Читать книгу Hartstog op see - Malene Breytenbach - Страница 4

Terug by die mediese sentrum tref hulle dokter Ruben Barnard by ontvangs aan, besig om na iets te tuur op ’n rekenaarskerm. Hy staan op toe hulle inkom.

“Is jy tevrede met jou kajuit, verpleegster?”

“Ja, dankie. Ek het nie ’n suite verwag nie, ek kom tog werk, nie toer en vakansie hou nie.”

“En is die skip vir jou mooi?”

“Ongelooflik mooi, moet ek sê. En so groot!”

“Ja, dis vreeslik groot en ons het baie pasiënte, hoewel mense met ernstige kwale eintlik skaars is. Kate, jy kan gerus aan wal gaan. Ek weet jy smag om Kaapstad te sien. Ek sal vir verpleegster Steyn ons fasiliteite hier wys en haar aan die kaptein gaan voorstel, dan kan sy haar tuismaak. Aangesien ons oor twee dae vertrek, het jy nie juis veel tyd om die Kaap te sien nie.”

“Oukei, dankie, dok,” glimlag Kate. “Wou jy nie saamgekom het nie?”

“Nee dankie, ek sal bietjie later.”

Nadat Kate uit is, is Justine intens bewus daarvan dat sy nou alleen by die dokter is. Sy let op die skaduwee van sy donker baard onder die soel vel, die plooitjies langs sy helderblou oë. Sy skat hom in sy laat dertigs. Hy het ’n snaakse effek op haar. Dis asof haar hart nie normaal wil klop nie, veral as hy so stip uit die hoogte na haar kyk. Sy is lank, maar hy is maklik nog ’n halwe kop langer as sy.

“Sit asseblief,” nooi hy, nou in Afrikaans. Dis soos sy gehoop het!

“Ek is so bly om nog ’n Suid-Afrikaner aan boord aan te tref,” sê sy vrolik.

Hy knik, trek sy mond op ’n plooi. “Ja, maar ek het lankal die land verlaat om skeepsdokter te word. Ek het hier in Kaapstad gestudeer.”

“Ek kom van Stellenbosch af,” sê Justine. “My familie woon nog almal daar. Het dokter ooit hier gepraktiseer?”

“Ek het net my hospitaaljaar by Groote Schuur gedoen. Daarna het ek in Engeland en Australië gaan werk en by Goddess Cruises aangesluit. Ek werk al sewe jaar lank op die skepe. Miskien moet ek een van die dae ophou en gaan spesialiseer in iets. Hartchirurgie, dalk. Mense vra in elk geval heeltyd of ek nie Chris Barnard se seun is nie.”

Justine lag beleef, maar hy glimlag net effens.

“Waar was dokter al oral met die skeepsvaarte?” vra sy.

“Brittanje, Australië, Nieu-Seeland, China, Japan, die Stille Oseaan-eilande, rondom die Middellandse See, die Baltiese See, die Karibiese eilande, Noord- én Suid-Amerika, om Afrika … seker oral in die wêreld.”

“Oeeee, dis fassinerend! Ek wil soveel as moontlik sien.”

Hy kyk haar onderlangs aan. Byna afkeurend. “Jy soek avontuur. Toe ek hoor jy sluit by ons aan, het ek jou nie só voorgestel nie, moet ek sê.”

“Só? Hoe bedoel dokter?”

“Nie soos ’n verpleegster nie.”

“Hoe is ’n verpleegster dan veronderstel om te lyk?”

“Dalk bietjie minder soos ’n Barbie-pop. Ek hoop jy weet hoe om mans beskaaf dog ferm op hul plek te sit.”

Justine se mond val letterlik oop van verbasing – en verontwaardiging. Dié man klink alte veel na Jacques met sy gekke menings oor mense se kullery en kaskenades op plesiervaarte.

“Ek sou hoop ek kom soos die professionele mens voor wat ek glo ek is, en vir mans se truuks val ek nie sommer nie, dokter Barnard.” Sy weet haar stemtoon grens aan bitsig, maar sy kan dit nie verhelp nie. Hy het haar nou sowaar lelik in die gesig gevat.

