy selfoon. Swets. Hoekom bly die lughawe se nommers vandag beset?

Hy probeer weer. Hy sal nie kan ontspan voordat hy weet of Emesia gearriveer het en hierheen op pad is nie.

Nog beset. Hy druk die foon dood. Swets nogmaals, trek ’n vuurhoutjie uit die dosie langs hom en kou aan die vuurhoutjiekop – hy hou van die swaelsmaak. Dit herinner hom elke keer daaraan dat hy op ’n plek is waar hy nie wil wees nie.

Sy broer is op die lughawe, maar dié is so kort van draad omdat Amanda besluit het sy sien nie langer kans vir ’n verhouding met hom nie. Vanmôre toe Amanda bevestig dat haar vlug vanmiddag is, het die broertjie van hom omtrent die stuipe gekry.

Wel, dink Rex, hy het nou wel vir Amanda ’n hupstootjie gegee om haar ry te kry, maar daar is net geen manier waarop sy plan met Emesia sal werk solank Amanda hier sou rondhang nie. Dit het hom ’n hele paar rand gekos om seker te maak dat sy vandag vertrek, en vanoggend het hy persoonlik haar bagasie in die motor gelaai. Sy broer sal hom nog eendag bedank; Amanda is nie die vrou vir hom nie.

Hy druk weer die lughawe se nommer en luister gefrustreerd na die besettoon.

“Ek moet uit hierdie godverlate plek kom,” mompel hy vererg.

“Ekskuus, meneer?” vra Ted die kroegman.

“Lyk dit of ek met jou praat?” vra Rex.

“Jammer, meneer,” mompel Ted.

Rex klap sy tong. “Ek dink sommer hardop, man. Moet jou nie aan my steur nie, doen maar net jou werk.” Hy kyk op sy horlosie. “Miskien moes ek self lughawe toe gery het. As Emesia se vlug laat is, sal my broer haar net daar los. Hy sal nie eens vyf minute wag nie.”

“Nee, meneer, hy sal wag. Hy’s jou pa se kind,” stry Ted terwyl hy die olienhout-kroegtoonbank poleer tot hy homself daarin kan sien.

Rex ignoreer sy aanmerking. Hy’t belangriker dinge om oor bekommerd te voel as ’n kroegman se siening. Livingstone is géén plek vir ’n welgestelde wit vrou wat nog nooit op haar eie voete gestaan het nie. Dis nie die Zambiërs oor wie hy bekommerd voel nie, hulle is ’n vredeliewende nasie. Dis die Zimbabwiërs wat oor die grenspos stap en dan hier kom droogmaak. Hulle sal haar op ’n afstand raaksien: ryk, wit vrou wat almal jammer kry en vertrou. Hulle sal haar …

Hy swets, en dié keer is daar ’n paar ekstra woorde by. Miskien moes hy nie die minibus van die hotel gesaboteer het voordat hy seker was dat sy broer haar by die lughawe gekry het en hotel toe bring nie. Hy laat val sy kop in sy hande. Hy ken haar van geen kant af nie, hy gee nie vir haar om nie, maar sy’s ’n belangrike skakel in sy ketting. Sonder haar sal sy plan nooit slaag nie.

Sy ander belangrike skakel is doeane. Hulle werk mooi saam – teen ’n vergoeding, natuurlik.

Hy sug. Alle goeie dinge kos geld. Emesia ook, maar hy het haar nodig, dink Rex en trek nogmaals sy selfoon nader.

Deon lig sy hand; die lem weerkaats in die son.

“Maak los,” sê hy met ’n gedempte stemtoon.

Emesia ruk haar asem in. “Vergeet dit, jou maniak! Ek maak vir niemand los nie, mes ofte nie.”

“Wat?”

“Jy’t reg gehoor. As jy my knope of broek wil los hê, sal jy my eers moet doodmaak.”

