Читать книгу Onthou jy nog die liefde? - Marlee Tesselaar - Страница 4

Anika kry hom in die laaste bed van die mansaal agter teen die muur. By die ander hospitaalbeddens kuier besoekers; sommige lag, ander gesels sag, families bymekaar.

Hy lê doodstil, sy oë toe, haar pa – Piet Summers! Die man wat met dom, growwe vingers soggens haar lang, bruin hare voor skool probeer borsel en vasmaak het. En een oggend het hy van moedeloosheid die skêr gegryp en die lang, blink lokke stomp afgesny. Deur haar trane het sy die bondels hare langs haar sien afstroom vloer toe. Sy was te bang om ’n geluid te maak, het net stil in haar binneste gehuil oor nog ’n herinnering wat afgesny is.

Haar ma het altyd saggies vir haar gesing terwyl sy haar lang hare geborsel het. Daardie oggend nadat haar pa uit die badkamer geloop het met die skêr in sy hand, het sy op ’n stoel geklim en in die spieël die skade bekyk. Magaret, hulle huishulp, het probeer om met dieselfde skêr te red wat daar te red was. Toe maar net haar kop geskud en ’n rooi kopdoek oor die versnipperde haartjies vasgebind.

Lank staan Anika hom net en bekyk. Die maer man met die wit laken tot hoog onder sy ken opgetrek is tog sekerlik nie haar forse pa wat sy onthou nie! Haar mond is droog; ’n naar gevoel skop nes op die krop van haar maag.

Sy loop tot langs die bed; sy weet nie wat om vir die man met die toe oë voor haar te sê nie. Alles wat sy vir hom wou sê, het sy klaar in haar briewe geskryf. Nou is hy die een wat moet praat en verduidelik. Hy beweeg effens en sy gee instinktief ’n tree weg van die bed.

Toe eers sien sy die pakkie vasgebinde briewe op die trollie voor sy bed lê – veelkleurige koeverte, gekreukel van baie hanteer. Haar briewe …

Op elkeen van die bladsye is ’n stukkie van haar lewe neergepen nadat sy Brugstraat nommer een se voordeur agter haar toegetrek het. Daarin lê elke stonde van haar struikel en val opgeteken, die moeitevolle opstaan en treetjie vir treetjie vorentoe beur. Haar vrees om te lewe, maar ook haar vrees vir die dood – gedagtes wat sy met geen ander mens gedeel het nie. Nie eens Henk ken al die feite wat in hierdie briewe oorvertel is nie. Sy het Piet Summers herhaaldelik met die tong gestraf oor die leuens waarmee hy haar grootgemaak het.

Die man teen die kussings het die skerp intrek van haar asem gehoor en sy oë gaan moeisaam oop. Hy draai sy kop en sien haar met die briewe in haar hande langs die bed staan. Daar is egter geen herkenning of selfs uitdrukking in sy dowwe blou oë nie.

Met moeite dwing hy sy regterhand omhoog. “Myne!” sê hy sag maar duidelik.

Dadelik sit Anika die pakkie op die bedkassie neer. “Herken Pa my dan nie? Ses jaar is lank om –”

“Nie lank genoeg nie,” val hy haar in die rede.

“Hoe bedoel Pa?”

“Om te vergeet nie … Jy het my nie toegelaat om te vergeet nie. Briewe … elke maand … jou briewe gevrees!”

Anika sleep die stoel teen die muur nader en skuif dit tot teen die bed. Die weersiens is vir haar ’n amperse antiklimaks. Hoe anders het sy haar dit nie voorgestel nie. Miskien het sy iets soos die verwelkoming van die verlore seun verwag, gryns sy in haar binneste, maar beslis nie hierdie kalm woorde tussen haar en die man wat nog altyd vir haar Pa was nie. Asof sy net vir ’n heen-en-weertjie uit was.

“Sy het nog nie gepraat nie, Pa,” sê sy sommer die eerste woorde wat in haar kop kom. “Henk sê die kanker het reeds na haar brein versprei en haar verstand aangetas. Hy sê sy ken nie meer die antwoorde op my vrae nie, maar ek sien iets anders in haar oë. Ek weet sy ken my en my vrae.”

Hy beweeg teen die kussings. “Maar sy moes tog al iets kwytgeraak het … dis al ses jaar. En sy moet tog besef die dood staan voor haar deur.”

