Читать книгу Hartstog op see - Malene Breytenbach - Страница 3

Justine staan opgewonde op die kaai met haar tas en skouersak. Die windjie waai haar lang, donker hare oor haar gesig en sy vee dit vir die soveelste keer uit haar oë, kyk dan oorstelp op na die groot wit skip, verskeie verdiepings hoog, wat in die Kaapstadhawe vasgemeer lê. Op die boeg staan die naam Moon Goddess.

Dit is kamstig een van die kleiner skepe wat aan Goddess Cruises behoort, maar dit is die grootste skip wat sý nog gesien het – spierwit, oorweldigend en duidelik superluuks. ’n Drywende sewesterhotel. Op háár gaan Justine vir die volgende paar weke verpleegster wees.

Dit was haar geluk dat een van dié skip, wat van Australië vaar en na die Middellandse See op pad is, se verpleegsters in Kaapstad vervang moes word. Die skip vaar vanaf Kaapstad om die weskus van Afrika, deur die Straat van Gibraltar, waar dit ’n tydjie vertoef, na die hawestad Alexandrië in Egipte, waar dit ’n ruk lank vasmeer sodat die toeriste ’n binnelandse toer kan geniet. Daarna vaar dit na Kreta, na Malta, terug na Gibraltar en weer om Afrika na Kaapstad. Van Kaapstad af keer die skip na Australië terug en begin ’n volgende toer.

Justine het lankal aansoek gedoen om ’n pos as skeepsverpleegster en die nodige gevorderde noodhulpkursus voltooi. En skielik, voordat sy dit verwag het, is daar toe ’n opening vir haar!

Die mediese personeel op die Moon Goddess moet sowat seshonderd passasiers versorg. Die skip is Australies en Justine verwag daarom dat die bemanning en personeel meestal Engelssprekend sal wees. Dit was ’n aanstellingsvereiste dat sy Engels goed magtig moet wees, maar natuurlik is sy wel. Tot dusver weet sy net van twee mense in die mediese afdeling. Die hoofverpleegster onder wie se leiding sy gaan werk, is ene Sally Williams, en die senior dokter is Ruben Barnard. Sou hy Australies en Engelstalig wees, of een van die vele Suid-Afrikaners wat oorsese weivelde gaan soek het?

Justine is baie nuuskierig en gretig om met almal kennis te maak. Sy kan ook nie wag om te sien hoe so ’n enorme skip werklik van binne lyk nie. Sy het al foto’s gesien, maar was nog nooit self op so iets nie. Dit sal seker so luuks wees soos die Titanic van destyds, net veel meer modern, natuurlik.

Volgens die inligting wat sy nagevors het en ook van die skeepsredery ontvang het, is die passasiers ’n mengelmoes van tale en kulture, meestal volwassenes. Hulle het skynbaar geld in oorvloed, want dié plesiervaarte is bitter duur. Daar word hoog opgegee oor die skip se pragtige dekor, die kajuite (veral die héél luukses wat elkeen ’n eie balkon het), die vele restaurante, sitkamers, kroeë, die nagklub, spa en gim, boetieks, skoonheidsalonne, swembaddens, natuurlik die casino en ’n groot balsaal, die Mountjoy. Dié saal is die middelpunt van sosiale bedrywighede en dien ook as konsertsaal. Daar is allerlei vertonings, kabarette, danse, vier-en-twintig-uur-buffetetes, verrykingsprogramme, speletjies … alles waaraan ’n mens kan dink om die passasiers te vermaak en verveeldheid hok te slaan.

Dit beteken dan sekerlik dat daar verskeie kunstenaars ook aan boord sal wees, dink Justine. Dis ’n hele klein wêreld, ’n mikrokosmos met ’n uiteenlopende, interessante groep mense. Heerlik opwindend!

