Читать книгу Geheime liefde - Malene Breytenbach - Страница 4

Diana loop af na die restoureerder se laboratorium in die hart van die universiteitsbiblioteek. Hy is ’n benerige man met opgerolde hempsmoue en ’n grys broek wat te kort is vir sy lang bene en sy witgekousde enkels bo stomp swart skoene ontbloot. Hy staan gebukkend oor ’n tafel waarop velle vergeelde papier die tafelblad bedek, maar kyk oor sy skouer toe sy inkom.

“Goeiemôre, meneer Erdeman. Ek is Diana Malan van die Departement Engels, wat my proefskrif oor Sutherland doen …”

“Gegroet, doktoranda Malan,” sê hy, sy Nederlandse aksent onmiskenbaar. Hy kom orent en kyk fronsend na haar bo-oor sy ronde brilletjie wat hom soos ’n uil laat lyk. “Mejuffrou Theron het Sutherland se joernaal vir my gebring. Gedorie, dit is een afgryslike gemors, maar moenie hoop verloor nie. Kom sit by die tafel en kyk of u kan lees wat ek reeds gerestoureer het.”

Sy trek ’n stoel nader en hy stoot twee gelamineerde bladsye na haar toe. Daarop sien sy aantekeninge in ’n netjiese klein handskrif in verbruinde ink.

“Kan u iets uitmaak?” Erdeman kyk nuuskierig oor haar skouer.

Gefassineer staar sy na die skrif. “Ja. Dié stuk verwys na Sutherland se roman oor die Anglo-Boereoorlog. Dit was ’n baie vroeë skryfpoging voordat hy hom op digkuns toegespits het en min mense weet daarvan.”

“Wat skryf hy van die oorlog?”

“Die held, majoor Edwin Gordon, is ‘stellenbosched’. Dit beteken hy is oneervol gestuur om die bevelvoerder van die Kakies se Remount Camp te word. Ek het daardie roman meer as een keer gelees. Die titel is Harrowed Heart.”

Sy kan die Hollander naby haar ruik. Daar is iets muwwerigs omtrent hom, soos die reuk van die ou boeke en papiere waarmee hy werk. Gelukkig beweeg hy weer weg. Met haar vinger volg sy die woorde. Sy maak haar skootrekenaar oop en tik aantekeninge van die leesbare stukkies.

… town’s name was feared by British officers who were unsuccessful in the field … Local farmer’s daughter … brother Victoria College Volunteer Rifles … doomed love? Ella?

Diana het nog altyd gewonder of Ella, die plaaslike meisie op wie die held in Harrowed Heart verlief raak, nie dalk op ’n ware een gebaseer is nie.

attractive college building that stands on College Square was designed by a German architect

charming village with its tree-lined dusty streets, surrounded by mountains

change colour according to the time of day

rather pastoral setting, different from crowded, reeking, ancient Edinburgh full of ghosts

first came to this village with Mother directly after Boer War

resided with Mother’s cousin, Professor Archibald MacDuggan

suggested that I come to the College after completing my MA at Edinburgh

educated men to prepare the leaders of the future.

Cape Africaanders resent

republics lost the war. Many people here speak fluent English

Colony of the Empire for so long

accents

Dutch ancestry

Africaanders harrow dragged through heart, bloody but unbowed

Sy is so opgewonde. Hier is aantekeninge wat wys watter invloed hierdie omgewing op Sutherland gehad het. Genoeg om hom ’n hele roman daaroor te laat skryf.

Daar is egter nog bitter min bladsye wat gerestoureer is. Dit blyk ’n lang en ingewikkelde proses te wees. Haar maag trek op ’n knop van moedeloosheid. Een van die dae gaan daardie hooggeagte indringer van Oxford ook alles wil sien. Sy moet dit vóór hom sien. Daarom sal sy verwoed moet kom lees, elke oomblik wat sy vry het.

Terwyl Diana ’n week later na die departementshoof se kantoor stap, is sy snaarstyf gespanne. Sy kan eenvoudig nie onbetrokke na Terry Swales gaan nie, nie ná wat hy aan haar gedoen het nie. Dis nou al twee maande dat sy sukkel om dit te verwerk.

As ou professor Hodgin net nie weens siekte moes aftree nie, sou hý haar promotor gewees het. Nou moet sy sowaar onder Terry van alle mense werk.