Anika skud haar kop. “Sy hou die dood as haar laaste troefkaart. Dit gee haar ontvlugting, die kwytskelding van enige vonnis. Sy dink sy wen weer.”

“Ag, Here, nee …” ’n Traan biggel oor sy bleek, ingesonke wang.

Haar hande bal in vuiste langs haar sye, haar gesig strak en bleek. “Maar sy’s verkeerd, Pa. Henk sal my help, hy het belowe. Hy sê hy glo my storie ten spyte van die sogenaamde bewysstukke in haar besit. Sy het haar spore goed doodgevee, die leidrade is min. Ses jaar gelede toe ek ontdek sy’s weg met my …”

Anika vee verwoed oor haar nat wange. “Maar Pa weet van al hierdie gebeure. Ek wil nou weet hoekom het Pa nooit enige woord gesê nie. Nie eens die woorde ‘Ek glo jou’ het ek uit Pa se mond gehoor nie.” Sy druk met haar hande op die bed langs sy lyf. “Waarom het jy my nie gesê jy glo my nie?” kreun sy dit uit en val dan moeg terug in die stoel.

“Alles het ek opgeoffer, deurgemaak, en tog het ek niks bereik nie, my arms is steeds leeg. Pa weet, soms raak ek angsbevange: gaan hierdie nagmerrie ooit einde kry? Maar die wete dat Pa my glo, sou vir my soveel beteken het.”

’n Sirene lui skril in die gang.

Sy vee vinnig, ergerlik oor haar nat wange. “Ek het nog nie eens gevra hoe Pa voel nie,” sê sy verskonend, verleë oor haar uitbarsting. “Wat sê die dokters? Hoe groot is die skade?”

Hy beweeg sy gesonde hand effens. “Later … gaan nou eers.”

“Maar …”

“Gaan, ek is moeg.”

“As dit is wat Pa wil hê.”

“Wat ek wil hê … nie belangrik nie. Dis die liggaam wat my nou voorsê.”

“Ek is hier om te help, Pa.”

“Dis goed. Gaan nou …”

Daar is ’n onmiskenbare dringendheid in sy stem. Asof hy nou ten alle koste alleen moet wees met sy gedagtes.

“Nag, Pa,” groet sy en lê haar hand op sy arm. Voel die koue daarvan en neem haar hand weer weg.

Hy antwoord nie, lê net met toe oë.

Sy staan op en loop tussen die ander mense deur uit die saal. Vleg, hardloop tussen mense in die gange deur. Eers by die uitgang kom sy tot stilstand.

Sy wil terugdraai, terughardloop, haar pa aan die skouers beetpak en uitroep: “Praat met my! Vir ses jaar swyg jy nou al!”

Met geboë skouers draai sy om, weg van die groot wit gebou, en loop die nag in.

It is not dying that hurts us so. It is living, draal die woorde van Cindy Lauper deur haar kop. Weer wonder sy wat is die seerste: om iemand aan die dood af te staan, of aan die lewe?

“Ma, jy’t in jou liedjie belowe: ‘If you fall I will catch you, I’ll be waiting, time after time …”

Net leë beloftes in die lug gestrooi, en die wind het dit geskep en weggedra.

Die wind waai onstuimig, takke kraak buite en iewers ratel ’n venster omdat dit nie dig op knip is nie. Die koue byt haar lyf terwyl sy kaalvoet in ’n dun nagrok in die lang gang afhardloop. Aan die onderpunt daarvan flikker ’n flou lig. Sy hoor ’n droewige gehuil. Dit meng met die weeklag van die wind. Vir ’n oomblik wonder sy of die gehuil nie dalk maar net die wind is nie. Haar nagrok kleef aan haar vas van sweet ten spyte van die winterkoue. Haar voete maak hol geluide op die plankvloer; haar asem jaag. Dit voel of sy nooit die onderpunt van die gang bereik nie.

Nou is die gehuil harder, nader. Sy kom voor ’n toe deur tot stilstand. Daar binne kan sy die droewige, bang gehuil hoor. Die deur is gesluit; sy ruk daaraan. Stamp daarteen en dit gee mee, swaai oop. Sy gil en gil …

Anika skok wakker; ruk regop in die bed. Haar hare lê in ’n natgeswete warboel om haar kop. Die lakens en komberse het sy in haar nagmerrie deurmekaar gewoel. Die huilgeluid in haar droom weerklink nog in haar ore, sodat sy verplig is om haar hande daaroor te slaan.