Tot haar verbasing glimlag hy effens, maar sonder dat enige tande wys. “Ek hoop so. Jammer as ek jou geaffronteer het.”

Daar is ’n kort ongemaklike stilte, wat Justine verbreek. “Ek hoop ek weerhou dokter nie daarvan om aan wal te gaan nie? Dis tog u stad van herkoms. Daar is seker mense vir wie u wil gaan kuier?”

“Ag, dis nie nodig dat ons só formeel hoef te wees nie – ek verseker jou, die spul Australiërs aan boord sou die ge-u baie snaaks vind. Ek sal vanmiddag aan wal gaan. Ek kan nie die mediese sentrum hier ure lank onbeman laat nie. Daar kom dalk ’n noodgeval. Iemand moet altyd hier wees en die ander smag tog so om Suid-Afrika se bekendste stad te besigtig. En ek wou bly om jou te verwelkom, ons het jou verwag. Vanmiddag is dokter Gibson ook terug.”

Wel, dit is darem tegemoetkomend van hom om hier te bly en die ander kans te gee om die stad te gaan sien, dink Justine. Hy’s dalk nie heeltemal so ’n buffel nie.

“Dokter, kan jy my vertel wat ek min of meer op ’n normale dag te wagte kan wees?”

“Jy moet besef dat die werk nogal veeleisend kan raak. Jy moet boonop ’n sosiale funksie vervul. Passasiers gesels graag met ons. Die voordeel is natuurlik dat mens na eksotiese plekke gaan en ons kan darem ook gaan kyk hoe dit lyk. Daar is eintlik baie voordele. Ons kajuite word daagliks skoongemaak, ons wasgoed word gedoen en jy kan kos by die skeepskelners bestel as jy nie in een van die restaurante wil gaan eet nie. Ons klomp eet gewoonlik ons ontbyt in ons kajuite, en middagete in die offisiersmenasie. Jy kan saans ook daar eet, as jy nie elders wil nie. Terloops, die skeepskelners is wonderlik behulpsaam, jy moet tog asseblief onthou om aan die einde van die toer vir hulle fooitjies te gee.

“Ons het vrye toegang tot die vermaaklikheidsgeriewe. Die salaris is goed en daar is min uitgawes, want kos en akkommodasie is tog ingesluit. Jy sal kan spaar, as jy wil. Ons mediese fasiliteite is uitstekend. Ons het goeie kantore en rekenaars. Al die nodige toerusting is van die jongste en beste. Ons het ook gratis internet- en telefoongeriewe, so jy kan maklik met jou familie en vriende kommunikeer. Ons werk vier maande lank en kry twee maande verlof, wat lekker is. Baie voordele.”

Dis asof hy haar probeer oortuig, maar sy’s tog reeds aan boord en gereed om te werk, sy vind dit vreemd.

“Hoe laat begin ons dag?”

“Halfnege. Ek en dokter Gibson maak beurte om op roep te wees wanneer ons iewers vasgemeer is. Julle verpleegsters is daar om te help en soms vir ons in te staan. Kate is ons enigste fisioterapeut en sy kan nogal besig raak. Elke dag het ons kliniektye, en dan sien ons die bemanning en die passasiers, ook snags, as ons op roep is. Natuurlik moet adminwerk ook daagliks gedoen word. Die meeste passasiers is ouer mense. Ons kan die meeste noodgevalle hanteer, maar as iemand chirurgie nodig het, word hy of sy per helikopter na ’n hospitaal vervoer. Middae op die skip is gewoonlik stil. Die kliniek open weer van halfses tot seweuur saans. Ek gaan gym gewoonlik daarna. Daar is twee – een vir die bemanning en een vir die passasiers. Ek gaan meestal na die passasiers s’n toe, dis beter toegerus en word minder gebruik.”

So, hy gaan na die gym wat Kate gesê het sy nie moet gebruik nie. “Word ons regtig toegelaat om die passasiers se fasiliteite te gebruik? Ek bedoel nou soos die gym.”