Vanaf haar eerste jaar sweep hy haar emosies op. Hoe simpel was sy nie? Om te dink sy beërwe die hemel toe hy uiteindelik in haar begin belangstel kort nadat sy as junior lektor aangestel is. Min het sy geweet dat dit so stomp beëindig sou word, sonder ’n verduideliking. Terry kon haar ten minste ’n rede gegee het, maar nee, hy het eenvoudig net opgehou om haar te kontak. Sy moes geweet het Beryl Makin was daarby betrokke. Terry het nie eens die ordentlikheid gehad om ’n ruk te wag voordat hy dit duidelik gemaak het dat sy belangstelling na Beryl verplaas is nie.

Moet sy nie maar tog vir ’n pos by ’n ander universiteit aansoek doen nie? Om jou kollegas en die studente in die gesig te moet kyk terwyl jy nie weet wie van hulle van jou vernedering bewus is of agter jou rug skinder nie, is bykans onhoudbaar.

Nee, Terry Swales gaan haar nie onderkry nie. Sy sal aanhou maak asof dit haar nie regtig traak nie; voorgee dat hy nie regtig vir haar so belangrik was nie. Sy moet nou maar eenmaal onder Terry werk, hom heeltyd sien, en voorgee dat hy nie haar gevoelens seergemaak en haar ego byna geknak het nie.

Die departementele sekretaresse, die moederlike en bekwame Erna Uys, is gelukkig nog daar. Sy wou bedank nadat professor Hodgin afgetree het, maar sy het tog besluit om aan te bly.

Net toe Diana by Erna se kantoordeur wil ingaan, kom ’n laggende manstudent so vinnig agteruit dat hy Diana byna onderstebo stamp. “Oukei …” sê hy, sien haar raak en spring opsy. “Sorry, Miss Malan.” Dis Neville Pieterse. Sy sien hom deesdae gereeld hier by die kantore rond. Sy knik vieserig vir hom.

’n Soet walm begroet haar toe sy instap. Haar neus kriewel. Sy haat die geur van sterk parfuum en sy is altyd erg van reuke bewus. Beryl Makin staan daar met ’n breë glimlag op haar mooi gesig. So, dis waarom Neville giggelend in trurat by die deur uitgekom het. Hy is een van die manstudente wat net nie genoeg van Beryl kan kry nie.

“O, haai Diana,” groet sy in haar heserige stem. Beryl is korter as Diana en meer gerond. ’n Styfpassende wit bloes beklemtoon haar mooi borste en haar kort blou romp steek beslis nie haar welgevormde bene weg nie. Met een hand vee sy oor nagswart hare wat styf agtertoe getrek en vasgemaak is, asof sy wil voel dat dit nog reg sit, en vroetel dan aan een van haar enorme silwer oorringe. Beryl het nie die bestudeerde sogenaamde shabby academic look van baie ander vroue op die vloer nie. Sy dra grimering en doen moeite met haar voorkoms.

“Haai.” Diana is nie lus om met haar te gesels nie.

“Kom jy vir Terry sien? Ek was nou net by hom. Hy behoort nog in ’n baie goeie bui te wees.” Sy knipoog veelbetekenend vir Diana. Dit laat haar gril. Sy hou nie van die vroumens se insinuasies nie. “So, as jy probleme met jou tesis het beter jy maar nou met hom daaroor gesels. Shame, dit kan nie maklik wees om oor so ’n mindere digter soos Sutherland te werk nie. Dis nie ’n onderwerp wat ék ooit sou kies nie. Ek dink ook nie Terry is baie opgewonde daaroor nie, hoor.” Sy rek haar oë groot.

Diana klem haar hande in vuiste langs haar sye. “Dis vir my interessant.” Sy gaan nie vir Beryl van haar vonds in die biblioteek vertel nie.

Beryl haal haar skouers op. “’n Mens moet darem ook weet hoe om jou promotor se belangstelling te prikkel … Dit lyk my jy sukkel daarmee.”

’n Rooiwarm woede stoot in Diana op, maar Beryl druk by haar verby, en is by die kantoor uit voordat Diana aan iets kan dink om daarop te antwoord.