Op so ’n plesiervaart gee mense hulle aan allerlei lewensgenietinge oor. Een van die redes waarom haar verhouding met Jacques skipbreuk gely het, was dat hy niks gehou het van haar plan om ’n tyd lank ’n skeepsverpleegster te wees nie. Hy het pas as algemene praktisyn gekwalifiseer. Hý sal so ’n pos nooit eens oorweeg nie, het hy afkeurend gesê toe sy hom van haar plan vertel. Hy het haar kwansuis oor alles en nog wat gewaarsku: Mense ooreet hulle vreeslik en dan sal sy met nare maagprobleme en diarree te kampe hê. Mense kry ipekonders en word seesiek.

“Jy weet ook nie wat alles in die kajuite aangaan nie, ek’s seker die mense pleeg allerhande sondes en ruil bedmaats sommer so goedsmoeds uit,” het hy suur beweer. “En dan praat ek nie eens van die wolwe wat op jag is nie. ’n Verpleegster is ’n maklike teiken. Hulle stel natuurlik net mooies aan, sodat dit vir die passasiers plesier sal gee.”

Sy was naderhand regtig vies vir sy praatjies. “Jy maak asof ’n verpleegster gelyk is aan ’n slet! Jy laat my nou regtig goedkoop voel net omdat ek my vir so ’n doodgewone werk inlaat. ’n Plesierboot is nie ’n drywende bordeel nie. Dis jóú kop wat in daardie rigting dink! Skaam jy jou nie? Dit is doodeenvoudig ’n lekker vakansie waar mense kan ontspan en vermaak word, dis al. Mag ’n verpleegster nie ook op ’n seereis gaan nie? Ons sal mos oraloor aan wal kan gaan, dan sien ek darem die wêreld. Maar dis juis wat jy nié wil hê nie, nè!”

Afgesit sou sy beslis nie wees nie. In elk geval het Jacques so jaloers, besitlik, veeleisend en dominerend geword, dat die dun ou draadjie waaraan die verhouding gehang het, nou eenvoudig gebreek het. Sy het nuwe, vars ondervindings en plekke nodig. Nuwe gesigte, nuwe persoonlikhede.

Dis tyd vir heling van die teleurstelling waarin haar verhouding met Jacques ontaard het. Sy het hom aanvanklik so bewonder. Eintlik wou sy self graag dokter geword het, maar sy kon dit nie bekostig nie. Toe kry sy maar ’n meer haalbare graad in verpleegkunde.

Die dokters met wie sy al saamgewerk het, is meestal mense wat sy bewonder vir hul intelligensie en mensvaardighede. Sy het haar verbeel Jacques is ook so bewonderenswaardig, en toe val sy vir hom …

Maar nee, sy moet vir eers van hom probeer vergeet. Nou moet sy aan boord stap. Sy tel haar bagasie op en stap met die loopplank op ná sy ’n slag diep asemgehaal het. Net toe sy bo kom, haak die wieletjie van haar tas egter aan iets, die handvatsel ruk uit haar hande en die tas rol ’n entjie na onder. ’n Offisier in wit, met rooi-en-goue epoulette, is gelukkig agter haar en hy kry haar tas beet voor dit in die water of op die kaai val.

Toe hy haar tas vir haar aangee, kyk sy op in die helderste blou oë in ’n sonbruin gesig. ’n Hoekige gesig, nie filmstermooi nie, maar manlik.

Hy knik net vir haar verligte bedanking, glimlag en loop weg oor die dek van die skip. Van agter kyk sy betower na die regop rug en breë skouers in die wit uniform, die donker kop met netjies gesnyde hare. Sy kan skaars glo dat sy pás op die skip aangekom het, en hier loop sy haar in so ’n beeld van ’n man vas! Wat sou hy wees? Een van die skeepsoffisiere, ’n hotelpersoneellid of een van die dekpersoneel? Wie ook al, sy hoop sy sien hom gou weer.

Moenie verspot wees nie, betig sy haar egter. Jy behoort op die oomblik sku te wees vir mans. Gedra jou!

Sy sien nog twee mans in uniform en gaan vra hulle waar die mediese afdeling is.