“Ja, jy mag ook die passasiers se gym gebruik as jy dit verkies.”

“Moet mens altyd jou uniform dra?”

“Jy moet dit altyd bedags aanhê wanneer jy na die passasiers se dele van die skip gaan, ja. In die aand trek ons egter semiformeel of formeel aan. Jy moet te alle tye jou selfoon by jou hê, en nooit op silent nie, want jy kan enige tyd benodig word.”

“Dra dokter saans ’n tuxedo?” Waarin hy seker stunning lyk …

“Ja, as ek na ’n formele ete of vertoning gaan. Daar is maar ’n tradisie van optof op dié skepe. Jy sal sien hoe deftig die mense saans by veral die Mountjoy uitslaan.”

“Dit klink alles baie lekker.” Sy glimlag vir hom, besef dan skielik sy klink nou seker weer soos ’n Barbie-pop.

Hy knik half stroef – hy’t ook so gedink! – en staan op. “Kom ek wys jou ons fasiliteite.” Sy volg hom effe bekaf.

“Die grootte van die mediese span hang af van die grootte van die skip. Ons is nie een van die heel grotes nie. Ons mediese sentrum het binnepasiëntbeddens, een kritiekesorgkamer, ’n ontvangslokaal, ’n X-straalkamer, behandelingskamer, laboratorium en apteek. Ons het elkeen ’n eie kantoor.”

Een vir een sien sy die vertrekke.

“Dit lyk alles baie modern en goed ingerig,” sê sy.

Hy loop per abuis in haar vas in die gang, wat haar hart omtrent laat omslaan. Hy staan vinnig tru.

“Ekskuus. Ja, ons het goeie toerusting, defibrilleerders, EKG-masjiene, ventilators, hartmoniteringstelsels en infusiepompe, als. Jy sal verbaas wees om te sien met hoeveel hartgevalle ons te doene kry. Die soort mense wat op skepe vakansie hou, is genieters, en baie se cholesterolvlakke is te hoog. Ons het ook ’n volledige reeks medikasies, rolstoele, draagbare, wat ook al. Soos ek reeds gesê het, as pasiënte ernstig siek is, word hulle geëvakueer. Sterftes moet ons tot elke prys voorkom. Dit besorg die redery altyd baie slegte publisiteit.”

“Nou watter soort kwale sien ons meestal?”

“Baie seesiekte, soms voedselvergiftiging, tropiese peste, gewone virusse, ernstige sonbrand – mense is ongelooflik dom daarmee – en dan die hartaanvalle. Min of meer wat ’n algemene praktisyn sou teëkom. Heelwat ipekonders en neuroses. Klein ongelukkies, migraine, ensovoorts.”

Hemel, daar klink hy weer soos Jacques, dink sy omgekrap, so afwysend en uit die hoogte. En sy moet onder hom werk! Sexy is hy nou wel, maar of hy maklik is om mee oor die weg te kom, moet sy nog vasstel. Sy twyfel.

“Kom ek neem jou na die kaptein. Hy sal nog op die brug wees.”

Op pad kyk Justine waarderend om haar rond. “O, dis pragtig. As die skip darem moet sink, en al dié weelde vergaan in ’n oogwink.”

Dokter Barnard draai na haar met ’n kwaai frons. “Hierdie skepe sink nie. Ons is nie die Titanic nie.”

Al weer die verkeerde ding gesê. Sy voel baie verleë, en gelukkig kyk hy nie weer na haar nie, stap net vinnig vooruit. Sy moet draf om by te hou. ’n Mens moet sekerlik nie sulke dinge op ’n skip kwytraak nie, sy moes gedink het!

Die brug, waar die kaptein en twee offisiere samespreking voer, is so hoog bo in die skip dat Justine oor die hele hawe kan sien. Dit is behoorlik asemrowend.

“Kaptein Tom Bishop, dit is verpleegster Justine Steyn,” stel dokter Barnard hulle voor. “Sy is ’n Suid-Afrikaner wat verpleegster Wainwright vervang.”