Toe dit voel of sy nie kan asem kry nie, druk sy paniekerig die beddegoed van haar weg. Sy vrees donkerte en skakel onmiddellik die bedliggie aan. Die oomblik toe die donkerte verdryf word, slaak sy ’n verligte sug. Na ’n paar minute bedaar haar hartklop en begin sy rustiger asemhaal.

Nog ’n nagmerrie! Wanneer hou dit dan op?

Haar skouers begin ruk; woedend, histeries swaai sy haar arms wild deur die lug. Soms voel dit of sy besig is om haar verstand te verloor. Aan die ander kant: sal dit nie genadiger wees as die onthou en die gesoek nie? wonder sy vir die soveelste keer. Dis nog net haat wat haar aan die gang hou.

“Ag, Here, ek kan nie meer nie!” kreun sy hardop en val vooroor. Dieselfde droom oor en oor – nag ná nag. Dis om van gek te word, dink sy. Hoe lank moet ek nog hierdie pad alleen stap, Here?

Haar skraal lyf ruk van die koue, maar ook van vrees; sy is tot die dood toe bang. Die gehuil bly in haar kop draal en sy val moeg terug teen die kussings. Haar arms pyn van leegheid sonder die kinders van haar lyf.

Sy vee moeg oor haar natgeswete gesig. Sy het nie eens ’n foto nie, net maar die onthougedagtes. Sy slaan met haar vuis teen die bed. Angs pak haar opnuut beet en laat haar vinnig opspring; sy pluk die gordyn voor die venster weg en kyk die donkerte in. So voor die oop venster staan sy wiegend tot die eerste lig die duisternis breek.

So gaan dit nou al maande, jare lank aan, dink sy. Moeg slinger sy deur haar dae om haar pligte uit te voer. En dan die gesoek en soek … sonder ophou.

Dis asof sy in ’n diep afgrond afkyk. ’n Afgrond wat haar trek … geen skuilplek, geen pil wat lank genoeg help om die angs van depressie te onderdruk nie. Niemand sien jou raak of vra na jou nie. Sy voel soos ’n uitgedroogde dam waarvan net modder agtergebly het.

In die briewe aan haar pa het sy ’n stuk van haar menswees prysgegee. Daarin het sy geskree om hulp, maar hy het nie gereageer nie. Tussen haar en Piet Summers lê ’n berg verwyte. In haar briewe was sy die aanklaer én die regter. Arrogant het sy ook self die vonnis voltrek oor die leuens wat sy van kleins af gevoer is saam met lepels pap.

Die wind huil om die huis, strooi ’n nuwe vlaag blare grond toe. Die son begin teen die oosterkim sy kop wys. ’n Rooi sonsopkoms bring reën, het haar pa altyd gesê. Sy draai weg van die venster en gaan skakel die ketel in die kombuis aan om koffie te maak. Outomaties haal sy ’n beker uit die kassie bokant die wasbak en meet ’n teelepel koffie daarin, dan die suiker. Net toe sy die yskas wil oopmaak om die houertjie melk uit te haal, onthou sy sy het al die vorige aand gesien die melk is op.

Sy besluit om sommer op pad hospitaal toe die nodige kruideniersware te koop. Vandag nog, as dit moontlik is, wil sy met haar pa se dokter praat om presies vas te stel hoe groot die skade ná sy beroerte is. Sy weet uit ondervinding hy sal fisioterapie en dalk ook arbeidsterapie nodig hê.

Sy kam met haar vingers deur haar deurmekaar hare en stap met die beker in haar hand op die agterstoep uit. Op die boonste trappie gaan sit sy en kyk uit oor die verwaarloosde tuin. Die tuin was háár werk, haar terapie. Haar pa het duidelik nie veel aandag aan die tuin gegee sedert sy weg is nie. Alles is oorgroei en deur onkruid ingeneem. Die oggendluggie is koud en sy trek die pante van haar kamerjas stywer om haar lyf vas.

“So, jy’s sowaar terug!” praat iemand skielik naby haar.

Sy skrik; alles in haar stol. Sy ken daardie stem, die persoon aan wie dit behoort – die man wat sy met elke vesel in haar liggaam haat en tog ook … Ja, wat? wonder sy.

“Toe Ma gisteraand bel en vertel van jou wat terug is, het ek gevra of sy en Pa nie te veel van die goue voggies daar by my op Nouveau geproe het nie,” gaan hy voort.