“Wat gaan weer vandag met daai Beryl aan?” wonder Erna Uys hardop waar sy agter haar lessenaar soos ’n hekwag voor Terry se kantoor sit. “Hallo, Diana,” groet sy dan met haar gewone warm vriendelikheid. Teen die muur en op die lessenaar is daar foto’s van haar man en kinders, en langs die rekenaar staan ’n glaspot met pienk rose. Diana weet dit kom uit Erna se tuin en dit ruik heerlik soet, nie geurloos soos kweekhuisrose of so sinteties soos Beryl se oordadig-aangewende parfuum wat nog in die lug hang nie. “Wat lyk jy vanoggend so jittery? Moenie jou aan Beryl steur nie, hoor. Kan ek vir jou tee maak?”

“Nee dankie, Erna. Ek lyk maar so want ek moet oor my proefskrif kom praat en oor een ding is Beryl reg: Prof was nie juis opgewonde oor my onderwerp nie. Hy het gedink ek moet, soos Beryl, liewer iets doen oor Afrika-skrywers.”

Erna rol haar oë. “Sy kla dat sy vashaak. Seker meer afgehap as wat sy kon kou. Dis nie maklik om ’n oorspronklike onderwerp uit te dink nie. Dan moet jy nog jou hipotese bewys en jare lank aan die proefskrif werk. Liewer julle as ek, hoor.”

Wees net sterk, maan Diana haarself toe sy by Terry se kantoor ingaan. Hy staan by sy venster met ’n beker koffie in sy hand. Hier vanaf die vyfde vloer van die Letteregebou sien ’n mens ver: die ruwe blou van Simonsberg, die besige en dreunende Merrimanstraat onder, ’n vulstasie, winkels, huise, woonstelle. Sy kyk ook graag by haar venster uit na die uitsig, tot daar waar Hoogeland teen Simonsberg lê.

“Môre, Terry.”

“Môre, Diana.”

Hy het pas die ou professor se kantoor oorgeneem, maar dit is reeds oorvol van boeke, lêers en allerlei papiere. Op sy lessenaar staan ’n tweeling van die glasblompot in Erna se kantoor, die rose pienk, vars en geurig, seker vanoggend gepluk. Erna het dit altyd vir professor Hodgin gedoen en nou bring sy vir Terry ook blomme.

Terry kom nader. Hy is gemiddelde lengte en fris gebou. Dis van al die bergklim en stap dat hy so fiks lyk. Sy daaglikse uniform bestaan uit ’n denimbroek met die een of ander bypassende kraaghemp. Vandag is die hemp ligblou en donkerblou geruit. Sy oë, wat vir haar soos gebreekte en saamgeperste blou glas lyk, kyk na haar met sy kenmerkende omvouende blik. Nou ruik Diana ’n ander soort soet geur: naskeerroom en deodorant. Terry het nog altyd lekker geruik. Veral in ’n toe vertrek is ’n mens bewus daarvan.

En waar hulle hier alleen saam in die intieme ruimte van die kantoor is, raak Diana nogeens bewus van hoe aantreklik hy is. Sy prominente kaak en groot neus laat sy gesig sterk lyk, en met sy weerbarstige vag blonde hare wat hy redelik lank laat word het, kom hy jonger as sy veertigs voor.

Diana onthou nog hoe hy in haar eerstejaar-Engelse klas Shakespeare gedoseer en met Romeo and Juliet afgeskop het. Sy is seker dat sy nie die enigste student in die klas was wat smoorverlief op hom geraak het nie.

Die liefdeswoorde in sy diep stem sou sy daarna en vir ewig kon aanhaal:

My bounty is as boundless as the sea,

My love as deep; the more I give to thee,

The more I have, for both are infinite.

As oorgewig agtienjarige meisie, nog onseker van haarself, sou sy nooit kon raai dat sy hom uiteindelik sou date nie. Maar dis natuurlik eers ná sy skeisaak en ná sy soveel gewig verloor het dat hy in haar begin belangstel het. Hoe maklik het daardie belangstelling nie nou na Beryl geskuif nie?

Hy beduie na die stoel oorkant hom. “Sit, Diana.” Hy kyk eers vlugtig na sy rekenaarskerm. Druk ’n knoppie op die toetsbord en save iets met ’n pienggeluid.

Sy verwyder ’n boeksak wat op die gastestoel gelê het en gaan sit. Sy kyk hom uitdrukkingloos aan, maar hy glimlag vir haar.

Hy is so seker van sy manlikheid en aantreklikheid vir vroue dat hy dit wraggies regkry om haar te ontsenu – selfs nou nog, ná alles. Die alfaman.