Die kaptein is grys met ’n groot baard en snor, bruingebrand en nogal aantreklik, baie netjies in sy uniform. Hy stel die ander mans aan haar voor as die eerste offisier en die uitvoerende stafkaptein. Hulle is almal bitter netjies, onberispelik, maar gelukkig ook vriendelik. Hulle lyk vir Justine soos sy haar verbeel sulke mense behoort te lyk in hul kraakvars uniforms. Omdat Jim haar van die epouletstelsel vertel het, let sy op na die kaptein se vier goue rangstrepe, vier swart-en-goue rangstrepe vir die uitvoerende stafkaptein en twee goue strepe vir die eerste offisier.

“Julle lyk baie deftig. Ek sal nog al die epoulette leer lees,” sê sy met ’n glimlag.

Die kaptein glimlag goedkeurend. “Welkom aan boord, verpleegster Steyn. Ek hoop jy sal dit geniet om deel van ons wêreld te wees.”

“Ek is seker ek sal, dankie, kaptein.”

* * *

Justine pak haar klere in die klein hangkas weg, pak haar toiletware in die badkamer uit en trek haar nuwe wit uniform met epoulette aan. Dit lyk regtig vir haar mooi, so vars, skoon en professioneel. Dokter Barnard het aangebied om haar na die offisiersmenasie te neem vir middagete, waarna dokter Gibson terug sal wees en hy self vir sy landbesoek vertrek.

“Hier kan mens nie kla oor die kos nie,” sê hy op pad na die menasie toe. “Eintlik is daar gans te veel daarvan en dis heeltyd beskikbaar. Jy sal sien, jy is nou langs die vleispotte van Egipte.”

Hý lyk nie of hy hom ooreet nie, dink sy, en sy gaan beslis ook nie gewig aansit nie. Hier en daar kom hulle ander personeel of passasiers teë en Justine sien dat almal dokter Barnard met ontsag aankyk en groet. Vir haar bekyk hulle meestal net nuuskierig. Sy is baie selfbewus, eerstens omdat sy oorbewus is van die lang, aantreklike man wat selfversekerd langs haar stap, en tweedens omdat sy voel soos die nuwe munt wat nog blink as die mense na haar, die vreemdeling, kyk.

Hulle klim trappe na waar daar ’n geroesemoes van stemme is.

“Die mense eet al,” sê dokter Barnard. “Ek sit aan die kapteinstafel saam met die departementele hoofde, jy kan vandag by ons sit. Andersins kan jy kies waar jy sit. Die buffet is regtig smaaklik en ’n kelner neem al jou ander bestellings. Ons is bevoorreg om in die offisiersmenasie te mag eet.”

“Kom ek wys jou die bemanning se menasie,” sê hy dan en laat haar inloer by ’n vertrek met lang wit tafels en plastiekstoele. Daar staan “Crew mess” op die deur. Daar is ook ’n buffet en Justine sien matrose en bemanning wat toustaan. Hier is dit nog meer lawaaierig as by die offisiersmenasie.

“Dis hier waar jy verskillende nasionaliteite kry en vreemde tale van regoor die wêreld hoor,” vertel dokter Barnard. “Dit is behoorlik ’n toring van Babel.”

Hy staan direk agter haar, byna teen haar. Sy is erg bewus van hom, en dat mense omdraai om na hulle te kyk.

“Kom, ons wil nie laat wees nie. Hier eet ’n mens stiptelik.”

Hulle gaan na die offisiersmenasie, ’n vertrek wat veel rustiger is, en nogal luuks binne. Aan tafels wat mooi gedek is met wit linne sit die offisiere in hul deftige uniforms.

“Sien jy die kontras?” vra dokter Barnard.

Tot haar vae ontsteltenis vat hy haar arm en lei haar na ’n tafel waar sy die kaptein herken, en die offisiere wat sy op die brug ontmoet het. Haar hart trommel behoorlik van die aanraking, maar sy doen haar komkommerkoel voor.

“Jammer ons is ’n bietjie laat, ek het gou vir die nuweling die ander menasie gewys,” maak die dokter verskoning.

Almal staan op.