Haar hande bewe só erg, van die warm koffie stort oor die beker se rand en brand haar vingers. Vinnig sit sy dit langs haar op die trappie neer en skud die nattigheid van haar vingers af. Met inspanning dwing sy haar brein om ’n boodskap na haar tong te stuur, maar sy kry nie ’n woord uit nie.

Nou onthou sy skielik weer alles wat sy so graag wou vergeet. Haar kinderjare se klein dingetjies, wat sy gedink het lankal reeds vergete is. In die paar sekondes wat sy terugkyk in sy sagte blou oë, is sy verstom oor die onthougedagtes wat deur haar kop snel.

Nelis verkyk hom aan haar. Sy is duidelik onbewus van haar voorkoms, die bruin hare wat slaap-deurmekaar om haar gesig val. Die pante van haar kamerjas het losgekom en vertoon nou die sagte vel daaronder. Soos sy beweeg, gly dit verder oop en sy blik volg die beweging hongerig. Hy sien die sagte blou materiaal teen haar wit vel. Sy oë soek verder daar waar die pante van die kamerjas oopval: die vol rondings daaronder, die tepels wat swel en styf raak, asof hy pas met sy duim daaroor gevee het.

Hy trek sy asem rukkerig in, maar kry nie sy blik losgeskeur van die verleidelikheid voor hom nie. Sy liggaam reageer vreemd op haar onbewustelike sensuele vertoning. Iets amper soos ekstase skiet deur sy lyf. Vinnig druk hy sy bewende hande in sy broeksakke, probeer om die drang van sy liggaam om te wil aanraak en te voel in bedwang kry. Nog nooit voorheen het hy met soveel amper dierlike begeerte na ’n vrou se liggaam gesmag nie. Nie eens Bertha se liggaam het soveel begeerte in hom wakker gemaak nie.

Hy verstaan nie waar hierdie gevoel vandaan kom nie. Voor hom sit sy maatjie wat hy al sy hele lewe lank ken. Weliswaar het daar ’n klompie jare verloop waarin hulle nie kontak gehad het nie, maar sy bly sy maat. Iemand wat hy ken soos hy homself ken – of so dink hy.

Miskien is hy net te lank al alleen, besluit hy. Dís waarom sy liggaam nou so oorreageer op die skouspel van naakte, vroulike prag hier voor hom. Met moeite kry hy sy gevoelens onder beheer.

Sy bly hom net aankyk met ’n vreemde uitdrukking in haar oë.

Geaffronteer oor haar amper vyandige afsydigheid vra hy vererg: “Moet net nie vir my sê jy onthou nie meer jou beste maatjie nie?”

Noudat hy sy gevoelens in ’n mate onder beheer het, sien hy ook ander dinge raak. Sy het ouer geword, maar sy is steeds beeldskoon. Hy vee oor sy voorkop en voel die klammigheid daarop.

Anika herken onmiddellik dié onseker gebaartjie van Nelis. Nee, sy het nie vergeet nie, maar sy onthou meer as net hulle kinderjare … Al die gebeure van destyds is nou skielik weer op die voorgrond, soos ’n vuur wat skroei tussen hulle. Daardie nag … sy troue … haar pa se dronkpraatjies …

En opnuut is sy briesend kwaad, sodat sy die moed iewers vandaan kry om haar kop te lig en hom vas aan te kyk. Sy wil die bitterheid in haar uitskree: Ek is moeg van hierdie alleenpad! Die pad waartoe jy my verban het! Haar brein vorm die woorde, maar haar tong weier om dit uit te spoeg.

“Dag, Nelis,” groet sy kalm. “Ek moet sê, ek het jou nie hier verwag nie, en dit nog boonop so vroeg in die oggend. Wat sal Bertha daarvan sê?”

Sy wil hom nie hier hê nie, beslis nie nou al nie. Eerste op haar lys is haar pa, by wie haar verantwoordelikheid lê. Daar is baie dinge om tussen hulle uit te sorteer. Dan is daar Henk en haar …

Henk! Sy probeer om op hom te konsentreer. Maar kan een hart wraak én liefde dra? wonder sy bekommerd.

“Dis asof ek net geweet het: eendag sal ek hier verbykom en jou hier op die agterstoep sien sit met ’n beker koffie in die hand,” antwoord hy rustig.

