Читать книгу Droomberig - Luné Olivier - Страница 5
2
ОглавлениеMaandagoggend maak Anelia vroeg reeds reg vir die insetsel wat hulle gaan skiet. Dit is die jaarlikse Decorex-uitstalling by die konferensiesentrum en hoewel sy elke jaar dreig om te gaan, val daar gereeld iets voor.
Sy is steeds vies vir Zack en het nog nie weer na gister se telefoonoproepe van hom gehoor nie. Sy grimeer met sorg en trek ’n gemaklike broekpakkie aan. Met een laaste blik in die spieël, gryp sy haar motorsleutel sodat sy Lewis, haar kameraman vir die dag, by die kantoor kan ontmoet.
Dis lekker gesellig by die ateljee waar almal met koffiebekers rondstaan. Sy gaan maak gou ’n draai by Donovan, die ateljee se stilis, net om haar grimering af te rond.
Toe haas sy haar na die koffie-area.
Lewis kom reeds na haar toe aangestap met sy kamerasak oor sy skouer. “Ek is reg as jy is,” sê hy sonder om te groet, soos sy hom al leer ken het. Spaarsamig met woorde.
Anelia knik net haar kop.
“Dit lyk nie of jy baie lus is vir die affêre nie?” gesels sy op pad na die skou.
“Nee wat, huisgoed is mos nou nie ’n man se ding nie. Hulle kan gerus volgende keer een van die vroue saam met jou stuur.”
Allesbehalwe entoesiasties.
Gelukkig demp dit nie Anelia se opwinding nie. Sy en Lewis stem dadelik saam dat hulle so gou moontlik ’n geskikte plek moet kry om die toerusting op te stel.
Kort na hul eerste onderhoud, lui Anelia se selfoon. “Middag, Anelia, dis Bernice.”
“Hallo, daar. Het jy al klaar ’n volgende storie wat ons moet doen?” groet Anelia vriendelik.
“Dis eers vir môre, maar sal jy asseblief later, wanneer jy terug by die ateljee is, net ’n draai by my kom maak. Geen haas nie, hoor, kuier gerus eers bietjie rond by die ekspo. Ek sien jou later.”
Skaars twee ure later is hulle klaar met die oorsig: onderhoude gevoer, interessante sjefs in aksie verfilm en ook die nuutste tendense in interieur op film vasgelê.
“Ek dink ons het goeie beeldmateriaal,” spog Lewis ingenome terwyl hy op die klein kameraskerm na die ongeredigeerde video kyk.
“Ja, ek stem saam. Jy is seker nie lus om ’n bietjie saam met my rond te loop nie? Om die skou sonder ’n kamera te geniet nie?” stel Anelia voor.
Lewis skud net sy kop.
“Sal jy dan omgee om die toerusting terug te vat en die beeldmateriaal vir redigering in te gee? Ek sou graag nog ’n rukkie wou bly. Ek sal sommer terug ateljee toe uber.”
“OK.”
By die bussie sien sy hom af en sluit weer by die skougangers aan. Dis vir haar lekker om tussen die stalletjies rond te stap, hier te kyk en daar te vat.
Kort na middagete is sy terug by die ateljee. Intussen het daar ’n nare wind opgesteek waarteen sy moes baklei voor sy veilig in die beskutting van die ateljee kon kom.
Sy pyl reg op Bernice af om die volgende dag se skedule te bespreek.
“Wow, jy lyk mooi vandag, Anelia,” groet Bernice.
“Dankie. Jy weet as ons vroue iets doen wat lekker is, is ons sommer lus om mooi aan te trek. Die ekspo was ’n wonderlike ondervinding. Daar is soveel mooi goed.”
“Het jy die plek leeg gekoop?”
“Oe, nee. Ek is bang om iets te koop, want as ek eers begin …” lag Anelia. “Jy moet regtig die naweek probeer gaan.”
“Dalk moet ek my kredietkaart ’n bietjie stretch,” reken Bernice. “Maar hoor hier, die baas by Nuus-Direk het ons vanoggend laat weet die nasionale weerburo verwag dat die wind môremiddag stormsterkte gaan bereik,” lig Bernice haar in.