“Ek kan u gaan wys, dame,” sê een, ’n vriendelike jong man met ’n sproetgesig en vlamrooi hare. “U is tog nie siek nie? U lyk of u pas aan boord gekom het.”

“Nee, ek is ’n verpleegster. Ek kom die plek inneem van die een wat blykbaar siek geword het en die skip moes verlaat. My naam is Justine Steyn.”

Hy glimlag breed en word sommer heel informeel. “O, ek is bly om te hoor jy gaan ook saam met ons hier werk. ’n Mooi jong meisie soos jy bring sommer die gemiddelde ouderdom af. Daar is hope ryk ou fogeys wat op dié toere gaan. Aangename kennis, Justine, ek hoop jy werk baie lekker.”

“Dankie. En wie is jy, as ek mag vra?”

“Ag, ekskuus! Ek is Jim Sylvester, derde offisier in die dekdepartement. Sien, ek dra swart-en-goue epoulette. Ons word almal deur die kleur van ons epoulette onderskei. As jy iemand met vier goue strepe raakloop, dan weet jy dis kaptein Tom Bishop, die koning van die skip.”

Justine glimlag bly vir hom. “Dankie vir die inligting, dit gaan nuttig wees.”

“Kom, jou kajuit en die mediese sentrum is drie vloere ondertoe. Heel bo is die luukse kajuite van die rykste passasiers sodat hulle die uitsig kry waarvoor hulle so duur betaal. Die meeste mense het aan wal gegaan om die stad en die Waterfront te besigtig en bietjie die binneland in te reis, maar dalk is hier iemand aan diens om jou te ontvang.”

Justine verwonder haar aan die prag van die skip, maar Jim Sylvester loop vinnig vooruit met haar tas, en sy moet byhou. Taamlik ver af in die skip se buik loop hulle by ’n lang gang af tot waar daar ’n kennisgewing is: Medical Centre. Hulle gaan by ’n deur in na ’n ontvangslokaal. ’n Man en vrou staan daar en gesels. Albei is in uniform, met epoulette. Haar uniform is ligblou en syne wit. Sy is jonk, blond en mooi op ’n snipperige manier, met ’n wipneus en vol rooi lippe. Hy is lank en donker.

Justine snak na asem. Dis die man wat haar tas gered het! Met die tweede oogopslag is hy nóg meer oorweldigend. Mense draai seker oral om om na hom te kyk, of gee half verskrik pad as hy aankom.

“A, hier is wel mense,” sê Jim Sylvester. “Ek het gedink almal is aan wal om die plesiere van Kaapstad te gaan beleef. Ek het jul nuwe verpleegster gebring.”

Die twee kyk na Justine. Die meisie lyk verbaas. En waarom frons die man so? wonder Justine ongemaklik. Hou hy nie van wat hy sien nie, dink hy dalk sy is lomp en onhandig omdat sy haar tas laat val het?

“Dit is ons senior dokter, Ruben Barnard, wat jou baas gaan wees, en ons fisioterapeut, Kate Smythe,” stel Jim haar voor. “En ons nuwe verpleegster is Justine Steyn.”

“Aangename kennis, welkom by ons,” sê die blonde meisie, maar sy kyk Justine takserend op en af. Haar Australiese aksent is swaar.

“Ons het so half en half ontmoet toe verpleegster Steyn haar tas by die loopplank laat afrol het en ek dit moes red,” sê die dokter. Hy praat goeie Engels en klink nie Australies nie.

Justine vervies haar ligweg vir die spotklank in sy stem. “Dankie, weer eens, dokter,” sê sy kil.

“Dokter Steve Gibson en hoofverpleegster Sally Williams het aan wal gegaan,” sê dokter Barnard. “In die hawens kry ons darem ’n blaaskans. Kate kan jou na jou kajuit neem en jou bietjie rondwys. Kate, sal jy? Dankie dat jy haar gebring het, Jim.”

Die offisier grinnik. “Dis my plesier. Ek sien julle weer.” Hy glimlag nog breër vir Justine. “Ek hoop beslis ek sien jóú weer.”