Haar stem bewe en sy besef haar manhaftige toneelspel is nie oortuigend nie, maar sy moet tyd wen. Sy moet sy aandag aflei sodat sy haar veiligheidsgordel kan losmaak en uitspring. Sy moet genoeg tyd hê om weg te kom. Hy’s groot, lank en lenig. Maar die omgewing is ruig; as sy net ’n voorsprong het, kan sy moontlik tussen die plante verdwyn.

Sy hou hom dop. Oorgehaal. Sy gesigsuitdrukking wissel by die aanhoor van haar woorde, maar sy kan die verandering nie peil nie. Wanneer haar voete grondvat, sal sy moet nael soos sy nog nooit in haar lewe genael het nie, die bosse in.

Sy rem aan die gordel, maar haal nie haar oë vir ’n oomblik van die mes af nie. Haar skouersak lê by haar voete, buite bereik. Sy sal alles moet los: geld, paspoort, vliegkaartjie en …

Klik. Die gordel is los.

Haar rug is snaarstyf. Het hy die geluid gehoor? Verwag hy dat sy gaan uitspring? Of sal sy hom onkant betrap? Sal sy genoeg tyd hê? Sy oë is uitdrukkingloos en sy liggaamstaal verraai nie sy volgende beweging nie.

Sy moet uitkom, wegkom. Sy moet hom onverhoeds betrap. Haar hande voel-voel na die deur.

“Jy bluf jouself,” ruk sy stem deur haar en haar hand stol op die deurknop. “Jy bluf jouself as jy dink ek stel in jou belang. Ek het bedoel maak los jou veiligheidsgordel.”

Terwyl sy hom verbouereerd aanstaar, buk hy vooroor. Slaan-slaan met die agterkant van die mes se breë hef op die voorste paneel van die motor. ’n Plaatjie kom los en val oop. Versigtig trek hy iets by die agterkant van die mes se hefboom uit.

Sy staar na die apparaatjie in sy hand. Dit lyk soos ’n baie dik pen, een van daai wat jy vir die snaaksigheid koop om vir iemand op die eerste April te gee. Die mes verdwyn net so vinnig soos wat hy dit te voorskyn gebring het. Dan draai hy na sy oop venster en bring die apparaat soos ’n verkyker of teleskoop tot voor sy oë.

Sy sit steeds op die punt van haar sitplek met haar vingers op die deurknop. Haar knieë klap teen mekaar, maar die lewe is besig om na haar bene terug te keer.

Wat is die man besig om te doen? Moet sy sit of uitspring?

’n Beweging buite die motor trek haar aandag. Sy kantel haar kop. En vir die tweede keer binne drie of vier minute ruk sy haar asem hoorbaar in. Sy voel hoe verbystering deur haar ruk en hoe adrenalien haar bene lam laat. Sy knyp haar oë toe, maak hulle oop en verwag om te sien dat sy besig is om te hallusineer. Maar nee, ’n trop olifante ís besig om hier vlak voor haar oor die pad te stap.

“Goeie genade,” kreun sy en kan nie besluit of sy bang of opgewonde moet wees nie. Dan is dít hoekom Deon stilgehou het. Hy is steeds besig met sy apparaat en steur hom duidelik nie aan haar teenwoordigheid nie.

’n Jong olifant trompetter so hard dat haar ore toeslaan. Die geluid blaas lewe in haar. Sy buk af, raap haar skouersak op en rits dit oop. Haar oë bly vasgenael op die logge grys liggame wat reg voor haar oor die pad stap. Kamera, kamera, flits dit deur haar brein terwyl haar vingers naarstig tussen paspoort, vliegkaartjie, grimering, geld en nog los goed soek na haar kamera. Hoekom is haar sak so deurmekaar? Sy is so perfeksionisties in haar beroep, maar haar persoonlike goed is altyd ’n deurmekaarspul.

Eindelik vat sy haar kamera raak, rits die sakkie oop en haal haar Phillips uit. Sonder om asem te haal probeer sy fokus. Die trop is duidelik haastig en stamp-stamp teen mekaar. Deur haar venster val die sonstrale net te sleg om ’n foto te neem. Sy skuif, probeer hulle deur die voorruit afneem. Dié posisie wil nie werk nie, want die ruit is vuil, taai en vol goggas.