“Nee, dis reg. Kom sit, verpleegster,” nooi die kaptein. “Wil jy iets drink?” Hy wink ’n kelner nader.

“Stil water, asseblief,” vra sy. Sy voel erg bevoorreg om by dié belangrike mense te sit, maar wens eintlik dat sy nie so op haar eerste dag uitgesonder sou word nie.

“Jy kan jouself by die buffet gaan help,” sê dokter Barnard.

Sy luister hoe die mans oor skeepsake praat, drink dorstig van die water wat die kelner gebring het en staal haarself dan om kos te gaan skep. Die buffet is soos een in ’n baie goeie restaurant. Hier sal sy werklik moet oppas dat sy haar nie ooreet nie.

Dokter Barnard volg haar en sy sien dat hy heelwat kos skep. Die eetlus van ’n fikse en besige man, dink sy. Sy skep vir haar net vis en slaai en gaan terug tafel toe.

Die kaptein kyk glimlaggend na haar bord. “Jy hoef nie soos ’n voëltjie te eet nie, verpleegster. Hier is geen tekorte nie.”

Sy lag. “As ek alles moes inskep wat lekker lyk, word ek netnou so vet dat ek die skip laat kantel.”

Die mans lag en tot haar verbasing hoor sy ook dokter Barnard se lag opklink.

“Ek sou ook daardie mooi figuurtjie oppas as ek jy was,” sê die eerste offisier en grinnik. “Ek vrees die bemanning gaan toustaan en hulle siek hou om die nuwe verpleegster te sien.”

Het ons ’n wolf hier? wonder Justine. Sy naam is George Klopas, onthou sy. Hy is Grieks en aantreklik, maar sy hou nie van die vonkel in sy oog nie. En hy gaan waarskynlik altyd hier wees wanneer sy kom eet. Lig loop, dink sy.

“Jy gaan seker ook vandag aan wal, dokter?” vra die kaptein.

Ruben sluk, vee sy mond met die servet af. “Ja, vanmiddag, sodra dokter Gibson inklok. Ek moet vir my ouers gaan kuier en my seun sien.”

“Hy woon by jou eks, nè?”

“Ja. Hy is vanjaar vir die eerste keer hoërskool toe. Bishops. Hy word nou groot. Ek verlang, maar ons gesels darem oor Skype. Hy dink reeds hy wil ook medies gaan swot. Ek hoop hy verander nie van plan nie.”

Justine luister aandagtig na dié gesprek, wat haar veel meer omtrent Ruben Barnard vertel as wat sy sou durf uitvis.

“Wat is sy naam?” vra sy hom.

“Reghardt.”

Sy glimlag. “Nou toe nou! My broer se naam is ook Reghardt.”

Hy glimlag terug maar kyk vinnig weg, na die kaptein. “Ek sal terug wees net voordat ons vertrek.”

“Jy moet jou kort vakansie geniet,” sê die kaptein. “Jy sal jou seun seker darem ook tydens jou verlof ná hierdie vaart sien, nie waar nie?”

“Ja, dan vlieg ek hiernatoe en kry ’n behoorlike kuier in.”

Sy weet hy is geskei, en sy weet hy het ’n seun van so dertien of veertien. En sy gaan hom net nog tydens dié bootvaart sien, daarna gaan hy vir twee maande verdwyn. Sy raak sommer benoud by die gedagte dat sy dalk te min tyd gaan hê om hom werklik te leer ken.

Sy eet stadig, gaan haal selfs vir haar roomys vir nagereg, sodat sy naby hom kan wees totdat hy klaar geëet het. Hulle loop laaste, verby die lawaaierige bemanning wat uit hul menasie uit stroom. Die mans staar behoorlik na haar. Matrose is seker maar so. Natuurlik het sy boonop nuutheidswaarde.

Terug by die mediese sentrum is sy spyt dat dokter Barnard dadelik weer moet weggaan. ’n Ander man is daar. Dit moet dokter Steve Gibson wees. Hy lyk nogal soos sy haar voorgestel het hy sal, die soort mooi wat tieners sou laat kwyl. Nog in sy twintigs, effens korter as dokter Barnard, maar ook lenig, sy gesig fynbesnee mooi en sy hare donkerblond. ’n Paar groenbruin oë kyk met belangstelling na haar.

