Читать книгу Geliefde heler - Malene Breytenbach - Страница 4

Naomi is skoon ongedurig. Waarom trek sy haar tog die koms van tant Merel se familie so aan? Hulle is mos blote besoekers. Sy kan meesal haar eie gang gaan terwyl hulle in die huis bly. Sy het haar afsonderlike woonstel en ateljee; hulle gaan in die hoofhuis tuis.

Met ’n sug los sy die skildery waaraan sy graag wil werk en maak die kwas skoon. Sy trek haar jassie vol verfkolle uit en kyk in die spieël wat teen die een muur gemonteer is. Haar wit rok is gekreukel. Ag, wat maak dit saak? Sy gaan staan by die venster. Hulle behoort nou enige oomblik op te daag, dan moet sy hulle verwelkom en tuismaak. Sy het aangebied om hulle met tant Merel se Mercedes by die lughawe te gaan haal, maar hulle huur liewer hul eie voertuig, het tant Merel gesê.

Tant Merel, by wie sy haar woonstel en ateljee huur, het haar in kennis gestel dat sy ’n maand of langer Nederland toe wil gaan. “My broerskind, Geert, ’n briljante chirurg, kom in dokter Lood Smal se praktyk by die Medihelp locum,” het tant Merel verduidelik. “Hy bring sy ouers saam. As ons huise ruil, kan my broer en sy vrou gerieflik in Stellenbosch vakansie hou terwyl Geert werk. Ek bly dan in my broer-hulle se huis in Amsterdam. Dit gee my kans om weer ’n slag ander familie te sien. Ek was drie jaar laas Nederland toe en dis nou hoog tyd dat ek weer my gesig gaan wys. Ek verlang na my niggies.”

Die dokter het op Suid-Afrika verlief geraak, het tant Merel gesê, toe hy twee jaar tevore drie maande lank as uitruildokter by Tygerberg Hospitaal kom werk het terwyl sy vriend, Lood Smal, in sy plek in Amsterdam gaan werk het voordat hy ’n praktyk in Stellenbosch geopen het.

Haar ongedurigheid en opsien na hulle koms is ook te wyte aan tant Merel se waarskuwing dat haar broer ’n ryk nyweraar is en dat die Bouwmans net aan die beste gewoond is. Niks mag verkeerd gaan nie, want hulle is baie puntenerig. Die mense se koms is ’n uitdaging – nie iets om na uit te sien nie.

Nou is alles in beroering. Die sjef, Dwayne, sal moet uithaal en wys, want die Nederlanders is blykbaar lekkerbekke. Hy kan nie met verlof gaan nie, al is dit byna Kersfees.

As Noekie, wat al jare lank as huishoudster by tant Merel werk, nie alleen die mas kan opkom nie, moet hulle Cathy’s Chars se hulp inkry, het tant Merel gesê. Die ou Kaaps-Hollandse huis in Dorpstraat wat uit die negentiende eeu dateer, is so groot dat Cathy’s Chars elke nou en dan help vensters was, silwer poleer, kristalkandelare skoonmaak, Persiese matte en tapisserieë skoonmaak en swaar houtmeubels poleer.

Naomi kyk hoe Faan, die tuinman, met die net de laaste vuiligheidjie uit die groot swembad skep. Hy moet die swembad kristalhelder hou, het tant Merel gesê. Die Nederlanders sal wil swem en hier in die son lê met hulle wit Europese velle. Naomi kan al sien hoe kook hulle rooi soos krewe en kry blase. Die Desemberson brand fel en die mense kom nou uit die Europese winter. Sy vermoed hulle is die blonde, blouoog-soort, soos tant Merel: wit-en-goud beeldskoon in haar jeug en uiters versigtig vir die Afrikason.

Faan sou die gazebo ook skoongemaak het sodat daar geen vallende blare of ongewenste insekte is nie. Daar sit mens lekker in die koelte as dit warm is. Luister na die geritsel van diertjies en insekte in die gras en blomme; na die gesing van die baie voëls wat die tuin so vrolik maak. Die gaste sal natuurlik daar in Naomi se gunstelingplek ook wil gaan sit.

“Die Bouwmans behoort jou nie te steur nie,” het tant Merel beweer. “Die huis is mos groot. Met mense in die huis sal jy veiliger voel. Al het ons sekuriteit, is daar deesdae te veel inbrekers wat almal uitoorlê en dit nogtans regkry om in te kom.”

In tant Merel se naaldwerkkamer, waar sy haar borduurlappe en -garings hou, en waar sy dink niemand dit sal verwag nie, is ’n groot kluis met juwele en ander kosbaarhede, hoewel die duurste juwele in ’n bankkluis gehou word. ’n Groot stuk borduurwerk steek dit weg. Die wete dat dit daar is, maak Naomi ongemaklik. Tant Merel het vir haar die kode gegee om die kluis oop te maak. “Ingeval ek iets oorkom en jy belangrike dokumente en dinge daaruit moet haal.”