Sy móét hierdie reusediere afneem voor hulle tussen die bome verdwyn, niemand sal haar storie glo nie! Dis ongelooflik. Hulle stap vlak voor haar verby. Só naby, sy kan die hare stokstyf soos spelde op die ou bul se bene sien staan. Sy hoor hoe die bul se mis in die pad plof. Sy verbeel haar sy kan die reuk van herkoude gras en blare ruik. Sy leun regs, skuif vorentoe, maar kry hulle net nie deur haar venster afgeneem nie. Sy is ooropgewonde en sy weet as sy net ’n slag diep asemhaal en weer probeer, sal dit beter gaan, maar sy is te bang sy mis die hele gedoente.

Sy leun vorentoe. Dis haar enigste kans: sy moet hulle deur die voorruit afneem. Meteens stop die reusebul vierpoot in sy spore – reg voor haar. Hy swaai sy kop stadig heen en weer. Dan draai hy half skuins en kyk reguit vir haar. Sy vries. Sy wil ’n foto neem, sy moet nou ’n foto neem – die oomblik is absoluut perfek – en tog is sy te bang om die knoppie te druk. Sê nou die flits van die kamera krap hom om?

Sonder om haar blik van die logge liggaam af te haal voel-voel sy na haar deur. Haar hartklop tamboer in haar ore. Hy staar nog na haar; sy skrefiesoë is omring deur dik ooghare. Hy lig sy slurp. Hy gaan storm. Sy het al gelees olifante waarsku jou voor hulle storm!

Dan rammel die ou grote se maag. Só duidelik, sy kan selfs sy maagsappe hoor skommel. Vir die eerste keer besef sy hoe naby die bul werklik aan hulle voertuig is. As hy storm, sal sy nie tyd hê om te koes nie, wat nog te sê uitspring.

Die olifantbul swaai sy kop ritmies heen en weer. Sy kan die lang, dik ooghare sien, stokstyf en hard. Dan tel hy sy regtervoorbeen stadig op, weifel ’n oomblik met die stomp in die lug. Amper asof hy eers ’n bietjie rus voor hy die been neersit – verbasend sag, so sag dat sy nie eens die voetstap kan hoor nie. Dan beweeg die bul verder. Vinnig en geruisloos verdwyn hy saam met die trop in die ruigte.

Adrenalien ruk deur haar. Sy het sowaar nie een keer die kamera se knoppie gedruk nie! Sy spring regsom om die laaste twee kleiner bulle deur die drywer se venster af te neem voor hulle ook saam met die trop verdwyn. Hulle is spelerig en stamp-stamp teen mekaar.

Sy moet hulle kry! Opgewonde en oorangstig spring sy letterlik van die een kant van haar sitplek na die ander kant om die jong bulle in fokus te kry. Sy leun vorentoe, agtertoe en weer vorentoe. Sy het hulle in fokus. Pragtig! Net ’n bietjie meer regs en verder weg.

Opgewonde swaai sy in die rondte. Haar kamera tref iets met ’n slag. Iemand swets. Die impak ruk die kamera uit haar hande en sy gryp verward daarna.

Dan kyk sy vas in Deon se ontstoke gesig.

“Ek’s jammer, ek … verskoon my, ek is jammer,” stotter sy en sien hoe hy sy neus vashou terwyl bloed tussen sy vingers deursyfer.

Hy ruk ’n sakdoek uit sy broeksak en plaas dit oor sy neus.

“Ek’s regtig jammer, hoor. Laat ek –”

“Los, ek’s reg.”

“Jy is nie, ek het jou neus afgeslaan. Laat ek sien.”

“Ek is reg! Maak jou vas,” sê hy en skakel die voertuig aan.

Die Pajero skiet met so ’n vaart vorentoe dat sy agtertoe val en die res van haar woorde insluk. Behendig bestuur hy met die een hand terwyl hy sy neus afvee met die ander.