“Dankie, e … meneer,” sê Justine.

“Jim. Die hele personeel ken my so.”

“Jim, dan.”

“Kom ek gaan wys vir jou jou kajuit,” sê Kate. “Volg my.”

Hulle loop verby ’n lang ry deure totdat Kate asof lukraak een oopstoot. “Die sleutel is daar op die tafel langs die bed, ons het jou mos verwag. Dis kleinerig hier, maar funksioneel. Ek hoop net jy het nie te veel klere saamgebring nie. Die klerekas is piepklein. Hier is darem boetieks op die skip as jy iets moet koop om na ’n geleentheid te dra. Ongelukkig is dit besonder duur.” Kate kyk takserend om haar rond. “Ja, ons kajuite is seker nie ’n tiende so groot soos party van die luukse kajuite nie, die wat hulle ‘staterooms’ noem. Eendag wil ek nog in een van daai bly. As my eie skip ingekom het.” Sy lag.

“Ek het nie baie klere gebring nie, ons dra mos meestal uniform, of hoe? Ek sal regkom met die klein ruimte, dankie. Dis vir my net heerlik om hier te kan wees.”

“Oukei, maar jy kan later uitpak. Kom ek gaan wys jou eers die fasiliteite voor ek ook aan wal gaan. Dan kan jy jouself aan al die luukses verwonder en jou tuismaak.”

Hulle stap gangaf. “Watter soort mense is die ander mediese personeel?” vra Justine. “Ek bedoel nou hoe oud, en so aan.”

“Hoe oud en miskien ongetroud?” spot Kate. “Almal hier is ongetroud. Arme ou Sally is al by die dertig en sy het nog nie op enige van die vaarte ’n ryk man gevang nie, al wou sy hoe graag. Toe kom sluit dokter Steve Gibson, wat ’n regte casanova is, by ons aan en sy raak dolverlief op hom. Hy noem homself kastig Mel Gibson se jonger boetie en hy verbeel hom hy is net so sexy. Hy is tog so verwaand, maar basies nie ’n slegte ou nie. Hy sal jou toets, maar of jy vir hom val, gaan van jou smaak afhang. Ek het lankal besluit hy is nie my soort nie. Ek hou van donker, stil mans. Stil, ernstig en sterk.” Sy lag vrolik, en Justine lag saam.

“Hoe is dokter Barnard?”

Kate trek ’n komiese gesig. “Ai, dié man. So hard to get! Hy is ook ’n Suid-Afrikaner, soos jy, maar hy is al lank skeepsdokter. Hy is geskei. Al wat vrou is, lê by hom aan. Daar is veral een wat hom letterlik stalk. ’n Weduwee, vreeslik common, maar baie ryk. Hý is nou die stil, sterk tipe waarvan ek hou. En hy is nie vatbaar vir vroue se attensies nie. Of nie waar ons dit kan sien nie, in elk geval. Hy sê mos altyd mediese personeel moenie te persoonlik met mekaar gaan staan en raak of te betrokke word by pasiënte nie. Dit skep net probleme en dis onprofessioneel. Mense op skepe is mos tydelik, soos voëls wat migreer. Bemanningslede wat getroud is, is lank van hul mans of vrouens weg. Loop maar lig vir party van hulle. Jim, moet ek sê, is darem nie ’n wolf nie. Hy is ’n sweetie pie van wie almal hou, hy sal ’n goeie vriend wees.”

Justine volg haar in etlike gange af en by hóéveel trappe op, en deur klomp reusevertrekke. Sy kan haar verbeel sy is in ’n uiters luukse hotel aan land.

“Dis darem bitter swierig,” merk sy op en kyk met groot oë na die muurversierings, pragtige meubels, hoë plafonne.

“Ja, dis veronderstel om ’n paar weke se ontvlugting van alle lelike dinge op land te wees, en die passasiers word behoorlik gepamperlang. Daar is van die rykes wat van een plesiervaart na die ander gaan asof hulle nooit genoeg kan kry nie.”