Hy sluk die laaste van sy koffie af en stoot die beker eenkant toe. Kyk Diana waterpas in die oë om te wys dat hy nou sy onverdeelde aandag aan haar gee. Vroeër kon hy haar met ’n blik vaspen. Nou sál sy haar koel en onbetrokke voordoen.

“Ek was nogal verbaas dat jy ’n relatief onbelangrike skrywer soos Alexander Armstrong Sutherland vir jou proefskrif gekies het, maar jy sê jy reken sy oeuvre is nog nie deur soveel mense bestudeer soos die klassieke skrywers s’n nie.”

“Ja, dis een rede. Die ander een is dat hierdie omgewing ’n belangrike invloed op sy werk gehad het, omdat hy twee jaar lank by Victoria Kollege klasgegee het.”

Terry tel ’n pen op en skryf iets op ’n vel papier. “Jy het my oor die foon vertel dat sy joernaal in die biblioteek ontdek is. Nou dink jy daar is nuwe, bruikbare inligting in daardie joernaal? Jy dink die joernaal gaan inligting bevat oor ’n vrou wat hier plaaslik sy skryfwerk beïnvloed het?”

“Ek dink dit nie net nie, ek het reeds iets in die joernaal raakgelees wat duidelik daarop dui dat hy hier by ’n vrou betrokke was. Ek moet net uitvind wie sy was.”

Hy pers sy lippe saam. “Hmm, nou ja, hopelik gaan jy genoeg bewyse kry, want jou hele hipotese hang daarvan af.”

Diana se styfgesnaarde spiere ontspan nog nie. “Die joernaal moet gerestoureer word voordat ek daarmee kan werk.”

“Gerestoureer? Is dit so verweer?” Sy wenkbroue boog boontoe.

“Ja, maar blykbaar is die bib se restoureerder vreeslik bekwaam.”

Hy kyk haar deursoekend aan terwyl hy aan sy pen kou.

“Dis nie ’n onoorkomelike probleem nie.” Sy hoop nie so nie. Kyk hom stip in die oë.

“Goed dan. Laat maar net weet as jy vashaak.”

Moet sy hom vertel van die beroemde biograaf van Oxford wat ook die joernaal wil sien? Nee, nie nou al nie. Hy sal wel een of ander tyd van dié indringer te wete kom.

Sy staan op en neem haar sak. Dankie tog, dit is verby. Sy het so gestres.

Terry loop saam met haar na die deur en maak dit vir haar oop. Diana steek vas. Voor Erna se lessenaar staan ’n lang man met dik vosbruin hare. Sy koningsblou hemp span oor sy breë skouers.

“Professor Swales, dis professor Alex Erskine van Oxford. Hy het nie ’n afspraak nie, maar hy sê hy wil graag met u kom praat,” sê Erna opgewonde. “Hy het by die biblioteek gehoor van Diana se studie en is dit nou nie wonderlik dat Diana ook sommer hier is nie?” Sy is skoon asemloos en maak groot oë. “Hy’s glo ’n beroemde skrywer.” Sy sê die laaste stukkie in Afrikaans voordat sy weer oorslaan na Engels en hulle voorstel.

Diana se asem stok in haar keel. Dit is die indringer wat sy nog heeltyd vrees.

Vervaard kyk sy na die man wat na haar draai. Hy is langer as sy en buk effens vorentoe om haar hand te skud. Dit skep die indruk dat hy hom moet verlaag om dit te doen.

Uit die hoogte kyk hy af na haar. Sy skat hom so Terry se ouderdom, of dalk ’n bietjie jonger. Sy kil oë is so blou dat dit turkoois lyk. Sy het nog nooit sulke opvallende oë gesien nie. Daar is fyn waaierplooie langsaan. Sy neus is smal en reguit, sy lippe goed gevorm maar die mond glimlag nie. Sy onbetwiste manlikheid en viriliteit is oorweldigend, maar hy kom erg meerderwaardig voor. Sy deurdringende en kritiese blik grief haar.

Liewe hemel, haar ingewande verander in jellie.

“How do you do, Miss Malan.”

“How do you do, Professor Erskine.” Die man praat die Engels van die hoër stand, met ’n sweem Skotse brogue. Dit is mooi. Sy diep stem ook.