Duisberghuis lê diep in die groot erf met sy geil tuin, tussen ’n blok woonstelle en ’n uiters gewilde restourant. Daar is ’n hoë muur om die erf en ’n hek met ’n interkom. Dit lyk veilig, maar Naomi weet ’n mens kan deesdae nooit te gerus wees nie.

Sy gaan ondertoe en spits haar ore vir die hekklokkie. Sy verwag die mense vieruur, mits hulle betyds is. Daar kan oponthoude by die lughawe wees.

Watter soort mens is dié Geert Bouwman met wie sy tante spog asof hy die slimste chirurg op aarde is? In haar werk as teatersuster het sy al met baie dokters te doen gehad: slim en kundig, sommige ongeduldig en arrogant, ander plat op die aarde en gaaf, met goeie mensvaardighede. Sy wonder watter soort hy is.

Vir dokters, veral aantreklike dokters, is sy uiters versigtig nadat haar verhouding met Charl so pynlik gesneuwel het. Nadat sy hom dwarsdeur sy mediese studies bygestaan het, het hy sowaar op ’n mooi, ryk pasiënt gaan verlief raak. En daar los hy Naomi soos ’n klaargeëte bord kos. Die seer en ontnugtering het nog nie heeltemal uit haar hart geloog nie. Hy het nie net haar vertroue geskok nie, maar dit ook vir haar moeilik gemaak om weer enigeen te vertrou.

Naomi wens sy kon eerder verlof geneem het, maar sy moet werk en tant Merel het die huis en haar twee Persiese katte, haar liefling-“kinders”, aan haar sorg toevertrou.

Suzy Wong kom met haar swanger lyfie ingesluip, wolstert in die lug. Sy is spierwit skoon na ’n onlangse besoek aan Pet Groomers. Haar plat gesig lyk nors en befoeterd, maar eintlik is sy en haar maat, Ching Wong, liefdevolle katte.

“Miaau,” kom sag uit die bekkie. Sy spring op Naomi se skoot en Naomi streel die sysagte pels en bultende magie. “Waar was jy heeloggend? In jou swanger toestand moet jy rustig wees en nie kleinwild in die tuin probeer jag nie. Julle katte moet soet wees as die mense hier is, hoor.”

Suzy Wong vly haar kop teen Naomi se arm en kyk knip-knip op asof botter nie in haar mond sal smelt nie. Naomi het haar en die mannetjieskat, Ching Wong, se bedmandjies in haar ateljee ingerig. Hulle slaap gewoonlik by tant Merel. Sou die gaste enigsins van katte hou?

Die hekklokkie lui. Sy antwoord die interkom.

“Die Bouwmans is hier,” sê ’n diep manstem kortaf.

“Ek maak oop. Ry asseblief tot voor die voorstoep. Dit is makliker om julle bagasie daar af te laai.”

Sy kyk by die kombuis in waar sjef Dwayne ’n melktert uit die oond haal. Noekie staan by hom en drink ’n koppie tee.

“Die mense is hier.”

“Righty-ho,” sê Dwayne. “Die gaste moet seker tee en iets te ete kry nadat hulle so ver gevlieg en gery het.”

Naomi snuif in die lug. “Dit ruik heerlik, Dwayne. Kom, Noekie, ons gaan help die mense met hulle bagasie.”

Sy maak die groot voordeur oop. ’n Silwer BMW X5 hou voor die trappe stil. ’n Middeljarige gryskopman in ’n donkerblou pak klere klim by die voorste passasiersdeur uit en maak die agterste passasiersdeur vir ’n vrou oop. Sy is ook grys van haar, nogal geset, maar deftig geklee in ’n grys pakkie en polvye. Hulle het natuurlik eerste klas gevlieg en kom nie so voos en verkreukel by hul bestemming aan soos die plebs van ekonomiese klas nie.

Die bestuurder klim uit en loop om na agter die voertuig, waar hy die kattebak oopmaak. Naomi se eerste indruk is dat hy ’n lang man is. Jinne, daar is sowaar baie bagasie in die motor. Die tasse en sakke is op mekaar gestapel tot teen die dak.

Sy huiwer op die trappe. Die bestuurder, wat dokter Geert Bouwman moet wees, kyk in haar rigting en kom nader. Sy voorkoms is so oorweldigend dat sy verbluf na hom staar. Hy is besonder lank, met breë skouers en dra denims en ’n blou-en-wit geruite langmouhemp. Sy hare is goudblond, sy gesig is hoekig, die neus reguit en skraal, die mond volmaak gevorm bo ’n sterk ken. Hoe nader hy kom, hoe duideliker sien sy dat sy oë so blou soos lapis lazuli is.