Hulle gaan na die boonste dek en Kate neem Justine na ’n groot saal met ’n verhoog, waar mense besig is om skoon te maak. Die plafon is ryklik versier en kristalkroonkandelare hang laag. Die dekor is in skakerings van blou met goud.

“Sjoe, maar dis mooi,” sug Justine. “ ’n Behoorlike paleis.”

“Hierdie is die Mountjoy Lounge, die grootste venue op die skip,” vertel Kate. “In die dag kan mense hier drankies kom geniet. Hier is ook daagliks ’n tradisionele middagtee in die Britse styl. Jy het ’n see-uitsig van alle kante, sien jy? In die aand is dit ’n konsertsaal, dan tree die Toppops Theatre Company op, of daar is ander konserte, kabarette, danse of sprekers ná ete. Langsaan is die groot eetsaal waar die meeste passasiers saans kom eet. Daar moet jy formeel geklee wees en die kaptein het sy tafel waarheen hy mense nooi.”

Hulle loop deur en Justine kyk uit na die groot hotel in die Waterfront en die vasgemeerde skepe. Voor hulle is daar nou ’n uithangbord wat sê Raffles Coffee Bar. Justine loer daar in. Dit is vrolik gemeubileer, met rooi en wit wat die kleurskema domineer. Sy skat daar is nie minder as twintig tafels nie, plus kroegtoonbanke met hoë stoeltjies. Yslike koeke word in glaskaste vertoon en ’n heerlike koffiegeur vul die vertrek.

“Ek gaan beslis hier kom kuier,” sê sy. “Dit lyk gesellig.”

“Raffles is altyd oop, jy kan hier koek en koffie kom verorber totdat dit by jou ore uitkom. Die Black Forest-koek is to die for.”

Daarna gaan hulle na ’n biblioteek met ’n vuurherd, leergemakstoele en lae tafels waarop koerante en tydskrifte lê, en donker houtrakke vol boeke. ’n Bibliotekaresse sit by ’n sjiek swart rekenaar. Sy kyk op en glimlag. “Hier kan jy ook van drie kante uitkyk,” sê Kate. “Ek weet nie hoeveel jy dan gaan lees nie, maar die plek raak nogal gewild, veral as die weer sleg is.

“Nou vir die Heavenly Spa. Hier kry mens behandelings soos warmklipmasserings, aromaterapie, refleksologie, gesigbehandelings, ontrimpelingskure, manikure, alles waaraan jy kan dink. Die gym is langsaan. Met panoramiese see-uitsigte, natuurlik.”

“Ek sal graag kom gym. Ek voel gesonder as ek elke dag oefen of swem.”

“Miskien moet jy net eerder na die gym vir die bemanning kom, hoor.”

Hulle gaan na nog allerlei plekke soos die Verandah Café, twee restaurante en die Roma-pizzeria, nog sitkamers, kroeë, boetieks – wat inderdaad vreeslik duur lyk, belastingvrye winkels, en ’n baie groot haarsalon. Kate gaan wys daarna vir Justine die twee swembaddens op verskillende dekke, asook die Eyrie waar mense kan kom sit om ’n uitsig van honderd en tagtig grade te geniet.

“Nou gaan ek gou vir jou die mooiste stateroom van almal wys, want ek weet die ou lord wat daar bly, het aan wal gegaan. Jy sal jou oë nie kan glo nie! Hy bly alleen daar.”

Hulle kom by ’n deur op die boonste dek. Daar is ’n meisie met ’n trollie skoon handdoeke en sepe voor die deur.

“Haai, Mitzi, kan jy vir ons ou sir Geoffrey se stateroom oopsluit, asseblief?” vra Kate. “Ek wil dit vir ons nuwe verpleegster wys. Dis Justine Steyn dié, sy is ’n Suid-Afrikaner. Justine, dit is Mitzi Papadopoulos, sy’s van Australië, maar van Griekse herkoms. Sy werk hier tussen die heel rykes, sy’s vol stories oor die goed wat hulle aanvang.”