Terry frons, maar hy skud die biograaf se hand, nooi hom by sy kantoor in. “Diana, jy beter ook insit as dit oor jou studie gaan,” sê hy vir haar.

Terry gaan sit agter sy lessenaar en sy en Alex neem elk hul plek op ’n stoel oorkant hom in.

“Professor Bastiaanse van die JS Gericke-biblioteek het my na u verwys, professor Swales,” sê die Skot. “Ek skryf ’n biografie oor AA Sutherland en stel belang in die joernaal wat hier ontdek is. Ek verneem dat juffrou Malan beplan om ’n studie daaroor te doen.”

Alex Erskine draai sy gesig na haar. “Jy wonder seker waarom ek al die pad hierheen gekom het. AA Sutherland is my oupagrootjie. Ons het al sy joernale opgespoor, maar een wat moes handel oor sy tyd hier aan Victoria Kollege is nooit gevind nie. Die joernaal wat hier ontdek is, is die vermiste skakel. Ek moes dit so gou moontlik sien en terselfdertyd kom kyk hoe lyk die omgewing waar Sutherland twee jaar lank gewerk het.”

Hy kyk sowaar onbeskaamd na elke aspek van haar. Sy blik toer van haar hare tot by haar paar plat swart skoene.

“Is u werklik AA Sutherland se agterkleinkind?” Net nadat sy dit gesê het, voel sy onnosel. Onbeholpe. Dit is mos wat hy pas gesê het. Dit kos moed om in daardie skroeiende oë te kyk, maar sy kyk nie weg nie.

“Ja, en ek is reeds halfpad met my biografie oor hom. Duidelik is daar nou groot leemtes.”

Beskaam is haar hoop dat sy darem ’n ruk lank rustig – alleen – aan die joernaal kan werk. “Die joernaal is nog in stukkies en moeilik om te lees.”

Hy frons. “Ja, ek hoor so. My ma en ouma is baie nuuskierig oor dié joernaal. My ouma, Sutherland se dogter, lewe nog, maar sy is bejaard en bedlêend. Die familie woon al meer as ’n eeu lank in Sutherland House in Edinburg.”

“Maar jy is in Oxford?” vra Terry.

“Ek wás verbonde aan Edinburg Universiteit maar ek het vyf jaar gelede ’n pos aan Oxford aanvaar.” Alex kyk net vlugtig na haar promotor voordat hy weer sy aandag op Diana vestig.

Hy het nog nie een keer geglimlag nie. Kyk net na haar asof hy dwarsdeur haar kan sien. Sy voel soos ’n kat wie se hare in die verkeerde rigting gevryf word.

“Ek verneem jy is nog net heel aan die begin van jou proefskrif?” Oë onder halfmasooglede bestudeer haar.

Al ontketen dié man ’n vreemde dreuning in haar hart, gaan sy hom dit nie laat agterkom nie. “Ek het al heelwat navorsing gedoen en redelik ver gevorder,” sê sy koel. “Maar ek het ook besef daar is ’n vermiste skakel in Sutherland se werk. Ek soek inligting oor die vrou vir wie hy liefdesgedigte geskryf het en ek vermoed sy word in die joernaal genoem.”

Sy kilheid verdwyn en sy oë verskerp van belangstelling. “Het jy al leidrade gevind?”

“Ja, maar onthou die joernaal is nog flenters.”

Hy knik, met sy oë steeds stip op haar gerig. Sy voel asof sy onder ’n kollig staan voor ’n kritiese gehoor, maar sy het haar woorde vergeet. ’n Vreemde hitte trek deur haar lyf en sy hoop haar gesig word nie rooi nie.

Terry tel sy foon op en skakel. “Erna, bring asseblief vir ons tee. Wag eers … professor Erskine, Engelse tee of rooibos, wat ’n kruietee is, of koffie?”

Dit klink vir Diana asof Terry sy irritasie probeer wegsteek. Sy loer na hom. Sy lippe lyk dun en sy oë skerp. Is hy kwaad oor dié man nou hier aankom en hulle sal steur, of sien hy dat die vreemdeling ’n oorweldigende invloed op haar het?

“Ek hou nie juis van kruietee nie. Engelse tee vir my, asseblief.”

Terry kyk van hom na Diana. “En jy?” Dit klink asof hy blaf.

“Ook Engelse tee, dankie.”