Deur vernoude oë bekyk sy hom: die verbleikte denimbroek wat nie die gespierde bobene verberg nie, die grys rolkraagtrui wat om sy breë bors span. Ook die blonde hare wat laag in sy nek lê, die bruingebrande vel, die lagplooitjies om sy oë – alles is so steurend bekend. Maar die diep kepe om sy mond ken sy nie, en sy forse, manlike lyf is tog effens leniger as wat sy onthou.

“Die wind is regtig onplesierig hier op die stoep. Kan ons nie in die huis gesels nie?” vra hy.

Sy is traag om gehoor te gee aan sy versoek, maar staan ná ’n oomblik se huiwering tog op. Die masker waaragter sy nou al jare lank wegkruip, is weer in plek.

“Hoe gaan dit met jou pa?” vra hy toe die stilte tussen hulle ongemaklik begin rek. Met sy hande diep in sy broeksakke gedruk neem hy stelling in voor dieselfde venster waar sy vroegoggend gestaan het. Sy rug is na haar gekeer.

Sy haal haar skouers op. “Ek is nie seker nie; gisteraand met besoektyd by die hospitaal het ek hom net vlugtig gesien. Vandag wil ek met die dokter praat en sy presiese diagnose hoor – in hoe ’n mate die beroerte skade aangerig het.”

Sy verander die onderwerp doelbewus. “Jy het nie geantwoord toe ek gevra het hoe dit met Bertha gaan nie.”

“Goed, sover ek weet. Sy het ’n coffee shop in Hoofstraat oopgemaak, en dit doen blykbaar nie te vrot nie. Bertha is mos maar die gebore gasvrou,” kom sy antwoord traag.

Hy is onwillig om Bertha met haar te bespreek. Dit voel net nie reg nie. Trouens, presies so het dit in die verlede ook gevoel. Met Anika kon hy oor enige onderwerp onder die son gesels. Hy kon net ’n woord sê, ’n gedagte uiter, en sy sou dadelik snap wat hy bedoel, so goed het hulle mekaar geken. Maar met Bertha was dit anders. Hy wou haar nie met Anika bespreek of haar selfs van hulle verhouding vertel nie. Iets het hom telkens daarvan weerhou, wat meegebring het dat Anika lank onbewus was van sy verhouding met Bertha.

Vandag besef hy dit was ’n fout om Anika so in die duister te hou. Dan sou sy dit nie uiteindelik uit Bertha se mond gehoor het nie. Toe hy uitvind dat Bertha met Anika gepraat het, het hy haar onmiddellik kom sien. Sy het egter amper traak-my-nieagtig op die nuus gereageer. So asof dit nie vir haar enigsins saak gemaak het nie. Dié afsydige houding van haar het aan hom gekrap – waarom weet hy tot vandag toe nog nie.

Hy trek sy asem hoorbaar in en blaas dit dan weer hard uit. “Nooit gedink ek sal weer my voete in dié huis sit nie,” praat hy sommer net om die ongemaklike stilte tussen hulle wat rek en rek te verbreek. Maar toe die woorde oor sy lippe glip, besef hy dit was ondeurdag.

“Dis ’n vreemde opmerking, Nelis! Enige spesifieke rede?” vra sy versigtig en hou hom deurentyd dop.

Hy vryf teen sy voorkop – weer die onseker gebaartjie, sien sy.

“Ag, jy weet …”

Sy skud haar kop beslis. “Nee, ek weet nie, sê jy vir my.”

“Jy’t padgegee sonder om te groet … en nooit van jou laat hoor nie. Vriende maak nie so nie!” slaan die verwyt in sy stem deur.

“Nee, seker nie.” Sy stap tot by die rusbank en gaan sit met haar voete onder haar ingetrek. “Maar ’n vriend laat dit ook nie aan ander mense oor om te vertel van sy troue nie, nè? So wat is die werklike rede, Nelis? Het my pa iets daarmee te doen? Het hy iets gesê of gedoen wat jou hierdie huis laat vermy het? Ek wil weet!” dring sy aan.

Hy begin op en af in die vertrek stap, sy hande diep in sy broeksakke gedruk.

“Jou pa en ek … Wel, eintlik het ons nie langs dieselfde vuur gesit nie,” probeer hy dit ligtelik afmaak.

Haar vreemde kalmte en amperse koudheid maak hom senuagtig. Dis asof hy met ’n waspop probeer kommunikeer – ’n pragtige uiterlike, maar die oë is vol donker skadu’s. ’n Rilling glip langs sy ruggraat af.