So ’n macho man het sy nie verwag nie. Waarom het sy haar verbeel hy gaan korter en skraal wees, soos tant Merel?

Onmiddellik kry sy ’n gevoel van weerstand. Ondervinding het haar allergies gemaak vir sulke mans. Charl was te aantreklik, te bewus van ander vroue se bewondering. Hierdie man is seker net so.

“Dag. Jy is seker Naomi Roux?” Sy diep stem sou ’n radiokommentator trots maak. Sy glimlag is maar effens. Eintlik kyk hy haar met skerp, ondersoekende oë aan. Nie juis goedkeurend nie. So hovaardig, hy kyk omtrent teen sy volmaakte neus af na haar. So, meneertjie, jy is van dáárdie soort: arrogant en ydel.

“Ja, ek is Naomi.” Vir wat word haar wange so warm onder sy priemende blik? “Welkom … e … dokter Bouwman. Het julle die plek maklik gekry?”

“Ja, dankie. Ek was al voorheen in Stellenbosch. Buitendien kan mens enige plek met ’n GPS opspoor. Die reis hierheen was lank. Dis goed om uiteindelik hier te wees.”

Hy het ’n Nederlandse aksent, maar Naomi hoor hy praat goeie Afrikaans, wat hy seker geleer het toe hy as uitruildokter by Tygerberg gewerk het.

“Geert, lieverd, kom help my tog,” klink ’n jong vrou se stem met ’n sterk Nederlandse aksent uit die motor.

Naomi kyk verbaas in die rigting van waar die stem kom. Geert Bouwman draai om, loop om die voertuig en maak die oorkantste passasiersdeur oop. Daar moes mos drie mense gekom het, maar nou is daar vier. Wie is dié vierde een?

Sy hoor die vrou lag, sien haar om die motor loop. ’n Lang, slanke blondine met ’n beeldskone gesig, spierwit vel, ’n kort geel rok waaronder ongelooflike mooi bene uitsteek, goue stiletto’s en goue juwele aan haar polse, hals en ore. Sy lig haar linkerhand om die son uit haar oë te keer en iets blits aan haar vinger. ’n Reusediamant!

Naomi staar verstom. “Welkom, mense,” kry sy uit.

Vir wat kyk die mense haar so krities aan? Sy moes dalk meer moeite met haar voorkoms gedoen het. Sy het haar nie juis opgetert nie. Haar hare is in ’n poniestert, haar sonrok is gekreukel en sy dra plat sandale. Meteens is sy bewus dat sy redelik eenvoudig moet voorkom.

“Dis my vader en moeder, Jan-Karel en Mathilda Bouwman,” sê die lang blonde man. “En dit is my verloofde, Daphne van Meerlevoort.”

Verloofde! Boonop ’n onverwagte gas.

“Bly te kenne,” sê die deftige ouer vrou.

“Dag,” sê die pa. Dis by hom wat die seun sy ongelooflike oë geërf het, sien Naomi. Hy is korter as sy seun, maar is steeds ’n aantreklike man. Lyk baie na tant Merel. Sy helderblou oë bekyk haar van kop tot tone asof hy wonder uit watter onderdorp sy ontsnap het.

Sy kry ’n rillinkie van wrewel.

“Dag,” sê die skoonheid in die geel rok. Koel en nie juis vriendelik nie, haar blik eintlik net so hovaardig soos Jan-Karel Bouwman s’n.

Naomi voel soos ’n beskeie, vaal skooldogter teen dié goue godin, al is sy agt-en-twintig en het sy gewoonlik ’n redelike mate van selfvertroue. Die mense lyk na snobs. Hulle houding affronteer haar regtig.

Sy plak ’n gedwonge glimlag op haar gesig. “Aangename kennis,” jok sy en skud hul hande. Geert Bouwman se groot, warm hand vou om hare. Dis asof sy getoor word. Haar balans wankel ’n oomblik. Ag toe nou, Naomi, raas sy met haarself, hy het seker dié uitwerking op die meeste vroue. Boonop probeer hy nie eens vriendelik wees nie. Sy skerp lapis lazuli-oë kyk dwarsdeur haar.

Kon hy nie die bedagsaamheid gehad het om hulle vooraf te waarsku dat hy sy verloofde wil saambring nie? Ag nou ja, dis nie haar huis nie en sy is nie die een wat besluit wie mag kom kuier en wie nie. Tant Merel het seker nie geweet dat dié verloofde saamkom nie, want sy het niks van Daphne van Meerlevoort gesê nie.

Die sexy skoonheid gaan seker by Geert wil slaap?