Mitzi lag en steek haar hand uit. Justine skud dit. “Lekker om te ontmoet.”

Mitzi sluit die kajuit se deur oop en lei hulle in.

“Genade,” sê Justine. “Dis soos ’n koning se slaapkamer in ’n paleis!”

“Ja, dis baie weelderig,” sê Mitzi. “Die Engelse lord slaap alleen op ’n superkoninggrootte bed. Kyk, hy het nóg ’n slaapkamer, sy eie sit- en eetkamer en ’n groot balkon, sy eie vermaaksentrum, twee TV’s, sy eie groot yskas en kombuis, ’n enorme hangkas en spieëltafel, sy eie én ’n gastebadkamer. Kom kyk hoe lyk sy persoonlike badkamer. Dít is nou luuks verby!”

Die badkamer is inderdaad ’n klein saaltjie – daar is selfs ’n jacuzzi. Die krane is van goud, daar’s oral goue versierings en Italiaanse marmerteëls, pragtige houtkaste. Daar hang nuwe wit handdoeke wat dubbel so dik lyk as die normale soort wat Justine ken. ’n Wit handdoekstofjapon wag aan ’n goue hanger aan ’n goue krulhaak, met daaronder ’n paar wit leerpantoffels met skaapwolbinnekante. Dit is alles silwerskoon, bykans klinies, en pynlik netjies, die toiletware in rye gepak. Byna asof niemand die plek bewoon nie.

Justine kyk na Kate en lag verstom. “Ek kán my oë nie glo nie, nes jy voorspel het.”

“Die linne en handdoeke en alles is net van die heel, heel beste,” vertel Mitzi. “Maar dis hoe die ou lord gewoond is om te lewe. Hy het ’n kasteel in Engeland. Hy is mos skatryk, nou toer hy heeltyd om homself te vermaak, sedert sy vrou oorlede is. Sy seun woon nou in Sydney. Sir Geoffrey gaan elke jaar by hom kuier, en dan gaan hy sommer ook op een van die Goddess Cruises-toere van daar af.”

“Hoe is sy volle naam?” vra Justine.

“Hy’s sir Geoffrey Percy. Hy het ’n landgoed met ’n kasteel in die noorde van Engeland en ’n huis in Londen.” Mitzi lyk trots, asof die man se welvaart iets met haar te doen het.

“Dokter Barnard ken hom goed,” sê Kate. “Hy’t ons vertel sir Geoffrey se herehuis is Crannic, of mens sê dit so, maar mens spel dit met ’n W iewers. Sy huis in Londen is naby Kensington-paleis. Hy is die neef van een of ander duke. Nog ’n neef, die Honourable Robert Parfrey en sy vrou, Gwynneth, reis saam. Hulle is langsaan in een van die net effens minder luukse staterooms. Hulle en hul nare, bedorwe seun, Robin. Jy gaan hulle almal leer ken. Robin het sy enkel gebreek en sit in ’n rolstoel, nou’s hy erger as ooit. En sir Geoffrey is ’n diabeet.”

“Julle weet darem baie van die mense af.”

“Ja, ons ken hulle immers al jare,” sê Kate. “Jou voorganger het baie met hulle gewerk en sy’t gesê hulle is vreeslike snobs. Die seun spog net heeltyd oor hoe belangrik die familie is en hoe na hulle aan die koningshuis is. Hy gaan mos skool by Eton, waarheen net die rykste VIPs se kinders gaan. Dis reg langs Windsorkasteel. Ek moet jou waarsku, hulle vereis meer aandag as enige ander passasiers. Sir Geoffrey wil nie self sy daaglikse insulieninspuiting gee nie. ’n Verpleegster moet dit doen. Dit gee hom seker ’n thrill. Van nou af gaan dit jou werkie wees.”

Hulle bedank Mitzi en gaan weer na onder na die mediese sentrum. Justine voel skoon oorweldig.