Hulle kyk albei by die gebou se groot glasdeure uit. Anelia is verlig dat sy nou veilig hier tussen die vier mure is.
“Die wind sal glo teen môre laatmiddag op sy sterkste wees, en jy moet asseblief die storie dek. Ek het die inligting reeds per e-pos na jou gestuur. Jy gaan ook môreoggend ’n onderhoud voer met ’n bekende professor in die veld van die meteorologie. Hy ontmoet jou hier by die ateljee. Lewis sal die middag weer jou kameraman wees.”
“Ons skiet seker binnenshuis?” vra Anelia bekommerd en kyk na die voorportaal waar die wind die deur met ’n slag toewaai.
“Ja, by ’n gesellige koffiewinkel naby die Kasteel.”
“Dis alles in orde. Dankie, Bernice.”
“Wees asseblief net versigtig, Anelia. Jy weet hoe erg die suidooster kan waai.”
“Ek sal wees, baie dankie,” groet Anelia.
Skielik word sy benoud oor die berig. Sy het al ’n soortgelyke berig op die televisie gesien. Die wind het so kwaai gewaai dat die kameraman die joernalis moes help staande bly, en in die proses is die kamera afgeskryf toe hy dit laat val het. En as dit weer die geval is, het sy nie baie vertroue in Lewis se spierkrag nie. Hy is die maer, seningrige tipe. Sy twyfel of hy tot haar redding sal kan kom as so iets met hulle moet gebeur.
Sy lees Bernice se e-pos toe sy by haar werkstasie in hulle oopplankantoor gaan sit. Daar gaan ook ’n nuusberig wees wat die publiek oor die miserabele weerstoestande waarsku. Haar storie moet die agtergrond dek.
Ai, die wisselvalligheid van die weerpatrone, met die fokus natuurlik op aardverwarming. Gaandeweg begin idees in haar kop vorm aanneem. Sy hou van die klem wat hulle op die beskerming van die omgewing wil lê. Sy leef haar so in die storie in dat een van haar kollegas haar moet herinner dat dit huis-toe-gaantyd is.
Die volgende middag staan Anelia en Lewis kort voor ete in die koffiewinkel waarvandaan hulle die suidooster gaan verfilm. Daar is net enkele mense in die winkel.
Anelia haas haar eers na die kleedkamer om haar windverwaaide hare vir die kamera te kam. Sy klad haar lipstiffie en trek haar ligblou sjiffonbloes reg. Hulle het reeds rowwe seetonele op kamera vasgelê, terwyl Lewis ook ’n straatskoot geneem het van die enkele bome in Strandstraat wat verwoed in die wind waai.
“Is jy reg dat ons kan begin?” vra Lewis.
“Ja, waar moet ek staan?”
“Staan daar voor daardie groot vensters,” en Lewis begelei haar na die beste plek.
“Reg.” Lewis skakel die kamera aan en beduie met sy vingers: drie, twee, een …
“Vanmiddag berig ons vanuit die winderige Kaapse middestad. Net ’n ware Kapenaar kan van die suidooster se reputasie getuig. Die nasionale weerburo het waarskuwings uitgestuur dat sterk winde aan die Skiereiland verwag kan word. Die voorspellings dui op winde van tagtig kilometer per uur, ofte wel drie-en-veertig knope.” Anelia glimlag vir die kamera. “Die sterkste wind wat die Wes-Kaap tot op datum ondervind het, was op 16 Mei 1984 op Beaufort-Wes toe die wind teen ’n spoed van honderd-ses-en-tagtig kilometer per uur gewaai het. Wat veroorsaak hierdie sterk winde en wat is die moontlikheid dat dit in die toekoms kan vererger?”
Anelia brei uit oor verskeie aspekte met spesifieke klem op aardverwarming en wat mense kan doen om te help. Sy en die navorsingspan het gister heelwat inligting bymekaar gekry en tydens vanoggend se onderhoud het sy ook brokkies inligting bekom.