“Kom gerus in, julle is seker moeg na die reis.” Sy stel Noekie voor en Noekie kyk net so verbaas na die onverwagte gas.

“Mejuffrou Van Meerlevoort is natuurlik baie welkom,” sê Naomi. Sy kyk van die blondine na Geert Bouwman, wat haar steeds onthutsend noukeurig staan en betrag. “Ons het ongelukkig ’n kamer met enkelbeddens vir dokter Bouwman …”

“Dis reg so,” val hy haar in die rede. “Julle kan ’n afsonderlike kamer vir Daphne gereed maak. Ek is jammer ons het julle nie gewaarsku nie, maar sy het skielik besluit om saam te kom.”

Naomi kan nie glo hy dring nie aan dat sy sexy verloofde by hom slaap nie. Miskien is hy ’n briljante geneesheer, maar ’n koue vis? Konserwatief? Sy kan skaars dink dat ’n man soos hy preuts sal wees.

Daphne van Meerlevoort vly haar teen hom aan. “Ek kan nie alleen in Amsterdam agterbly terwyl jy maande lank hier in Suid-Afrika is nie, lieverd,” sê sy koketterig. “Ek sal mos gans te veel verlang.”

’n Golf van irritasie spoel deur Naomi. Vir wat oorreageer sy nou so? Sou sy nie ook so gevoel het as dié ongelooflike mooi, macho man aan háár behoort het nie? ’n Mens sal hom nie onder jou oë wil laat uitgaan nie. Die vroumense lê seker oral en gedurig by hom aan. Dit kan meer van ’n las as ’n bate in ’n verhouding wees. Sy wéét watter probleme ’n aantreklike voorkoms kan meebring.

“Noekie, ons sit juffrou Van Meerlevoort in die derde gastekamer. Sodra ons die bagasie ingedra het, moet jy asseblief daardie bed gaan oortrek.”

Daphne van Meerlevoort kyk streng na Noekie. “Maak net asjeblief gou met die kamer. Ek wil stort en skoon aantrek. Jy sal vir my klere moet stryk.”

“Ja, juffrou.”

Naomi vang Noekie se oog en sien haar lippe word dun.

“Wat kan ek dra?” vra Naomi.

Geert Bouwman haal ’n skootrekenaar uit die kattebak. “Net dit, asseblief. Ek sal Daphne se tas inbring en dan myne. Dis te swaar vir iemand anders om te hanteer.”

“Wat? Is hier poese?” sê Daphne van Meerlevoort skielik, ’n ergerlike frons op haar mooi gesig.

Naomi skrik vir die woord, maar kry onmiddellik lag. Tant Merel het haar vertel die Nederlandse woord vir “kat” is “poes”. Sy hoor Noekie saggies proes. Hopelik kom die Nederlanders dit nie agter nie.

Suzy Wong kom rustig oor die stoep gedwaal en gaan staan by die trappe, stert in die lug om met haar groot groen oë na die mense te staar. Ching Wong kom ook nader.

“Hier is twee Persiese katte,” sê Naomi. “Hulle is skoon en soet en sal julle nie pla nie.” Hopelik nie.

“Ek is allergies vir poese,” protesteer Daphne. “Hou die goed net ver weg van my af.”

Naomi moet op haar lip byt om nie hardop te begin lag nie. Sy durf nie na Noekie kyk nie.

“Dis tog kampioene, hè?” sê Mathilda Bouwman. “Heel skoon. So wit soos sneeu.”

“Ja, hulle is chinchillas – skoukatte,” sê Naomi. “Die wyfie gaan een van die dae kleintjies kry, maar moenie bekommer nie, hulle bly by my en behoort nie by julle slaapkamers te kom nie.”

Daphne hou haar neus vas. “Ek sou so hoop.”

“So, gaan daar klein katjies gebore word terwyl ons hier is?” vra Mathilda Bouwman, met meer belangstelling as afgryse.

“Ek skat so,” sê Naomi.

“Ek hou nie van diere in die huis nie,” sê Jan-Karel Bouwman bars. “Dit hoort buite.”

“Dis pedigree-katte, Vader,” sê Geert Bouwman. “Sulke diere bly nie buite nie.”

“Gmf,” reageer sy pa vies.

Ag, hemel tog, die mense kla reeds en hulle het nog nie eens hul voete in die huis gesit nie. Naomi draai na Noekie. “Gaan sit asseblief vir Suzy Wong en Ching Wong agter uit.” Sy knipoog vir haar.

Noekie lyk asof sy sukkel om haar lag te hou. Sy tel ’n kat onder elke arm op en loop die huis in.

Faan, die tuinman, staan eenkant en toekyk. “Kom jonge, kom help aflaai,” beveel Jan-Karel.