Читать книгу Singapur. Przewodnik - Magdalena Nowakowska - Страница 4

W swojej krótkiej historii Singapur wchłonął wiele narodowości. Rdzenni mieszkańcy, chińscy handlarze, brytyjscy koloniści, hinduscy robotnicy, europejscy poszukiwacze przygód – wszyscy wzbogacili wyspę swymi tradycjami i zwyczajami, tworząc unikatowe, wielokulturowe społeczeństwo.

Znaczącą większość stanowią dziś Chińczycy (76%), za nimi plasują się Malajowie (14%), a po nich Hindusi (8%). Trzy główne narodowości uzupełniają pracujący głównie w biznesie Europejczycy, Amerykanie i Australijczycy oraz coraz liczniejsza rzesza imigrantów z biedniejszych krajów Azji. Wiele narodowości to również wiele religii. Dominują wyznania popularne w Chinach – buddyzm, taoizm i konfucjanizm, pozostawiając nieco miejsca dla chrześcijaństwa, a w następnej kolejności islamu i hinduizm. Spora część ludności – około 17% – określa się jako bezwyznaniowa.

Podejście Chińczyków do religii jest raczej pragmatyczne. Nawet ci deklarujący się jako buddyści, rzadko zaprzątają sobie głowę mistycznym wymiarem wiary, skupiając się na próbach osiągnięcia sukcesu już na tym świecie. Rytualne czynności służą głównie uspokojeniu duchów przodków, a do świątyni chodzi się przede wszystkim po to, by przy pomocy tradycyjnych praktyk wróżebnych szukać wiedzy na temat przyszłości. W życiu codziennym Chińczycy często kierują się przesądami, które warto poznać, by nie popełniać w codziennych kontaktach większych lub mniejszych gaf. I tak na przykład, gdybyśmy zapragnęli obdarować kogoś prezentem, uważajmy, by nie wręczyć któregoś z przedmiotów przynoszących pecha lub kojarzonych z wrogością bądź smutkiem, jak noże, zegarki, chusteczki czy kwiaty. Siadając do stołu pamiętajmy, by nie wbijać pałeczek w potrawę. Starajmy się też ich nie upuścić – w takim przypadku nieszczęście gotowe. Źle widziane jest również gestykulowanie z pałeczkami w dłoniach oraz wskazywanie nimi czegoś lub ich nadmierne oblizywanie.

O określonych zasadach zachowania pamiętajmy również w kontakcie z muzułmanami i Hindusami. Podając coś lub wskazując warto ograniczyć używanie lewej ręki, która uważana jest za nieczystą, przeznaczoną do czynności związanych z toaletą. Podczas spożywania posiłków korzystanie jedynie prawej ręki to wymóg bezwzględny. Wchodząc do świątyni hinduskiej czy do meczetu, należy zdjąć buty, w chińskiej nie zawsze jest to konieczne. Obowiązek zsunięcia butów ze stóp ciąży natomiast na wszystkich goszczących w prywatnym domu. W meczecie obowiązuje chusta na głowie dla kobiet i ubrania zakrywające nogi i ręce, w hinduskiej wystarczy zakryć ramiona, a w chińskiej ubiór może być nieco swobodniejszy. Zwiedzając miasto w ciągu dnia, możemy ubrać się dowolnie, ale wychodząc wieczorem do restauracji pamiętajmy, że osoby w szortach raczej nie zostaną wpuszczone do lokalu.

Koniecznością jest dostosowanie się do regulowanych przez prawo norm zachowania w sferze publicznej. To, co w wielu krajach uchodzi po prostu za brak kultury osobistej, jak śmiecenie, plucie czy nie spuszczanie wody w toalecie, w Singapurze jest wykroczeniem zagrożonym wysoką grzywną. Spontaniczne okazanie sympatii przez przytulenie bez uprzedniego uzyskania zgody może zostać uznane za naruszenie fizycznej intymności i również podlega karze. Na kłopoty narazić się możemy również paradując po własnym mieszkaniu lub pokoju hotelowym nago (jeżeli oczywiście ktoś nas na tym przyłapie).

Mimo wielu narodowości i bogactwa tradycji, Singapurczycy wykazują silne poczucie własnej tożsamości. W dużej mierze jest to zasługa rządów Lee Kuen Yew’a, który od samego początku starał się wpoić mieszkańcom kraju przynależność do jednej wspólnoty. Mimo wielokulturowej polityki, promował więc tożsamość singapurską, a nie chińską czy malajską. W przeciwieństwie do kolonialnej praktyki podziałów rasowych, zgodnie z którą Europejczycy, Malajowie, Chińczycy i Hindusi mieszkali i pracowali we własnych, odrębnych dzielnicach, Lee wprowadził limity mieszkaniowe, by zapobiec tworzeniu się monokulturowych osiedli. Wszystkich mieszkańców Singapuru, bez względu na pochodzenie etniczne, łączy poczucie narodowej dumy oraz postawa życiowa charakteryzująca się ambicją, chęcią rywalizacji i zdroworozsądkowym podejściem do rzeczywistości. Wspólną cechą, w dużej mierze wynikającą z obowiązujących surowych przepisów określających zasady życia społecznego, jest umiłowanie ładu oraz podporządkowanie się hierarchii i autorytetom.