Lewis wys die sny-teken en skakel die kamera af.
“Moet ons dit oorskiet?” vra Anelia versigtig. “Was dit OK?”
“Ja, kom ons probeer weer. Staan net so ’n bietjie anderkant toe. Ek wil die lig uit ’n ander hoek probeer kry.”
Anelia lewer dieselfde toesprakie weer.
Dié keer is Lewis gelukkig tevrede: “Reg, ek pak solank op. Sal jy solank vir ons wegneemkoffie bestel, asseblief? Swart met drie suiker vir my, dankie. Ek gaan net eers gou die toerusting in die bussie bêre.”
Terwyl Anelia bestel, loei die wind woedend om die gebou, en kan sy nie anders as om benoud deur die vensters na buite te kyk nie.
’n Man met donker hare stap in die straat af. Wat sou hom besiel om die wind te trotseer?
Lewis stoot die glasdeur met moeite van buite oop voordat dit met ’n harde slag agter hom toeklap. Dis sowaar nog heel.
“Hel, die wind word net sterker. Ons moet so gou moontlik hier uitkom.” Hy neem ’n sluk van sy koffie.
“Ja, kyk net hoe waai daardie baniere. Dit maak my sommer benoud. Ek het juis gisteraand weer video’s op die internet gesien waarin mense aan lamppale en bome vasklou.” stem Anelia saam.
“Ek sal eerste gaan en die bussie omdraai sodat jy net by die passasierskant kan inspring.”
“Dankie, Lewis. Dis bedagsaam van jou.”
Nou trek hy die koffiewinkel se glasdeur weer met groot moeite oop en toe. Dieselfde man van netnou stap weer by die venster verby. Sou hy mal wees?
Lewis toet buite.
Vervaard groet Anelia die koffiewinkeleienaar. Sy het skaars haar hand op die deurhandvatsel gesit toe dit na buite oopswaai en haar tot op die sypaadjie pluk. Sy gryp verwoed na haar handsak wat amper deur die wind weggeraap word.
Sy sal aan iets moet vashou, anders waai sy weg. Onseker van voet trippel sy agteruit teen ’n paal vas en laat val haar stomende koffie op die plaveisel. Die volgende oomblik oorrompel ’n rukwind haar sodat haar blou hoëhakskoen onder haar meegee.
Sy gil en staal haar vir die val.
’n Hand gryp haar aan die arm en die vreemdeling van netnou trek haar in ’n stywe greep vas.
Op ’n vreemde manier laat die spontane omhelsing haar onmiddellik veiliger voel terwyl haar arms na sy skouers … sy nek tas en sy haar balans probeer herwin. Die barmhartige samaritaan beweeg so vinnig moontlik met haar na ’n veilige hawe, want skielik is dit windstil om hulle.
Anelia waag dit om haar oë weer oop te maak.
Sentimeters van haar gesig af, is ’n wit-en-mosgroen strepieshemp met ’n grys das. Sy word intens bewus van ’n manlike reuk. Nou kry sy skaam en ontstrengel haar vingers om sy nek.
Hy verslap nie sy greep nie, maar vryf die gekoekte hare uit haar gesig.
Haar oë volg die netjies geknoopte das tot by breë skouers en ’n bruingebrande nek. ’n Aartjie spring in sy nek. Sy sien vierkantig gevormde kake, skerp gepunte neus, donkerbruin hare en smaraggroen oë.
Haar asem slaan weg toe hy glimlag. Genade, red my! Sy snak na suurstof.
Sy oë hou hare gevange. “Is jy OK?” vra die sterk stem.
Woorde begewe haar, en sy kan maar net knik.
“Ek gaan jou nou stadig laat gaan. Probeer jou balans alleen kry,” en sy greep verslap. “Pas op, jou skoen het gebreek.”
Haar tong plak teen haar verhemelte vas. Verbeel sy haar of is hy …? Sweerlik is hy die man van haar drome, nee, die man ín haar drome.