Terwyl Terry aan die bestel is, is Diana bewus daarvan dat die besoeker haar openlik betrag. Sy is so verleë dat dit voel of haar vel kriewel. Haar wange gloei.

“Juffrou Malan, sal jy my asseblief die Ou Hoofgebou gaan wys?” vra Alex Erskine. “Ek wil graag die voormalige Victoria Kollege sien waar AA Sutherland klasgegee het.”

Die besoeker kyk dwingend na haar. “Het jy vandag tyd daarvoor? Ek kan nie wag om dit te sien nie.”

Dit is die laaste ding wat sy nou wil doen. “Ek sal ongelukkig eers môre beskikbaar wees.”

Waarom kyk hy heeltyd so af na haar? Wat dink hy as sy so verspot bloos?

Sy sien hy glimlag net so effentjies asof hy haar onwilligheid raaksien en dit hom amuseer. “Ek is bereid om tot môre te wag. Intussen sal ek die gehuggie gaan verken.”

“Gehuggie? Stellenbosch is lankal nie meer ’n gehuggie nie. Sal ons drieuur ontmoet? Hier?”

“By die ingang van die Letteregebou sal goed wees, dankie.”

Erna kom in met ’n skinkbord tee en ’n melktert. Sy moes die tert vinnig laat haal het. Sy sit die skinkbord op die tafel neer. Deel koppies en bordjies uit, sny die melktert, skink en gee aan, maar kyk deurentyd die vreemde professor met openlike ontsag aan totdat sy die vertrek verlaat.

Diana beskou hom diskreet dog noukeurig.

“Dit lyk lekker,” sê hy. “Wat is dit?”

“Dis ’n Suid-Afrikaanse spesialiteit,” verduidelik Diana. “Gemaak van meel, melk, suiker, kaneel, eiers en soms kondensmelk ook.”

Hy eet dit met smaak. Sny klein stukkies af met ’n vurkie wat verspot klein lyk in sy groot hande met lang vingers en goue haartjies aan die rugkant. Aan een vinger is ’n swaar goue seëlring met ’n wapen op.

“Heerlik,” sê hy.

Diana drink haar tee vinnig en verskoon haarself. Belowe om die volgende dag drieuur by die ingang van die gebou te wees. Hoe vreemd – dit voel asof sy gekneus is.

Alex stap van die Lettergebou na sy gastehuis. Voor sy oë sien hy steeds die beeld van die lang, slanke Diana Malan, wat hy so in haar middel twintigs skat. Sy het hom verras. In ’n wit bloes en swart broek, onopgesmuk, ’n natuurlike skoonheid. Blink donker hare styf agtertoe getrek en vasgemaak. Vel vlekloos en mond vol en natuurlik rooi. Groot grysgroen oë soos mos aan antieke steen, met digte swart wimpers. Intelligente oë. Waaksame, amper vyandige oë. Sy was onkant gevang en glad nie lus om hom te verwelkom nie – dít was duidelik.

Haar hand was skraal en sag toe hy haar gegroet het. ’n Versorgde hand, maar die naels is sonder lak. Hy het opgelet dat sy geen juwele dra nie, behalwe ’n silwer horlosie en klein pêreltjies aan haar ore. Dié ongekunstelde tipe meisie is beslis nie sy gewone smaak nie, en tog het sy hom ontroer al het haar houding hom dwars in die krop gesteek.

Gewoonlik kry hy dit reg om mense dadelik te beïndruk, veral akademici wat sy rekord ken. Indien sy beïndruk is, steek sy dit goed weg.

Dan glimlag Alex geamuseerd. Hy het dit minstens reggekry om haar te laat bloos.

Toe Diana die kantoor verlaat het, het haar promotor hom gewaarsku dat sy die joernaal as háár vonds beskou en waarskynlik gegrief is dat hy dit ook wil bestudeer. Dat sy ’n goeie student is wat verbete is om haar doktorsgraad te behaal. Hy pers sy lippe opmekaar. Sy kan so wrewelig wees soos sy wil, maar hy is nou hier en sy sal maar net moet saamwerk, al wil sy nie. Buitendien dink hy dat hy en sy familie eerste aanspraak het op enigiets wat oor Sutherland handel. Dié jong vrou is maar net ’n PhD-student wat met dié onderwerp ’n graad wil verwerf. Nietemin sal hy vir haar genoeg ruimte gee. Hy hoop net dit beproef nie sy geduld te veel nie.