Sy draai haar kamera om en om en probeer vasstel wat so hard is dat dit sy vel stukkend gemaak het. Die impak was hard en onverwags, dit besef sy. Sy sug. Sy kan hom help, sy het al die nodige goed in haar mediese tas, maar néé, hy’s mos hardegat.

Sy hou hom uit die hoek van haar oog dop. Sy neus lyk of dit nou minder bloei, maar sy lippe is nog op ’n ferm lyn getrek. Sy wens die man wil haar slegsê of net ’n opmerking maak. Sy kan sien hy brand om dit te doen. As hy haar slegsê, kan sy weer om verskoning vra, maar nou bly hy net stil.

Ná ’n minuut of twee dwing sy haarself om te kalmeer en die insident uit haar gedagtes te weer. Sy trek haar moue op. Dit was ’n ongeluk. Vandat sy vroegmôre opgestaan het, loop alles nog net verkeerd. Sy is heeltemal oorspanne, en sy wou maar net ’n foto neem.

Sy kyk by die venster uit en probeer haar aandag op die natuur om haar vestig. Sy kan skaars glo dat sy nou net so naby aan ’n trop olifante was. Sy skuif weer aan haar moue. Die oomblik wat sy by die hotel kom, gaan sy onmiddellik stort en verklee, sy vrek van die hitte.

Dan ruk haar hart en sy slaan haar hand oor haar mond. Dis onmoontlik! Dis nié besig om te gebeur nie, sy is weer besig om spoke op te jaag.

Sy buig vooroor om beter te sien wat in die lug aangaan. Dit was net ’n aaklige nagmerrie wat sy verlede nag gehad het, dis al wat dit was – ’n nagmerrie. Sy sluit haar oë. ’n Rilling hardloop oor haar ruggraat.

Haar nagmerrie is meteens so werklik: Sy’s uitasem en sukkel om suurstof in haar longe op te trek. Sy hardloop. Sy stoei in haar slaap, want sy kry al haar beddegoed op die mat. In haar droom is sy stokflou, haar longe brand, maar sy hou aan met hardloop. Sy hardloop bergop en bergaf op soek. Op soek na haar beloofde ander helfte.

In haar nagmerrie bereik sy doodmoeg en bewerig die Rhodes Inn. Sy kyk op, vol hoop om haar enigste te sien. Maar al wat sy sien, is rook. Rook en rook. Sy stik, sy kry nie asem nie. Die hotel is in ligte laaie en haar beloofde is daar binne. Sandra roep op die agtergrond: “Belowe my, belowe my!”

Sy wil nader hardloop, maar haar bene weier. Sy probeer haar een been voor die ander sit, maar hulle is te swaar – loodswaar. Sy steek haar hand uit om die vuur te keer. Dit help niks. Alles – die hotel, haar beloofde en Sandra – veras voor haar oë.

Ná die eerste nagmerrie het sy ’n glas water gedrink, teruggeklim in die bed en onmiddellik aan die slaap geraak. Net om weer te sien hoe die man met wie sy die res van haar lewe gelukkig moes saamleef deur vlamme verswelg word. Sy gil, skreeu, vloek, maar niks help nie. Die hotel en almal daarbinne vat vlam en brand tot daar net ’n hopie as op die grond lê.

Sy was so ontsteld toe sy presies dieselfde snert vir die derde keer droom dat sy geweier het om weer te slaap. Dit was drieuur vanoggend. Sy het gaan stort, koffie gemaak en toe haar roman nader getrek.

Maar nou … Sy kyk in die lug op – daar is ’n rookwolk!

Nou is daar nie uitkomkans nie! Daardie magtelose gevoel van haar droom oorweldig haar. Haar knieë raak lam, haar hartklop verdubbel en sy steek haar hand uit. “Nee, nee,” prewel sy terwyl ’n rilling haar skouers laat skud.

“Ekskuus? Is jy naar?” dring Deon se stem tot haar deur.

“Daardie … daardie rookwolk, waar kom dit vandaan?” vra sy, maar wil nie sy antwoord hoor nie.

“Van die hotel af.”

“Néé, néé.” Sy voel desperaat. “Ry, man, ry!”