Dis hy … Haar bene bewe effens.
“Dis beter, jy is nou veilig,” verseker hy haar.
Sy kyk verward om haar rond. Hulle staan sowaar in dieselfde koffiewinkel waar sy minute vroeër die berig gedoen het.
“D … Dankie,” kry sy uiteindelik uit. Haar lyf voel vreemd koel toe die vreemdeling se liggaamshitte van hare af weggeskeur word.
“Kan ons asseblief twee cappuccino’s wegneem?” praat die aantreklike man met die winkeleienaar sonder om sy oë van haar af te haal.
“Joune lê buite op die sypaadjie,” verduidelik hy nog voor sy enigiets kan vra.
Sy het heeltemal vergeet wat van haar koppie lafenis geword het.
Vir ’n oomblik staan sy versteend. Toe val sy op die naaste stoel neer. Asof steeds in ’n droom, haal sy haar foon uit haar handsak en laat weet vir Lewis dat sy OK is. Hy moet net ’n paar minute vir haar in die bussie wag.
Toe sit sy haar foon op die tafel neer en kyk weer vas in ’n paar bekommerde oë.
“Moet ek iemand vir jou bel?” vra hy. “Jy lyk letterlik windverwaaid.”
“Nee. Uhm. Ek is OK,” sê sy steeds verstrooid en haal diep asem om haar kalmte te herwin. “Dankie dat jy tot my redding gekom het. Ek het die wind onderskat.”
“Ek dink nie enigiemand kon voorspel het dat die suidooster vandag so sterk sou waai nie,” maak hy dit af.
“Ek het geweet, want dis my werk, maar dit was nie so erg toe ons netnou by die koffiewinkel aangekom het nie,” verduidelik sy.
“Kan ek jou vriend bel sodat hy kan terugkom om jou te kom haal?”
“Ons werk net saam. Ek het hom laat weet dat hy asseblief vir my in die bussie moet wag.”
Dit lyk vir Anelia of daar verligting op die man se gesig daag. “Wat maak jy in hierdie winderige toestand buite? Ek het jou vroeër twee keer hier verby sien stap.”
“Ek het ’n vergadering in die stad, maar ek is bevrees ek het verdwaal.”
Sy waardeer die eerlikheid. Mans erken hierdie swakheid selde.
“Hoekom?” vra sy nuuskierig.
“Hoekom het ek ’n vergadering? Of hoekom het ek verdwaal?”
Wat ’n simpele vraag! “Het jy dan onlangs hierheen verhuis dat jy verdwaal?” verwoord sy haar vraag effens anders.
“Nee, ek moes ’n vreemde firma kom opsoek, maar hier buite is nêrens ’n naambord nie. Ek het die persoon al ’n paar keer probeer bel, maar hy antwoord nie sy selfoon nie. Hy’t seker ook vir vandag se wind gevlug.”
Dit klink na ’n logiese verduideliking.
Die winkeleienaar sit die kartonbekertjies met koffie voor hulle neer.
Die man teenoor Anelia maak albei deksels oop en gooi vir hulle elkeen drie teelepels suiker in voordat hy dit roer.
Dit gee haar die geleentheid om hom onderlangs dop te hou. Daar is ’n smaakvolle, duur horlosie aan sy pols. Sy groot hande maak die deksels weer stewig toe. Anelia drink elke beweging in. As die roer van koffie so sensueel kan lyk, sal daardie sterk hande darem met ’n vrouelyf kan toor.
Waar kom al hierdie gedagtes vandaan?
“Daar is niks op die aarde lekkerder as koffie nie,” gesels hy haar ongemak weg. Skielik kyk hy reguit na haar. Sy glimlag vra onomwonde: Hou jy van wat jy sien?
Sy bloos.
“Al die suiker is vir die skok,” gesels hy verder. “Jy lyk vir my bekend. Het ons al voorheen ontmoet?”
Sy sou graag wou antwoord: Ja, net ’n paar dae gelede in my droom het jy my gesoen, en …
“Ek glo nie. Jy het my seker op Délicieux gesien. Ek is ’n programaanbieder en soms, soos vandag, doen ek veldstories.”
