Читать книгу Krótki sznur - Matthew Fitzsimmons - Страница 10

Powszechnie uważa się, że pisanie jest zajęciem samotniczym. Jednak w moim przypadku okazało się inaczej: pisząc Krótki sznur, odkryłem, że to ja byłem samotnikiem. Otaczają mnie mądrzy, uroczy ludzie, rodzina i przyjaciele – musiałem napisać książkę, żeby w pełni dotarło do mnie, jak wielkie mam szczęście. Wstyd mi, że zrozumiałem to dopiero teraz, choć pocieszam się tym, że nie jest jeszcze za późno. Muszę zacząć od Mike’a Tynera, który podsunął mi pomysł postaci Gibsona Vaughna i dzięki któremu wyszedłem na mądrzejszego, niż w rzeczywistości jestem – Mike, ciągle zdumiewa mnie i niepokoi ogrom twojej wiedzy. Eric Schwerin i Gerald Smith udzielili mi schronienia przed burzą tego pierwszego, trudnego roku. Przepraszam, że nie byłem lepszym kompanem, lecz patrząc wstecz – samolubnie – wszystkim nam wyszło to chyba na dobre. Steve Feldhaus, który zawsze zawieszał poprzeczkę najwyżej, jak umiał, okazał się niezastąpionym spiskowcem – Steve, gdyby nie twoja niezrównana jasność myślenia, ta książka byłaby zupełnie inna. David i Linda Gibsonowie otworzyli przede mną swój dom w Blue Run Farm i obdarzyli mnie bezgraniczną gościnnością, gdy musiałem uciec z miasta – to u was powstały najlepsze karty tej powieści. Lori Feathers przedstawiła mnie Davidowi Hale’owi Smithowi, mojemu nowemu, jakże cennemu znajomemu, agentowi literackiemu i człowiekowi już spełnionemu – Lori, ten lunch był przełomem. Podobnie jak spotkanie z Alanem Turkusem z wydawnictwa Thomas&Mercer – Alan, to dzięki twojej wierze otworzyłem nowy rozdział mojego życia. Jestem ci głęboko wdzięczny za pasję i wskazówki. Niezrównany Ed Stackler uczył mnie bezcennej sztuki redagowania, a pracowało się z nim jak ze starym przyjacielem. Dziękuję także moim pierwszym czytelnikom, którzy użyczyli mi przychylnego ramienia, bym mógł tłuc o nie głową, zmagając się z upartymi postaciami i splątanymi wątkami; byli to: Nathan Hughes, Karen Hooper, Allie Heiman, Christine Lopez, Brian Orzechowski, Giovanna Baffico, Tom Hughes, Michelle Mutert, David Kongstvedt, Drew Hughes, Daisy Weill, Ali FitzSimmons, Kit Manougian, Rennie O’Connor i Vanessa Brimner – wasza wspaniałomyślność mnie zdumiewa. Na końcu muszę podziękować rodzicom – zacząłem od frazesu i frazesem skończę: ta książka nie powstałaby bez waszej miłości, wsparcia i mądrości. Z tym, że nie jest to metaforyczny banał, tylko szczera prawda.