My briewe! besef Anika dadelik. Sy verbleek.

Met haar briewe wou sy haar pa straf en skok met die waarheid. En natuurlik sou hy vir Nelis de Villiers blameer – Piet Summers het immers geweet hoe lief sy vir Nelis was.

Nelis het voor die kaggel vasgesteek. “Onthou jy nog … ons het wintertye hierdie kaggel gestook. Jy was altyd so koulik en het omtrent binne-in die vuur plat op jou sitvlak gesit.” Hy uiter ’n suggie. “Moet sê, daar is darem min dinge so lekker soos ’n kaggelvuur terwyl die reën neersif. Voor die vuurtjie met ’n glasie wêreldklasrooiwyn van die Paarlvallei in jou hand.”

“Baie geluk met die toekennings vir jou wyn – ek het daarvan gelees.”

Hy grinnik effe verleë. “Was maar altyd my droom om wyn te maak, onthou jy nog?”

Sy antwoord nie en hy gaan voort: “Ek en Gerhard het oom Hendrik de Villiers, Pa se neef, se plaas Deville by hom gekoop en dit toe herdoop tot Nouveau – eerste wyn, nuwe wyn. Broer Gerhard is die boer, hy plant die wingerde en oes, en ek pars en maak wyn.”

Hy gee ’n tree in haar rigting. Sy stem raak opgewonde; sy hande beduie en praat saam. “Ek sê jou, daar is niks meer bevredigend as om onder die blou hemel, in die asemrowende natuurskoon van die Paarlvallei, ’n bottel se prop uit te lig en jou eie wyn te proe nie.”

Sy hou hom dop met gesluierde oë. “Jy wou van kleins af wyn maak soos jou oom Hendrik. Vakansietye het jy ure saam met hom in sy kelder deurgebring – en my gewoonlik ook soontoe saamgesleep.”

Hy glimlag met ’n sagte onthou-uitdrukking in sy blou oë. “Jy was lank weg, Antjie … Ek sien daar is nog geen ring aan jou vinger nie.”

Hy vryf ongemaklik agter sy nek toe hy die waarskuwingslig in haar oë sien. Maar om die een of ander rede is dit vir hom belangrik om te weet.

“Is daar iemand spesiaal in jou lewe? Jy’s ’n te pragtige vrou om nie deur mans raakgesien te word nie.” Hy kan sy tong afbyt oor die vraag, maar betrap hom dat hy angstig op haar antwoord wag.

“Is ek vir jou mooi, Nelis?” Sy kom voor hom staan, amper teen hom. “Voorheen het jy my nooit as ’n vrou raakgesien nie. Net as ’n tipe susterfiguur, ’n maat.”

“Verdomp, Antjie, moenie aan iets krap wat kon gebly het nie! Jy weet nie waarvan jy praat nie. Ja, ek het jou raakgesien. Ja, ek het gesien hoe mans in die straat jou agternakyk. En ek wou hulle bliksem net omdat hulle na jou gekyk het. Dit was my plig om jou te beskerm.”

Sy is verbaas. “Hoekom?”

“Hulle het jou met begeerte aangekyk en jy was nog onskuldig. Ek ken die vieslike gedagtes van mans.” Het ek dan nie self begeer nie? dink hy. Jy was myne, mý maatjie!

Hy glimlag vir haar. “So wie’s die man in jou lewe? Vertel.”

“Henk Zimmerman, ’n psigiater. Hy’s verbonde aan dieselfde hospitaal waar ek werk.”

Die blote gedagte aan ’n ander man in haar lewe laat die woede skielik in hom opvlam, maar daar is ook ’n beklemming in sy binneste. Die gevoel is so oorweldigend, hy wil met sy vuis teen die muur slaan om uiting daaraan te gee. Dit verwar hom omdat hy nie die oorsprong van die gevoel ken nie. Daar was nooit enige sprake van ’n verhouding tussen hom en Anika nie. Hulle was boesemvriende, ja!

Of was dit meer as net dit? wonder hy nie vir die eerste keer nie. Anika het soms vreemde gevoelens in hom wakker gemaak, weet hy.

“Jou ma het genoem dat jy en my pa nie goed klaargekom het nie, Nelis. Wat het sy daarmee bedoel?”

Haar vraag vang hom onkant. Sy mond gaan oop om ontkennend te antwoord, maar dan bly hy stil.