“Dis reg!” glimlag hy. “Anelia le Roux … jy lyk anders in lewende lywe.”
“O.” Sy sou eerder ’n woord soos “mooier” of selfs “vriendeliker” verkies het. Sy herroep sy laaste sin. Die manier waarop hy haar naam uitspreek, klink soos heuning vir die gode.
Konsentreer, Anelia.
O aarde, haar hare! Geen wonder die man kyk so na haar nie. Sy probeer haar hare platstryk, maar dit maak stellig geen verskil nie.
Hulle neem albei ’n sluk van hulle koffie.
“Ek moet gaan.” Sy staan eerste op. “Lewis wag vir my.”
“Wil jy nie my naam weet nie?”
Sy geamuseerde oë volg die beweging van haar hande toe sy die los hare agter haar oor probeer indruk. Vir die eerste keer sien sy die kuiltjie in sy wang raak. Dit maak haar lighoofdig terwyl haar hart onreëlmatig begin klop.
“Nee. Ek bedoel, ja. Jammer,” Anelia kan nie glo sy stotter so nie. Sý wat voor ’n kamera met duisende mense dwarsoor die land praat.
Hy steek sy hand plegtig uit. “Leon le Hanie.”
Sy sterk vingers vou warm om hare. Dit voel of haar hele arm lam word. Sy maak haar keel skoon. “Ek sal ongelukkig nou moet gaan. Die kameraman wag nog vir my.”
Anelia tel haar wegneembeker op, en Leon volg haar voorbeeld.
“Kan ek ten minste jou nommer kry voordat jy gaan?” vra hy.
“Ja. Ek bedoel, nee … Jammer.” Wat besiel haar?
“O.”
Stilte.
“Ek sal jou tot by die bussie help. Nou-nou waai jy weer weg,” glimlag hy.
Sy tel haar handsak op en gooi haar blou skoene daarin. Om straataf te hinkepink sal haar waardigheid net meer skade doen.
“Tot siens, mevrou,” groet Leon die eienaar hoflik.
“Tot siens,” groet Anelia ook.
“Kom gerus weer,” antwoord die dame vriendelik.
“Ek sal beslis, die koffie is heerlik, dankie.”
Sjoe, maar die man kan met ’n vrou toor. Selfs die oë van die ouer vrou agter die toonbank blink toe sy groet. Hulle stap tot by die glasdeur.
Met sy hand op die deurhandvatsel, draai hy na haar: “Jy sal my weer sien, mooie Anelia.”
Vir haar klink dit soos ’n belofte. Sy sluk die droogheid in haar keel weg.
Hy staan nader aan haar. Sy hand vou om haar elmboog. Sy vingerpunte streel sagkens oor haar voorarm totdat hy sy vingers deur hare strengel.
“Hou styf vas,” glimlag hy vir haar voordat hy die deur oopmaak en haar tot by die bussie begelei. Hy maak die deur so vinnig moontlik oop en help haar in. Net met moeite kry hy die deur weer agter haar toegedruk.
“Uiteindelik!” raas Lewis en trek met ’n vaart weg.
“Ek is jammer jy moes vir my wag.” Nou voel sy skuldig omdat sy nie daaraan gedink het om vir hom nog ’n koffie te bestel nie en neem’n sluk van hare.
“Ek het gesien wat gebeur het.”
Anelia kyk by die venster uit en sien hoe ’n windverwaaide Leon die bussie ’n paar sekondes agterna kyk, sy bene ’n ent uitmekaar geplant om sy ewewig te behou.
Dan draai hy om en probeer teen die wind aanstap.
Lewis ry om ’n draai sodat sy Leon nie meer kan sien nie. Sjoe! Sy sit haar hand op haar hart en haal diep asem. Dit is seker hoe ’n mens voel wanneer jy ’n noue ontkoming gehad het.
Of een van ’n aantreklike vreemdeling!