“Ek ry mos! Jy lyk bleek, voel jy siek? Ek gaan stilhou.”

“Nee! Maak net gou, ons kan die hotel nog red. Ek het nie al die pad van Kaapstad af na Zambië gevlieg om te sien hoe die hotel afbrand en my toekoms vernietig word nie! En dit terwyl ek vooraf geweet het so iets gaan gebeur. Ek het dit sien kom!”

“Wat het jy sien kom?”

“Die brand, man, is jy blind? Ek het verlede nag daarvan gedroom, maar ons kan dit stop. Ek sal nie toekyk hoe my toekoms voor my oë verwoes word nie.”

“Jou toekoms?”

“Maak gou, asseblief tog, maak net gou! Ons moet die brand keer.”

“Watse brand?”

’n Oomblik stol haar histerie. Iets voel nie reg nie. Hoe kan sy die brand so duidelik sien, maar die drywer sien kwansuis niks? Tog het hy nou net gesê die rookwolk kom van die hotel af.

Onseker loer sy deur haar venster in die lug op. “Daar! Die rookwolk, kan jy dit nie sien nie? Dis so groot soos ’n rugbyveld. Ag, aardetjie, ons gaan dit nie maak nie.” Sy slaan haar hande inmekaar.

“Daardie rook is nie as gevolg van –”

“Hou op met ginnegaap en trap die petrol! Kan jy nie sien dat ons hulle moet red nie? Brandblussers? Waar sal ek die hotel se brandblussers kry? Ag, hemel, jy’s seker die laaste mens wat sal weet.”

Sy wens sy kon uitspring en hardloop.

Sonder om haar te antwoord begin Deon vinniger ry. Die motor skiet vorentoe. Dan het hy darem ook nou die rook gesien, dink sy verlig.

“Demmit,” swets hy toe hy uitswaai vir ’n gat in die pad, maar deur die volgende een jaag. Die motor stamp hard en sy wip in die lug op.

Sy sit op die punt van haar sitplek en slaan haar vingers in die voorste paneel terwyl sy sien hoe die rookwolk nader kom. Sy wil haar naels kou, maar pleks daarvan klou sy net stywer aan die paneel voor haar vas.

“Pasop!” roep sy uit, maar dis te laat. Hulle is met die linkerwiel deur ’n gat so groot soos ’n krater.

Iemand toet onophoudelik.

Dis Deon, besef sy. Hy ry stadiger en toet dat ’n hek aan haar regterkant oopgeskuif moet word. Asof in stadige aksie sien sy die enorme naambord in die vorm van ’n olifant met die woorde Rhodes Inn daarop uitgekerf. ’n Hekwag in kakie geklee kom uit ’n hut met ’n boek onder sy arm en skuif die hek oop.

“Daar’s nie tyd vir inteken nie, ek sal terugkom,” sê sy en skuif nog vorentoe op haar sitplek.

Deon klap sy tong en skud sy kop, maar sonder om tyd te mors is hulle deur die hek en in ’n kronkelpad af. Nog ’n draai en nog ’n kronkel in die pad.

Hulle moet nou naby wees. Sy ruik, en ruik weer, maar besef verbaas dat sy nog geen rookreuk ruik nie. Interessant, flits dit deur haar brein, ’n brand teen die Hottentots-Hollandberge ruik sy myle ver. Selfs uit haar dupleks in Gordonsbaai kan sy byna onmiddellik ruik wanneer die berg brand. Sy haat die reuk van brand. Net die gedagte daaraan laat trek haar maagspiere saam.

Wel, ongeag wat sy nou ruik of nié ruik nie, sy moet gereed wees, waarsku sy haarself en krap in haar handsak rond. Sy vind haar pa se sakdoek wat hy vanmôre op die lughawe vir haar geleen het en bind die punte agter haar kop vas. Dan skuif sy die sakdoek op tot net haar oë uitsteek.

“Wat maak jy nou?” vra Deon, en dit lyk kompleet of hy wil uitbars van die lag.

