Читать книгу Serce umiera ostatnie - Маргарет Этвуд - Страница 4

Pod jego dłutem piękność cudowna wstawała,

Której żadna kobieta jeszcze nie sprostała.

Zapala go miłością własne jego dzieło;

Mniema, że jakieś bóstwo czuciem je natchnęło.

Postać miała dziewicy. Myślałbyś, że żyje,

Że chce iść, ale nie śmie, bo nic ją nie kryje.

Rzeźba zwodzi rzeźbiarza. Patrzy na jej wdzięki,

Unosi się, zachwyca dziełem swojej ręki.

Czasem pragnąc się wywieść z lubych mu omamień,

Chwyta marmur, lecz nie śmie przyznać,

że to kamień.

Całuje posąg, mniema, że jest całowany;

Owidiusz, Przemiany, księga X „Pigmalion”, przeł. Brunon hrabia Kiciński

Kiedy już do czegoś dochodzi, te przedmioty nie dostarczają właściwych doznań. Są wykonane z gumowatego materiału, który w żadnej mierze nie przypomina jakiejkolwiek części ludzkiego ciała. Starają się [producenci] jakoś temu zaradzić, instruując, by najpierw zwilżyć je ciepłą wodą, a potem użyć ogromnych ilości lubrykantów...

Adam Frucci, Uprawiałem seks z meblem, Gizmodo, 17.10.2009

Miłość z obłędem

Ma wspólne podłoże

I wyobraźnię, która fantazjuje

Więcej, niż chłodny rozum pojąć może.

Szekspir, Sen nocy letniej, akt V, przeł. Konstanty Ildefons Gałczyński