Later daardie week droom Anelia van geheimsinnige groen oë wat haar dophou.
Sy staan onder ’n lou stort terwyl die bewonderende oë elke beweging van haar volg sodat sy van hom af wegdraai en haar kop onder die water indruk. Net toe sy haar arms oplig om haar hare uit haar gesig te vee, gaan die stortdeur oop. Sy skrik toe hy met klere en al in die stort klim. Onthuts kyk sy op na sy gesig en sien hoe sy lippe naderkom. Sy tree terug totdat die kraan teen haar rug druk. Met dié draai die kraan warm kant toe en brand haar vel.
Sy skrik wakker.
Haar hele lyf is aan die brand sodat sy huiwerig oor haar skouers vryf. Gelukkig het sy darem nie regtig gebrand nie, maar dit voel wel of sy vuurwarm aan die binnekant is.
Sy haal ’n paar keer diep asem om weer tot verhaal te kom. Hoe verklaar sy dié drome? Sy het die man skaars ontmoet, en hy spook snags by haar.
Inteendeel, hy het haar al in haar drome besoek nog voordat hulle ontmoet het.
Die volgende oomblik gaan die wekker af.
Traag staan sy op en stap kombuis toe om die perkoleerder aan te skakel, want sy glo aan ordentlike koffie. Veral vir ontbyt. Daarna stap sy badkamer toe om haar gesig met koue water af te spoel, haar liggaam steeds ietwat koorsig.
Hierdie storie moet nou end kry.
Later in die dag is sy so besig met navorsingwerk saam met die span dat sy van haar droom vergeet. Sy geniet die werk en leer baie.
Daardie middag skakel Zack haar weer. Sy antwoord sonder entoesiasme. In haar kop het sy reeds vrede gemaak daarmee dat sy hom nie meer as deel van haar lewe wil hê nie. Soos Mercia gesê het, laat hy haar nie in die nag wakker lê of hartverskeurend huil nie.
“Prinses, wil jy dan nie vanaand saam met my gaan uiteet nie? Asseblief?” drup die heuningkwas.
“Ek het planne met Mercia.” Gelukkig hoef sy nie weer te jok nie.
“OK, kan ek jou dan môre vir middagete iewers kry, asseblief?” Hy begin nou desperaat klink.
“Goed,” stem sy in, al is dit net, besluit sy, om hom af te sê.
“Wonderlik, by He/Brew’s?” vra Zack.
Hulle was nog nooit saam daar nie, maar hy onthou blykbaar dat dit haar gunsteling-koffiewinkel is. Hy gaan net die hele koffie-ondervinding daar vir haar bederf.
“Ek kry jou eerder by die koffiewinkel verder af in die straat. Ek was lanklaas daar,” dink Anelia gou ’n verskoning uit.
“Reg so, prinses. Sien jou dan twaalfuur.” Zack klink baie ingenome met homself.
Anelia moet keer of sy sug hardop toe sy groet.
Sy trek gou aan, gee die kat kos en ry na Mercia toe. Sy is die een persoon by wie sy net haarself kan wees, geen grimering en geen ander pretensies ook nie. Anelia kan selfs in haar nagklere gaan kuier, sou sy wou, en daar sal geen veroordeling wees nie.
“Al werk ons so semi saam, voel dit asof ek jou nooit sien nie,” groet sy Mercia met die intrapslag na ’n stywe drukkie.
“Ek stem, dis jammer ons kalenders is nie in sync nie.”
Mercia het haar pantoffels aan, sien Anelia en glimlag. “Ek hoop jy het jou beste kookboeke uitgeruk, ek is vanaand rasend honger,” skerts sy.
“Ek het, glo my. Ek wil sommer vir Shawn ook bietjie bederf. Jy weet, ons is al amper ’n jaar saam, ek kan nie nou al begin slap lê nie. My ma het altyd gesê jy kan nog oud en lelik wees, maar jou man moet altyd gelukkig aan tafel en in die bed wees,” lag sy.
“Wel, ek glo vandat jy in Shawn se lewe is, is hy een van die gelukkigste mans op aarde, vriendin.”