“Hallo, Steve, laat ek ons nuwe verpleegster aan jou voorstel,” sê dokter Barnard. “Justine Steyn, dit is dokter Steve Gibson. Julle twee sal nou die fort moet hou terwyl ons ander kerjakker.”

Steve, soos dokter Barnard hom noem, kom agter die ontvangstoonbank uit en steek sy hand na Justine uit. “Welkom, verpleegster Steyn. Ek hoop jy sal lekker by ons werk.”

“Aangename kennis, dokter Gibson. Ja, dankie, ek glo ek sal.”

Hy los nie haar hand nie en kyk diep in haar oë, sodat sy ’n blos van verleentheid by haar wange voel opkruip. Wat dink dokter Barnard van sy kollega se voorbarigheid en vrypostigheid? En dit nadat hy gesê het hy hoop sy kan mans ferm hanteer?

Sy trek haar hand met mening weg en kyk die jong dokter kil aan, sodat dokter Barnard dit moet oplet.

“Nou ja, dan groet ek eers,” sê hy flink. “Sien julle later weer.”

Justine is diep spyt toe hy by die deur uit verdwyn. Sy voel uitgelewer aan dié jong dokter wat vir haar soos ’n opperste vrouejagter lyk. Kate het haar mos gewaarsku dat die man sy lyf casanova hou. Hy het seker ’n heerlike tyd op die skip. Sy kan haar indink dat die passasiers graag met hom flankeer. Dat álmal met hom sal wil flankeer. Mense raak mos so maklik op dokters verlief.

“Het jy al by jou kantoor ingetrek?” vra hy.

“Nee, nog nie.”

“Kom, ek neem jou soontoe.”

Op die deur staan “Junior Nurse”. Die kantoor is klein, maar het die nodige, ’n rekenaar, telefoon, lekker groot lessenaar en twee stoele. Dokter Gibson maak ’n kas oop.

“Hier is basiese medikasie, verbande en so aan, maar ons het natuurlik ’n apteek. Kom ek gaan wys jou.”

“Dokter Barnard het my reeds die apteek gewys, dankie, dokter Gibson.”

’n Vrou steek haar kop by die deur in. “Ek is vroeg terug, dokter … o, jy is seker ons nuwe verpleegster.” Sy kom in, ’n aantreklike vrou met rooibruin hare.

“Hallo, Sally, kom ek stel jou voor aan verpleegster Justine Steyn. Dit is nou ons senior verpleegster, Sally Williams,” sê hy vir Justine.

Sy kyk Justine takserend aan terwyl hulle hande skud, van kop tot tone, nie regtig vyandig nie, maar ook nie juis vriendelik nie.

“Welkom. Ek hoop jy is al tuis.”

“Dankie, ek is, verpleegster Williams.”

“Sally. Ek sal jou Justine noem, maar ons noem die dokters ‘dokter’, nie op hulle voornaam nie. In elk geval nie voor die offisiere en passasiers nie. Skeepslui is nogal rangbewus.”

Al drie stap saam terug na ontvangs, en Sally praat asof sy vooraf ’n toesprakie uitgewerk het. “Ons stel ’n rooster op sodat daar altyd mense hier aan diens is. Ek het jou op om vanaand sesuur na sir Geoffrey Percy te gaan om hom sy insulien te gee. Jy sal dit elke dag moet doen wanneer jy aan diens is. Anders gaan ek. Die man is heeltemal te belangrik om hierheen te kom. Hy is een van die grootste aandeelhouers in die skeepsredery.”

“Kate het my reeds van hom vertel en my sy kajuit gaan wys.”

Sally knik goedkeurend. “Uitstekend. Die man het gevorderde diabetes en ons moet hom goed versorg.”

“Kom ons sit, dat ons haar mooi van sy geval kan vertel,” stel dokter Gibson voor.

Die vroue gaan sit op twee stoele, maar hy maak homself op die ontvangstoonbank tuis.