“Dit sal help vir die ergste rook,” sê sy en begin haar juwele afstroop. “Hoe minder goed ek aanhet wat my kan hinder, hoe beter. Daar’s ’n man daar binne, ek moet hom red,” mompel sy en probeer die rook sien. Maar hulle moet nou reg onder die rookwolk wees, want sy kan dit nie meer sien nie.

“Hoe ver nog?” vra sy.

“Waarheen?”

“Waarheen dink jy? Kan jy nie die …” sê sy vererg, maar die geamuseerde glimlag om sy mond laat haar verward stilbly. Wat is dit met die man? Miskien is hy ’n psigopaat wat ’n sadistiese vreugde daaruit put om ander te sien doodbrand …

Net na die volgende kronkel lê die hotel voor hulle, skaars honderd en vyftig meter weg, en hy verminder spoed. So moedswillig, dink sy. Dit voel asof hulle nooit by die hotel gaan uitkom nie. Nie betyds nie, in elk geval.

Sy druk haar kop teen die voorste ruit en kyk in die lug op. Vreemd, sy sien nie die grysswart doodskleur wat normaalweg soos ’n kombers in die lug hang tydens ’n brand nie. En moes die reuk haar nie al oorweldig het nie?

Dit kan net een van twee dinge beteken: óf sy’s te laat en die vuur het reeds uitgebrand óf sy is betyds en die vlamme het nog nie versprei nie. Sy het ’n belofte gemaak – sy moet die Fransman ontmoet, al beteken dit dat sy hom vandag uit die vuur moet sleep.

Sy kyk na die spoedmeter: twintig kilometer per uur. Die man is mal om so stadig te ry, of wil hy haar senuwees uitmergel? Sy gaan dit nie maak nie, nes in haar nagmerrie. Sy móét iets doen!

“Is jy aspris of is jy besig om te parkeer? Want die vet weet, jy’s nie besig om te ry nie!”

“Die spoedgrens is twintig kilometer per uur.”

“Nonsens, man,” sis sy en ruk die deur oop.

“Hi, wat vang jy aan?” hoor sy Deon se uitroep. Maar dis te laat, sy is reeds aan die uitspring.

Die motor ry ietwat vinniger as wat sy verwag het, besef sy die oomblik wat haar voete die teerpad raak. Sy sukkel om haar balans te hou en rek haar treë al groter, maar haar voete kan nie byhou nie. Vervaard gryp sy weer na die motordeur. In ’n vlugtige oomblik sien sy die drywer se geskokte uitdrukking, hoe sy wenkbroue saamtrek, hoe hy die stuurwiel los en oor die sitplek na haar gryp.

Hy is selfs meer aantreklik wanneer hy ontsteld is, is haar laaste gedagte voor haar voete nie meer kan byhou nie en sy deur die lug trek. Asof in ’n droom sien sy hoe die drywer vloek en rem. Sy sien hoe die hotel se deur oopgaan en ’n portier uitstap, en voor sy die teerpad tref, wonder sy nog hoekom die portier by die deur uitstap as die hotel besig is om af te brand.

Dan tref sy die teerpad. Sy hoor hoe haar liggaam snak en sy voel hoe die wind letterlik uit haar longe gepers word. Sy baklei vir lug, net soos in haar droom. Sy wil asemhaal, maar sy kan nie. Dis asof sy dit nie regkry om in te asem nie, asof daar ’n onsigbare hand is wat stadig maar seker die suurstof uit haar pers.

Sy rol om en staar na die rookwolk wat nou reg bokant haar hang. Deur die vlokkies wat besig is om haar te oorweldig, staar sy hulpeloos na die digte gryswit wolk. Die wolkbank is dikker as ’n misstorm op die bergpas na Kaappunt, en vaagweg hoor sy iets dreun. Maar die groot ronde klos rook suig die lewe uit haar uit.

Sy baklei teen die vlokkies wat haar wil-wil verswelg. Sy moet opstaan, nader gaan. Sy gaan nie betyds wees nie, sy gaan nie haar ander helfte kan red nie en sy het Sandra belowe!