“Hy sal nou-nou hier wees. Kom ek gaan skink vir ons elkeen ’n glas rooiwyn,” nooi Mercia.
Toe hulle elkeen met ’n glas in die hand op die bank sit, vra Mercia of daar enigiets interessants by die werk gebeur het.
“Daar het …” Om een of ander rede speel die stortdroom weer voor haar af, soos al tientalle kere die week.
“Dit kan net ’n man wees wat jou só laat bloos. Vertel!” Mercia raak skoon buite haarself.
“Onthou jy toe die suidooster vroeër die week so wild gewaai het? Ons moes ’n storie daaroor doen.”
“Ja, ek het nogal gedink Délicieux sal ietsie daaroor inbring.”
“Ons het die storie in die oulikste koffiewinkel geskiet. Ons moet tog eendag daar gaan middagete eet en–”
“Nee wag, daar moet iets interessanter as net ’n koffiewinkel in die prentjie wees,” val Mercia haar in die rede.
“In elk geval, daarna het Lewis die toerusting bussie toe gevat terwyl ek koffie bestel het. Hy het die bussie gaan omdraai sodat ek makliker kan inspring, maar toe ek die koffiewinkel se deur oopmaak, suig die rukwind my na buite en vlieg ek teen ’n man vas. Hy het my darem weer na veiligheid gebring en vir ons cappuccino’s gekoop.”
“Dit kan tog nie al wees nie.” Mercia sit vorentoe asof sy beter wil hoor. “’n Mens bloos nie só oor ’n koppie koffie nie.”
“Ek was ’n bietjie onkant gevang, want ek het in ’n vierkantige ken vasgekyk en gespierde arms het my vasgedruk. Al die lug het my longe verlaat en ek het ’n lammigheid in my bene gevoel. En dalk sterre gesien. Ek kan nie meer alles so mooi onthou nie.” Terugflitse van Leon se warm, beskermende liggaam blits weer voor haar geestesoog.
“Hey, jy dagdroom so, jy hoor nie eers wat ek vra nie,” ruk Mercia se stem haar terug na die werklikheid. “Het jy darem onthou om sy naam te vra terwyl jy so in vervoering was?”
“Om die waarheid te sê het ek vergeet, maar hy het my gou genoeg in kennis gestel.”
“Het jy jou nommer vir hom gegee?” pomp Mercia haar vir nog inligting.
“Nee.”
“Hoekom nie? Het hy nie gevra nie? Dalk is hy getroud. Het jy ’n ring aan sy vinger gesien?” Sy haal amper nie asem nie.
“Hy het gevra, maar ek het dit nie vir hom gegee nie.”
“Agge nee, genade!” Mercia gooi haar arms in die lug. “Wat is sy naam? Kan jy dit darem onthou?”
“Leon le Hanie.”
“Hoekom klink dit so bekend?”
’n Greintjie hoop kom lê in Anelia se binneste, maar voordat hulle verder kan gesels, stap Shawn by die voordeur in.
“Hallo, dames,” groet hy opgeruimd.
Mercia spring dadelik op en omhels hom asof sy hom maande gelede laas gesien het.
“Wat ruik so lekker? Ek is rasend van die honger,” kla hy.
“Ons het net vir jou gewag. Die kos is gereed,” beduie Mercia na die kombuis.
Shawn gee Anelia ook ’n drukkie. “Goed om jou ook weer te sien, Anelia. Hoekom het jy vanaand nie sommer vir Zack saamgenooi nie?” vra hy ordentlikheidshalwe.
“Ek het môremiddag ’n afspraak met hom. Om hom af te sê.”
“Well, I’d never …” Mercia se mond hang amper oop, maar sy weet beter as om voor Shawn verder uit te vra.
Sy sal wel een of ander tyd haar hart deel.
Die aand is, soos gewoonklik, gesellig met heerlike boerekos en asynpoeding vir nagereg en Anelia is amper onwillig om terug te gaan na haar eensame meenthuis.
