Читать книгу Сэрца мармуровага анёла (зборнік) - Людміла Рублеўская - Страница 17

Марк прынёс для Магды белую куртачку і клапатліва дапамагаў зашпіліцца. Чырвоная сукенка хавалася пад белым, быццам правіна. Бялявы хлапчыска пералічваў грошы. Сто семдзесят рублёў. Падлеткі задаволена загулі.

– Ну што, у разліку?

Цяпа зрабіў рукой шырокі жэст:

– Арыведэрчы, Рома! Тупайце на ўсе чатыры.

– А паперы з гільзы? – азваўся Кастусь.

– А на паперы, я ж сказаў, цана спецыяльная. – Вочы Цяпы таксама ненатуральна блішчэлі. Відаць, «траўкі» Сева прынёс…

– Вы ж атрымалі за тыя паперы сто рублёў…

– А я фантазёр. – Магда адчула, што гэты чалавек на мяжы свядомасці.

Марк цягнуў яе ў бок брамы, шэптам выказваючы ацэнку ейным разумовым здольнасцям, але яна марудзіла, прыслухоўваючыся да перамоў.

– Што вы хочаце яшчэ атрымаць? – Кастусь стараўся быць спакойным.

– А што трэба чалавеку для шчасця? Хлеба і відовішч! – голас смуглявага гучаў лена. – На хлеб мы ад вас атрымалі…

Цяпер нам патрэбныя відовішчы.

Падлеткі пачалі наперабой выказваць свае пажаданні, спрэс непрыстойныя.

Цяпа спыніў іх:

– Каханне і смерць… Што яшчэ можа разагнаць нуду жыцця? Выбірайце. Або дзяўчынка пакажа нам стрыптыз… Зараз сцямнее, мы падсвецім ліхтарыкамі – прыгажосць на фоне магіл! Узбуджае! Не, не, ніякага гвалту. Сеанс дзесяць хвілін – і паперы вашыя.

– Цяпа ў нас паэт! – горда прагаварыў налыса стрыжаны хлапчук.

– Гэта проста пераходзіць усе межы! – зароў Марк. – Ану, пайшлі адсюль! – і тузануў Магду за руку.

– Стрыптызу не будзе. А што за другім разам? – гэтак жа спакойна спытаў Кастусь.

– Або хто-небудзь з вас пайграе са мной у ножычкі.

– Па якіх правілах?

– Сам-насам, да першай крыві.

– Нецікава. Давайце да трэцяй, – працягнуў хтосьці з падлеткаў.

– Да сёмай! Гэта крута!

– Добра, давайце да сёмай.

Святло ліхтара ля касцёла дазваляла разглядзець, як блішчаць вочы чалавекаў у скуранках.

– Ды ці маеш патрэбнае нам?

Адзін з хлапчукоў – яго зусім разабрала «траўка», так што хістаўся чарацінай, – дастаў з чорнага пакета пляскатую кардонную каробку і працягнуў смугляваму. Той няспешна зняў накрыўку.

– Вось… Падыдзі, зірні… Кастусь коратка ўздыхнуў:

– Яны…

– Вы сабе як хочаце, а я ў гэтым шоу не ўдзельнічаю, – голас Марка грымеў на ўсе могілкі.– У мяне яшчэ дваццаць рублёў ёсць, бярыце, і разышліся. Цяпа скрывіўся:

– Схавай грошы, дзядзька. Давай, Сева, падпалі паперкі. Відаць, пакупнікам яны без патрэбы.

На рагу першага аркушыка расцвіла чырвоная кветка…

– Марк, Магда, ідзіце дамоў,– цвёрда сказаў Кастусь. – Гэта ўжо мая справа. – I да смуглявага: – Давай пагуляемся ў ножычкі.

Смуглявы задаволена ўсміхнуўся і пацягнуў маланку на скуранцы.

– Распранайся да пояса…

– Не трэба! Лепш я… – Магда вырвалася ад Марка, адбеглася і дрыжачымі рукамі пачала расшпільваць куртку.

– У-у-у! – зацікаўлена загулі падлеткі. Але Кастусь раўнуў:

– Калі ты зараз гэта зробіш, я буду» гуляць у ножычкі» з усімі імі! Марк, чаго чакаеш, забірай яе!

Магда адчула, як дужыя рукі Марка адрываюць яе ад зямлі і ён нясе яе да выхаду з могілак, нягледзячы на пратэсты. Ужо ля брамы іх нагнаў адзін з хлопчыкаў.

– Вы… гэта… міліцыю не клічце. Цяпа майстар. Насмерць не зарэжа. Падрапае толькі… А калі мянты падыдуць, гамон хвастатаму. Цяпа любіць, каб сумленна ўсё было. Магдаліна плакала ля белай брамы і рвалася на могілкі. Марк затуляў яе ў абдоймы, штосьці супакаяльнае нашэптваў, спрабаваў адвесці далей… Дарэмна Ну не будзеш жа ў цэнтры горада цягаць на плячы дзявулю! На іх і так азіраліся рэдкія прахожыя. Дзейнічала толькі пагроза, што калі яна не перастане раўці, зацікавіцца міліцыя і Цяпа вырашыць, што гэта несумленна. А з могілак даносіўся вясёлы хор: «Тры! Чатыры! Пяць!», нібыта там гулялі ў жмуркі.

Вароны зашумелі ў чорных нетрах шатаў, быццам паўз іх праляцела нечая душа.

– Се-ем!

Магда вырвалася з абдоймаў Марка і кінулася па цёмнай прысадзе, далёка ў канцы якой гарэў агеньчык над дзвярыма касцёла, як сумны анёл.