“Het jy al met diabete gewerk, verpleegster Steyn?” vra hy.

“O ja, maar nie intensief nie.”

“Jy gaan nou met ‘intensief’ te doen kry. Die man is siek, maar hy is koppig en dring aan om heeltyd te reis. Eintlik is dokter Barnard die een wat met hom werk, maar as dokter Barnard van diens af is, staan ek noodwendig in.”

“Onthou net, hy moet met ontsag behandel word, Justine,” vermaan Sally. “Nie bloot ’n goeie bedside manner nie.”

“Ek verstaan.” ’n Mens moet natuurlik by die ou siel gatkruip omdat hy so belangrik is, dink sy vies, maar steek haar irritasie weg.

“Hy het baie moeilik beheerbare tipe 1-diabetes,” sê Steve Gibson. “Hy is vyf-en-sestig en uiteraard heeltemal insulienafhanklik.”

Die man is nie so oud soos sy haar verbeel het hy sal wees nie, dink Justine. Sy het aan ’n geriatriese grysaard gedink.

“Hy kan maklik ketoasidose kry, met versnelde asemhaling, rooi in die gesig, naarheid of maagkrampe. Het jy al met sulke gevalle te doen gehad?”

“Ja.”

“Ons moet jou waarsku: Hy is baie stout,” sê Sally. “Hy kry dinge in wat nie goed is vir hom nie en hy drink báie whisky.”

“Diabete word mos so dors,” grap Justine, maar die ander twee lag nie. Ag tog! Gaan sy dan die een verkeerde ding ná die ander sê?

“As hy op ons skip moet doodgaan, sal daar geweldige reperkussies wees,” sê Sally. “Hy is ’n baie invloedryke man en sy seun in Australië is een van die direkteure van die redery. Hy vereis baie aandag van ons verpleegsters, maar dit kan nie verhelp word nie. Ons kan nie voltyds een aan hom afstaan nie. Sy neef en dié se vrou is veronderstel om na hom om te sien. Dit is waarom hulle saam met hom reis. Ongelukkig beteken hulle nie veel nie. Hulle is nie een medies opgelei nie. Sir Geoffrey moes eintlik sy eie verpleegster saamgebring het, maar hy sê mos hy hoef nie een saam te sleep nie, want alles wat hy nodig het, verpleging inkluis, is op die skip.”

Dokter Gibson kyk stip na Justine. “En die man moet gerééld getoets word, hoor, vir ketoasidose en vir hoë bloedglukosevlakke. Bekyk die vel en bene van sy voete en bene goed. Alles, bloeddruk, cholesterol en trigliseriedvlakke. Ons neem elke paar dae urinemonsters om seker te maak dat sy niere goed funksioneer. Maar ek glo jy sal alles kan hanteer.”

“Ek gee vir jou sy lêer om te bestudeer,” sê Sally. “Daarin sal jy alles sien, plus die dieet wat hy veronderstel is om te volg. ’n Dieetkundige het alles mooi vir hom uitgewerk, met die redery se kombuispersoneel saamgewerk en alles, maar ons weet hy verneuk. Hy is só veeleisend. Jy moet taktvol wees, al dryf hy jou teen die mure uit.”

Justine veronderstel dat die ander moeilik met die ou aristokraat huisgehou het en nou moet sy, die nuweling, lekker bang gepraat word. Maar sy sal hulle wys sy kan dit hanteer. Geen pasiënt kon haar tot dusver intimideer nie en niemand gaan dit in die toekoms regkry nie.

“Nee maar reg, ek sal die ou siel goed onder hande neem.”

Die twee glimlag skepties.

“Hy hou ook maar van fraai verpleegsters,” terg dokter Gibson. “ ’n Regte ou blinkoog.”

Nes jy, dink Justine. Op dié skip is daar duidelik meer as een van dié soort man. Inderwaarheid skitter hier ’n hele versameling blinkoë.

“Jy moet asseblief stiptelik om sesuur na hom gaan,” sê Sally. “Dis wanneer hy die verpleegster verwag.”