Цішыня палохала. Ад яе спынялася сэрца… Між магіл павольна рухалася чыясьці постаць…

– Кастусь! Што з табой?

У святле ліхтара Магдзе падалося, што ён памірае – спрэс заліты крывёю. Хлопец прыціскаў да грудзей свой заплечнік у цёмных плямах і ўсміхаўся.

– Усё нармальна… Толькі драпіны. Праўда, Цяпа перамог – чатыры-тры на яго карысць. Але нават паабяцаў прыйсці на краязнаўчы гурток.

– Прыдурак! – прашыпеў скрозь зубы Марк. – Паперы дзе?

– Тут… – Кастусь паказаў на заплечнік.

– Давай… Яны ж належаць Магдзе, ты сам казаў? Кастусь паслухмяна адкрыў заплечнік. Марк выхапіў каробку, загорнутую ў чорны пакет, і паклаў у свой дыпламат.

– Магдаліна, пайшлі…

– А ён?

– О, Госпадзе, калі ж гэта скончыцца!

Марк дастаў з партманета грошы і раздражнёна працягнуў Кастусю:

– На табе тры рублі на таксі. Той адмоўна пакруціў галавою.

– Дзякуй, свае ёсць. І заўтра вярну дзвесце рублёў. Ялецкі толькі раздражнёна фыркнуў:

– Янку свайму вернеш. Ягоныя грошы. Магда вырвала руку з рукі жаніха:

– Якое таксі… З яго ж кроў капае!

– Перажыве…

На асветленай вуліцы Кастусь прагаварыў, гледзячы ў зямлю:

– Даруйце, калі ласка… Бывай, прынцэса. І пайшоў…

І яны ўжо ніколі не…

Гэта сапраўды горш за смерць!

– Кастусь! Пачакай!

Магда расшпіліла куртку, сарвала з сябе, працягнула Марку.

– На… І аддай мне, калі ласка, паперы дзеда. Я іду з ім. З Кастусём.

Марк не зрэагаваў, толькі здзіўлена падняў бровы.

– Магдаленка, я ўжо прывык да тваіх выбрыкаў. Але мусіць жа быць мяжа? Не забывай, што мы пачалі сямейнае жыццё.

Але Магда наблізілася да Кастуся, і яе зялёныя вочы палалі.

– Ты кахаеш мяне?

Кастусь памаўчаў і сказаў вельмі проста:

– Я памёр бы за цябе, – зірнуў на Ялецкага. – Прабач, Марк. Я праўда гэтага не хацеў.

– Ты проста нягоднік, – пагардліва азваўся той і звярнуўся да нявесты: – Магда, не дуры. Пасля сама будзеш вельмі шкадаваць.

– Прабач, Марк. Можа, я і пашкадую, але…

– Ты не пашкадуеш, прынцэса!!!

Кастусь схапіў дзяўчыну на рукі, падняў над сабой, закружыў:

– Я хачу тры сыны-каралевічы і тры дачушкі-прынцэсы!

– На сваю мэнээсаўскую зарплату карміць іх будзеш? – сталёвы голас Марка вярнуў закаханых на зямлю.

Магда падбегла да жаніха – абразліва шчаслівая.

– Марк, міленькі, я нічога не магу змяніць. Ты мужны, добры… Аддай мне рукапіс і… даруй.

У прывідным святле ліхтара твар Марка здаваўся сапраўды высечаным з каменю.

– Гэта мая памылка. Трэба было зрабіць цябе жанчынай. Ты ж усё роўна вернешся да мяне! Хто яшчэ будзе з табою так нянькацца? А паперы, прабач, я пакіну сабе.

– Чаму? – разгубілася Магда.

– Таму што напачатку імі павінны заняцца адпаведныя органы. А то налятуць зараз усялякія энтузіясты з хвосцікамі…

Кастусь неўразумела паспрабаваў усміхнуцца.

– Марк, ты жартуеш?

– Мне не да жартаў, як ты мог бы здагадацца. Кастусь збялеў.

– Гэта… гэта подла!

Магда ўмаляла:

– Марк, дарагі… Я разумею, гэта тваё самалюбства… Але столькі жанчын мараць пра такога мужчыну, як ты! Ты для мяне проста занадта добры. Я не падманвала – я проста не ведала, што такое каханне. Прашу, не рабіся ворагам. Ты ж не хочаш сапраўды перадаць паперы майго дзеда гэтым…

– Не толькі хачу, але і павінен, – важка, нават насмешліва сказаў Марк і рушыў да аўтобуснага прыпынку.

– Стой! – кінуўся ўслед Кастусь. – Аддай рукапіс!

– Забяры, падонак, як забраў маю нявесту! – Марк раптам зрабіў рэзкі рух рукой, і Кастусь сагнуўся напалам, хапаючы ротам паветра. Але зноў дагнаў Марка…

Яшчэ хвіля, і яны ўдвух пакаціліся па зямлі… Марк падмяў пад сябе хлопца і біў з такой злосцю, што Магда падумала – заб'е… Але вось наверсе – Кастусь…

– Магда! Дыпламат!

Дзяўчына кінулася да Маркавага чамаданчыка, паспрабавала адкрыць…

Проста ля іх спынілася міліцэйская машына. Трое здаровых міліцыянтаў расцягнулі ваякаў.

– Супакоіцца! Вашы дакументы! Марк дастаў з задняй кішэні нагавіцаў чырвоную кніжачку, разгарнуў… Міліцыянт, што трымаў Ялецкага за каршэнь, адышоўся і разам з двума саслужыўцамі ўзяў пад казырок.